Taxco, Acapulco, πανδημία, φιλοσοφία

Κλείνω τα 40 στην εκπνοή αυτού του χρόνου. Ζω τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν σαν το νερό. Όλοι οι αγαπημένοι μου λένε ότι καμιά φορά σκέφτομαι σαν παιδί και μάλλον γι' αυτό μου αρέσει να κάνω θέατρο και να γράφω ιστορίες για παιδιά. Εγώ όμως νιώθω σαν γιαγιά 80 χρονών και ίσως αυτή η αντίφαση να με κάνει δημιουργική. Η δημιουργικότητά μου βέβαια έχει πάει περίπατο το διάστημα αυτό της τρέλας που διανύουμε. Οι προπαππούδες μου αφηγούνταν τους πολέμους που έζησαν, οι παππούδες μου τα ίδια, οι γονείς μου τη χούντα, η δική μου γενιά θα έχει να αφηγείται την οικονομική κρίση και την πανδημία.

Το Μεξικό ζει την πανδημία με ένταση όπως οι περισσότερες χώρες του κόσμου. Κατηγορείται συχνά ότι τα στοιχεία που δίνει στη δημοσιότητα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, καθώς είναι ελάχιστοι όσοι πηγαίνουν στο γιατρό. Ο κορωνοϊός στο Μεξικό θεωρώ ότι είναι μια ασθένεια των εχόντων και όχι των μη εχόντων. Η μη έχοντες οφείλουν να βγουν στον δρόμο να δουλέψουν. Αν δεν δουλέψουν μπορεί να μην πεθάνουν από τον ιό, θα πεθάνουν σίγουρα από την πείνα. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν ήσουν κυβέρνηση, τι θα αποφάσιζες; Να βάλεις σε καραντίνα μια χώρα όπου περίπου το 50% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Εδώ δεν έχουμε καραντίνες, αλλά είχαμε ένα λοκντάουν περίπου για τέσσερις μήνες από τον Μάρτιο ως τον Ιούνιο με την απειλή ενός νέου λοκντάουν να πλανάται ακόμα σε όλες τις πολιτείες που έχουν πορτοκαλί φανάρι και κυρίως στην πρωτεύουσα. Στην Ελλάδα γνωρίζω ότι δεν είναι καλύτερα τα πράγματα, κυρίως για όσους εργάζονται εκ περιτροπής, όπως είναι οι καλλιτέχνες, που τη συγκεκριμένη περίοδο φυτοζωούν και η ελληνική κυβέρνηση γυρίζει το πρόσωπο από την άλλη.

Καθώς όλα φαίνονται και ακούγονται δυσοίωνα στην Ευρώπη, βγαίνει το εμβόλιο που θέλω να ελπίζω ότι θα αμβλύνει σιγά-σιγά την κατάσταση. Προσωπικά, θα κάνω το εμβόλιο εφόσον ο γιατρός μου θεωρεί ότι πρέπει να το κάνω και αν ναι, τότε θα περιμένω τη σειρά μου, γιατί δεν ανήκω σε κατηγορία υψηλού κινδύνου. Ωστόσο, ταξιδεύω. Ταξιδεύω πολύ απ' όταν ήμουν παιδί και να που φτάνω τα 40 και ακόμα ταξιδεύω και μάλλον θα ταξιδεύω για πάντα. Κάναμε κάμποσα εμβόλια πριν μετακομίσουμε στο Μεξικό και μάλλον επιβάλλεται να κάνουμε και του κορωνοϊού για τη δική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των ανθρώπων με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή. Θα ακολουθήσω πάντως τη συμβουλή του γιατρού μου. Έκαστος εφ' ω ετάχθη.

Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν τέλη του προηγούμενου μήνα στην πολιτεία Guerrero εκεί που είναι το περιβόητο Ακαπούλκο. Το έκανα δώρο στον εαυτό μου για τα 40 χρόνια που κλείνω φέτος καθόλου πανηγυρικά. Πήγα με μια νέα φίλη που μένει κι αυτή προσωρινά στο Μεξικό με τον σύντροφό της και κάναμε ένα girly road trip που μου θύμισε τις περιοδείες που ζήσαμε πριν από μερικά χρόνια με την Αγγελική Καρακαξίδου ανά την Ελλάδα παίζοντας τους Δον Κιχώτες και τον Πλούτο του Αριστοφάνη.

Πραγματοποιήσαμε μία στάση πρώτα στο Taxco που είναι τα Ιωάννινα του Μεξικού, μια πόλη με τεχνίτες στο ασήμι γνωστούς σε όλη την Αμερική για τα σχέδια και την δεξιοτεχνία τους. Έχει παντού ασημικά, σε κάθε γωνιά, για όλα τα βαλάντια, με σχέδια για όλα τα γούστα. Μάσκες φορούσε η πλειοψηφία, αλλά περάσαμε και από μαγαζιά όπου οι υπάλληλοι δεν φορούσαν μάσκα και δεν μπήκαμε ποτέ μέσα. Προτιμήσαμε να πάμε Δευτέρα-Τρίτη που έχει κυρίως ντόπιους και οι επισκέπτες είναι ελάχιστοι. Μόλις δυόμιση ώρες από την πρωτεύουσα του Μεξικού είναι τοπ προορισμός το Σαββατοκύριακο.

Το Τάσκο είναι μια πόλη ντυμένη στα λευκά, σε αντίθεση με τις περισσότερες περιοχές του Μεξικού που είναι γεμάτες χρώμα. Ναι, σε αυτή τη ρομαντική πόλη, που κρέμεται από μια βουνοπλαγιά, τα σπίτια είναι άσπρα σαν την πέτρα την ξέξασπρη, όπως και τα ταξί, που τριγυρίζουν ασταμάτητα ανάμεσα στα στενά ανηφορικά σοκάκια αναζητώντας επιβάτες. Κάτι που κάνει την πόλη ακόμα πιο γοητευτική είναι ότι τα περισσότερα ταξί εκτός από λευκά, είναι και vochos, τα γνωστά σε μας κατσαριδάκια. Καθώς μας είπαν, οι Σκαραβαίοι της Volkswagen είναι ίσως τα μόνα αυτοκίνητα που μπορουν να μετακινηθούν ανενόχλητα στους πετρώδεις δρόμους της πόλης που βρίθουν από ανηφόρες, κατηφόρες και στροφές. Πήραμε λοιπόν κι εμείς ένα vocho για να ζήσουμε την εμπειρία και σκαρφαλώσαμε πάνω στον Cristo Rey για να θαυμάσουμε τη θέα από ψηλά και να νιώσουμε ότι είμαστε στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Το βράδυ μας είπαν να πιούμε το διάσημο κοκτέιλ Berta στο ομώνυμο μπαρ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την εκκλησία de Santa Prisca στην κεντρική πλατεία. Το μπαρ υπάρχει από το 1930 και ιδρύθηκε από μία τσαούσα Μεξικάνα με το όνομα Μπέρτα. Στην αρχή ταρακούνησε τα νερά της πόλης, καθώς ήταν ανεπίτρεπτο για τη συντηρητική καθολική κοινωνία να υπάρχει ένα μπαρ απέναντι από την εκκλησία, αλλά στο τέλος, φαίνεται πως το γλυκόπιοτο κοκτέιλ και η εκρηκτική προσωπικότητα της Μπέρτα κέρδισαν τους κατοίκους. Το κοκτέιλ μπορείς να το πιεις παντού, αλλά στο μπαρ Berta είναι η αυθεντική γεύση: λευκή τεκίλα, χυμός από λάιμ, ανθρακούχο νερό και... μια κουταλιά μέλι.

Συνεχίσαμε το ταξίδι στο Ακαπούλκο. Όταν ανακοίνωσα σε φίλους ότι θέλω να δω το Ακαπούλκο, γιατί είναι ιδαίτερα γνωστό στην Ελλάδα, μου είπαν ότι είμαι τρελή για δέσιμο και ότι καλύτερα να μην πάω, γιατί είναι επικίνδυνα. Η πολιτεία Guerrero και ιδίως η περιοχή του Ακαπούλκο ελέγχεται από καρτέλ ναρκωτικών κι έχουν χαθεί πολλές ζωές τουριστών από ένοπλες συμπλοκές. Καλό είναι λοιπόν να μην προκαλώ την τύχη μου. Όσο περισσότερο το συζητούσα τόσο συνειδητοποιούσα ότι διίστανται οι απόψεις. Όλοι έλεγαν ότι είναι επικίνδυνα, αλλά οι περισσότεροι είχαν πάει κάποιο Σαββατοκύριακο κάποια στιγμή για να χαρούν τη θάλασσα.

Το Ακαπούλκο, στις τεσσεράμιση ώρες από την πρωτεύουσα του Μεξικού, μεσουρανούσε τη δεκαετία του '80 για τη νυχτερινή ζωή και τα καζίνο, αλλά τώρα επικρατεί μόνο θλίψη και μια φανταστική παραλία γεμάτη από αετονύχηδες που όταν σε βλέπουν τουρίστα, βαρούν αλύπητα τις τιμές. Τα κτίρια και τα ξενοδοχεία μέσα στην πόλη έχουν έντονα τα σημάδια της παρακμής και η κίνηση στους δρόμους είναι ανυπόφορη. Τι να γίνεται άραγε τα Σαββατοκύριακα όταν δεν ελλοχεύει η απειλή του ιού; Οι θερμοκρασίες είναι υψηλές όλο τον χρόνο και είναι σαν να αλωνίζεις την Ελλάδα το καλοκαίρι. Θα ήθελα όμως να σχολιάσω ότι οι ελληνικές παραλίες είναι αξεπέραστες και ότι δεν έχω φωτογραφίες μέσα από την πόλη του Ακαπούλκο, γιατί δεν έβγαλα ούτε μία στιγμή την κάμερά μου σε κοινή θέα.

Και στο πήγαινε και στο έλα ακολουθήσαμε για λόγους ασφαλείας την εθνική οδό, όπου μας είπαν ότι αρκετές φορές κάνουν ντου σε αμάξια και ζητούν λεφτά ή κινητό. Αν κάνουν ντου σε αμάξια της εθνικής οδού, δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται σε επαρχιακούς δρόμους. Σε κάθε περίπτωση εμείς οδηγήσαμε με το φως του ήλιου στην εθνική οδό με την πληθώρα των διοδίων που μου θύμισε το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Κάθε χιλιόμετρο και διόδια. Όταν επιστρέφαμε, αντιληφθήκαμε από μακριά ότι είχαν κάνει κατάληψη σε κάτι διόδια κοντά στο Ακαπούλκο. Μόλις πλησιάσαμε, είδαμε νεαρούς με κουκούλες και μάσκες να κουβαλούν μαχαίρια και όπλα και να απειλούν τους υπαλλήλους μέσα στα κουβούκλια. Δεν γινόταν να κάνεις παράκαμψη. Μας σταμάτησε ένας νεαρός με καστανά μάτια και μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να του δώσουμε 100 πέσος. Τα δώσαμε και φύγαμε με την ψυχή στο στόμα.

Ξέρω ότι δεν θα επιστρέψω στο Ακαπούλκο. Έχει άλλα μέρη το Μεξικό πολύ πιο ωραία και 100% ασφαλή. Ήταν όμως για μένα ένα ταξίδι αφιέρωμα στη δεκαετία του '80 που με γέννησε και με έθρεψε, ένα κλικ στη λίστα με τα “must see”, ένα δώρο στον εαυτό μου για όλα όσα στερήθηκε καλλιτεχνικά τον χρόνο που μας πέρασε.

Εύχομαι σε όλους δώρα, χαρές και αγάπη για αυτά τα Χριστούγεννα και το νέο έτος να μας βρει υγιείς.