Gay Pride in Mexico City | photos και σκέψεις

Έτυχε να βρεθώ σε αρκετές συζητήσεις με αφορμή τον Μήνα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας και την Παρέλαση Υπερηφάνειας που έλαβε μέρος στην Πόλη του Μεξικού το Σάββατο 26 Ιουνίου. Εδώ ορισμένες ερωταποκρίσεις που άκουσα για το θέμα και πώς το βλέπω προσωπικά:

- Γιατί γίνεται το gay pride parade; Δεν φτάνει που τους βλέπουμε στην τηλεόραση, πρέπει να τους βλέπουμε και στους δρόμους να το φωνάζουν;

- Ναι. Μετά από τόσο μπούλινγκ που έχουν δεχτεί σε σχολεία, δουλειές, δρόμους, κοινωνικές συναναστροφές, η παρέλαση είναι ένας τρόπος να εκφράσουν δημόσια και ανοιχτά τη σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Σκοπός φυσικά είναι να εγείρουν την ευαισθητοποίηση σε θέματα που τους αφορούν και να εξαλείψουν τη βία και τα αρνητικά στερεότυπα εναντίον τους.

Είναι νόμιμο να είσαι διαφορετικός. Δυνάμωσε τη φωνή!

Η ομοφοβία έχει μία λύση: τον σεβασμό. Σεβάσου τον έρωτα, αλλιώς θα σε χτυπήσω με την κιθάρα μου.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται το gay pride parade στην πόλη του Μεξικού, αφού δεν είναι πια ταμπού εδώ το να είσαι ομοφυλόφιλος. Πριν από μια δεκαετία ναι, αλλά πλέον το θέαμα δεν προκαλεί σοκ.

- Η πόλη του Μεξικού είναι μια γιγάντια μητροπολιτική πόλη. Σε κάποιες περιοχές δεν προκαλεί σοκ, σε κάποιες άλλες όμως, το να κυκλοφορήσει ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων χεράκι-χεράκι ή ένα τρανς άτομο, το λιγότερο που έχει να πάθει είναι να δεχτεί φραστική επίθεση, το πιο σοβαρό είναι να ξυλοκοπηθεί ή ακόμα και να χάσει τη ζωή του. Επίσης, η πρωτεύουσα ενός κράτους αποτελεί το κέντρο των εξελίξεων και φέρνει τον παλμό στην επαρχία που κατά παράδοση είναι πιο συντηρητική. Το Μεξικό δεν είναι μόνο η προηγμένη Πόλη του Μεξικού, όπως και η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Ωστόσο, αυτά που γίνονται στην πρωτεύουσα έχουν αντίκτυπο στην υπόλοιπη χώρα. Το γκέι πράιντ στην πόλη του Μεξικού εμπνέει κι άλλες παρελάσεις και εγείρει την επίγνωση στη σεξουαλική υγεία των ομοφυλοφίλων, σε μια καθημερινότητα χωρίς φόβο και σε μια ζωή όπου υπάρχει ελευθερία επιλογών όχι μόνο σε άλλες πόλεις του Μεξικού, αλλά και σε όλη τη Λατινική Αμερική, αφού είναι μία από τις μεγαλύτερες παρελάσεις σε αυτή τη μεριά του πλανήτη. Οι Παρελάσεις Υπερηφάνειας ξεκίνησαν από τη Νέα Υόρκη το 1970 και 51 χρόνια μετά (!) πραγματοποιούνται σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά όχι σε όλες. Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι, ανήλικοι και ενήλικοι, σε χώρες όπου το να είσαι ομοφυλόφιλος θεωρείται ακόμα ανωμαλία και όχι μια ηλίθια θεωρία ορισμένων εξτρεμιστών της μειοψηφίας, νιώθουν ότι υπάρχει ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και βλέπουν ένα μικρό φως να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Και γενικά, όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν πρέπει να εφησυχαζόμαστε. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση δεν είναι εύκολη υπόθεση.

-Γιατί κάνουν παρέλαση και διαμαρτυρία όλοι μαζί; Τι σχέση έχουν οι ομοφυλόφιλοι με τους queer και τους αμφισεξουαλικούς; Ακόμα και οι γκέις δεν έχουν τίποτα κοινό με τις λεσβίες. Μπαίνουν όλοι ξαφνικά στο ίδιο τσουβάλι; Πού είναι η διαφορετικότητα;

-Ισχύς εν τη ενώσει. Αυτά που τους ενώνουν είναι ότι α) στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι ΛΟΑΤΚΙ ήταν κρυμμέν@ μέσα σε μια νοερή ντουλάπα, β) το να βγουν από την ντουλάπα και να ζήσουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν ήταν ένα τεράστιο βήμα σε προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό επίπεδο και φυσικά, γ) ο σκοπός που είναι κοινός για όλ@ς (βλέπε την πρώτη και τη δεύτερη ερωταπόκριση).

Μην αφήνεις έναν άσχετο να σε κρατάει μέσα στην ντουλάπα.

-Εγώ βλέπω μόνο φρικιά στην παρέλαση.

-Είναι ο λόγος που γίνεται η παρέλαση. Αν ήταν συνολικά αποδεκτή η κοινότητά τους από τον υπόλοιπο κόσμο, ίσως να μην τους έβλεπες σαν φρικιά.

-Εγώ πάλι βλέπω ανθρώπους μπερδεμένους. Δεν ξέρουν τι είναι. Είναι άντρες; Είναι γυναίκες; Τι είναι;

-Μπορεί να είναι μπερδεμένοι, αλλά μπορεί και όχι. Και να είναι κάποιοι μπερδεμένοι, πραγματικά, δεν ξέρω κανέναν που να μην έχει υπάρξει έστω και μια φορά μπερδεμένος στη ζωή του, με τη δουλειά, με τον σύντροφο, στην ερωτική του ζωή, με τους φίλους, με το μέλλον του, η λίστα είναι ατελείωτη. Η ζωή είναι μια αναζήτηση.

-Γιατί ντύνονται σαν να πηγαίνουν στα καρναβάλια;

-Γιατί έτσι θέλουν. Και δεν ντύνονται όλ@ σαν να πηγαίνουν στα καρναβάλια. Ο καθένας, η καθεμία, όλ@ εκφράζονται με τον τρόπο που επιθυμούν. Είναι και αυτός ένας τρόπος διαμαρτυρίας. Προασπίζονται, αλλά και διεκδικούν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.

-Είμαι στρέιτ. Γιατί να πάω;

-Κι εγώ είμαι στρέιτ, αλλά πήγα, όπως και χιλιάδες ακόμα στρέιτ άντρες, γυναίκες, μόνοι τους ή με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους, γιατί είναι ωραία η αίσθηση του να μη νιώθεις μόνος σε αυτή τη ζωή. Ως γυναίκα για παράδειγμα, προασπίζομαι και διεκδικώ, όσο μπορώ και όπως μπορώ, ίσα δικαιώματα για το γυναικείο φύλο και χαίρομαι όταν βλέπω στις διεκδικήσεις άντρες ή άτομα από άλλες κοινότητες να δηλώνουν τη συμπαράστασή τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν σε υποχρεώνει κανείς να πας. Αν θες, αν έχεις χρόνο, αν μπορείς. Πάντως, αν πας, σίγουρα θα περάσεις καλά! Είναι μια ωραία γιορτή!