-page-001.jpg)
Ένα μαγικό χωριό είναι από τα must see του Μεξικού. Είναι χωριά καλοδιατηρημένα και καθαρά, έχουν κυρίως αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, πολλά χρώματα, ομορφιά σαν από άλλη εποχή, ωραία κουζίνα και επενδύουν πολύ στον τουρισμό. Έχουμε επισκεφθεί αρκετά μαγικά χωριά και είναι φορές αλήθεια που αναρωτιόμαστε πού στο καλό είναι η μαγεία τους. Το Tepoztlán για παράδειγμα είναι τόσο γεμάτο τα Σαββατοκύριακα που δεν θα συνιστούσα επ ουδενί να το επισκεφτεί κανείς, αν και είναι μόλις μία ώρα από την Πόλη του Μεξικού. Εκτός όμως από την πολυκοσμία, έχει και πολύ φτηνά ποτά, μαργαρίτες, μοχίτος και άλλα κοκτέιλς που τα πωλούν στον δρόμο σε πλαστικά ποτήρια και σύντομα βλέπεις ένα σωρό μεθυσμένους να κάνουν ξέφρενες αηδίες. Το μαγικό πολλοί θεωρούν πως είναι η πυραμίδα του Tepoztécatl, του αρχαίου Θεού του Τεποστλάν. Βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού που ξεπροβάλλει σαν ψεύτικο στον πιο κεντρικό δρόμο. Μπορείς να σκαρφαλώσεις αν θες 5 χιλιόμετρα με τα πόδια, μπορείς να πας και με το αμάξι. Σκαρφάλωσα μια φορά, δεν το ξανακάνω. Δεν είμαι φαν του Τεποστλάν, αν και βρέθηκα κάμποσες φορές και αυτή που μου έμεινε βαθιά στη μνήμη ήταν η γιορτή de los Tiznados τον Γενάρη πριν την πανδημία. Εδώ ένα βίντεο για να πάρετε μια γεύση:
Θα συνιστούσα άλλα μαγικά χωριά κοντά στην Πόλη του Μεξικού, όχι μια, αλλά δύο-δυομιση ώρες από την πρωτεύουσα, που για τα δεδομένα του Μεξικού και της αχανούς Αμερικής είναι όχι Γιάννης Γιαννάκης. Θα συνιστούσα το Tlayacapán, λίγο πιο πέρα από το Tepoztlán, το Real del Monte και το Atlixco.
Το Atlixco στην πολιτεία Puebla είναι απείρως πιο όμορφο από το Tlayacapán στην πολιτεία Morelos, πιο άνετο, ειδικά για μια οικογένεια με μικρά παιδιά, στους πρόποδες του ηφαιστείου Popocatépetl, αλλά θεωρώ ότι από το Tlayacapán μπορούν να γίνουν πιο πολλές και ωραίες εξορμήσεις. To Real del Monte είναι στην πολιτεία Hidalgo, δυόμιση ωρίτσες με το αμάξι, είναι δίπλα από το Mineral del Chico - άλλο μαγικό χωριό μια σταλιά με πολύ τουρισμό, θα το απέφευγα τα Σ/Κ. Εκεί βλέπεις ένα άλλο Μεξικό που πιο πολύ θυμίζει Ελβετία λόγω των δασικών εκτάσεων στα πέριξ. Το Mineral del Monte είναι πιο μεγάλο, πιο πλατύ, ο πολύς κόσμος δεν φαίνεται όπως στο Mineral del Chico. Σας μπερδεύουν τα ονόματα, φαντάζομαι, ε; Πάμε να κάνουμε ένα καλό ξεκαθάρισμα.
Tlayacapán, πολιτεία Morelos
Είναι ωραίο όχι τόσο για τα στενά του, δυο κεντρικά στενά έχει όλα και όλα και από εκεί περνούν αμάξια όλη την ώρα, δεν είναι καθόλου σέιφ για οικογένειες, δεν είναι σέιφ ούτε καν για σινγκλς. Έχει μια μεγάλη πλατεία που γίνονται εκδηλώσεις, έχει μικροπωλητές και μεγάλη άπλα, έχει και ωραίες micheladas. Η michelada να θυμίσω είναι μπύρα με λεμόνι και αλάτι, εδώ την έχουν αναγάγει σε επιστήμη, καθώς εκτός από λεμόνι και αλάτι, φτιάχνουν micheladas με ό,τι μπορείς να φανταστείς, με φρούτα, με θαλασσινά, με ζαχαρωτά - όχι, δεν συνοδεύουν την μπύρα με αυτά, τα βάζουν ΜΕΣΑ στην μπύρα. Εγώ προτιμώ την παραδοσιακή, puro limon y sal.
Μείναμε την πρώτη μέρα όλη μέρα στο Tlayacapán, περάσαμε πραγματικά πολύ ωραία στην πλατεία του, πετύχαμε και μια μεξικάνικη παρέλαση καρναβαλιού σε ένα από τα στενά όσο πίναμε μια τεράστια μιτσελάδα και την δεύτερη μέρα επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο Xochicalco.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Ορέστης επισκεφτόταν πυραμίδες, συγκινήθηκα. Οι αρχαιολογικοί χώροι στο Μεξικό δεν είναι για μωρά, έχει ντάλα ήλιο, πουθενά σκιά, θερμοκρασίες υψηλές, αλλά ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος για καλή μας τύχη είχε μια φυσική σκιά με θέα τις πυραμίδες, εκεί την αράξαμε και τις χαζεύαμε βγάζοντας φωτογραφίες. Ο Ορέστης τρισευτυχισμένος που μπορούσε να παίζει με το χώμα και τις πέτρες.
Ήταν μια εκδρομή που κάναμε με την Αγγελική, τη φίλη που ήρθε να μας επισκεφτεί από την Ελλάδα και δεν γινόταν να μην κάνουμε το παραδοσιακό μας προσκύνημα σε ένα μαγικό χωριό του Μεξικού. Η διαδρομή προς το Tlayacapán ήταν φανταστική, γιατί εκτός του ότι περνάς από δάση, κοιλάδες και λιβάδια χωρίς ιδιαίτερη κίνηση στον δρόμο, βλέπεις και το ηφαίστειο Popocatépetl από μια εγγύτητα που σου κόβει την ανάσα.
Ο Πάτρικ ήθελε να φάμε για πρωινό barbacoa, που είναι αρνάκι να γλύφεις τα δάχτυλα, ψημένο όλο το βράδυ κάτω από το έδαφος, οι Μεξικανοί το τρώνε για πρωινό, κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Ωστόσο, δεν καταφέραμε να βρούμε κάποιο εστιατόριο στη διαδρομή για τις πυραμίδες προς μεγάλη απογοήτευση του συζύγου. Στις πυραμίδες όμως συναντήσαμε έναν ξεναγό, ο οποίος μας σύστησε να φάμε σε ένα από τα εστιατόρια της λίμνης Coatetelco, ονόματι los Manguitos. Δεν ήταν στο πρόγραμμα, ήταν μια αποκάλυψη. Έχει άπειρα εστιατόρια γύρω από τη λίμνη, εμείς φάγαμε εκεί που μας σύστησαν, κλασική μεξικάνικη περίπτωση, πλαστική καρέκλα, μενού της πλάκας, καμία απόδειξη, έρχονται απλώς και σου λένε τι χρωστάς, αλλά το φαγητό όνειρο, η θέα απίστευτη και οι micheladas του κιλού.
Γενικά πάντως, αν βρίσκεστε στο Μεξικό, ακόμα και αν δεν φέρνουν απόδειξη, που συνήθως σε τέτοια εστιατόρια δεν φέρνουν, εσείς να ζητάτε αναλυτικά τι σας έχουν χρεώσει, το φέρνουν σε ένα μπακαλόχαρτο, αλλά από εμπειρία, στο 80% των περιπτώσεων υπάρχει κάτι λάθος, συνήθως με τη χρέωση προς τα πάνω. Θα έχουν προσθέσει ένα πιάτο, δύο μπύρες, τη μάνα τους και τον πατέρα τους, κάτι που ποτέ δεν παρήγγειλες. Στο συγκεκριμένο εστιατόριο ήταν τόσο ανεβασμένος ο λογαριασμός, λέω έχουν σίγουρα χρεώσει άλλο ένα πιάτο, αλλά τελικά είχαν προσθέσει 10% φιλοδώρημα χωρίς να μας ρωτήσουν... Πολιτική του καταστήματος. 10% φιλοδώρημα με το στανιό είχαν και στα εστιατόρια του νησιού της Καραϊβικής Holbox και άντε να σου αρέσει το μενού, να σου αρέσει και το σέρβις... Αν δεν σου αρέσει; Πληρώνεις 10% με το έτσι θέλω και φεύγεις εξοργισμένος αφήνοντας μια αρνητική κριτική στο Google. Ε και;
Mineral del Monte, πολιτεία Hidalgo
Να φάτε pastes στο Hidalgo, είναι η πολιτεία για τις pastes, πωλούνται παντού. Empanadas είναι στην ουσία, ισπανική εφεύρεση κατά τους Μεξικανούς, τις έφεραν οι κονκισταδόρες, οι Μεξικανοί τις εξέλιξαν. Τίποτα το ιδιαίτερο δεν είναι, σαν τα τυροπιτάκια, λουκανικοπιτάκια, σπανακοπιτάκια είναι, που πωλούνται σωρηδόν στους ελληνικούς φούρνους, αλλά εδώ το μέγεθος είναι σχετικά πιο μεγάλο και η γέμιση φυσικά διαφορετική. Και τα λένε πάστες, ναι... Έχει πάστες γλυκιές και αλμυρές, η γέμιση μπορεί να είναι cajeta, η καραμέλα τους, τυρί Φιλαδέλφεια με μαρμελάδα, σοκολάτα, μπορεί να είναι και τυρί manchego, πατάτα, κοτόπουλο, salsiccia, λουκανικάκι τριμμένο δηλαδή, το mole τους, είτε μαύρο είτε κόκκινο, έχουν διάφορα. Όταν είμαστε στην πολιτεία Hidalgo, όλη μέρα pastes τρώμε.
Εκείνη τη φορά είχαμε μείνει σε μια cabaña μέσα στο δάσος ανάμεσα στα μαγικά χωριά Mineral del Chico και Real del Monte, υποτίθεται για να κάνουμε πεζοπορία και να έρθουμε σε επαφή με τη φύση. Γελάσαμε πολλές φορές πικρά, γιατί με ένα 18μηνο μωρό δύσκολα να καταφέρεις μεγάλες διαδρομές, άντε 500 μέτρα και πολλά μας ήταν. Ο Ορέστης δεν ήθελε καθόλου να καθίσει στον ειδικό σάκο για τον ώμο που αγοράσαμε, η χειρότερη επένδυση, στο τέλος τον κουβαλούσα στα χέρια, μια δυο τρεις, αποφασίσαμε να αφήσουμε την ιδέα της πεζοπορίας και να επισκεφτούμε τα μαγικά χωριά, να βρούμε άλλα παιδάκια να παίζει ο Ορέστης, να τρέχει σε μεγάλες πλατείες, να τρέχουμε κι εμείς μαζί του να κυκλοφορεί το αίμα στο σώμα μας πιο γάργαρο, να τρώμε και τις pastes μας. Μισή μέρα στο Mineral del Chico, πολύ μικρό για τα δεδομένα μας, φάγαμε, φύγαμε, μισή μέρα στο Real del Monte, εκεί ήταν καλή η φάση, πανέμορφο χωριό με άπλα, μισή μέρα στο Prismas Basálticos, που δεν είναι μαγικό χωριό, ένας χώρος με φυσικούς καταρράκτες είναι πολύ καλά οργανωμένος για παιδιά, γεμίσαμε τις μπαταρίες.
ATLIXCO, πολιτεία PUEBLA
Θυμίζει Κούβα στην αρχιτεκτονική, το έχουν πολύ περιποιημένο, ακουμπά το ηφαίστειο Popocatépetl, που το κάνει φαντασμαγορικό για φωτογραφίες όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, αλλά αποπνικτικό όταν το ηφαίστειο ξερνάει καπνούς και στάχτες.
Στο πήγαινε κάναμε μια στάση στο ζωολογικό πάρκο Africam. Δεν επισκέπτομαι ζωολογικά πάρκα, αυτό διαφημίζει ότι σώζει τα ζώα από ιδιώτες, αλήθεια, ψέματα, δεν ξέρω. Είναι καλά οργανωμένο, έχει παντού φαγητό και νερό, προσωπικό να σε καθοδηγήσει, είναι μεγάλο, δεν του φαίνεται. Πληρώνεις τα μαλλιοκέφαλά σου αν θες να κάνεις το ιδιωτικό τουρ με τα λιοντάρια και τις μαύρες αρκούδες, αλλά η είσοδος είναι προσβάσιμη αν κάνεις τον γύρο με το αμάξι σου. Ο Ορέστης που είναι πλέον 21 μηνών το ευχαριστήθηκε ως ένα σημείο, αλλά νομίζω ότι αυτά τα μέρη ενθουσιάζουν περισσότερο τα μεγαλύτερα παιδιά. Ο Ορέστης είναι σε φάση που θέλει χώρο να παίζει, να τρέχει με άλλα παιδιά της ηλικίας του, να έχει πέτρες και δοχεία να τις μαζεύει. Όλα τα υπόλοιπα τον ενθουσιάζουν στιγμιαία, αλλά λίγα λεπτά αργότερα τον αφήνουν παγερά αδιάφορο και αρχίζει τα tandrums.
To Atlixco, Ατλίσκο προφέρεται, είναι πανέμορφο. Έχει μια μεγάλη πλατεία χορταστική και πολλά παιδιά όπου ο Ορέστης έπαιζε χωρίς σταματημό. Έχει παντού "ιταλική" κουζίνα και "ιταλικό" καφέ, δεν θυμίζουν σε τίποτα την Ιταλία, προσφέρονται μόνο για να γεμίσεις το στομάχι και να αδειάσεις την τσέπη σου. Ό,τι καλύτερο έφαγα στο Ατλίσκο ήταν μια torta de carne στην Antigua Taquería, ένα απλό σάντουιτς με κρέας φρεσκότατο, γευστικότατο και παρά πολύ φτηνό, ό,τι πιο κοντά έχω φάει σε γύρο στο Μεξικό. Δεν είχε τοματούλα λίγο να γλιστράει, είχε τις σάλτσες τις μεξικάνικες τις καυτερές, αλλά δεν βαριέσαι. Η περιοχή είναι διάσημη για της cemitas, μοιάζει με χάμπουργκερ, αλλά αντί για μπιφτέκι βάζουν κρέας που μοιάζει με γύρο, επίσης μια delicia, μια νοστιμιά, καθώς και για τις chalupas, που είναι μίνι τορτίγιες με διάφορα είδη σάλτσας από πάνω, δεν ξετρελάθηκα, τορτίγια ήταν, τοσοδούλα σε μέγεθος, σιγά. Το Atlixco είναι γνωστό για την καλλιέργεια λουλουδιών, επομένως όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο το Zócalo, η κεντρική πλατεία δηλαδή του μαγικού χωριού, γεμίζει ευωδιές εξαιρετικές.
Στο έλα, κάναμε μια γρήγορη στάση στο San Pablo del Monte στην πολιτεία Tlaxcala. Πρόκειται για μια μικρή πόλη με artesanos της κεραμικής που ακολουθούν την τεχνοτροπία που έφεραν οι Ισπανοί κατακτητές τον 16ο αιώνα από την ισπανική πόλη Talavera de la Reina. Έχει μια λεωφόρο με μαγαζιά γεμάτα με μεξικανική talavera σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές σε σχέση με τις τιμές στις αγορές της Πόλης του Μεξικού. Αγοράζεις κατευθείαν από τον προμηθευτή. Πιάτα, ποτήρια, γλάστρες, κανάτες, κούπες, σφηνοπότηρα και μπουκάλια, διακοσμητικά, πλακάκια και πολλά ακόμα κεραμικά από talavera.
Και μετά το San Pablo del Monte και μερικές αγορές που μας έφτιαξαν τη διάθεση, πήραμε μια πολύ κακή απόφαση. Να επισκεφτούμε το διάσημο Val'Quirico για να φάμε πριν την επιστροφή μας στην Πόλη του Μεξικού. Εγώ λύσσαξα βασικά... Ανάθεμα την ώρα. Διαφημίζουν ότι είναι μια ιταλική πόλη στην καρδιά του Μεξικού, μια μπούρδα είναι, ένα εμπορικό κέντρο με σπίτια που θυμίζουν την Τοσκάνη, με εστιατόρια της κακιάς ώρας που θυμίζουν ΗΠΑ, με προϊόντα αποκλειστικά από το Μεξικό όπου πωλούνται σε πενταπλάσια τιμή από αυτή που συναντάς στις μεξικάνικες αγορές. Μια πλεκτάνη. Για παράδειγμα, ένα καπέλο ψάθινο ζωγραφισμένο στο χέρι λίγο πριν την είσοδο στο Val'Quirico από μικροπωλητές με πάγκους κοστίζει από 50 ως 100 πέσος, το ίδιο καπέλο στο Val'Quirico 500 πέσος...! Άσχετα με τις τιμές, με χτύπησε μια αρνητική ενέργεια δυνατά σαν σφαλιάρα, κάνω θέατρο, πιστεύω ότι οι άνθρωποι μεταφέρουμε την ενέργειά μας όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, από το ντύσιμο και τη συμπεριφορά των επισκεπτών έβγαλα το συμπέρασμα ότι εκεί πηγαίνουν κατά κύριο λόγο μεγαλοαστικές οικογένειες και παρέες, όχι τόσο από την Πόλη του Μεξικού - μου φαινόταν παραεπιτηδευμένο το στυλ για τους capitalinos, τους πρωτευουσιάνους δηλαδή -, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ήταν ημιπλούσιοι από την επαρχία. Πολλά κόμπλεξ και επιδειξιομανία.
Κακή επιλογή το Val'Quirico, κάναμε μια γύρα, κάναμε λίγο Καρουζέλ για τον μικρό, τα μαζέψαμε και φύγαμε, σπάσαμε το καρότσι από τις πέτρες. Στην επιστροφή κολλήσαμε 5 ώρες στην κίνηση, αντί να κάνουμε τη διαδρομή δύο ώρες, την κάναμε σε πέντε... Τα έχει αυτά η διαδρομή Puebla - CDMX. Έκανε εμετό ο μικρός στο αμάξι, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε γιατί όπως είπα ήμασταν κολλημένοι στο αμάξι, καλά που δεν μας ήρθε να κάνουμε πιπί ή τίποτα άλλο. Και μια που είπα πιπί να καταγγείλω όλα τα αρσενικά που κατουρούν σε πλαστικά μπουκάλια και τα πετούν στη μέση του δρόμου... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές συναντάω δεξιά και αριστερά στις λεωφόρους, στις εθνικές οδούς, στα στενά του Κογιοακάν (!) πεταμένα πλαστικά μπουκάλια του μισού λίτρου με ούρα. Τέλος πάντων, εκτός από τους εμετούς του μικρού, χύθηκε νερό καρύδας πάνω μου, έβαλα άλλα λερωμένα ρούχα, γιατί δεν είχα καθαρά, παραγγείλαμε ηλεκτρονικά μόλις φτάσαμε στο σπίτι κατάκοποι από την κούραση για να μη μαγειρεύουμε, μάς ήρθε άλλη παραγγελία εντελώς ό,τι να 'ναι, για ένα άτομο, τρισάθλια, μαγειρέψαμε τελικά, χαλιά επιλογή το Val'Quirico, όλα μετά πήγαν στραβά. Όλα όμως. Δεν πειράζει, περάσαμε πολύ ωραία στο Atlixco, θα ξαναπήγαινα Χριστούγεννα ή για την Día de los Muertos.
εισαι φοβερη, ευχαριστω, DimitrisG