Τα βιβλία που ξεχώρισα το 2021

Αποχαιρετώ μια χρονιά που άφησε ένα γιγάντιο αποτύπωμα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου και στις ζωές όσων γνωρίζω και συναναστρέφομαι. Στην πανδημική χρονιά που πέρασε, αλλά και το 2020 που μείναμε πολύ στο σπίτι, το αναλγητικό μου, ένας από τους καλύτερούς μου φίλους, η συντροφιά στις μοναχικές μου ώρες, αλλά και το υπνωτικό μου χάπι ήταν τα βιβλία. Διαβάζω πάντα, μου αρέσει να βυθίζομαι στον μαγικό τους κόσμο, όταν έρχομαι Ελλάδα προμηθεύομαι καμιά 30αριά βιβλία για όλο τον χρόνο, πώς τα κουβαλάω μόνο εγώ το ξέρω, ωστόσο αυτά είναι που ξεχώρισα το 2021, γιατί δεν μπορούσα να τα αφήσω από τα χέρια μου. Κάποια από αυτά μάλιστα τα διάβασα δυο και τρεις φορές απανωτά για να τα χορτάσω. Δεν θα ακολουθήσει κανένα spoiler, no worries.

Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου

Τι βιβλίο ήταν αυτό... Τι υπέροχα διηγήματα... Καλογραμμένα, προσεγμένα, ανθρώπινα. Πόσο με συγκίνησε; Πολύ. Από έναν νεαρό συγγραφέα (το αναφέρω, γιατί γράφει με τόση ωριμότητα και μεστότητα που ήταν από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση) ένα βιβλίο για μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια παρά μόνο στα βιβλία ιστορίας και στις αφηγήσεις των προγόνων μας. Με ενθουσίασε για τον ρυθμό, την ντοπιολαλιά, για το ύφος, για τα όλα του. Έκανε το αίμα να κυλάει στις φλέβες μου πιο γρήγορα και τα δάκρυα να τρέχουνε ποτάμι.

Τα Παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου, Πρόσφυγες και Πολιτική της Μνήμης από τους Van Boeschoten & Danforth

Και θα μείνω στην αιματηρή ελληνική ιστορία με ένα βιβλίο ακαδημαϊκό από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια για μια ιστορία θαμμένη στα αιματηρά χώματα της Μακεδονίας. Με παρόμοιες αφηγήσεις μεγάλωσα στα χωριά Γουμένισσα και Γρίβα του βουνού Παΐκου που κρύβουν σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι, σε κάθε στενοσόκακο και από μια σπαρακτική ιστορία για τις οικογένειες που διαλύθηκαν τον καιρό του Εμφυλίου, κάτι που ποτέ δεν μάθαμε στα σχολικά βιβλία ιστορίας. Τα Παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου ξεκληρίστηκαν από τις οικογένειές τους και ακολούθησαν δρόμους εντός κι εκτός της ελληνικής επικράτειας. Άλλα γύρισαν, τα περισσότερα όχι. Μεγάλωσαν χωρίς γονείς σε ξένες πατρίδες και κουβαλούσαν για δεκαετίες την πίκρα του ξεριζωμού.

Το Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι

Το 2020 έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου τον Μουρακάμι με το 1Q84 και συνέχισα να τον διαβάζω το 2021 με Το Νορβηγικό του Δάσος. Πόσο ευφυής μπορεί να είναι ένας συγγραφέας, ο οποίος γράφει βιβλία για σικέ ιστορίες αγάπης, αλλά δημιουργεί μια μυστηριακή πλοκή τόσο περίτεχνη που μου κόβει την ανάσα και δίνει συναρπαστικές περιγραφές τόσο απλά καθημερινές που σε άλλα βιβλία τις ξεπετάω βαριεστημένη. Ο τύπος είναι φοβερός τεχνίτης της γλώσσας και η μετάφραση της Αργυρώς Μαντόγλου εξαιρετική.

Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει & Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης από τον Λουίς Σεπούλβεδα.

Σεπούλβεδα. Πέθανε ο άνθρωπος το 2020 και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του. Γενικά, μου αρέσει να διαβάζω και να στηρίζω συγγραφείς εν ζωή, να βλέπουν τις αγορές των βιβλίων τους να χαίρονται. Ντράπηκα για λογαριασμό μου και όταν βρέθηκα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, αγόρασα ό,τι κυκλοφορούσε με το όνομά του. Ρούφηξα δύο το 2021, τα οποία ανήκουν στην κατηγορία των βιβλίων που διάβασα στο καπάκι δεύτερη και τρίτη φορά. Αν έχετε παιδιά, εφήβους στο κοινωνικό ή οικογενειακό σας περίγυρο τα συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά και για όσες-όσους έχουν τρυφερή καρδιά. Αριστουργήματα.

Sapiens, μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου από τον Χαράρι

Ο Χαράρι, παιδιά, ανοίγει νέες πόρτες στις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις, άλλες τις κλείνει, δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφει, διαφωνώ με αρκετά, ωστόσο με κινητοποίησε, με αναστάτωσε, μου δημιούργησε νέες απορίες. Με έβαλε σε μια δημιουργική διαδικασία γενικά και ήταν ένα βιβλίο που αναμφισβήτατα απόλαυσα. Γούρλωσα το μάτι κάμποσες φορές, άλλες σήκωσα το φρύδι, αλλά πέρασα καλά.

Η Πανούκλα του Καμύ

Το έχω στη βιβλιοθήκη μου εδώ και χρόνια, δεν αποφάσιζα να το διαβάσω, γιατί ο τίτλος μού προκαλούσε συναισθήματα αποκρουστικά. Όταν δε μάλιστα ξεκίνησε η πανδημία με την τόση δυστυχία, ήθελα να το δωρίσω, να μην το έχω στα πόδια μου. Τώρα που το διαβάζω, αναρωτιέμαι το γιατί. Από τις πρώτες σελίδες με συνεπήρε. Ο Καμύ γράφει για αυτά που σκέφτεται και πράττει ο μέσος σκεπτόμενος άνθρωπος.

Ο Μαθητευόμενος Αρχιτέκτονας της Ελίφ Σαφάκ

«Σαγηνευτικό. Μια δυνατή αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο απόγειο της δύναμής της» διαβάζω στην κριτική του βιβλίου από τους Sunday Times. Ναι, σαγηνεύτηκα από τον Μαθητευόμενο Αρχιτέκτονα, το ομολογώ.

Το Παιδί του Γιάννη Παλαβού

Ο Γιάννης Παλαβός είναι παλιός φίλος, τον θαυμάζω, άργησα να διαβάσω το πιο πρόσφατο βιβλίο του με αυτά και με αυτά, αλλά να που τα κατάφερα το 2021. Κάθε φορά που διαβάζω τα διηγήματά του έχω την αίσθηση ότι παρακολουθώ ένα γλυπτό που έχει σμιλευτεί χτύπημα το χτύπημα αργά, υπομονετικά, επίμονα και επώδυνα. Ο Παλαβός είναι ένας γλύπτης του λόγου. Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, να διαβάσετε και το Αστείο του που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος.

Απέναντι του Θοδωρή Παπαϊωάννου

Κι ένα παραμύθι ως γνήσια παραμυθού που ξεχώρισα για την ιστορία και την εικονογράφηση είναι του Εδεσσαίου Θοδωρή Παπαϊωάννου. Απέναντι θέλει να περάσει ο Μέλιος το σκαθάρι για να συναντήσει τη φίλη του Μελανή. Θυμάμαι ότι το διάβαζα παρέα με ένα ρόφημα ζεστό σοκολατένιο, γελούσα, αναφωνούσα και ακολουθούσα τις περιπέτειές του σαν μικρό παιδί.

Σας εύχομαι μια καλή χρονιά, όπως εσείς τη θέλετε και την ονειρεύεστε!