Καθημερινότητα στην Πόλη του Μεξικού Part 2 Μεταναστευτικό Γραφείο

Μια δυσάρεστη εμπειρία για τους απανταχού μετανάστες. Δεν αλλάζει κάτι στην Πόλη του Μεξικού. Μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία και εδώ. Περιμένεις σε ουρές με τις ώρες, δεν ξέρεις πότε θα έρθει η σειρά σου, άλλα σου λέει ο ένας υπάλληλος, άλλα σου λέει ο άλλος, αλλάζουν συνεχώς τα δεδομένα, ένα δράμα. Πληρώνεις κι ένα κάρο λεφτά για την άδεια παραμονής χωρίς να ξέρεις το γιατί, αφού ελάχιστα πράγματα λειτουργούν σωστά στο κράτος και αυτά συνήθως δεν προέρχονται από τους κρατικούς φορείς. Όπως στην Ελλάδα ένα πράγμα, αλλά εδώ κάμποσα λέβελς πιο χαμηλά.

Μένω ήδη 4 χρόνια και κάτι μήνες στο Μεξικό. Κοντεύω τα 5 χρόνια. Έχω πάει αρκετές φορές στο Μεταναστευτικό Γραφείο, έχω πλέον μόνιμη άδεια παραμονής κι εύχομαι να μην ξαναπατήσω τα πόδια μου... Ας πάρω όμως το κουβάρι από την αρχή. Τα πρώτα χρόνια έπρεπε να ανανεώνω την άδεια παραμονής κάθε χρόνο. Αυτό απ' ότι μαθαίνω έχει αλλάξει, πλέον μπορείς να αιτηθείς άδεια παραμονής για ένα, δύο, τρία ή και τέσσερα χρόνια. Με το αζημείωτο φυσικά.

Την πρώτη φορά που πήγα έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ, γιατί οι μισοί υπάλληλοι ήταν αγενέστατοι, ενώ σε γενικές γραμμές οι Μεξικανοί είναι γλυκύτατοι. Σκέφτηκα τέλεια, ακόμα και στο Μεξικό, που είναι μεταναστευτικός λαός, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που φέρονται στους μετανάστες σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας... Απαντούσα στους αγενείς υπαλλήλους με τον ίδιο τρόπο που μου μιλούσαν και έβλεπα μια μικρή έκπληξη στα μάτια τους. Δράση-αντίδραση. Όταν μιλάς με αγένεια, αγένεια θα εισπράξεις. Πήγαινα στις 7 το πρωί, περίμενα πολλές ώρες, έκανα την αίτηση για την προσωρινή άδεια παραμονής και μετά πήγαινα άλλη μέρα για να παραλάβω την κάρτα μου. Δύο μέρες χαμένες από τη ζωή μου, γιατί εκτός των άλλων, το μεταναστευτικό γραφείο είναι στο Πολάνκο, πολύ μακριά από το σπίτι μου και με την κίνηση στους δρόμους γίνεται μονοήμερη εκδρομή...

Και μετά ήρθε η πανδημία... Αρχίσαμε να κλείνουμε τα ραντεβού ηλεκτρονικά, κάτι που ήταν πολύ βοηθητικό, γιατί όταν βρισκόμασταν στο γραφείο δεν χρειαζόταν να περιμένουμε με τις ώρες. Γινόταν η δουλειά πιο γρήγορα. Το 2021, την τρίτη φορά που έκανα την αίτηση, μου έδωσαν το δικαίωμα διετούς άδεια παραμονής! Πλήρωσα, δεν μου την έκαναν δώρο, αλλά φαντάζομαι ότι ήθελαν να αποφορτίσουν το κτίριο από τον κόσμο και τις ουρές εν μέσω COVID-19 και πολύ καλά έκαναν.

Εκείνη τη χρονιά, κάναμε την αίτηση έναν μήνα πριν ταξιδέψουμε στην Ευρώπη, γιατί τότε θα έληγε και η "πράσινη κάρτα". Νωρίτερα δεν επιτρεπόταν. Τουλάχιστον μέχρι τότε, μπορούσες να κάνεις νέα αίτηση μόλις έναν μήνα πριν τη λήξη της κάρτας. Τη μέρα που πήγα για την αίτηση, έσκασε μύτη με θορυβώδη τρόπο μέσα στο γραφείο μια συνοδεία από διάφορους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους που έβγαλαν μια γελοία ανακοίνωση για το πόσο άψογα χειρίζεται ο πρόεδρος AMLO την πανδημία. Στο τέλος της ανακοίνωσης μας ζήτησαν να χειροκροτήσουμε όλοι μαζί για να το τραβήξουν σε βίντεο. Καλέ, πάτε καλά; Φυσικά και δεν χειροκρότησα. Τι είναι αυτά;

Όσο πλησίαζε η ώρα να ταξιδέψουμε Ευρώπη ωστόσο, μας έζωναν τα φίδια. Ποτέ επιτέλους θα είναι έτοιμη η κάρτα; Τη χρειαζόμασταν και για την έξοδο, αλλά και για την είσοδο στο Μεξικό. Μας πήρε τηλέφωνο ένας συνάδελφος του συζύγου μου που παρακολουθούσε την πορεία της έκδοσης την ημέρα που ήταν να πετάξουμε. Ήταν 12 το μεσημέρι.

-Πρέπει να έρθετε τώρα.

-Πώς να έρθουμε τώρα, καλέ μου άνθρωπε; Σε λίγες ώρες πετάμε.

-Πετάξτε μέχρι το μεταναστευτικό γραφείο για την ώρα, είναι έτοιμη η κάρτα, μπορούν να σας εξυπηρετήσουν μέχρι τη 1.

Πετάξαμε. Φτάσαμε 1 ακριβώς. Ευτυχώς δεν είχε κίνηση.

-Το γραφείο εξυπηρετεί μέχρι τη 1, επανέλαβε ένας αποστειρωμένος υπάλληλος.

-Ναι, το γνωρίζουμε, αλλά μας ειδοποίησαν πριν από μία ώρα ότι οι κάρτες μας είναι έτοιμες. Μένουμε στο Κογιοακάν και σε λίγες ώρες πετάμε για Ευρώπη. Σας παρακαλώ, κάντε μια εξαίρεση.

-Να δω τα εισιτήρια του ταξιδιού.

Και βγάζω το κινητό από την τσάντα.

-Δεν επιτρέπονται τα κινητά εντός του κτιρίου.

-Μα στο κινητό έχω τα εισιτήρια και την κάρτα επιβίβασης.

-Καλά, σας πιστεύω.

Και μας έδωσαν τις κάρτες χωρίς να δουν τα εισιτήρια. Όταν με το καλό μπήκαμε στο αεροπλάνο ήπιαμε δύο σφηνάκια μεσκάλ για να ηρεμήσουμε από την ένταση της ημέρας.

Και φτάνουμε αισίως στο 2023. Το Μεξικό σου δίνει το δικαίωμα να αποκτήσεις μόνιμη άδεια παραμονής είτε μετά από 4 χρόνια παραμονής στη χώρα είτε αν γεννηθεί το παιδί σου σε μεξικάνικο έδαφος. Το μωρό αποκτά αυτόματα τη μεξικανική ιθαγένεια και οι γονείς μπορούν να αιτηθούν μόνιμη άδεια παραμονής. Ένα δικαίωμα που σου λύνει τα χέρια και ξεμπερδεύεις μια και καλή από μια δαιδαλώδη γραφειοκρατία. Εύχομαι και στην Ευρώπη να δοθεί κάποια στιγμή στους μετανάστες το ίδιο δικαίωμα. Θα λύσει σίγουρα και το δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα που διαβάζω ότι έχει γίνει πονοκέφαλος και για τους κυβερνώντες και για όσους θέλουν να κυβερνήσουν. Τέλος πάντων, αποφασίζουμε να κάνουμε την αίτηση για μόνιμη παραμονή με τον σύζυγο τον περασμένο Ιούνιο, αφού κοντεύαμε να συμπληρώσουμε 4 χρόνια και ο γιος μας είχε γεννηθεί στην Πόλη του Μεξικού. 1.702$ για την αίτηση και άλλα 6.495$ για την άδεια παραμονής. Έκαστος 8.197$ συνολικά που πάει να πει περίπου 450€.

Μετά την πανδημία άλλαξαν πάλι τα δεδομένα. Δεν μπορούσαμε να κλείσουμε ραντεβού από το ίντερνετ. Έπρεπε πρώτα να πάμε στο μεταναστευτικό γραφείο για να κλείσουμε το ραντεβού αυτοπροσώπως και μετά να ξαναπάμε τη μέρα που θα ορίσουν οι υπάλληλοι για να κάνουμε την αίτηση. Το θετικό ήταν ότι δεν χρειαζόταν πλέον να πάμε τρίτη μέρα για να παραλάβουμε την κάρτα. Στη βγάζουν αυθημερόν όπως και το διαβατήριο. Πάμε λοιπόν στο Πολάνκο μια Δευτέρα στις 7 το πρωί με το 8 μηνών μωρό μας, διότι έπρεπε να είναι παρόν και το μεξικανάκι μας, περιμένουμε μέχρι τις 10 για να κλείσουμε το ραντεβού και φεύγουμε ξέροντας ότι το ραντεβού μας έχει οριστεί για μια Παρασκευή μετά από 2 εβδομάδες. Δεν ρωτούν αν μπορείς, αν θα είσαι στην πόλη, αν έχεις δουλειά, τίποτα. Σου δίνουν τη μέρα και την ώρα και κόψε το κεφάλι σου να είσαι παρών/παρούσα στο ραντεβού. Παρεμπιπτόντως είχε πολλούς μετανάστες από την Αϊτή εκείνη τη μέρα. Γενικά, έχει πολλούς μετανάστες το Μεξικό από την Αϊτή τα τελευταία χρόνια.

Επιστρέψαμε στο μεταναστευτικό γραφείο μετά από δύο εβδομάδες, αλλά γινόταν μια διαμαρτυρία από έξω και δεν άφηναν κανένα να μπει μέσα στο κτίριο. Περιμέναμε καμιά ώρα, δεν κουνιόταν φύλλο, δεν υπήρχε καμία επίσημη ενημέρωση. Πάω σε μία υπάλληλο που προσπαθούσε να καθησυχάσει τον κόσμο, μου λέει έχει πέσει το σύστημα, θα ζητήσουμε όλα τα σημερινά ραντεβού να έρθουν τη Δευτέρα. Της λέω τη Δευτέρα δεν μπορούμε να έρθουμε. Δεν της είπα τον λόγο, αλλά, παιδιά, είχαμε κλείσει εκδρομή εκτός πόλης, είχαμε πληρώσει δωμάτια, εισιτήρια, δεν θα θυσίαζα τη μέρα μου στον καθαρό αέρα για μια μέρα απίστευτης ταλαιπωρίας στο μεταναστευτικό. Της είπα επιπλέον ότι έχουμε ένα μωράκι, πώς θα επιστρέψουμε τη Δευτέρα που θα έχει και τα ραντεβού της Παρασκευής, αλλά και της Δευτέρας, όλους μαζί, θα πρέπει να περιμένουμε τη διπλάσια ώρα, την παρακάλεσα να μας δώσει μια λύση. Μας απάντησε με την κλασική μεξικάνικη ατάκα: no se preocupe, μην ανησυχείτε, που κάθε φορά που την ακούω ανησυχώ ακόμα περισσότερο. Μας είπε να μην ανησυχούμε και να επιστρέψουμε την Τρίτη αναφέροντας το όνομά της: Μόνικα. Πείτε ότι είστε από τη Μόνικα. Την ακούσαμε, την πιστέψαμε, την ευχαριστήσαμε και φύγαμε. Ήδη δύο πρωινά χαμένα χωρίς να κάνουμε δουλειά.

Την Τρίτη ήμασταν εκεί πρωί πρωί. Περιμένουμε στην ουρά απ'έξω, εμφανίζεται μια υπάλληλος, στριμωχνόναστε με τον κόσμο αναγκαστικά:

-Είχαμε ραντεβού την Παρασκευή, μας είπε η Μόνικα να έρθουμε την Τρίτη!

-Τα ραντεβού της Παρασκευής έγιναν τη Δευτέρα και πρέπει να κλείσετε νέο ραντεβού για να έρθετε άλλη μέρα.

-Ναι, αλλά η Μόνικα μας είπε να έρθουμε σήμερα. Δεν μπορούσαμε χθες τη Δευτέρα.

Και έρχεται η ερώτηση καταπέλτης:

-ΠΟΙΑ ΜΟΝΙΚΑ;

-Δεν μας έδωσε επίθετο.

-Τότε δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω.

-Σας παρακαλώ, έχουμε μωρό παιδί, είναι η τρίτη φορά που ερχόμαστε και μας λέτε ότι πρέπει να έρθουμε και τέταρτη;

-Περιμένετε να δω τι μπορώ να κάνω.

Περιμέναμε άλλη μισή ώρα. Κάποια στιγμή έρχεται ένας κύριος και μας ρωτάει τι περιμένουμε. Επαναλαμβάνουμε ό,τι και στην υπάλληλο της εισόδου. Ποια Μόνικα; Δεύτερη φορά. Δεν μας έδωσε επίθετο... Ο κύριος μας έβαλε μέσα στο κτίριο και περιμέναμε άλλη μισή ώρα για να μας στήσουν σε μια ουρά όπου περίμενε και άλλος κόσμος να εξυπηρετηθεί. Είχαμε φύγει στις 7 από το σπίτι και είχε πάει ήδη 10 χωρίς να έχουμε βγάλει άκρη... Ένας πολύ εξυπηρετικός υπάλληλος μας είπε μετά από λίγα λεπτά ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε στην ουρά με το μωρό και ότι μπορούμε να περάσουμε αμέσως στον κισέ του, την ευχή μου να 'χει. Μείναμε μπροστά από αυτόν τον κισέ δυόμιση ολόκληρες ώρες. Χωρίς υπερβολή. Περνούσαν τα λεπτά και οι ώρες και δεν το πίστευα ότι κάνουμε τόση ώρα για δύο άδειες παραμονής. Εντωμεταξύ, η ουρά ήταν εκεί, εμείς περάσαμε από τους πρώτους, αλλά είχε τόσο κόσμο που σε αυτές τις δυόμιση ώρες η ουρά δεν έλεγε να μικρύνει. Και ο Ορέστης στην αγκαλιά μου. Τον θήλασα, τον άλλαξα, κοιμήθηκε, ξύπνησε, έκλαψε, έφαγε τη στερεά τροφή του (μπρόκολο με ρύζι είχα μαζί και μήλο με βρόμη - ακόμα το θυμάμαι), έπαιξε με ένα άλλο μωρό που ήταν στο καρότσι την ώρα που μιλούσα εγώ με τη γιαγιά του την Κολομβιάνα, κάναμε κι εγώ δεν ξέρω πόσες σβούρες μέσα στο κτίριο ανάμεσα σε όλες τις φυλές του Ισραήλ και η διαδικασία δεν έλεγε να τελειώσει.

Κάποια στιγμή μας φώναξαν για τις υπογραφές. Η υπογραφή πρέπει να είναι ακριβώς όπως στο διαβατήριο. Το ήξερα από τις προηγούμενες φορές. Αν δεν ειναι ακριβώς ίδια, αν παρεκκλίνει, πρέπει να την ξανακάνεις, που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις μέχρι να ξαναβγάλουν τις φωτοτυπίες ή να σου ζητήσουν να βγάλεις εσύ αντίγραφα σε έναν χώρο εκτός υπηρεσίας. Είχαμε κάνει εξάσκηση και οι υπογραφές ήταν εντάξει. Το θέμα που προέκυψε ήταν με τη διεύθυνση κατοικίας του συζύγου. Είδαμε ότι δεν είναι η σωστή και το αναφέραμε.

-Αυτή τη διεύθυνση έχουμε.

-Μα αλλάξαμε τη διεύθυνση πριν από δύο χρόνια και μάλιστα πληρώσαμε για την αλλαγή.

-Δεν είναι περασμένη στο σύστημα.

-Η διεύθυνση κατοικίας της γυναίκας μου είναι σωστή.

-Θα πρέπει να φέρετε το χαρτί που σας είχαμε δώσει για την αλλαγή της δικής σας διεύθυνσης. Αλλιώς θα πρέπει να ξανάρθετε στο γραφείο, να ξαναπληρώσετε και να ξανααλλάξετε τη διεύθυνση.

Πιάστο αυγό και κούρευτο. Ο Πάτρικ μου είπε στα γερμανικά ότι δεν τον ενδιαφέρει που δεν πέρασε η αλλαγή της διεύθυνσης στο σύστημα. Δεν πρόκειται να ξαναπάει στο μεταναστευτικό ο κόσμος να χαλάσει. Ας έχουν τη λάθος διεύθυνση. Αυτός έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει πριν από δύο χρόνια.

Αφού πέρασαν οι δυόμιση ώρες επιτέλους ήμασταν έτοιμοι να βγάλουμε φωτογραφίες, να παραλάβουμε την κάρτα και να φύγουμε. Ο υπάλληλος στου οποίου τον κισέ μείναμε δυόμιση ώρες είχε γίνει κολλητός. Ήδη μας είχε δώσει προτεραιότητα με το μωρό, είχε ενσυναίσθηση ο άνθρωπος. Μας λέει: θα πάτε σε εκείνο το γραφείο. Είναι για άτομα με αναπηρία και για γονείς με μωρά. Θα βγάλετε φωτογραφίες αμέσως, θα σας δώσουν τις κάρτες, σε πέντε λεπτά θα έχετε φύγει. Τέλεια. Ευχαριστούμε πολύ. Πάμε στο γραφείο, άδειο, δεν έχει άνθρωπο μέσα. Ειδοποιούμε, έρχεται ένας υπάλληλος σε πέντε λεπτά που από την πρώτη ματιά δεν μου γέμισε το μάτι.

-Καλημέρα, ήρθαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και να παραλάβουμε την κάρτα.

-Μόνο η μητέρα με το μωρό έχει προτεραιότητα.

-Τι εννοείτε;

-Εννοώ ότι ο πατέρας θα πρέπει να πάει στον τρίτο όροφο και να περιμένει.

-Ναι, αλλά είμαστε οικογένεια, ήρθαμε μαζί.

-Μόνο η μητέρα με το μωρό έχει προτεραιότητα.

-Κατάλαβα τι είπατε, αλλά δεν έχει νόημα αυτό που λέτε.

-Αυτοί είναι οι κανονισμοί.

-Αν πάει ο πατέρας και περιμένει μια ώρα, ενώ εγώ τελειώσω σε πέντε λεπτά, θα πρέπει κι εγώ να τον περιμένω μια ώρα μαζί με το μωρό και είμαστε ήδη εδώ από τις 7 το πρωί, έχει πάει μία.

-Έτσι είναι οι κανονισμοί.

-Ναι, αλλά ο υπάλληλος που μας εξυπηρετούσε δυόμιση ώρες μας είπε να έρθουμε και οι δύο γονείς εδώ. Δεν το είπε μόνο σε μένα.

-Θα έχω πρόβλημα με τους ανωτέρους μου. Αυτοί είναι οι κανονισμοί. Μόνο η μητέρα με το μωρό.

-Ναι, αλλά δεν έχει νόημα.

-Θα έχω πρόβλημα με τους ανωτέρους μου.

Παιδιά, δεν με άκουγε. Έλεγε την ίδια κασέτα ξανά και ξανά. Λίγο η κούραση, λίγο το ότι στεκόμουν όρθια με ένα μωρό στην αγκαλιά πάνω από 4 ώρες, λίγο οι ορμόνες της εγκυμοσύνης που μάλλον δεν με είχαν εγκαταλείψει ακόμα, λίγο το ότι είχαμε πάει ήδη τρεις φορές στο μεταναστευτικό και είχαμε χάσει τρεις μέρες, λίγο το ελληνικό ταμπεραμέντο που διαμαρτύρεται στην αδικία και δεν υπομένει τίποτα αδιαμαρτύρητα, φλίπαρα.

-¿Dónde se escribe, ρε μαλάκα, esa regla? ¡Muéstramela! Quero verla. ¿Dónde se escribe? Πού είναι γραμμένος αυτός ο κανονισμός; Δείξτον μου! Θέλω να τον δω. Πού είναι γραμμένος;

Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές τον είπα μαλάκα στα ελληνικά μέσα σε μια πρόταση ειπωμένη στα ισπανικά. Ο Ορέστης με κοιτούσε με τα όμορφα ματάκια του απορημένα μες από τον μάρσιπο, ο σύζυγος γελούσε νευρικά. Τι να έκανε και αυτός ο δόλιος; Στην κούραση, στην αδικία και στον παραλογισμό ο καθένας αντιδράει διαφορετικά.

-Θα έχω πρόβλημα με τους ανωτέρους μου.

-Πού είναι οι ανώτεροί σου να τους μιλήσω εγώ, ρε μαλάκα, να δούμε ποιος έχει δίκιο. Πού είναι οι ανώτεροί σου;!

Σηκώθηκε αναστατωμένος ο μαλάκας και εγώ η αδαής νόμιζα ότι θα μου φέρει κάποιον ανώτερό του. Μου έφερε την αστυνομία. Και ο θρασύδειλος φυσικά εξαφανίστηκε.

Έριχνα ένα κεφάλι στον αστυνομικό που ήρθε να μου μιλήσει και μια εικοσαετία σίγουρα.

-Έστειλε ο ηλίθιος την αστυνομία σε μια μαμά με ένα μωρό και αυτός εξαφανίστηκε. Κι εσείς έρχεστε σε μένα και δεν βάζετε σε τάξη τον υπάλληλο που έστειλε την αστυνομία σε μια μαμά με ένα μωρό στην αγκαλιά. Έχω ή δεν έχω δίκιο; Εσείς τι πιστεύετε;

Μου αράδιασε μερικές βλακείες και ο αστυνομικός με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ούτε τον άκουγα. Μου είπε κάμποσες φορές να ηρεμήσω.

-Δεν με χέζεις κι εσύ, ρε Νταλάρα; Ήρεμη είμαι.

Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω ότι σε γενικές γραμμές οι Μεξικανοί δεν αντιδρούν, δεν διαμαρτύρονται, δεν υψώνουν τη φωνή, δεν μιλούν, ό,τι και να γίνει ή θα εξαφανιστούν ή θα σηκώσουν τους ώμους αδιαφορώντας ή θα πουν το κλασικό no se preocupe, μην ανησυχείτε.... Τον πρώτο καιρό μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτή η συμπεριφορά, πλέον δεν μου κάνει καμία. Επομένως, μια ξένη και μάλιστα γυναίκα που υψώνει τη φωνή σε έναν ηλίθιο δημόσιο υπάλληλο και μετά σε έναν αστυνομικό είναι ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο.

Στο τέλος, είπα στον αστυνομικό όσο πιο ευγενικά μπορούσα ότι δεν χρειάζεται άλλο να σπαταλάει το σάλιο του, θα πάω στον τρίτο όροφο μαζί με τον σύζυγο και το μωρό και θα περιμένουμε όλοι μαζί τις φωτογραφίες και την έκδοση της κάρτας σαν οικογένεια.

Τον ξαναείδα τον μαλάκα υπάλληλο στον 3ο όροφο και περνώντας μπροστά από τον κισέ του τον έφτυσα έτσι όπως έφτυναν οι γιαγιάδες στη Γουμένισσα όπου μεγάλωσα όταν έβλεπαν ανέντιμες συμπεριφορές: ένα φτου στο πάτωμα που πατούσε έτσι στον αέρα χωρίς πολλά υγρά. Δεν ξέρω αν είναι το φτύσιμο στη μεξικάνικη κουλτούρα και αν κατάλαβε τον συμβολισμό, εγώ πάντως πολύ το ευχαριστήθηκα. Δύο φορές πέρασα η βρεφοκρατούσα μπροστά από τον κισέ του, δύο φορές τον έφτυσα.

Τελειώσαμε στις 2 το μεσημέρι από τις 7 το πρωί παρόλο που είχαμε προτεραιότητα με το μωρό και στις 4 γυρίσαμε στο σπίτι καταταλαιπωρημένοι. Εμείς περάσαμε αυτή την ταλαιπωρία ορισμένες φορές τα 4 χρόνια που μένουμε στο Μεξικό και πλέον δεν θα την ξαναπεράσουμε γιατί έχουμε κάρτα μόνιμης παραμονής. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες, δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα και ταλαιπωρούνται στα μεταναστευτικά γραφεία μια ολόκληρη ζωή. Η κάρτα μόνιμης παραμονής δεν μας κάνει να αισθανόμαστε Μεξικανοί, κάθε άλλο, μια ζωή Ελληνίδα θα είμαι και θα αισθάνομαι, αλλά μας έλυσε τα χέρια σε γραφειοκρατικά θέματα κάνοντας τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη σε ένα τριτοκοσμικό κράτος όπου η δουλειά και οι συγκυρίες μας εγκατέστησαν έστω και προσωρινά. Ο Ορέστης που γεννήθηκε στο Μεξικό δεν θα χρειαστεί ποτέ να περάσει το κατώφλι του μεταναστευτικού γραφείου αν τύχει ποτέ να τον στείλει η μοίρα στη χώρα όπου γεννήθηκε, γιατί απέκτησε αυτόματα τη μεξικανική υπηκοότητα. Τέτοιες κρατικές διευκολύνσεις σου εμπνέουν το αίσθημα του ανήκειν και μεγαλώνεις τα παιδιά σου σε πιο ήρεμες και υγιείς συνθήκες.

Την επόμενη Τρίτη θα σας έχω καθημερινότητα από το κέντρο του Coyoacán, κατ' εμέ την πιο όμορφη περιοχή της Πόλης του Μεξικού, που δεν τη λες γενικά μια όμορφη πόλη. Το Κογιοακάν όμως είναι μαγεία!