Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στο Μεξικό | photos/videos από την πορεία & σκέψεις

Διεκδικούμε τον χώρο που η ιστορία μάς αρνήθηκε.

Σε αυτή τη ζωή η καθεμία διαλέγει τις μάχες της. Εγώ διάλεξα από νωρίς να δώσω τις μάχες μου στον τομέα της ισότητας των δύο φύλων, της χιλιοσυζητημένης ισότητας που κατ' επίφαση ονομάζεται έτσι, χωρίς ωστόσο να ισχύει σε μεγάλο βαθμό ούτε καν στον δυτικό κόσμο. Δεν έχω σκοπό να μιλήσω για στατιστικά στο μπλογκ μου. Άλλωστε αυτά είναι διαθέσιμα παντού στο ίντερνετ. Θα μιλήσω για τις συγκεχυμένες σκέψεις που μου γεννά σχεδόν κάθε χρόνο η Μέρα της Γυναίκας και θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ερωτήσεις που μου έχουν θέσει κατά καιρούς άντρες και γυναίκες του περιβάλλοντός μου.

Μας αξίζει να ζούμε χωρίς φόβο.

Εγώ, η χειρότερη από όλες. Το σύνθημα του Πανεπιστημίου Claustro.

Με αυτά τα κορίτσια πήγα στην πορεία.

Στην πορεία με κάλεσε η Άρα που είναι ηθοποιός και σπουδάζει Ανθρώπνα Δικαιώματα στο Παν/μιο Claustro.

Με ρώτησε μια Γερμανίδα δημοσιογράφος τι είναι για μένα ο φεμινισμός με αφορμή την παράσταση της Λυσιστράτης που ετοιμάζω στην Πόλη του Μεξικού. Tης είχα αναφέρει προηγουμένως ότι η Λυσιστράτη είναι η πρώτη φεμινίστρια της ανθρώπινης ιστορίας, αν και αποτελεί προϊόν της ανδρικής φαντασίας του Αριστοφάνη. Στην ερώτησή της λοιπόν απάντησα ότι για μένα φεμινισμός σημαίνει αγάπη και σεβασμός στη διαφορετικότητα και στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Αγάπη προς το γυναικείο φύλο, αγάπη και προς το ανδρικό φύλο, αφού όλες και όλοι γεννιόμαστε κατά βάση σε πατριαρχικά περιβάλλοντα και οφείλουμε να ανταποκρινόμαστε στους -αμείλικτους πολλές φορές- όρους που θέτει η πατριαρχία συνειδητά ή ασυνείδητα.

Ωστόσο, οι άνδρες έχουν κατά κύριο λόγο τα προνόμια, κάτι που τους δίνει την ισχύ, ενώ οι γυναίκες υποφέρουν ασύγκριτα περισσότερο, αφού η κοινωνία έχει διαμορφωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια κυρίως από τον ανδρικό πληθυσμό, σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες. Οι γυναίκες πολλές φορές αδυνατούν να αναγνωρίσουν τις ανάγκες τους, γιατί από πολύ νωρίς μαθαίνουν ότι ο ρόλος τους σε αυτή τη ζωή είναι να φροντίζουν πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό τους, ενώ οι άντρες μαθαίνουν πρώτα να φροντίζουν τον εαυτό τους καλύπτοντας τις ανάγκες τους και μετά όλους τους άλλους, κάτι που θεωρώ θεμιτό, γι' αυτό και το διεκδικώ και για τις γυναίκες. Αν είμαστε εμείς καλά, θα είναι και όλες οι υπάρξεις γύρω μας καλά, αλλά ακόμα και αν δεν είναι, μόνο έτσι θα έχουμε τη δύναμη να τις φροντίσουμε και να τις βοηθήσουμε. Είναι βασικά μαθήματα επιβίωσης αυτά, περιλαμβάνονται σε όλα τα εγχειρίδια πρώτων βοηθειών.

Στον πηγαιμό για την πορεία.

Στο μετρό έχει ειδικό βαγόνι μόνο για τις γυναίκες και τα παιδιά. Για λόγους ασφαλείας.

Είμαστε οι εγγονές όλων των μαγισσών που δεν μπόρεσαν να κάψουν.

Ο Ανώνυμος ήταν μια γυναίκα.

Ο φεμινισμός είναι γραφικός και οι φεμινίστριες μισούν τους άνδρες.

Εγώ πλέον δηλώνω φεμινίστρια (στο παρελθόν το αρνούμουν) και δεν μισώ κανέναν (εκτός από τους κακοποιητές μου, αλλά το δουλεύω). Είμαι happily married, ο σύζυγος στέκεται στο πλευρό μου σε όλες τις μάχες μου για την ισότητα, όπως θέλω να στέκομαι κι εγώ στο πλευρό του όταν δίνει τις δικές του προσωπικές μάχες. Έχω πάλι φίλους όλων των ειδών. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου στις φιλίες μου το φύλο, κοιτάω να περνάω καλά με τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Όπως δεν κοιτάω το φύλο, δεν θα κοιτάξω ούτε το χρώμα του δέρματος ούτε τον σεξουαλικό προσανατολισμό ούτε το πορτοφόλι. Αν ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, θα γίνει φίλος μου.

Αστυνομία παντού, σαν κάγκελα.

Είχε πολλές γυναίκες στην αστυνομική δύναμη. Αρκετές από αυτές φώναζαν συνθήματα και ύψωναν τις γροθιές τους μαζί με τις διαδηλώτριες.

Τώρα, για όσους θεωρούν ότι ο φεμινισμός είναι γραφικός, έχω να πω ότι ο φεμινισμός είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική, όπως είναι η θρησκεία, η στάση ζωής, ο έρωτας. Πρόκειται για μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ανακαλύπτεις καθημερινά καινούρια πράγματα και αναδιοργανώνεις τη σκέψη σου. Τουλάχιστον στην περίπτωσή μου. Καμία δεν γεννιέται φεμινίστρια. Όλες όμως κάποια στιγμή στη ζωή τους θα νιώσουν την υποτίμηση, την αμφισβήτηση και την κατωτερότητα που σπέρνουν τα πατριαρχικά περιβάλλοντα στη γυναίκα, ένα αίσθημα που προκαλεί με τη σειρά του ανείπωτο θυμό. Δεν δικαιολογώ ακραίες συμπεριφορές, αλλά κατανοώ τις γυναίκες που είναι θυμωμένες και ίσως να φαίνονται σε αρκετούς “γραφικές”. Είμαι κι εγώ θυμωμένη και αν γίνομαι “γραφική” είναι γιατί διεκδικώ τον χώρο που η ιστορία αρνήθηκε στο φύλο μου. Προσπαθώ να διορθώσω με τις πράξεις μου μια μεγάλη αδικία.

Μαζευόμαστε σιγά-σιγά.

Αν μας πάρουν τη φωνή, θα ουρλιάξουν και οι τοίχοι.

Το θέατρο προκαλεί.

Είμαι ξένη. Αν δεν γυρίσω στο σπίτι, ποιος θα το πει στη μαμά μου;

Οι φεμινίστρες δεν έχουν καμία θηλυκότητα, δεν βλέπονται, είναι άσχημες, γι' αυτό γίνονται φεμινίστριες.

Δεν ξέρω πραγματικά από πού προέρχεται αυτή η γελοία τοποθέτηση. Αλλά ανάλογα με τη διάθεσή μου, απαντώ ακόμα και σε γελοίες τοποθετήσεις. Λοιπόν... Όσες φεμινίστριες ξέρω προσωπικά είναι χάρμα οφθαλμών. Από την άλλη, τολμώ να πω ότι έχω μεγάλη ιδέα για τη θηλυκότητά μου και ναι, είμαι φεμινίστρια. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Όταν ήμουν παιδί, αντιλαμβανόμουν σε διάφορες περιπτώσεις σχεδόν καθημερινά ότι τα αγόρια έχουν περισσότερα προνόμια από εμένα και ήθελα να έχω γεννηθεί αγόρι. Όταν ήμουν έφηβη, μισούσα το σώμα μου και την τριχοφυΐα μου και ήθελα να έχω γεννηθεί αγόρι. Όταν ενηλικιώθηκα, ξεπέρασα σιγά-σιγά τις σκέψεις “αχ, τι καλά θα ήταν να έχω γεννηθεί αγόρι” και συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που έχω γεννηθεί γυναίκα στη σύγχρονη εποχή και όχι στην εποχή των προγιαγιάδων μου, που είχαν προκαθορισμένη μοίρα και καμία επιλογή. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα ασφαλές μέρος για τα κορίτσια, αλλά πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο.

Κουράζεσαι να το ακούς; Εμείς να το ζούμε.

Την έχεις δει; Εξαφανίστηκε.

Τι θα γινόμασταν χωρίς εμάς!

Γυναικοκτονίες και βλακείες. Και οι άνδρες σκοτώνονται. Άνδρες, γυναίκες, είμαστε όλοι άνθρωποι. Πρόκειται για ανθρωποκτονίες.

Όταν μια γυναίκα δολοφονείται λόγω του φύλου της, είναι γυναικοκτονία. Απόλυτα και χωρίς περιστροφές. Αποτελεί δυστυχώς ένα παγκόσμιο φαινόμενο που οφείλουμε να το σταματήσουμε. Για να το σταματήσουμε, οφείλουμε να το ονοματίσουμε. Όταν λοιπόν μια γυναίκα δολοφονείται επειδή θεωρείται αναλώσιμη, κατώτερη, αντικείμενο και ιδιοκτησία του άνδρα, πρόκειται για γυναικοκτονία. Ναι, και οι άντρες δολοφονούνται. Αλλά αν κοιτάξουμε ποσοστά, στατιστικές και όλες τις σχετικές έρευνες, θα διαπιστώσουμε ότι η πατριαρχία είναι αυτή που σκοτώνει, οι άνδρες σκοτώνουν άνδρες και οι άνδρες σκοτώνουν γυναίκες. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που βάφουν τα χέρια τους με αίμα είναι άνδρες. Οφείλουμε λοιπόν να αλλάξουμε τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τον τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς. Ο ανδρισμός δεν πρέπει να είναι συνώνυμος της βίας και γι' αυτό έχουμε ανάγκη τον φεμινισμό. Για να αναπροσαρμόσουμε τα όρια και να αναζητήσουμε νέους όρους συμβίωσης.

Ο ματσισμός σκοτώνει.

Στον δρόμο για το σπίτι θέλω να είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ, όχι θαρραλέα.

Αγωνίζομαι σήμερα για να μη λείψει αύριο καμία από τις ανιψιές μου!!!

Στην Ελλάδα η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας είναι Γιορτή της Γυναίκας, οι γυναίκες δεν πηγαίνουν σε διαδηλώσεις, βγαίνουν και γλεντάνε. Γι' αυτό δεν παίρνουν στα σοβαρά το φύλο μας.

Παιδιά, όπως τη βρίσκει η καθεμία. Και το ότι κάποιοι "δεν παίρνουν στα σοβαρά το φύλο μας" δεν έχει καμία σχέση με τα γυναικεία γλέντια. Έχει σχέση με τις από χιλιάδες χρόνια σμιλεμένες νοοτροπίες ότι οι γυναίκες δεν αξίζουν παρά μόνο για ηδονή, για υπηρετικό προσωπικό και για αναπαραγωγή. Ακόμα και το γλέντι μπορεί να είναι μια μορφή διαμαρτυρίας ενδοοικογενειακή. Αλλά ακόμα και να μην είναι, η καθεμία επιλέγει τις μάχες της. Μπορεί και να επιλέξει να μη δώσει καμία μάχη. Ε και; Δεν είναι εύκολο να είσαι γένους θηλυκού σε έναν κόσμο ανδρικό. Υπάρχουν μητέρες, εργαζόμενες, παντρεμένες που δεν έχουν καθόλου χρόνο για τον εαυτό τους. Γυναίκες που ταλανίζονται από κατάθλιψη. Νεαρές που σπουδάζουν, που δουλεύουν όλη μέρα για να χτίσουν το μέλλον τους. Γιατί να μη ξεσκάσουν; Αφήστε τα κορίτσια να γλεντήσουν.

Πάμε όλες μαζί! Ξεσήκωσαν θύελλα χειροκροτημάτων ανάμεσα στις διαδηλώτριες αυτά τα ανήλικα κορίτσια.

Αυτό που δεν είχα εγώ το εύχομαι για εσάς. Δάκρυσα όταν είδα το συγκεκριμένο πλακάτ.

Σεβάσου την ύπαρξή μου ή περίμενε την αντίστασή μου.

Δεν θέλω να έχω το θάρρος να γυρίσω σπίτι, θέλω ασφάλεια.

Τι δουλειά είχες στη διαδήλωση για τη Μέρα της Γυναίκας στην Πόλη του Μεξικού; Εκεί είναι επικίνδυνα. Έχει και αναρχικές που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία. Πώς σε άφησε η οικογένεια να πας;

Κατ' αρχάς, ο σύζυγος μού έδωσε ένα φιλί στο στόμα και μου είπε να προσέχεις και να βγάλεις όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορείς. Θα ήθελε να έρθει και να διαδηλώσει για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά οι άντρες στη διαδήλωση για τη Μέρα της Γυναίκας δεν επιτρέπονται. Είναι κάτι που δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη, αλλά, αφού αυτοί είναι οι κανόνες στο Μεξικό, οφείλω να τους σεβαστώ (αν και είδα κάμποσους στην άκρη της πορείας να ακολουθούν με τις συντρόφους τους και μου άρεσε το θέαμα).

Γυναίκες που έχουν εξαφανιστεί.

Ελευθερία, ισότητα, αδερφότητα.

Να τιμωρείς χωρίς να ακούς είναι ρατσιστικό και πατριαρχικό.

Η πορεία από το El Ángel de la Independencia όπου ξεκινάει μέχρι λίγο πριν από το Palacio de Bellas Artes δεν είναι επικίνδυνη. Ειδικά φέτος που είχε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, ήταν σε γενικές γραμμές μια ειρηνική διαδήλωση. Ναι, υπάρχουν ορισμένες νεαρές γυναίκες που σκαρφαλώνουν πάνω σε αγάλματα ανδρικών φιγούρων και τα κάνουν αγνώριστα με σπρέι και γυναικεία αξεσουάρ, γράφουν συνθήματα σε τοίχους και προσπαθούν να σπάσουν το τείχος και τον αστυνομικό κλοιό για να εισβάλλουν στο Palacio Nacional όπου διαμένει ο εκάστοτε πρόεδρος, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία, θα φωνάξει συνθήματα, θα κουβαλήσει πλακάτ, θα βγάλει φωτογραφίες, θα χορέψει, θα τραγουδήσει, θα φωνάξει κατά της βίας, κατά της γυναικοκτονίας, υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων και κυρίως υπέρ του δικαιώματος στην επιλογή και στην αυτοδιάθεση του σώματος χωρίς να καταστρέψει δημόσια ή ιδιωτική περιουσία. Οι φθορές και τα προβοκάτσια γίνονται από μία πολύ μικρή μειοψηφία, αλλά αποτελούν πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά δίκτυα του Μεξικού και σε όλες τις εφημερίδες, κάτι που απέχει μίλια από την πραγματικότητα της διαδήλωσης.

Η κοπέλα αυτή ήταν συνέχεια δίπλα μας χωρίς να ανήκει στην ομάδα.

Φορούσε τον κίτρινο σκούφο που κάλυπτε το πρόσωπο και έγραφε συχνά με σπρέι το σύνθημα ότι είναι έξαλλη.

Είχε και ακραία συνθήματα όπως αυτό: Παιδόφιλος νεκρός, το πρόβλημα λυμένο.

Όσο πλησιάζαμε στο Zócalo τα συνθήματα στους τοίχους πολλαπλασιάζονταν.

Η μόνη στιγμή που ένιωσα ότι απειλείται η σωματική μου ακεραιότητα ήταν κοντά στο Palacio de Bellas Artes, λίγο πριν από την αντίστοιχη Πλατεία Συντάγματος της Πόλης του Μεξικού, στο επονομαζόμενο Zócalo, όπου ξαφνικά όλες άρχισαν να τρέχουν προς τα πίσω πανικόβλητες και άρχισα κι εγώ να τρέχω χωρίς να ξέρω το γιατί. Ήταν προβοκάτσια είτε από αστυνομικούς είτε από άντρες είτε από γυναίκες που εισβάλλουν στη διαδήλωση με σκοπό να τρομοκρατήσουν το πλήθος των διαδηλωτριών. Δεν μάθαμε ποτέ το γιατί.

Σε αυτό το σημειο περίπου αρχίσαμε να τρέχουμε προς όλες τις κατευθύνσεις από τα προβοκάτσια. Η πορεία διαλύθηκε και κάποιες κοπέλες από την ομάδα μου αποφάσισαν να μη συνεχίσουν μέχρι το Zócalo.

Στο Palacio de Bellas Artes. Πώς με βλέπω σε 10 χρόνια; Ζωντανή!

Ωστόσο, συνέχισα μέχρι το Zócalo απτόητη και εκεί με τύλιξε η μυρωδιά από τα χημικά. Κατά τις 6 το απόγευμα είχαν γίνει μικρής έκτασης επεισόδια, αλλά εγώ έφτασα λίγο πριν τις 8 το βράδυ. Τόσο μεγάλη ήταν η διαδήλωση. Αστυνομικοί ήταν παραταγμένοι/-ες από το Palacio de Bellas Artes μέχρι το Σόκαλο δημιουργώντας ένα ανθρώπινο τείχος, πολλές είχαν στα χέρια τους λουλούδια που τους είχαν προσφέρει οι διαδηλώτριες, άλλοι είχαν συνθήματα από σπρέι στις ασπίδες τους.

Στην Πλατεία Συντάγματος οι γυναίκες είχαν ανάψει φωτιές και έκαιγαν τα πλακάτ ως μία συμβολική πράξη για τις κακοποιημένες και τις δολοφονημένες γυναίκες που έγινε η ζωή τους στάχτη από βίαιες ανδρικές συμπεριφορές.

Ο οδηγός Uber που με γύρισε στο σπίτι δεν μπορούσε να πιστέψει ότι πήρα μέρος στην πορεία. “Εσείς;” με ρώτησε με έκπληξη. Φυσικά. Κι εγώ. Γιατί όχι; Τι είμαι εγώ; Δεν φαίνεστε κακοποιητικό στοιχείο ούτε αναρχική. Δεν είμαι, γι' αυτό μάλλον δεν φαίνομαι. Αλλά τι σχέση έχει η πορεία με τα κακοποιητικά στοιχεία και την αναρχία; Και μου επανέλαβε όλες τις υπερβολές που προβάλλουν τα ΜΜΕ του Μεξικού.

Η διαδήλωση για τη Μέρα της Γυναίκας ήταν μια μοναδική εμπειρία, όχι μόνο γιατί είναι από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις ολόκληρου του κόσμου (με εξαίρεση πέρυσι λόγω της πανδημίας που και πάλι συμμετείχαν κάπου 20.000 θηλυκότητες), αλλά κυρίως γιατί συρρρέουν γυναίκες από όλο το Μεξικό για να ενώσουν τις φωνές τους κατά της βίας και κατά των γυναικοκτονιών που δυστυχώς εδώ έχουν τη μορφή επιδημίας. Περίπου 10 γυναίκες ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες. Περίπου 3.500 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο επειδή είναι γυναίκες. Και πόσες ακόμα εξαφανίζονται από το πουθενά, απαγάγονται και δεν ξαναγυρίζουν ποτέ πίσω στα σπίτια τους, κακοποιούνται, βιάζονται και κανείς δεν κάνει τίποτα, επειδή δεν θέλει, επειδή δεν μπορεί, επειδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι ανάλγητες στο θέμα, η αστυνομία διεφθαρμένη, υπάρχουν λόγοι άπειροι για την ατιμωρησία. Πρόκειται για έναν εξαντλητικό αγώνα που αφορά στα αυτονόητα.

Οι γυναίκες από το Τλαλπάν, ελεύθερες, ίσες, θαρραλέες.

Η εργασία στο σεξ είναι εργασία.

Πουτάνα φεμινίστρια γράφει στο γυμνό της στήθος. Διαδήλωνε με τις εργάτριες του σεξ.

Για όσους γνωρίζουν γερμανικά εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Anne Demmer για τον φεμινισμό και τη βία στην Πόλη του Μεξικού εναντίον των γυναικών. Πρωταγωνίστρια του άρθρου η Άρα, που θα είναι η Λυσιτράτη στην παράσταση Adelístratas de Aristófanes που ετοιμάζω για τον επερχόμενο Μάιο.

Η Άρα με τη μητέρα της στην Iztapalapa (Deutschlandradio/Anne Demmer)