Malinalco, μαγικό χωριό κοντά στην Πόλη του Μεξικού για πούλκε και πέστροφα!

Είναι μόλις δύο ώρες από την Πόλη του Μεξικού και ιδανικό μέρος για μια διήμερη εκδρομή. Έχει και άλλα μαγικά χωριά κοντά στην πρωτεύουσα όπως το Tepoztlán, το Valle de Bravo, το Taxco, το Mineral del Chico και τα προτιμούσαμε, δεν ξέρω γιατί. Πολύ ωραίο και το Μαλινάλκο. Ήρεμο. Χαλαρό. Πολύχρωμο.

Για όσους ζουν στην πρωτεύουσα με το μόνιμα κρεμασμένο νεφέλωμα από τα καυσαέρια, η απόδραση στον καθαρό αέρα λέγεται "απόδραση" για κάποιο λόγο. Το οξυγόνο δεν είναι αυτονόητο σε μια μεγαλούπολη σαν την Πόλη του Μεξικού και τα πνευμόνια μας, αν είχαν στόμα να μιλήσουν, θα μας έλεγαν ένα στα διάλα που τα ταλαιπωρούμε εδώ που ζούμε κι ένα ευχαριστώ κάθε φορά που τα γεμίζουμε με φρέσκο καθαρό αέρα. Πριν φτάσουμε λοιπόν στο Μαλινάλκο κάναμε στάση για φαγητό του δρόμου στην εξοχή που είναι μια πολύ ωραία μεξικάνικη συνήθεια. Πλαστική καρέκλα, πλαστικό πιάτο και πηρούνι, πλαστικό τραπέζι, τραπεζομάντηλο κι άγιος ο Θεός. Φάγαμε σουπίτσα de barbacoa και 1/4 carne de barbacoa που γίνεται συνήθως το Σαββατοκύριακο και είναι κρέας -παραδοσιακά από αρνί- ψημένο κάτω από το έδαφος για πολλές πολλές ώρες. Λουκούμι. Δεν έρχεται ποτέ ψωμί στο τραπέζι, στο Μεξικό έρχονται πάντα τορτίγιες. Ψωμί έρχεται μόνο στα σίκι μίκι ευρωπαϊκά εστιατόρια.

Μόλις φτάσαμε στο Μαλινάλκο η πρώτη δουλειά ήταν να επισκεφτούμε την Κυριακάτικη αγορά με όλα τα καλά του σε φρούτα και λαχανικά. Δεν μου άρεσαν οι αρτεζανίες τους, αλλού είναι πολύ καλύτερες ποιοτικά, αλλά τα φρούτα, τα λαχανικά, τα γλυκά, η πέστροφα, το φαγητό του δρόμου και το πούλκε τους, ό,τι δηλαδή κατεβαίνει στο στομάχι ήταν βάλσαμο στην ψυχούλα μας.

Η πουλκερία "La Sed" που σημαίνει δίψα ήταν από τις πιο ωραίες στάσεις. Το πούλκε ετοιμάζεται στη στιγμή με γεύση της επιλογής σου, ζάχαρη και άφθονα παγάκια. Εγώ επέλεξα ανανά, αλλά το πούλκε με αγγούρι ήταν μακράν καλύτερο. Ζητήσαμε να μη μας βάλουν ζάχαρη. Το πούλκε γίνεται από τη βλέννα των φύλλων της αγαύης περίπου όπως το κρασί, ένα φυτό που θυμίζει εξωτερικά την αλόε βέρα, αλλά η ρίζα του εξελίσσεται σε έναν τεράστιο ανανά που δίνει με τη σειρά του τη διάσημη τεκίλα μετά από απόσταξη. Προσοχή... Το πούλκε έχει αλκοόλ και αν πιεις πολύ την ακούς στερεοφωνικά.

Μια ακόμα στάση πολύ ενδιαφέρουσα ήταν το ζωντανό μουσείο του Μαλινάλκο όπου μπορείς να έρθεις σε άμεση επαφή (κυριολεκτικά) με έντομα και ερπετά. Σκοπός τους είναι να διασώσουν είδη προς εξαφάνιση, αλλά κυρίως να ευαισθητοποιήσουν το κοινό για διάφορα είδη ερπετών που λόγω της απεχθούς τους εμφάνισης σκοτώνονται τζάμπα και βερεσέ. Έχουμε μάθει να τα φοβόμαστε επειδή νομίζουμε ότι όλα έχουν δηλητήριο, αλλά ελάχιστα έχουν και αν δεν τα πειράξεις, δεν σε πειράζουν. Η επαφή μου με τα φίδια ήταν πάντα κατά τύχη στην εξοχή. Έχω δει αλαφιάτες να σκαρφαλώνουν σε δέντρα, κόσμο να σκοτώνει οχιές ή να τις απομακρύνει με μπουκάλια, μια φορά με "κυνήγησε" ένα φίδι, αλλά του "ξέφυγα", α, και μια φίλη μου εξέτρεφε ένα φεγγάρι φίδια μαζί με τον φίλο της σε διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης, αλλά ήμασταν μακριά και αγαπημένοι. Δεν είχε τύχει ποτέ μέχρι στιγμής να αγκαλιάσω φίδι, το ζήσαμε κι αυτό.

Είναι θολή η φωτό, συγχωρέστε με, αλλά ήταν η μόνη που είχα και είμαι τόσο περήφανη για το "κατόρθωμα"!

Ο Ορέστης ξετρελάθηκε με τις ταραντούλες.

Στο Μεξικό τρώνε έντομα. Οι τσαπουλίνες είναι οι πιο ονομαστές, θυμίζουν ακρίδες, τις τηγανίζουν και τις πωλούν αφειδώς στον δρόμο, έχει τάκος με σκουλίκια, αλάτι με αυγά από μυρμήγκια, υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Θεωρείται η τροφή του μέλλοντος για πολλούς, εγώ την αποφεύγω γενικά, αλλά καμιά φορά δεν γίνεται να την αποφύγεις. Στο ζωντανό μουσείο προσφέρουν και σοκολάτα από ζουζούνια και κάτι κατσαρίδες "να γλύφεις τα δάχτυλα σου"... Δεν τα άγγιξα. Ευχαριστώ πολύ, δεν πήρα. Δοκίμασα ωστόσο ένα σοκολατάκι με escamoles, το μεξικάνικο χαβιάρι, ήτοι τα αυγά από μυρμήγκια. Εντάξει, δεν πέθανα, αλλά δεν ήταν και το καλύτερό μου, πιο πολύ από την αίσθηση του τι τρώω. Η γεύση ήταν σοκολατένια και πολύ πολύ νόστιμη.

Τα μαγικά χωριά έχουν ωραία στενά, κυρίως ισπανική αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, πολλά χρώματα, κτίρια που σου γεμίζουν το μάτι. Δεν χορταίνεις να βγάζεις φωτογραφίες.

Το Μαλινάλκο ωστόσο είναι περισσότερο γνωστό για τον αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Πρέπει να ανέβεις 480 σκαλοπάτια για να δεις τις πυραμίδες που δεσπόζουν σε μερικά τετραγωνικά μέτρα εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Αξίζει τον κόπο για τη θέα και την απόκοσμη ενέργεια ακόμα και με ένα δεκάκιλο μωρό.

Ετοιμάζω αφιέρωμα στην πιο όμορφη κατ' εμέ γιορτή του Μεξικού, την Día de los Muertos!