Καθημερινότητα στην Πόλη του Μεξικού Part 3 - το δικό μου Coyoacán, πού να πας & τι να κάνεις!

Η ωραιότερη περιοχή της Πόλης του Μεξικού. Ένα "μαγικό χωριό" στο κέντρο της πρωτεύουσας. Σπίτια ισπανικής αρχιτεκτονικής σε διάφορα χρώματα, έργα τέχνης παντού σε κάθε γωνιά, πόρτες σωστά κομψοτέχνημα, δέντρα πανύψηλα που προσφέρουν τη σκιά τους στους κεντρικούς δρόμους, αλλά και σε αναπάντεχα μέρη, πέτρινοι δρόμοι, βίλες, χαμόσπιτα, κρυμμένες πολυκατοικίες με δεκάδες διαμερίσματα, συρματοπλέγματα, πλανόδιοι πωλητές, κόσμος, τουρίστες, θα έγραφα το σικέ "ενα πολύβουο μελίσσι", αλλά είναι τόσα πολλά τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι ήχοι, που ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα αδικούσε τον πλουραλισμό. Δεν χορταίνω να το φωτογραφίζω.

Όταν το πρωτοείδαμε, το ερωτευτήκαμε. Είπαμε, εδώ θα μείνουμε, εδώ θα είναι η γειτονιά μας, εδώ θα κάνουμε τις βόλτες μας. Και η επιλογή μας δικαίωσε. Είναι για οικογένειες με μωρά το πιο ιδανικό μέρος της πόλης. Εμείς ζούμε την καθημερινότητά μας εδώ που σε αρκετές περιπτώσεις χάνει την αίγλη του τουρισμού που ζουν οι επισκέπτες. Μπορείς να ξεχωρίσεις τους τουρίστες από τους κατοίκους κυρίως από το πρόσωπο: είτε θα είναι στα χαμένα προσπαθώντας να ξεχωρίσουν ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, μια οδό, ένα σπίτι είτε από το διάπλατο χαμόγελο στα χείλη. Πώς είναι το δικό μου πρόσωπο όταν κάνω βόλτες στο Κογιοακάν; Αχόρταγο. Ακόμα και μετά από 4 χρόνια δεν το χορταίνω. Αλλά πλέον δεν είμαι τυφλή στα άπειρα προβλήματα που έχει, όπως στην αρχή που έκοβα βόλτες με ένα τεράστιο χαμόγελο τύπου: "ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ!"

Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα είναι η κίνηση στους δρόμους κυρίως το ΠΣΚ. Έχει τρεις κεντρικούς δρόμους που θα έπρεπε να κλείνουν για τα τροχοφόρα κάθε απόγευμα μετά τις 5 ή τουλάχιστον την Παρασκευή και όλο το Σαββατοκύριακο. Δεν κλείνουν... Οι πεζοί δεν μπορούν να κάνουν τη βόλτα τους με άνεση, οι οδηγοί δεν μπορούν να περάσουν με το αμάξι τους, οι πωλητές δεν μπορούν να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Οι πεζοί είναι ζουληγμένοι δεξιά και αριστερά στα άθλια πεζοδρόμια που κατακλύζονται από μικροπωλητές και αυτοσχέδια σταντς με φαγάδικα. Τα αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα στο άπειρο και αν θες να αγοράσεις κάτι να φας ή να πιεις, το πιο απλό, πρέπει να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα αμάξια. Αν θες να αγοράσεις κάτι από μικροπωλητή, θα πρέπει να το ξανασκεφτείς για δύο λόγους: ο πρώτος λόγος είναι οτι δεν έχεις πολύ χρόνο ούτε πολύ χώρο, περνάει κόσμος, περνούν αυτοκίνητα, πρέπει η αγορά να γίνει με ταχύτητα του φωτός. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι περισσότεροι μικροπωλητές δεν έχουν άδεια και πλέον γίνεται στο Κογιοακάν μια μεγάλη προσπάθεια κυρίως από τους νόμιμους έμπορους των αγορών να πατάξουν την παρανομία στην πώληση. Το Μεξικό είναι γεμάτο αγορές που στενάζουν από τους πλανόδιους πωλητές που πωλούν ακριβώς τα ίδια προϊόντα σε λίγο πιο χαμηλές τιμές. Καταλαβαίνω τους νόμιμους έμπορους που τα βάζουν με τον δήμαρχο και είμαι μαζί τους 100%, αλλά να πω την αλήθεια, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως με τόση φτώχεια καταραμένη, οι πλανόδιοι πωλητές θα δεινοπαθήσουν. Υπάρχουν τόσες παράμετροι στο πρόβλημα και τόσες ψυχές να σκεφτεί κανείς.

Ωστόσο, όσο και αν η καθημερινότητα μας ρουφάει, όσο και αν οι δρόμοι δεν κλείνουν τα Σαββατοκύριακα και στενάζουν όλοι υπό το βάρος του τουρισμού, το Κογιοακάν είναι the place to be στην Πόλη του Μεξικού.

Εδώ λίγα πράγματα που αρέσουν σε μένα, είναι στη γειτονιά μου, αλλά και γύρω από την κεντρική πλατεία, και πάντα τα προτείνω σε φίλους που μας επισκέπτονται:

Για λίγη τέχνη και σύγχρονη ιστορία:

Μα ποιο άλλο; Το Museo de Frida Kahlo. Με το ίδιο εισιτήριο επισκέπτεστε και το Μουσείο Anahuacalli, μην το αμελείτε. Είναι σε άλλη γειτονιά του Coyoacán, που δεν είναι καθόλου όμορφη, αλλά το μουσείο Anahuacalli, το μαύρο υπέροχο κτίριο σε σχήμα πυραμίδας των Μάγιας με την προσωπική συλλογή του Ντιέγκο Ριβέρα είναι ένα αριστούργημα.

Για καφέ:

El Jarocho. Ξεχάστε τα Starbucks παρακαλώ και αγοράστε καφέ από τον "Γρήγορη" του Κογιοακάν. Jarocho είναι αυτός που κατάγεται από τη Βερακρούζ. Φέρνουν λοιπόν τον καφέ τους από τη ζώνη του καφέ της Βερακρούζ, είναι φτηνός, είναι ποιοτικός και κατά τα γούστα μου πεντανόστιμος. Έχει και ντόνατς, κέικς και μπισκότα, pan de elote που είναι ένα μάφιν φτιαγμένο από καλαμπόκι, πολύ μεξικάνικο, γλυκά που πάνε πολύ ωραία με τον καφέ στο χέρι. Αν είστε κουρασμένοι, αρπάξτε μια πλαστική καρέκλα και καθίστε με τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες. Δεν έχει τραπέζια, αλλά έτερον εκάτερον. Αν έχετε χώρο στη βαλίτσα, αγοράστε ένα κιλό να τον πάρετε στην πατρίδα. Είναι και πολύ ωραίο δώρο. Κάνει μόλις 220 πέσος το κιλό, κάπου στα 12 ευρώ.

Για πρωινό ή για καφέ να την αράξεις:

El Olvidado για πιο κυριλέ φάση, Ecosentli για πιο εναλλακτική φάση με οργανικά προϊόντα και Ecos del Mundo όπου πάνε πολλοί και εργάζονται στο λάπτοπ τους.

Για μεσημεριανό και άπειρες αγορές:

Mercado de Coyoacán. Χαθείτε και αγοράστε ό,τι σας κάνει κέφι. Έχει τα πάντα. Είναι σαν το Μοναστηράκι της Αθήνας, αλλά με σκεπή. Εκτός από χειροποίητα προϊόντα, ρούχα, λουλούδια, φυτά, είδη δώρων, ξηρούς καρπούς, φρούτα, λαχανικά, κρεοπωλεία και ψαράδικα, έχει και φαγάδικα με tacos, quesadillas, tamales, tlacoyos, sopas, comida corrida. Ξέρω ότι στους περισσότερους θα ακούγονται κινέζικα αυτά που γράφω, αλλά όπου και να καθίσετε καλά θα φάτε. Έχει και χυμούς φυσικούς να πιείτε. Τα πάντα, σας λέω.

Για μεσημεριανό και βραδινό:

Fonda el Morral, πολύ μου αρέσει! Τα Σαββατοκύριακα φέρνουν mariachis από τις 11 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι. Τις καθημερινές είναι πιο ήσυχα. Έχει μεγάλη ποικιλία και παραδοσιακή μεξικάνικη κουζίνα. Τιμές προσιτές.

Για βραδινό:

Las Calacas. Είναι εστιατόριο που φέρνει mariachis κάθε μέρα μετά τις 5 και έχει καλό φαγητό σε γενικές γραμμές, παραδοσιακό μεξικάνικο. Αν δεν έχει αλλάξει μπάρμαν έχει την καλύτερη μαργαρίτα και την καλύτερη μεσκαλίτα (μαργαρίτα με μεσκάλ και όχι με τεκίλα) του Κογιοακάν. Θα πρότεινα και την Coyoacana, αλλά δεν βρίσκω ποτέ τραπέζι. Έχει μαριάτσις και ατμόσφαιρα πολύ μεξικάνικη. Αν έχετε υπομονή να σταθείτε στην ουρά, καλά να περάσετε!

Για τάκος:

Εμείς προτιμάμε το Tres Coyotes που είναι δίπλα στη λεωφόρο Miguel Ángel de Quevedo, έχει πολύ ωραίο κρέας και τα tacos al pastor είναι ένα ζουμερό ποίημα. Κάθεσαι σε πλαστικά σκαμπό να προειδοποιήσω.

Για ένα σάντουιτς:

Las tortas de Pepe. Εδώ τα σάντουιτς τα λένε tortas. Του Πέπε είναι τα καλύτερα! Έχει και το Jarocho, αλλά ο Πέπε είναι εγγύηση. Το πιο διάσημο σάντουιτς του Πέπε είναι la torta de milanesa που πάει να πει σνίτσελ. Βάζει αβοκάντο, ντομάτα, φασόλια και κρέμα. Να γλύφεις και τα δάχτυλά σου.

Για tamales:

Πιο Μεξικό πεθαίνεις. Δίπλα στον Πέπε έχει κρυμμένο σχεδόν ένα μαγαζί που δεν σου πολυγεμίζει το μάτι και λέγεται... Tamales. Έχει ταμάλες πράσινες που πάει να πει με πράσινη σάλτσα και στήθος κοτόπουλο, κόκκινες που πάει να πει με κόκκινη σάλτσα και πράσινες πιπεριές (δεν είναι σαν τις δικές μας, είναι ψιλοκαυτερές και λέγονται chiles poblanos), έχει με τυρί και φασόλια, έχει και γλυκές με ξηρούς καρπούς. Κοστίζει μόλις 20 πέσος η μία και συνήθως έχει ουρά μόλις ανοίξει, κάπου εκεί στις 5 το απόγευμα. Τι είναι οι ταμάλες, αναλυτικά εδώ.

Για παγωτό:

Carmela. Καλός είναι και ο Visconti που είναι πιο στο κέντρο, αλλά η Carmela στη γειτονιά μου είναι όνειρο.

Για μια μαργαρίτα ή μια μεσκαλίτα χωρίς πολλά πολλά:

El Mezcalero. Ένα μπαρ για μεσκάλ, κοκτέιλς και μπίρι μπίρι με τους φίλους. Δεν φέρνουν μιαμ μιαμ με το ποτό ούτε νερό, τα παραγγέλνεις έξτρα.

Churros

Είσαι στο Μεξικό, δεν γίνεται να μη φας κάτι από τον δρόμο. Πολλά πράγματα δεν μπορείς να φας από τον δρόμο δεδομένου ότι καραδοκεί η venganza de Moctezuma, που πάει να πει στομαχική διαταραχή, "δωράκι" μεξικάνικο για τους επισκέπτες, αλλά churros μπορείς να φας. Είναι σαν λουκουμάς, αλλά με ζάχαρη και έχει μακρόστενο σχήμα με πτυχές σαν τις τουλούμπες. Στο κέντρο του Κογιοακάν έχει σε κάθε γωνιά και αν το πάρεις από μαγαζί μπορείς να το ζητήσεις χωρίς ζάχαρη και γεμιστό με σοκολάτα ή cajeta, όπως λένε εδώ την καραμέλα. Τα αγαπημένα μου μαγαζιά για churros είναι στη γωνιά των οδών Aguayo και Cuauhtémoc. Κέντρο. Θα τα βρείτε εύκολα.

Pollo rostizado

Στην οδό Aguayo έχει και το αγαπημένο μας μαγαζί για κοτόπουλο ψημένο. Λέγεται Molinos και έχει διάφορα κρέατα ψημένα εκτός από κοτόπουλο, όπως λουκάνικα, κότσι, παϊδάκια κ.α. Νόστιμα και οικονομικά.

Panadería

Οι φούρνοι του Μεξικού είναι και αυτοί μια ξεχωριστή εμπειρία. Οι Μεξικανοί δεν φημίζονται για το ψωμί τους, επενδύουν περισσότερο στις τορτίγιες, αλλά οι φούρνοι τους, εκτός από ψωμί, έχουν σάντουιτς, γλυκά, πάρα πολλά γλυκά, κρουασάν και pan dulce, γλυκά ψωμάκια σε διάφορα σχήματα και γεύσεις. Παίρνεις τον δίσκο με τη δαγκάνα και τον γεμίζεις με ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Είναι πάμφτηνα και έχουν το γούστο τους. Δεν είναι για κάθε μέρα. Αυτό που κάνουμε εμείς οι Έλληνες που κάθε πρωί έχουμε την τελετουργία του φούρνου, δεν το έχουν εδώ στο Μεξικό. Οι Μεξικανοί αγαπούν το pan dulce, αλλά δεν το τρώνε κάθε μέρα όπως τρώνε τις τορτίγιες. Ο καλύτερος φούρνος του Κογιοακάν είναι ο Lecaroz δίπλα στα Starbucks.

Για δωράκια και άλλα παραδοσιακά προϊόντα του Μεξικού:

Mercado de Coyoacán & Mercado de Artesanías. Είναι οι δυο αγορές του Κογιοακάν που είναι κέντρο καράκεντρο.

Για βόλτα στο πράσινο και λίγο τρέξιμο:

Viveros. Ένα από τα ωραιότερα πάρκα της πόλης. Ανοίγει στις 5 το πρωί, κλείνει στις 5 το απόγευμα. Μη με ρωτάτε γιατί. Έτσι είναι δυστυχώς. Είναι πάντως πανέμορφο, δροσερό, καταπράσινο χειμώνα καλοκαίρι. Δεν επιτρέπονται τα σκυλάκια: από τη μια με δυσαρεστεί, από την άλλη όμως κάθομαι παντού χωρίς να σκέφτομαι ούρα και κακάκια που αμελείς ιδιοκτήτες δεν μαζεύουν. Σαν το πάρκο της Νέας Σμύρνης, μόνο που το Viveros είναι πιο μεγάλο, πιο εξωτικό και έχει άπειρα σκιουράκια.

Για θέατρο:

La Capilla. Έχει ωραίες παραστάσεις σε γενικές γραμμές. Γράφω "γενικές γραμμές", γιατί το Μεξικό δεν έχει καλό θέατρο. Ωστόσο, για τους λάτρεις του θεάτρου, η Capilla είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές σκηνές της πόλης και έχει μεγάλη θεατρική παράδοση.

Για καμπαρέ, φεμινισμό και ΛΟΑΤΚΙ θέματα:

El Vicio. Μπορείς να δεις θέατρο, stand up comedy, καμπαρέ, να φας, να πιεις, ίσως και να χορέψεις.

Για σινεμά:

Cineteca Nacional. Δεν έχετε ξαναματαδεί τέτοιο κινηματογράφο. Είναι ένα δημόσιο στολίδι, φέρνει ταινίες από όλο τον κόσμο, έχει 8 αίθουσες, ευρύχωρο πάρκινγκ, φτηνή είσοδο. Βλέπεις σπάνιες, αλλά και μέινστριμ ταινίες με 60 πέσος. Τρία ευρώ.

Ελπίζω να σας κατατόπισα αρκετά. Τα λέμε την επόμενη Τρίτη! Θα σκεφτώ τι θα ήθελα να γράψω. Αν έχετε κάποια ερώτηση σχετικά με την καθημερινότητα στο Μεξικό, μπορεί να εμπνευστώ και να απαντήσω με ένα άρθρο.