top of page
Εικόνα συγγραφέαΓλύκα Στόιου

Καθημερινότητα στην Πόλη του Μεξικού Part 1 ηχορύπανση και αστυνομικές περιπέτειες

Έγινε ενημέρωση: 10 Ιαν



Η Πόλη του Μεξικού είναι μια από τις πιο θορυβώδεις πόλεις του πλανήτη, όχι μόνο λόγω της κίνησης, των αυτοκινήτων, των σειρήνων από τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα, των συναγερμών και των εξατμίσεων, που είναι ήχοι από όλες τις μεγαλουπόλεις λίγο ή πολύ. Έχει και τους δικούς της μοναδικούς θορύβους, τους οποίους με μια απλή αναζήτηση στο YouTube μπορείτε να τους ακούσετε σε όλο τους το μεγαλείο.



Εμείς μένουμε στο Coyoacán, σε μια ήρεμη σχετικά περιοχή. Ακούμε πουλάκια από τα δεντράκια, την κίνηση της πόλης από τη λεωφόρο που είναι λίγο πιο πέρα, τα αμάξια που περνούν από το στενό μας, τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα που πετούν καμιά φορά σύρριζα πάνω από τα κεφάλια μας, τους πλανόδιους μουσικούς που είναι ουκ ολίγοι και δίνουν μια πολύ ευχάριστη νότα στην περιοχή, τους πλανόδιους πωλητές που είτε θα διαλαλούν την πραμάτεια τους είτε θα βαρούν τα κουδούνια (ναι, βαράνε τα κουδούνια, όποια ώρα, για να πουλήσουν φρούτα, λουλούδια, γλυκά, χειροποίητα είδη για το σπίτι κ.α.), γείτονες να μιλούν, να γελούν, να μαλώνουν, να παίζουν μουσικά όργανα, να τραγουδούν, σκυλιά να γαβγίζουν, γατιά να σέρνουν, γιορτές με δυνατή μουσική, γέλια, μεθυσμένους κλπ. Μια νύχτα ξύπνησα, γιατί κάποιος έκανε εργασίες στην ταράτσα του στη 1 τα ξημερώματα! Επαναλαμβάνω: μένουμε σε μια σχετικά ήρεμη περιοχή...


Κι εδώ έρχεται ο νέος μας γείτονας, ο όποιος μετακόμισε πριν από τέσσερις μήνες... Mένει ακριβώς από δίπλα μας, αλλά δεν τον έχουμε δει ποτέ. Αντί να μας χτυπήσει την πόρτα να μας πει μια καλημέρα, τι κάνετε, είμαι ο νέος σας γείτονας, χαίρω πολύ, κάτι με ενοχλεί, να σας το πω, να το συζητήσουμε, μας άφησε κάποια στιγμή ένα ανώνυμο θυμωμένο σημείωμα λέγοντας ότι τα ντραμς του συζύγου μου είναι πολύ δυνατά και ότι υπάρχει νόμος στο Μεξικό που ορίζει πόσα ντεσιμπέλ μπορεί κάποιος να παράγει χωρίς να ενοχλεί... Εγώ θύμωσα κλασικά, ο Πάτρικ έβαλε τα γέλια, μετά γέλασα κι εγώ. Ας διευκρινίσω ότι τα ντραμς ακούγονται από το σπίτι μας μια φορά το τρίμηνο, κανένα Σ/Κ στη χάση και στη φέξη, ποτέ το μεσημέρι, ποτέ νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ, άντε για κανένα μισάωρο και όχι στη διαπασών. Αναρωτήθηκαμε... Ξέρει ο γείτονας πού έχει έρθει; Τα ντραμς τον πείραξαν; Πέρα από την ηχορύπανση της μεγαλούπολης ξέρει ότι έχουμε ένα μωρό, του οποίου τα ντεσιμπέλ είναι πολύ πιο δυνατά από όλους τους θορύβους που ακούγονται γενικά στη γειτονιά μας; Ο Ορέστης κλαίει Επιδαυρικά... Και σιγαστήρα σε μωρό δεν μπορείς να βάλεις. Τώρα θα με ρωτήσετε ίσως από πού κι ως πού καταλάβαμε ότι το σημείωμα μάς το έστειλε ο νέος μας γείτονας. Μένουμε τόσα χρόνια στη γειτονιά, ακούγονται μουσικά όργανα, ακόμα και ντραμς, από διάφορα σπίτια, κανείς δεν μας έχει ενοχλήσει ποτέ. Ε, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;


Σίγουρα μετά από τόσους μήνες στη γειτονιά μας θα κατάλαβε ο ανήξερος τι πάει να πει γενικά θόρυβος και ντεσιμπέλ στην Πόλη του Μεξικού. Το σημείωμα μάς το είχε γράψει τον περασμένο Οκτώβριο που έχει ένα πανηγύρι σε μια εκκλησία εδώ κοντά, κανείς ποτέ δεν ξέρει τι πανηγύρι και ποια είναι αυτή η εκκλησία, αλλά για μια βδομάδα (ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!) ρίχνουν βεγγαλικά και πυροτεχνήματα όλη μέρα και ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ. Είναι σαν να γίνεται πόλεμος. Όλοι στη γειτονιά μένουμε ξύπνιοι για πολλά 24ωρα και φυσικά δεν μπορείς να καλέσεις καμία αστυνομία, αφού 1ον είναι θρησκευτικό πανηγύρι και προς Θεού θα πέσει φωτιά να σε κάψει -είναι τόσο συντηρητικοί όσο κι εμείς σε αυτά τα θέματα-, 2ον κανείς δεν ξέρει πού γίνεται αυτό το πανηγύρι και 3ον δεν θέλεις μπλεξίματα εδώ με καμία αστυνομία.


Είχαμε τα μπλεξίματά μας με την αστυνομία κάμποσες φορές. Ζήσαμε την εμπειρία. Η πρώτη φορά ήταν τον πρώτο χρόνο που τα ισπανικά μας ήταν σε βρεφικό ακόμα στάδιο. Πηγαίναμε με τη μηχανή -έχει σημασία η λέξη "μηχανή"- στο Desierto de los Leones, μια περιοχή κοντά στην Πόλη του Μεξικού, όπου υπάρχει δάσος και ωραίες διαδρομές για περπάτημα στη φύση. Διασχίζοντας μια γέφυρα, μας σταμάτησε ένας αστυνομικός σε μηχανή -δώστε προσοχή- και μας ζήτησε να του δώσουμε κάπου στα 5.000 πέσος που είναι κοντά στα 250€ επειδή και καλά δεν επιτρέπεται να διασχίζεις γέφυρες με δίκυκλο... Μα το Google Maps μας οδηγεί αποκλειστικά από αυτόν τον συγκεκριμένο δρόμο με τη γέφυρα, ορίστε, δείτε και μόνος σας. Μας απάντησε κάτι, αλλά δεν τον καταλάβαμε. Αυτό που καταλάβαμε είναι ότι μας ζητούσε να τον ακολουθήσουμε στο τμήμα και να πληρώσουμε το πρόστιμο εκεί. Αρνηθήκαμε. Να πάμε στο τμήμα να πληρώσουμε ένα πρόστιμο; Γιατί να μην το πληρώσουμε εκείνη τη στιγμή και να φύγουμε; Εξακολουθούσαμε να μην καταλαβαίνουμε τίποτα από όσα μας έλεγε κι επειδή δεν βγάζαμε άκρη, άρχισα να εκνευρίζομαι. Δεν ήθελα όμως να δείξω τον εκνευρισμό μου με όλες τις άθλιες ιστορίες που έχω ακούσει για τους αστυνομικούς εδώ, αποφάσισα λοιπόν να πω ψέματα με τα λίγα ισπανικά μου. Τους ζήτησα πρώτον να δω πού είναι γραμμένος αυτός ο νόμος που λέει ότι απαγορεύονται οι μηχανές στις γέφυρες. Μου έδειξε κάτι που φυσικά δεν το κατάλαβα και μετά ξεφούρνισα το ψέμα: "Είμαστε δημοσιογράφοι από την Ελλάδα και τη Γερμανία, κάνουμε ένα αφιέρωμα τουριστικό για την Πόλη του Μεξικού, θέλουμε να αναδείξουμε τις ομορφιές της χώρας σας, έχουμε ραντεβού στο Desierto de los Leones με μερικούς συμπατριώτες σας, δεν γνωρίζουμε τον ΚΟΚ του Μεξικού, δεν θα επαναλάβουμε το ίδιο λάθος, μας συγχωρείτε κλπ". Μας άφησε να φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε ούτε ένα πέσο και δεν το πιστεύαμε! Μάλλον βαρέθηκε κι αυτός μετά από τόση ώρα. Τι να πω.


Την επόμενη φορά που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με διεφθαρμένο αστυνομικό ήταν στο Puerto Vallarta καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο. Είχαμε νοικιάσει αμάξι που έπρεπε να επιστρέψουμε για να πάρουμε την πτήση της επιστροφής στην Πόλη του Μεξικού. Ο άντρας μου πέρασε με κόκκινο χωρίς να το καταλάβει. Τα φανάρια εδώ είναι περίπου όπως και στις ΗΠΑ, δεν σταματάς ακριβώς από κάτω, σταματάς μερικά μέτρα πιο πίσω. Αν δεν είσαι εξοικειωμένος, μπορεί να σου ξεφύγουν κάνα δυο. Ένας αστυνομικός μας είδε και μας σταμάτησε. Δίπλωμα οδήγησης και άδεια αυτοκινήτου. Μάλιστα. Κύριε, περάσατε με κόκκινο. Ναι, τι να πω, δεν το ήθελα, μου ξέφυγε, είμαστε από την Ευρώπη, εκεί είναι αλλιώς τα φανάρια. Πρέπει να έρθετε στο τμήμα. Άντε πάλι στο τμήμα... Γιατί; Για να πληρώσετε το πρόστιμο. Μανία με το τμήμα. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε σε σας το πρόστιμο; Αν έρθουμε στο τμήμα, θα χάσουμε χρόνο, έχουμε ταξίδι μπροστά μας, πτήση, δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, πρέπει να επιστρέψουμε και το αμάξι, είμαστε οριακά. Είναι 2500 πέσος. Γαμώτο, έχω μόνο 500 σε μετρητά... Τότε 500, ευχαριστώ πολύ. Δώσαμε 500 πέσος εκεί που θα δίναμε 2500, δεν μας έδωσε φυσικά κανένα αποδεικτικό και πήγαμε στην ευχή του Θεού και της Παναγίας.


Είχαμε κι άλλα μπλεξίματα με την αστυνομία στο μεταναστευτικό γραφείο, αλλά αυτή την ιστορία θα σας την αφηγηθώ στο επόμενο επεισόδιο. Να σας πω μόνο κάτι τελευταίο που κινεί το ενδιαφέρον σε όλους τους συνομιλιτές μου - όσους δεν είναι από το Μεξικό-, όταν θα τύχει να το αναφέρω: στη γειτονιά δεν έχουμε διαρρήξεις εδώ και πολύ καιρό, φτου φτου φτου να μην το ματιάξω, γιατί υπάρχει ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας. Κυριολεκτώ. Έρχεται μια φορά την εβδομάδα ένας κύριος πάνω σε μοτοσικλέτα, Luis τον λένε, και ζητάει χρήματα για τη vigilancia nocturna, τη νυχτερινή περιπολία δηλαδή. Με άλλα λόγια πουλάει προστασία. Για δύο χρόνια δεν ήξερα την ύπαρξή του μέχρι που μου χτύπησε μια μέρα την πόρτα, μου συστήθηκε και μου ζήτησε λεφτά. Δεν ήξερα τι να του δώσω. Του είπα να περάσει την επόμενη μέρα και έκανα μια μικρή έρευνα στη γειτονιά. Κατ' αρχάς ήθελα να μάθω αν όντως υπάρχει vigilancia nocturna ή αν είναι ένας τυχαίος τύπος που βαράει πόρτες και ζητάει λεφτά γιατί έτσι του τη βάρεσε. Όλοι οι Μεξικανοί φίλοι και γείτονες μού είπαν ότι ναι, υπάρχει και ότι ναι, πληρώνουν εβδομαδιαίως. Οι περισσότεροι του δίνουν 20 πέσος την εβδομάδα, περίπου 1 ευρώ. Κι αν δεν του δώσω χρήματα, τι θα γίνει; Ρώτησα από καθαρή περιέργεια. Άλλοι μου είπαν ότι δεν ξέρεις αν θα σου διαρρήξουν το σπίτι και καλό είναι να είσαι ασφαλής, άλλοι μου είπαν δεν τρέχει τίποτα, ξέρουμε κόσμο που δεν δίνει, αλλά καλό είναι να δίνεις για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Προστασία. Δίνω 20 πέσος λοιπόν κάθε εβδομάδα. Έρχεται κάθε Τετάρτη απόγευμα. Αν δεν μπορώ να ανοίξω, γιατί είμαι απασχολημένη με το μωρό ή γιατί είμαι στο μπάνιο, θα ξαναπεράσει σε μισή ώρα και θα ξαναχτυπήσει το κουδούνι. Αν τύχει να μην είμαι Τετάρτη στο σπίτι, θα περάσει την Κυριακή. Αν δεν ανοίξουμε, θα περνάει κάθε μισή ώρα μέχρι να του ανοίξουμε. Τουλάχιστον, δίνει αποδείξεις!



Τα λέμε στο επόμενο επεισόδιο με τις περιπέτειες στο μεταναστευτικό γραφείο...

Commenti


bottom of page