Όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν πως αν ερχόντουσαν εξωγήινοι στον πλανήτη Γη, θα επέλεγαν ένα μέρος με τεράστια έκταση και πολυποίκιλο ανάγλυφο για να ανακαλύψουν τον κόσμο μας και να κρυφτούν χωρίς να τους ανακαλύψει κανείς ποτέ. Κι όταν επισκέφτηκα την Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια επέστρεψαν αυτόματα αυτές οι σκέψεις που έκανα παιδί. Αν ερχόντουσαν εξωγήινοι στον πλανήτη Γη εκεί θα επέλεγαν να προσγειωθούν και να κάνουν τα δικά τους. Έχει μια έκταση τρομακτικά απέραντη.
Κάνει ζέστη. Ερημική ζέστη. Με έναν ήλιο που καίει και τσουρουφλίζει. Δεν σε ιδρώνει, γιατί η ζέστη είναι ξερή, δεν έχει υγρασία που να σε κάνει να χάνεις την ανάσα σου, αλλά έχει μια ζέστη που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι άνετα θα τηγάνιζες αυγά πάνω στην πέτρα ή ακόμα και πάνω στο κεφάλι σου.
Η Κοιλάδα του Θανάτου είναι μόλις 2,5 ώρες από το Λας Βέγκας και προσφέρεται για μια μονήμερη εκδρομή. Και λέω “μόλις 2,5 ώρες” γιατί από τότε που άρχισα να μένω στην Αμερική και δη στην Πόλη του Μεξικού, οι αποστάσεις απέκτησαν άλλη διάσταση στην καθημερινότητά μου. Στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη, 2,5 ώρες είναι ολόκληρο ταξίδι, στην Αμερική είναι ένα τίποτα. Πόσες φορές έχω ακούσει από κατοίκους να λένε: “Θα πάω να επισκεφτώ έναν συγγενή μου που μένει εδώ δίπλα” και όταν ρωτάω πού ακριβώς, θα μου απαντήσουν ότι είναι κάπου 5 ώρες με το αμάξι ή 2 ώρες με το αεροπλάνο. Κι εδώ να κάνω μια δημόσια διαμαρτυρία για τις ευρωπαϊκές αερογραμμές που δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευέλικτες στην αλλαγή ή την ακύρωση εισιτηρίων, ακόμα και αν σου τύχει έκτακτο ιατρικό περιστατικό, καρφί δεν τους καίγεται. Οι αερογραμμές των ΗΠΑ είναι ευέλικτες στις αλλαγές εισιτηρίων. Αλίμονο αν δεν ήταν με τις τόσο αλλοπρόσαλλες εκτάσεις και τον τόσο κόσμο που πηγαινοέρχεται.
Για να πας στην Κοιλάδα του Θανάτου, θα πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος. Εδώ ένα πρόσφατα ενημερωμένο άρθρο για μία μονοήμερη εκδρομή που δίνει κατατοπιστικότατες οδηγίες στα αγγλικά. Χρειάζεσαι πολύ νερό, σνακς, καπέλο (αν δεν έχει αέρα να στο πάρει και να στο σηκώσει), αντιηλιακό, άνετα παπούτσια και γεμάτο ρεζερβουάρ στο αυτοκίνητο. Δεν υπάρχουν μικροπωλητές, υπάρχουν κατά τόπους ξενοδοχεία του πανακρίβου και το Furnace Creek Visitor Center που έχει τα βασικά και κάποια αναμνηστικά, αλλά μη φανταστείς ότι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Η Κοιλάδα του Θανάτου είναι ένας ατελείωτος ξερότοπος, μια έρημος με εντυπωσιακό ανάγλυφο, δεν είναι εύκολη η πρόσβαση σε ποτά και τρόφιμα και δεν θα βρεις πουθενά βενζινάδικο.
Μια από τις πρώτες ερωτήσεις μου ήταν αν είναι “περπατήσιμη”, αλλά όχι γενικά, δεν είναι και τόσο. Πας με το αυτοκίνητο, κάνεις στάσεις, περπατάς μερικά μέτρα στα σημεία που είναι τα πιο διάσημα και τα πιο ενδιαφέροντα, επιστρέφεις στο αυτοκίνητο και οδηγείς μέχρι το επόμενο σημείο. Εμείς βέβαια πήγαμε και Ιούνιο, κατακαλόκαιρο, με τις θερμοκρασίες στους 45 βαθμούς Κελσίου, υπάρχουν και μέρες που ξεπερνούν τους 50. Αν πας από Νοέμβριο μέχρι Μάρτιο ίσως και να μπορέσεις να την περπατήσεις, είναι πιο “ανθρώπινη”. Έχει διαδρομές κυρίως ανάμεσα σε φαράγγια και κορυφογραμμές που σε πιο χαμηλές θερμοκρασίες είμαι σίγουρη ότι αξίζουν τον κόπο να τις ακολουθήσεις.
Έχει τουαλέτες σε όλα τα σημεία, αλλά είναι αυτές οι φορητές, οι πλαστικές που βλέπουμε σε συναυλίες και τις σιχαίνομαι, αλλά στην ανάγκη τι να κάνεις; Σιγά μην έβγαζα φωτογραφία τις τουαλέτες...!
Δεν έχει σήμα στο κινητό, ούτε γραμμή, κατέβασε offline χάρτες στο κινητό σου για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Έχει είσοδο 30 δολάρια το αμάξι που σου επιτρέπει να αλωνίζεις στην κοιλάδα μια ολόκληρη εβδομάδα. Εμείς τόσα πληρώσαμε που αλωνίσαμε μόνο μια μέρα, αλλά ήμασταν 4 άτομα στο αμάξι και τα μοιραστήκαμε. Μπορείς να συνεχίσεις την οδήγηση και να μην πληρώσεις τίποτα στο αυτόματο μηχάνημα που δέχεται πιστωτικές εκεί στην είσοδο του πάρκου, δεν σε ελέγχει κανείς, αλλά κάπως πρέπει να διατηρηθεί αυτό το μοναδικό γλυπτό της φύσης και δεν θα πρότεινα κατεργαριές.
Και εδώ τα σημεία που επισκέφτηκα κατόπιν επιτόπιας έρευνας σε μια φωτογραφική πανδαισία:
Mesquite Flat Sand Dunes
Η θάλασσα της έλειπε και μερικές ομπρέλες με ξαπλώστρες. Μόνο άμμος. Καίγονται οι πατούσες σου.
Zabriskie Point
Σαν να είσαι στην Καππαδοκία. Κίτρινοι λόφοι σαν σφουγγάρι.
Artist’s Drive
Ένας δρόμος κακοτράχαλος και αχανής όπως όλοι οι δρόμοι που ακολουθούν οι καλλιτέχνες.
Artist’s Palette
Μέταλλα και ιχνοστοιχεία έχουν δώσει χρώματα πράσινα, κόκκινα, μπλε και κίτρινα στο πετρώδες τοπίο, μια πολύχρωμη παλέτα που δεν αποτυπώνεται σε καμία φωτογραφία.
Badwater Basin Salt Flats
Αλάτι, αλάτι και πάλι αλάτι. Διακόσια τετραγωνικά μίλια μόνο με αλάτι. Το μέρος αυτό είναι 282 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, περίπου 86 μέτρα, το πιο βαθύ σημείο σε ηπειρωτικό έδαφος των ΗΠΑ.
Harmony Borax Works
Κάποτε δούλευαν εδώ τον βόρακα. Τι είναι ο βόρακας; Θα κάνω το google για σένα: ένυδρο ορυκτό του βορίου. Μία από τις χρήσεις του είναι σε καθαριστικά προϊόντα για τις λευκαντικές του ικανότητες.
Αν ξαναπήγαινα, θα ήθελα να κατασκηνώσω ένα βράδυ για να δω το ηλιοβασίλεμα που λένε ότι είναι απόκοσμα μοναδικό, καθώς και τον έναστρο ουρανό στο απόλυτο σκότος. Βέβαια, να με πάει, για να το γράψω όπως ακριβώς το σκέφτομαι, γιατί είμαι σίγουρη ότι τα βράδια ξεπροβάλλουν όλα τα ζώα της ερήμου που κρύβονται κατά την ημέρα, όπως τα φίδια για παράδειγμα, που δεν μου είναι και τόσο συμπαθή. Αλλά πιστεύω ότι αν είσαι καλά προετοιμασμένη, ένα βράδυ στη μοναξιά της ερήμου είναι ένα καλό αγχολυτικό από μια τρελή καθημερινότητα. Χώρια που θα νιώσεις σαν άλλη cowgirl στην Άγρια Δύση ή ακόμα και σαν εξωγήινη!
Comentários