Καθημερινότητα στην Πόλη του Μεξικού συνέχεια...

Έχω δύο μήνες κοντά να γράψω στο μπλογκ. Τι δύο μήνες ήταν αυτοί... Πού να βρω χρόνο, διάθεση και ενέργεια. Ο Ορέστης έκλεισε τους 18 μήνες και άρχισε τους θυμούς και τις κρίσεις στα σούπερ μάρκετ και στους χώρους που δεν μπορεί να διαχειριστεί τις προσλαμβάνουσες και τα συναισθήματα, αρρώστησα, είχα επισκέψεις back to back, οργάνωσα ταξίδια, ακύρωσα ταξίδια, έκανα πρεμιέρα το έργο Sócrates Mega Star, την πρώτη μου δουλειά μετά τη γέννα, έζησα τη γιορτή της μητέρας εδώ σε όλο της το μεγαλείο, δάνεισα το σπίτι μου σε μια υποτιθέμενη φίλη να κάνει το πάρτι του γιου της και το σκυλομετάνιωσα, ψήφισα με επιστολική ψήφο, και πολλά ακόμα που με κρατούσαν απασχολημένη είτε για τους σωστούς είτε για όλους τους λάθος λόγους.

Με ρωτούν συνέχεια πώς λέγεται ο Ορέστης στα ισπανικά. Es Orestis o Oresti? Με s ή χωρίς s; Παιδιά, τι να σας πω. Πρέπει να εξηγήσω σε ισπανόφωνους τις πτώσεις των ονομάτων και το μόνο που απαντώ είναι ότι έχει να κάνει με την περίπλοκη ελληνική γραμματική. Τα αρσενικά ονόματα γράφονται με ς τελικό, αλλά όταν φωνάζουμε το αρσενικό με το όνομα του, βγάζουμε το ς. Δεν καταλαβαίνουν. Δεν πειράζει. Καμιά φορά τους παραπέμπω στην Έμμα Στόουν που έκανε μια μικρή αναφορά στο όνομα του Γιώργου Λάνθιμου και ότι τον φωνάζει Yiorgo και όχι Yiorgos, δεν είναι όμως όλοι σινεφίλ και τους μπερδεύω ακόμα περισσότερο.

Σε αυτήν την περίοδο των 2 μηνών ξεκίνησα να γράφω διάφορα ανώδυνα άρθρα. Για το ταξίδι μας το Πάσχα στις ΗΠΑ, για το agua de tamarindo και πώς να το φτιάξετε, για το μαγικό χωριό Tlayacapan που είναι μια πολύ ωραία διήμερη εκδρομή από την Πόλη του Μεξικού, για το σχολείο του Ορέστη, τίποτα, δεν μπορούσα να γράψω τίποτα. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει ότι κουράστηκα πολύ αυτό το δίμηνο με αυτά και με αυτά, ίσως όμως να φταίει και το ότι κουράστηκα στο Μεξικό. Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από όλους και από όλα, ακόμα και αν έχεις μια καλή ζωή όπως έχουμε εμείς εδώ. Χάνεις την επαφή σου με την κουλτούρα, τη γλώσσα σου, τους ανθρώπους σου, αυτούς που αγαπάς και εμπιστεύεσαι, ναι, κάνεις καινούργιες γνωριμίες και αν είσαι τυχερός γνωρίζεις άλλους ανθρώπους που μπορείς να εμπιστευτείς και να αναπτύξεις φιλίες, αλλά και πάλι, είσαι μακριά από όλα όσα γνωρίζεις και αν κάτι συμβεί δεν είναι εύκολο να είσαι παρών. Δεν τα ήξερα όλα αυτά όταν ήρθα εδώ; Ναι, τα ήξερα, άλλο βέβαια να τα σκέφτεσαι και άλλο να τα ζεις.

Σε αυτές τις σκέψεις με έβαλαν πολλά γεγονότα, ένα από αυτά και η επιστολική ψήφος. Με αφορά η ψήφος στην Ευρώπη; Θα γυρίσω του χρόνου; Θέλω να γυρίσω; Δύο πόλεμοι που συνεχίζονται με αποτρέπουν, η ακρίβεια, ο αρνητικός σχολιασμός όλων όσων γνωρίζω σε Ελλάδα και Γερμανία, μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που εδώ έρχεται με κύματα καταστροφικά. Δεν ήταν η Ελλάδα ποτέ μια ιδανική χώρα για να αναπτύξεις τα ταλέντα σου, η κρίση με αποτελείωσε, αλλά εδώ που είμαι μου λείπει. Ακόμα δεν έχω γίνει κάτοικος εξωτερικού, θέλει διαδικασία, χρήματα, χαρτιά, φυσική παρουσία, πώς; Πήγα κάτι να κάνω τον περασμένο Αύγουστο που ήμουν στην Ελλάδα, αλλά ήταν Αύγουστος, όλα υπολειτουργούσαν, δύσκολα. Θα περιμένω να επιστρέψω στην Ευρώπη, εντωμεταξύ θα έχω μείνει στο εξωτερικό 8 χρόνια περίπου και ακόμα θα φαίνομαι κάτοικος Ελλάδας. Θα έπρεπε η διαδικασία να γίνεται ηλεκτρονικά, εύκολα. Θέλω όμως να γίνω κάτοικος εξωτερικού ή θέλω να γυρίσω; Κάθε φορά που βλέπω την Αθήνα σπαρταράει η καρδιά μου, σκέφτομαι να φτιάξω το σπίτι των παππούδων μου στη Γρίβα, ψάχνω ελληνικές παραλίες σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Δεν ξέρω. Θέλω να μεγαλώσει ο γιος μου με παρελάσεις μαθητικές και προσευχές πριν μπει μέσα στην τάξη; Η αλήθεια είναι πως όχι. Θέλω να μεγαλώσει όσο πιο ελεύθερος γίνεται απαλλαγμένος από τα απαρχαιωμένα "πρέπει" που κουβαλάω σαν βαρίδια ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Στη Γερμανία έχει παντού ελληνικά σχολεία. Στην Ελλάδα έχει μόνο ιδιωτικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πόσες πιθανότητες έχει να αναπτύξει τα ταλέντα του στη Γερμανία και πόσες στην Ελλάδα; Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν. Το μέλλον του. Η εκπαίδευσή του. Η δουλειά μου.

Η κρίση, μετά οι απανωτές μετακομίσεις σε Ιταλία, Γερμανία και Μεξικό, η πανδημία, η εγκυμοσύνη, το μωρό, έχω μείνει πίσω σε πολλά πράγματα, ενώ έχω προχωρήσει σε άλλα. Κάπως πρέπει να τα ισοφαρίσω όλα και να συνεχίσω πιο ομαλά. Υπάρχει μια αβεβαιότητα και σε πολλές περιπτώσεις είναι να σαν να έχω το μετέωρο βήμα του πελαργού, αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να σταματήσω να είμαι αποδημητικό πουλί και να γίνω δέντρο, να βγάλω ρίζες. Δεν γίνεται διαφορετικά αν έχεις ένα μωρό. Θέλει τη ρουτίνα του, το σχολείο του, τους φίλους, τις δραστηριότητές του, οι περιπέτειες νιώθω ότι σιγά σιγά φτάνουν στο τέλος τους και για καλό. Όταν έχεις παιδί, αλλάζει όλη σου η ζωή και φυσικά όλες σου οι προτεραιότητες. Θέλω μόνο μια καλή ζωή σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Όσο μπορώ.

Το Μεξικό παραμένει όμορφο, αντιφατικό, πολύχρωμο, έχει μάλιστα και την πρώτη γυναίκα πρόεδρο από τις 2 Ιουνίου, αλλά δεν παύει να είναι μια ξένη χώρα. Έμαθα πολλά, έκανα πολλά, αλλά ήμουν συνέχεια με το ένα πόδι έξω έτοιμη για φευγιό. Δεν ήθελα να βγάλω ρίζες εδώ. Είναι πολύ μακριά. Δεν γίνεται. Καμιά φορά σκέφτομαι αν θα ήθελα να βγάλω ρίζες στις ΗΠΑ ή στον Καναδά που είναι επίσης Βόρεια Αμερική, αλλά πολύ πιο προηγμένες χώρες και η απάντηση είναι ότι δεν ξέρω. Δεν λέω όχι, λέω δεν ξέρω, που πάει να πει ότι ίσως εκτός από το Μεξικό, να με έχει κουράσει η Λατινική Αμερική. Δεν είναι έτσι όπως μας την περιγράφουν. Ενώ οι ΗΠΑ είναι ακριβώς όπως τη βλέπουμε στις σειρές και τις ταινίες, το Μεξικό και η Λατινική Αμερική, τουλάχιστον όπως την έχω ζήσει εγώ, είναι αλλιώς. Οι YouTubers αποδίδουν την ωμή πραγματικότητα, οι μυθοπλασίες είτε θα δείχνουν μια ζωή με στρας είτε μια ζωή στα ναρκωτικά είτε και τα δύο. Σε έναν χρόνο που θα αποχαιρετήσω το Μεξικό θα κλαίω, αλλά θέλω να πάω σε μια χώρα όπου, αν όχι όλα, τουλάχιστον κάποια πράγματα θα λειτουργούν ρολόι. Όχι, τα πράγματα στη Λατινική Αμερική δεν λειτουργούν ρολόι, αλλά μας γοητεύει αυτή η μεριά του πλανήτη γιατί βλέπουμε σε πολλά τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Νομίζω ότι είναι ώρα να βρω άλλον καθρέφτη.

Σε άλλα νέα, έχει κύμα καύσωνα εδώ και αρκετές εβδομάδες, πολλές περιοχές έχουν πει το νερό νεράκι. Στις πολιτείες Τσιάπας και Ταμπάσκο πέφτουν τα μαϊμουδάκια από τα δέντρα αφυδατωμένα ή νεκρά, έχει διάφορες φιλοζωικές οργανώσεις που προσπαθούν να βοηθήσουν τα ζώα να επιζήσουν. Εδώ στην Πόλη του Μεξικού έχει ένα σχολείο που φαίνεται πως πρωτοπορεί στο θέμα της οικονομίας του νερού. Αντί για καζανάκια στις τουαλέτες έχουν φτιάξει ειδικές λεκάνες με τρίμματα από ξύλο όπου κάνουν εκεί τα παιδιά την ανάγκη τους και μια φορά στο τόσο μια εταιρεία συλλέγει τα... "απικαΐδια". Κάτι σαν την άμμο για τις γάτες. Εμείς αρχίσαμε να συλλέγουμε το νερό που κάνει ο Ορέστης μπάνιο. Δεν το πετάμε, το χρησιμοποιούμε αντί για καζανάκι. Ξέρω αλλά νοικοκυριά που συλλέγουν ακόμα και το νερό από τα πλυντήρια για να καθαρίζουν τα πατώματα σε μια προσπάθεια να εξοικονομήσουν νερό.

Εγώ ετοιμάζομαι σιγά σιγά για την πρεμιέρα της παράστασης που σκηνοθετώ "Sócrates Mega Star", μας ενημέρωσε ότι θα έρθει και ο πρέσβης της Ελλάδας στο Μεξικό και χάρηκα. Πρώτη φορά θα έρθει Έλληνας πρέσβης σε παράστασή μου στο εξωτερικό. Έχω κάνει παραστάσεις σε αρκετές χώρες του κόσμου, Έλληνες δεν έρχονται στις παραστάσεις μου, αν και φροντίζω να ενημερώσω εγκαίρως τις ελληνικές κοινότητες. Γενικά, οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν συνδέσει την ελληνικότητα με ό,τι είναι στερεοτυπικά ελληνικό για τους τουρίστες και αυτό προβάλλουν στο κοινωνικό περιβάλλον τους. Σουβλάκι, πλαστική καρέκλα, μπουζούκια, κρασί χύμα και άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός. Καλά κάνουν, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, Ελλάδα είναι και οι Έλληνες που κάνουν θέατρο, μουσική, ζωγραφική , γλυπτική εντός κι εκτός της χώρας, εξάγουν τον σύγχρονο πολιτισμό που πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με στερεότυπα και χαράζουν τη δική τους πορεία.