-page-001.jpg)
Το πρώτο από τα κείμενά μου για ένα ξύλινο καράβι και μία χώρα πρότυπο της πράσινης συνείδησης.
Πώς εισέρχεσαι στην Κόστα Ρίκα από το Μεξικό εν μέσω πανδημίας;
Και πού ακριβώς είναι η Κόστα Ρίκα;
Τα ερωτήματα αυτά μού γεννήθηκαν όταν έμαθα ότι εκεί χτίζουν ένα φοργηγό πλοίο από ξύλο ονόματι Ceiba ένα μάτσο ονειροπόλοι που θέλουν τις θάλασσες του κόσμου καθαρές από ορυκτά καύσιμα. Εφαλτήριο ωστόσο αυτής της πρόθεσης στάθηκε η επιθυμία τους να μεταφέρουν οργανικό καφέ από την Κόστα Ρίκα στον Καναδά χωρίς να επιβαρύνουν το περιβάλλον.
Σε μια πρόχειρη αναζήτηση στο Google έπεσε το μάτι μου σε πρόσφατο άρθρο του BBC για το Ceiba όπου έλεγε χαρακτηριστικά ότι «ο παγκόσμιος ναυτιλιακός τομέας εξέπεμψε πάνω από ένα δισεκατομμύριο τόνους αερίων θερμοκηπίου το 2018, ισοδύναμο περίπου με το 3% των παγκόσμιων εκπομπών» με απευθείας λινκ στον IMO, International Maritime Organisation, τον Διεθνή Οργανισμό Ναυσιπλοΐας. Αν το ποσοστό σάς φαίνεται μικρό αναλογιστείτε ότι μόνο η οικονομία της Γερμανίας που έχει βαριά βιομηχανία ευθύνεται επίσης για το 3% της παγκόσμιας εκπομπής αερίων θερμοκηπίου, σύμφωνα πάντα με το άρθρο του BBC. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο πλανήτης μας ασφυκτιά...
Άρα οι άνθρωποι του Ceiba «πρωτοπορούν» κατασκευάζοντας ένα πλοίο «αλά παλαιά»! Πόσο αντιφατικό, αλλά και βαθιά ρεαλιστικό λαμβάνοντας υπόψη τις κραυγές περιβαλλοντικών οργανώσεων τα τελευταία χρόνια που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Σε μια άλλη πρόχειρη αναζήτηση ανακάλυψα ότι υπάρχει ακόμα ένα φορτηγό πλοίο με «πράσινες» προδιαγραφές που διασχίζει τον Ατλαντικό εδώ και μία δεκαετία και λέγεται Tres Hombres, στα ελληνικά Τρεις Άντρες. Ωστόσο, οι μηχανικοί του Ceiba ισχυρίζονται ότι το πλοίο που κατασκευάζουν στην Κόστα Ρίκα θα είναι δέκα φορές μεγαλύτερο! Κοιτάζοντας στο YouTube διάφορα videos με το καράβι Tres Hombres το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι οι ναύτες που το επανδρώνουν μοιάζουν με... πειρατές.
Όταν μίλησα με τον αδερφό μου στο Messenger για το Ceiba ενθουσιάστηκε με την ιδέα της κατασκευής ενός ξύλινου πλοίου:
«Είναι σαν τα πλοία που βλέπουμε στους Πειρατές της Καραϊβικής;»
«Ναι!»
«Και θα πας να τους βρεις;»
«Ναι!»
«Ε, τότε να τους πεις να το ονομάσουν το "Μαύρο Μαργαριτάρι". Έτσι να τους πεις: ότι ο αδερφός σου είναι πειρατής του δρόμου και προτείνει να μετονομαστεί το πλοίο σε "Μαύρο Μαργαριτάρι", γιατί έτσι όπως μου τα λες, οι ναύτες του Ceiba θα είναι σαν τους πειρατές των θαλασσών!»
Σκέφτηκα ότι αδερφός μου μπορεί να αστειευόταν, αλλά κατά βάθος είχε δίκιο. Όσοι οραματίζονται το Ceiba και το πραγματοποιούν αντιδρούν στην μόλυνση του πλανήτη και επιδρούν καταλυτικά «κλέβοντας» από τη μια την ενέργεια της φύσης, καθώς θα χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά αιολική και υδροηλεκτρική ενέργεια για την πλεύση, ενώ από την άλλη «κλέβουν» την ιδέα των καθαρών θαλασσών από τους αρχαίους ναυσιπλόους και επιστρέφουν στο παρελθόν για να αλλάξουν το μέλλον της ναυσιπλοΐας.
Πώς θα πάω όμως στην Κόστα Ρίκα για να το δω με τα ίδια μου τα μάτια;
H Κόστα Ρίκα είναι ένα μικρό κράτος της Κεντρικής Αμερικής που βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό και τη θάλασσα της Καραϊβικής. Συνορεύει στα βόρεια με τη Νικαράγουα και στα νότια με τον Παναμά. Έχει μόλις 5 εκατομμύρια κατοίκους με σχεδόν τους μισούς να μένουν στην πρωτεύουσα Σαν Χοσέ που βρίσκεται στο κέντρο του κράτους και απέχει τρεις ώρες αεροπορικώς από την Πόλη του Μεξικού. Δεν γίνεται να μην κάνεις παραλληλισμό με την Ελλάδα που έχει μεν τους διπλάσιους κατοίκους, αλλά οι μισοί κατοικούν στην Αθήνα που βρίσκεται στο κέντρο της ελληνικής επικράτειας. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και έχει τελειώσει η περιπέτεια της Κόστα Ρίκα, θα μπορούσα να πω ότι οι κουλτούρες των δύο λαών -από τα λίγα που είδα και έζησα- είναι παρεμφερείς. Αλλά σε γενικές γραμμές, καθότι ζω πλέον σχεδόν ενάμιση χρόνο στη Λατινική Αμερική, συμφωνώ με όλους όσοι ισχυρίζονται ότι η λατινοαμερικάνικη κουλτούρα συνάδει σε μεγάλο βαθμό με αυτή της Μεσογείου - ίσως και γι' αυτό να μας γοητεύει τόσο η ιστορία και η ζωή σε αυτή τη μεριά του πλανήτη.
Δεν ήταν δύσκολο να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια ούτε να βρω κατάλυμα. Το καράβι Ceiba χτίζεται στη δυτική ακτή της Κόστα Ρίκα, σε μία χερσόνησο που λέγεται Punta Morales, σχεδόν καθόλου τουριστική. Οι επιλογές για έναν ύπνο και ένα ντουζ ήταν ελάχιστες. Τα δύσκολα ξεκίνησαν όταν έπρεπε να ξεκαθαρίσω το τοπίο σχετικά με τον Covid-19. Κάθε χώρα έχει τους δικούς της κορωνοκανόνες και πρέπει να τους διαβάζει κανείς πολύ προσεκτικά, ώστε να μην πέσει σε ατοπήματα και καταλήξει ενεός με τη βαλίτσα στο χέρι χωρίς να μπορεί να εισέλθει.
Η Κόστα Ρίκα δεν απαιτεί κανένα τεστ πριν από την είσοδο στη χώρα. Ούτε μοριακό, ούτε αντισωμάτων, ούτε τίποτα. Οφείλεις όμως να εξασφαλίσεις ένα QR Code μέχρι 24 ώρες πριν από την πτήση, που σου δίνεται μόνο αν έχεις ταξιδιωτική ασφάλεια είτε από διεθνή ασφαλιστική εταιρεία είτε από τις τοπικές ασφαλιστικές που σου προτείνει το επίσημο σάιτ της Κόστα Ρίκα για τον χειρισμό της κορώνας. Σε περίπτωση που νοσήσεις από Covid-19, καλύπτεις προσωπικά τα νοσήλια ή το ξενοδοχείο όπου θα σε απομονώσουν, καθώς και όλα τα ιατρικά έξοδα. Αν έχεις διεθνή ασφάλιση, θα πρέπει να ζητήσεις από τον ασφαλιστή σου πιστοποιητικό στα αγγλικά ή στα ισπανικά με τις εξής προϋποθέσεις:
Εγγύηση κάλυψης για τα ιατρικά έξοδα τουλάχιστον 50.000 USD (όπερ σημαίνει πενήντα χιλιάδες δολάρια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής).
Ελάχιστη κάλυψη 2.000 USD για εκτεταμένα έξοδα διαμονής λόγω καραντίνας.
Η εναλλακτική, όπως ανέφερα παραπάνω, είναι η αγορά τοπικής ασφάλισης, που προσφέρεται από τους εξουσιοδοτημένους τοπικούς ασφαλιστικούς παρόχους: Grupo INS ή Sagicor. Επιλέγεις έναν από τους δύο.
Όταν είδα τα ποσά μαζεύτηκαν πουλάκια στα μάτια μου άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, αλλά μετά, σκέφτηκα ότι θα βρίσκομαι σε έδαφος της Κόστα Ρίκα μόνο για τέσσερις μέρες. Η Sagicor, η τοπική ασφαλιστική εταιρεία, για τις 4 μέρες της διαμονής μου δεν ξεπερνούσε τα 56 δολάρια. Η διεθνής ασφάλεια που διαθέτω θα κόστιζε μόλις 16 δολάρια, αλλά ημέρα Σάββατο που έκανα την αίτηση υπολειτουργούσε, το ταξίδι ξεκινούσε τη Δευτέρα και επέλεξα την τοπική ασφαλιστική εταιρεία που δούλεψε σαν αστραπή. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση. Μπράβο ταχύτητα στην Κόστα Ρίκα!
Όταν είδα το QR code μαζεύτηκαν και πάλι τα πουλάκια στα μάτια μου, καθώς έγραφε ότι η είσοδος ήταν την 1η του Νοέμβρη! Όχι, παιδιά, όχι, 11 Ιανουαρίου θέλω να εισέλθω στη χώρα σας, όχι 1 Νοεμβρίου. Στις ΗΠΑ, όπως και σε αρκετά κράτη της Αμερικής -όχι στο Μεξικό- μπαίνει πρώτα ο μήνας και μετά η μέρα στις ημερομηνίες που συμπληρώνεις. Αν δεν το διευκρινίσουν, την έβαψες, καλή ώρα όπως και στην περίπτωσή μου. Λύθηκε όμως το πρόβλημα πανεύκολα και γρήγορα στο τσατ της Sagicor και σε λιγότερο από 2 λεπτά μου είχαν στείλει το νέο QR code με τις σωστές ημερομηνίες χωρίς να χρειαστεί να ξανακάνω τη διαδικασία από την αρχή ή να ξαναπληρώσω. Δεύτερη εντύπωση πολύ θετική.
Με μάσκες, αντιβακτηριδιακά τζελ, ένα αρνητικό τεστ αντισωμάτων για δική μου προσωπική χρήση ώστε να ταξιδέψω υπεύθυνα και με την ελπίδα ότι θα παραμείνω υγιής ξεκίνησα να δω τι καράβι είναι αυτό που χτίζεται από ξύλο σε μία χώρα που έχει για σύνθημα την αγνή ζωή. Pura Vida!
Comments