Ταξίδι στο Περού! Πρώτη στάση: ΛΙΜΑ

Να διευκρινίσω -έτσι για να το βγάλω από μέσα μου- ότι στο Περού δεν πας για να ξεκουραστείς. Πας για να δεις, να ακούσεις, να εξερευνήσεις, να περπατήσεις μέχρι τελικής πτώσεως, να φας του σκασμού, να θαυμάσεις, να αλλάξεις διάθεση. Όταν γυρίσεις από το Περού, χρειάζεσαι σίγουρα μερικές μέρες ξεκούραση... από τις διακοπές σου. Είναι εξοντωτικό, είναι εξουθενωτικό, αλλά αξίζει την κάθε στιγμή, την κάθε δραχμή, γιατί είναι ταξίδι ζωής που σου μένει αξέχαστο παρόλες τις προκλήσεις και την κούραση.

Η Πόλη του Μεξικού προσφέρεται για ταξίδια στη Λατινική Αμερική, γιατί έχει απευθείας πτήσεις σχεδόν για όλες τις πρωτεύουσες που δεν διαρκούν μια αιωνιότητα και μία μέρα όπως οι πτήσεις από την Ευρώπη. Το Περού λοιπόν ήταν στη λίστα με τις χώρες που θέλαμε να επισκεφτούμε και αφού οργανώσαμε το ταξίδι μας όσο καλύτερα μπορούσαμε, βάλαμε τους σάκους στον ώμο με 10 κιλά ρούχα και προσωπικά αντικείμενα ο καθένας και ξεκινήσαμε. Αν θέλεις να πας στο Περού με βαλίτσα 23 κιλών, θα σου πρότεινα να το ξανασκεφτείς. Αν θέλεις να τα δεις όλα, κάθε δύο μέρες θα πρέπει να αλλάζεις προορισμό και όσο λιγότερα κουβαλάς τόσο το καλύτερο για σένα. Έχει πλυντήρια παντού που με λίγα χρήματα (εμείς δώσαμε 3 σόλες το κιλό στο #Cusco που είναι περίπου 75 λεπτά) μπορείς να δώσεις τα λερωμένα ρούχα σου το πρωί και να τα παραλάβεις καθαρά και φρέσκα το απόγευμα.

Η ζωή στην Πόλη του Μεξικού είναι τόσο απαιτητική που προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα στη χώρα των Ίνκας για να παίρνουμε και τις ανάσες μας στο ενδιάμεσο. Θυσιάσαμε αρκετά από αυτά που θέλαμε να δούμε όπως η Αμαζονία και η όαση #Huacachina καταμεσής της ερήμου de Ica, αλλά δεν το μετανιώσαμε. Ωστόσο, δώσαμε την υπόσχεση να επιστρέψουμε για τη ζούγκλα, την έρημο και τις παραλίες του Περού. Αν θέλετε να ταξιδέψετε από την Ελλάδα και να μη χάσετε ούτε στιγμή, θα πρότεινα να έρθετε σε επικοινωνία με την #Melokdrama ψυχή της οποίας είναι ο βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας και καταπληκτικός ξεναγός Γιάννης Λιμτσιούλης. Οργανώνει ταξίδια σε όλον τον κόσμο με "χαρακτήρα", συμπεριλαμβανομένου και του Περού.

Πετάξαμε λοιπόν από την Πόλη του Μεξικού στη Λίμα, την πρωτεύουσα του Περού, με την αεροπορική εταιρεία #Latam που έχει άλλες τιμές για τους ξένους άλλες τιμές για τους Περουάνους. Δεν είναι η μόνη εταιρεία που ακολουθεί τη συγκεκριμένη πολιτική. Το Περού δεν είναι φτηνός προορισμός ούτε φτηνή χώρα όπως πολλοί εσφαλμένα πιστεύουν. Έχει άλλες χρεώσεις για τους τουρίστες και άλλες για τους ντόπιους, κάτι που δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη, αλλά κατανοώ τη λογική, καθώς είναι μια χώρα που ζει κατά βάση από τον τουρισμό. Οι τουρίστες χρεώνονται διπλά και τρίδιπλα και όχι, δυστυχώς δεν μπορείς να το αποφύγεις, μπορείς ωστόσο να κάνεις παζάρια με τους μικροπωλητές ή τα κατά τόπους ταξιδιωτικά πρακτορεία για ημερίσιες ή διήμερες εκδρομές.

Πρώτη στάση λοιπόν ΛΙΜΑ! Μετά από 6 ώρες πτήση και 60 soles από το αεροδρόμιο μέχρι το ξενοδοχείο μας στην περιοχή #Miraflores η περιπέτεια του Περού ήρθε η ώρα επιτέλους να ξεκινήσει! Η Miraflores είναι από τις πιο ιν και τις πιο όμορφες περιοχές της Λίμα, σίγουρη και ασφαλής για τους τουρίστες, με εύκολη και γρήγορη πρόσβαση στην τεράστια Malecón έναν δρόμο πολλών χιλιομέτρων παράλληλο με τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου μπορείς να απολαύσεις τους ήχους της θάλασσας και το αλμυρό θαλασσινό αεράκι. Από τη μία έχεις τον Ειρηνικό, από την άλλη έχεις την παραλιακή λεωφόρο, δεν απολαμβάνεις μόνο τη θάλασσα, ακούς και την κίνηση της πόλης, αλλά αν είσαι από Θεσσαλονίκη, δεν θα σε ενοχλήσει και πολύ αυτή η ανατριχιαστική λεπτομέρεια.

Η Λίμα δεν είναι μια εμφανίσιμη πρωτεύουσα. Είναι ασχημούτσικη με ενδιαφέρουσες γωνιές, έχει πολλή κίνηση, δεν θυμίζει σε τίποτα ό,τι στερεοτυπικά έχουμε στο μυαλό μας για το Περού, κινείσαι εύκολα με ταξί και Uber, έχει μεγάλες αποστάσεις και κάπου στα 10 εκατομμύρια κατοίκους. Σε γενικές γραμμές είναι ασφαλής, καλό είναι φυσικά να ακολουθείς τις συμβουλές των ντόπιων για τις κατά τόπους διαδρομές και να μην κάνεις του κεφαλιού σου. Καλό είναι επίσης να την έχεις σαν εφαλτήριο για την εξόρμησή σου στην επαρχία και να μη μείνεις πάνω από 1-2 μέρες, όσο για να δεις το κέντρο της, να πας σε κανένα μουσείο από τα δεκάδες που διαθέτει, να φας, να ξαναφάς και να περπατήσεις στην παραλιακή της. Μέχρι εκεί. Δεν είναι για περισσότερο.

Εμείς καταφτάσαμε τη Μεγάλη Εβδομάδα τους την Καθολική, τη Semana Santa δηλαδή, και Μεγάλη Πέμπτη η πρώτη μας έξοδος ήταν πρωί πρωί στο ιστορικό κέντρο, στην Plaza de las Armas όπως λέγεται κάθε κεντρική πλατεία στο Περού που σέβεται τον εαυτό της. Δύο πράγματα που ήθελα να δω μακριά από το ιστορικό κέντρο ήταν κλειστά λόγω της ημέρας, αλλά c'est la vie που λένε και οι Γάλλοι, δεν μου στοίχισε και τόσο ψυχολογικά, γιατί είδαμε το κέντρο της πρωτεύουσας χωρίς κίνηση, αλλά με εκατοντάδες κόσμου που συνέρρε στις διάφορες εκκλησίες για να προσκυνήσει. Huaca Pucllana είναι τα προ-Ίνκας ερείπια που δεν κατάφερα να αντικρίσω και το Μουσείο Larco που είναι ίσως το πιο ονομαστό. Πήγαμε ωστόσο στις Κατακόμβες που βρήκαμε στο κέντρο και ήταν γεμάτες από Περουάνους που έκαναν εξόρμηση με την οικογένεια μετά το προσκύνημα στις εκκλησίες.

Οι Catacumbas del Convento de San Francisco όπως είναι το πλήρες όνομα βρίσκονται δίπλα στην ομώνυμη εκκλησία, έχουν χαρακτηριστεί Κληρονομιά της Ανθρωπότητας από την UNESCO και αποτελούν must-visit αξιοθέατο της Λίμα. Το μοναστήρι χτίστηκε τον 16ο αιώνα από το Τάγμα των Φραγκισκανών και θεωρείται από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της αποικιακής αρχιτεκτονικής και θρησκευτικής τέχνης. Δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες στο εσωτερικό, ούτε καν χωρίς φλας, συγχωρέστε με, αλλά εγώ έβγαλα μερικές.

Η Plaza de Armas που λέγεται και Plaza Mayor, η πιο σημαντική και μεγάλη πλατεία του ιστορικού κέντρου, περικλείεται από διάφορα σπουδαία κτίρια και παλάτια, τα πιο γνωστά είναι το Palacio de Govierno de Perú όπου διαμένει ο εκάστοτε πρόεδρος της χώρας και ο Καθεδρικός Ναός.

Τη Μεγάλη Πέμπτη, ο ναός ήταν γεμάτος από προσκυνητές με βάγια στα χέρια για να τιμήσουν την ημέρα. Αυτά τα πλεκτά χειροποίητα βάγια μπορούσε κανείς να τα προμηθευτεί από δεκάδες μικροπωλητές του δρόμου.

Η περουάνικη κουζίνα δεν είναι ίσως το ίδιο γνωστή σε παγκόσμια εμβέλεια όπως η μεξικάνικη, η γαλλική ή η ιταλική και ειλικρινά απορώ, γιατί είναι φα-ντα-στι-κή. Από τα πιο γνωστά πιάτα είναι το #ceviche, το λατινοαμερικάνικο σούσι, με ψάρι που ψήνεται ωμό σε λεμονάκι, το τρώνε πολύ και οι Μεξικάνοι και μια συνταγή της Ίζαμπελ μπορείτε να την αναζητήσετε εδώ. Οι σούπες του Περού είναι επίσης πεντανόστιμες, έχουν συγκεκριμένα ονόματα, αλλά τα υλικά αλλάζουν κάθε εποχή, ανάλογα με τις νοστιμιές που παράγει η φύση. Μια σούπα που δεν χόρταινα να τρώω ήταν με κινόα και λαχανικά, καθώς το κινόα είναι το δώρο της περουάνικης φύσης σε όλο τον πλανήτη γη. Καλλιεργείται προαιώνια και καταναλώνεται σωρηδόν. Άλλα δώρα του Περού στην ανθρωπότητα; Η πατάτα και η ντοματούλα μας!

Εδώ μια causa, κρύο πιάτο με πατατούλα, από τις άπειρες συνταγές.

Πάντα θα λέω ότι σαν την ντοματούλα που φυτρώνει στην ελληνική γη δεν έχω φάει πουθενά, ούτε καν στην Ιταλία, αλλά η πατάτα που έφαγα στο Περού ήταν σε άλλο επίπεδο. Γενικά, το Μεξικό καλή πατάτα δεν έχει, ό,τι πατάτα και να έχω αγοράσει ή να έχω φάει από διάφορους προμηθευτές, σε διαφορετικά εστιατόρια, μπακάλικα, σούπερ-μάρκετ, μακρινές πολιτείες κλπ., μου μυρίζει σε χλωρίνη. Και αν έχεις φάει πατάτα από τα Λιβάδια του βουνού Παΐκου έχεις υψηλά τα στάνταρ. Στο Περού βέβαια η πατάτα είναι το κάτι άλλο, ζαλίζεσαι από την ποικιλία, τη νοστιμιά και τους πολυποίκιλους τρόπους μαγειρέματος. Για την ακρίβεια, υπάρχουν 4.000 διαφορετικές ποικιλίες πατάτας, και μάλιστα, κάποιες ποικιλίες τις αποξηραίνουν - αν έχουν τον Θεό τους. Η καλλιέργειά της ξεκίνησε στη λίμνη Τιτικάκα ήδη από το 2.500 π.Χ. Στην Ευρώπη έφτασε μόλις τον 16ο αιώνα με τους Ισπανούς κατακτητές, ενώ στην Ελλάδα λίγο μετά την επανάσταση χάρη στον Ιωάννη Καποδίστρια. Την ξέρετε την ιστορία;

Η λίμνη Τιτικάκα.

Ο Καποδίστριας είχε γευτεί και είχε ξετρελαθεί με την πατατούλα στα ευρωπαϊκά του ταξίδια, αλλά όταν την έφερε στην Ελλάδα και τη μοίρασε στους χωρικούς, αυτοί την πέταξαν στα σκουπίδια. Σου κάνει εντύπωση; Γιατί; Πότε ήταν ανοιχτός ο σύγχρονος Έλληνας στο νέο και το διαφορετικό; Πονηρός όμως καθώς ήταν ο Καποδίστριας και πολυταξιδεμένος, έβαλε την πατάτα σε ένα χωράφι, το περιέφραξε, έβαλε φρουρούς να τη φυλάνε και σε μια εβδομάδα δεν είχε μείνει ούτε μία... Να είναι καλά εκεί που είναι ο άνθρωπος, το κοτοπουλάκι με πατάτες στο φούρνο και η χωριάτικη σαλάτα είναι από τα πιο αγαπημένα μου Κυριακάτικα φαγητά.

Η λίμνη Τιτικάκα.

Πίσω στο Περού. Η περουάνικη κουζίνα λοιπόν είναι μια κατηγορία από μόνη της. Όταν έμαθε μια φίλη Ελληνίδα που είναι παντρεμένη με Περουάνο ότι βρίσκομαι στο Περού, το μοναδικό πράγμα που μου είπε ήταν να φάω πολύ. Ούτε για το Μάτσου Πίτσου ούτε για το Κούσκο ούτε για την Ιερή Κοιλάδα. Μόνο για το φαΐ. Κατάλαβα αμέσως το γιατί.

Μετά την εξόρμησή μας στο ιστορικό κέντρο τη Μεγάλη Πέμπτη την καθολική, πήραμε ένα ταξί και βρεθήκαμε σε ένα πάρκο αποκλειστικά με σιντριβάνια, γνωστό ως Parque del Agua, κάναμε τη βόλτα μας, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες και καταλήξαμε για φαγητό έξω από το πάρκο όπου μάθαμε τι πάει να πει #chancho a la caja china.

Για τους λάτρεις του κρέατος, chancho a la caja china είναι χοιρινό κρέας ψημένο σε μία ψησταριά όπου το καρβουνάκι τοποθετείται πάνω από το κρέας με αποτέλεσμα να δημιουργείται στο λιπάκι μία κρούστα... άλλο να τη λες και άλλο να τη γεύεσαι.

Στο τραπέζι προσγειώθηκαν και τα #anticuchos που είναι κάτι σαν τα δικά μας τα σουβλάκια. Καλά ήταν, αλλά προτιμώ τα σουβλάκια μας, τα anticuchos δεν τα ξαναπροτίμησα.

Την επόμενη μέρα Μεγάλη Παρασκευή καθολική, λίγο πριν καταλήξουμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το αεροπλάνο για το Cusco, την πρωτεύουσα των Ίνκας που βρίσκεται σε υψόμετρο 3.400 μέτρων, πήραμε τα συμπράγκαλά μας και πήγαμε να φάμε στο μαγαζί Al Toke Pez, προτεινόμενο από το Netflix στην εκπομπή Street Food ως ένα από τα καλύτερα για το ceviche και το Chicharrón de pescado - τηγανιτό ψαράκι με κρούστα από καλαμποκίσιο αλεύρι και αυγό. Είχε όμως τέτοια ουρά κυρίως από τουρίστες που ξενερώσαμε τη ζωή μας και αποφασίσαμε να πάμε σε μία αγορά εκεί κοντά που λεγόταν Mercado No 2 de Surquillo, καθότι γνωρίζουμε πολύ καλά από το Μεξικό ότι όλα τα mercados της Λατινικής Αμερικής έχουν πεντανόστιμο, γνήσιο και οικονομικό φαγητό. Η απόφαση μάς αποζημίωσε, φάγαμε παρέα με ντόπιους και όχι με τουρίστες την περιβόητη #trucha, πέστροφα στα ελληνικά, ένα άλλο παραδοσιακό πιάτο του Περού που έχει χρώμα ροζουλί και ψαχνό σαν να τρως σολομό ένα πράγμα. Όνειρο!

Εδώ παρατηρώ με προσήλωση πώς μαγείρευε ολόκληρη η οικογένεια σε μια κουζίνα κυριολεκτικά 1x1.

Στη συνέχεια του αφιερώματος στο Περού θα σας αφηγηθώ τις περιπέτειές μας στο Cusco. Αναφέρομαι σε "περιπέτειες", διότι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μία διήμερη απεργία στις 18 και 19 Απριλίου που έκανε άνω-κάτω το πρόγραμμά μας και την ψυχολογία μας, ενώ διακύβευσε και την επίσκεψή μας στο Μάτσου Πίτσου, ο βασικός λόγος που ταξιδέψαμε μέχρι το Περού. Κακά τα ψέματα, ήταν όνειρο ζωής να δω το Μάτσου Πίτσου και μετά από την "Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" τα κατάφερα! Αλλά θα σας τα αφηγηθώ όλα στο επόμενο επεισόδιο...