Costa Rica 4

Το τελευταίο από τα κείμενά μου για ένα ξύλινο καράβι και μία χώρα πρότυπο της πράσινης συνείδησης. Πλούσια ακτή & Ceiba!

Σηκώθηκα νωρίς το πρωί της δεύτερης μέρας και δοκίμασα το παραδοσιακό πρωινό της Κόστα Ρίκα, το επονομαζόμενο gallo pinto: ρύζι, μαύρα φασόλια και αυγά, ανακατεμένα όλα μαζί στο τηγάνι με ηλιέλαιο. Το συνοδεύουν με τηγανιτές μπανάνες, ένα είδος που λέγεται platano macho και ευδοκιμεί στην Αμερική, καθώς και με patacones, που είναι επίσης μπανάνες, λιωμένες και διπλοτηγανισμένες. Η Κόστα Ρίκα δεν φημίζεται για την ποικιλία στην κουζίνα της, άκουσα αρκετούς Κοσταρικάνους να σατιρίζουν το γεγονός ότι κουζίνα τους αποτελείται μόνο από ρύζι, φασόλια και μπανάνες, όλα τηγανιτά, παρόλα αυτά, έναν Κοσταρικάνο παχουλό ή παχύσαρκο δεν είδα πουθενά, σε αντίθεση με το Μεξικό που βλέπω παντού διάφορες εκδοχές του Σάντσο Πάντσα.

Ο καφές φανταστικός, κατά τα άλλα, το ψάρι πάντα φρέσκο και τέσσερις μέρες καθόλου δεν με πείραξε που έτρωγα gallo pinto, τηγανιτές μπανάνες και yucca, μία ρίζα που θυμίζει κάπως γλυκοπατάτα, επίσης τηγανιτή σε λωρίδες,

Ήμουν τυπική στο ραντεβού και 7:30 το πρωί συνάντησα την Ντανιέλ, CEO και συνιδρύτρια της Sailcargo Inc, τον Πιέρ, υπεύθυνο επικοινωνίας και μέσων κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και τη Shani, εθελόντρια και οδηγό, που γεννήθηκε στη Νότια Αφρική, μεγάλωσε στην Αγγλία και ήταν από τους πρώτους εθελοντές στο ξύλινο “πειρατικό” καράβι του Ceiba.

Danielle Doggett από τον Καναδά, CEO και συνιδρύτρια της Sailcargo Inc.

Σε λίγο κατάλαβα γιατί ο Πιέρ μού είχε συστήσει την προηγούμενη μέρα να πάρω μαζί μου ζακέτα για την εξόρμησή μας στην οργανική καφεφυτεία που θα γεμίσει καφέ τα αμπάρια του Ceiba και θα σαλπάρει προς τον Καναδά. Το Monteverde, όπως λέγεται στα ισπανικά το "πράσινο βουνό", είναι μια προστατευόμενη περιοχή με τροπικό δάσος, καφεφυτείες, εκατοντάδες προστατευόμενα είδη χλωρίδας και πανίδας και έναν ομώνυμο οικισμό σε υψόμετρο 1.330 μέτρων που αριθμεί περίπου 4.000 κατοίκους, οι περισσότεροι από αυτούς... από τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με το επίσημο σάιτ του Monteverde Cloud Forest Biological Reserve, το βουνό φιλοξενεί το 4% της συνολικής βιοποικιλότητας του κόσμου και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της κορυφής της οροσειράς Tilaran, η οποία επιτρέπει την πρόσβαση τόσο στον Ειρηνικό όσο και στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Τώρα, τι δουλειά έχουν οι ΗΠΑμερικάνοι σε αυτό το ειδυλλιακό μέρος; Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η πλειονότητά τους ανήκει σε μία θρησκευτική ομάδα που ονομάζεται Quakers, ή αλλιώς Θρησκευτική Εταιρεία Φίλων, είναι βαθιά ειρηνιστές και αντίκεινται σε κάθε μορφή πολέμου. Τέσσερις νεαροί άντρες από την κοινότητά τους φυλακίστηκαν έναν χρόνο ως αντιρρησίες συνείδησης στο σχέδιο πολέμου της Κορέας στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Αυτό στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και έντεκα οικογένειες αποφάσισαν να μετακομίσουν από την Αλαμπάμα στην Κόστα Ρίκα αναζητώντας μια καλύτερη, πιο ειρηνική ζωή.

Για ποιο λόγο όμως επέλεξαν την Κόστα Ρίκα; Εκτός από το τροπικό κλίμα που τους εξασφάλιζε ζέστη καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου και το εύφορο έδαφος που προσέφερε δυνατότητες γεωργικής απασχόλησης, ανταποκρίθηκαν και στην πρόσκληση του τότε προέδρου Pepe Figueres που αναζητούσε κόσμο να συντελέσει στην ανάπτυξη της χώρας του. Διαβάζω ωστόσο στην επίσημη ιστοσελίδα της κοινότητάς τους ότι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στάθηκε το γεγονός ότι ο πρόεδρος Figueres μόλις είχε καταργήσει τον στρατό της χώρας και ως γνήσιοι ειρηνιστές θεώρησαν ότι η κοσταρικανή γη συμφωνεί απόλυτα με τις αντιπολεμικές τους ιδέες. Έτσι λοιπόν ιδρύθηκε το 1951 η κοινότητα Monteverde, ενώ το συγκεκριμένο όνομα δόθηκε και στην ευρύτερη περιοχή, καθώς το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει πράσινο όλες τις εποχές του χρόνου. Επτά δεκαετίες αργότερα και το Monteverde προσελκύει 70.000 επισκέπτες κάθε χρόνο, λάτρεις του οικοτουρισμού.

Εμείς συναντήσαμε τον Noam από το Ισραήλ με τον γιο του Nahual, τον Jenny από την Ιταλία και την Oneida από τη Νικαράγουα με τον άντρα της που είχαν αναλάβει τη συγκομιδή του καφέ και μάζευαν ακούραστα τον κόκκινο καρπό που μοιάζει με κεράσι.

“Θέλεις να δοκιμάσεις;” με ρώτησε ο Νόαμ. Αν θέλω λέει;

O Jenny από την Ιταλία.

Ο Nahual επί τω έργω.

Ο καρπός του καφέ μπορεί να μοιάζει με κεράσι, αλλά γεύση από κεράσι δεν έχει. Είναι πάντως ζουμερό και το κουκούτσι του είναι αυτό που θα φτάσει στο ποτήρι μας. Η επεξεργασία είναι χρονοβόρα και απαιτεί πολλά εργατικά χέρια. Για μας που είμαστε λάτρεις του καφέ αποτελεί μία εμπειρία μοναδική να βρισκόμαστε στη Ζώνη του Καφέ, κάπου ανάμεσα στον τροπικό του Καρκίνου και του Αικόγερω, και να βλέπουμε δια ζώσης τα στάδια του ροφήματος που μας ανοίγει κάθε πρωί το μάτι. Η Ζώνη του Καφέ αφορά περίπου 50 χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Κεντρικής Αμερικής, όπου η πλούσια σύσταση του χώματος σε συνδυασμό με το υγρό κλίμα και τα σκιερά μέρη ευνοούν την καλλιέργεια του καφέ. Η σκιά έχει μόνιμη θέση κάτω από θεόρατα δέντρα που με τον βρυχηθμό των ανέμων μοιάζουν σαν να κάνουν δέηση στους θεούς του κόσμου να κατέβουν.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το όνομά του, αλλά είναι ο άντρας της Oneida από τη Νικαράγουα.

Μετά τη συγκομιδή, μάς εξήγησε ο Νόαμ, ο καρπός του καφέ θα απομακρυνθεί από το κουκούτσι και μόλις το κουκούτσι αποκτήσει την κατάλληλη υγρασία μέσα στο ειδικά διαμορφωμένο θερμοκήπιο θα είναι έτοιμο για τον ποιοτικό έλεγχο, το καβούρδισμα που θα δώσει το καφετί χρώμα που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε, την άλεση και τη συσκευασία. Όλα τα στάδια πραγματοποιούνται με χειρωνακτική πολύωρη εργασία και τρόπους αμιγώς παραδοσιακούς, ώστε να κρατήσουν όλα τα αρώματα του καφέ και να μην αλλοιωθεί από τις μηχανές η υφή, η ποιότητα και η γεύση του.

Αφού μεταφέραμε τα τσουβάλια με τον καρπό της συγκομιδής πίσω στον χώρο της επεξεργασίας, απολαύσαμε μια λαχταριστή κούπα με καφέ από την καφεφυτεία του Μόντε Βέρντε και επιδοθήκαμε σε κουβέντες του καφέ. Η Shani μού αφηγήθηκε πως είχε βρεθεί στην Ελλάδα κάποτε στην εφηβεία της, δεν θυμόταν δυστυχώς το μέρος, αλλά της είχαν μείνει αξέχαστα τα ζουμερά ροδάκινα της χώρας μας! Αφού πρώτα τα ξέπλυνε στη θάλασσα, τα έφαγε στην παραλία κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού παρέα με τους συμμαθητές της. Δεν θα γινόταν πολύ ωραίο βίντεο για τον ελληνικό τουρισμό;

Η Shani.

Μετά πιάσαμε μια κουβέντα για τη ζάχαρη, γιατί κάποιος ζήτησε να βάλει στον καφέ του. Ανέφερα ότι η λέξη ζάχαρη προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη śarkara που σημαίνει άμμος. Κι έτσι, άρχισε να λέει ο καθένας μας πώς είναι η ζάχαρη στη γλώσσα του, καθότι ήμασταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων: ζάχαρη στα ελληνικά, sugar στα αγγλικά, Zucker στα γερμανικά, azúcar στα ισπανικά, zucchero στα ιταλικά, סוכר στα εβραϊκά που διαβάζεται σούκαρ. Η ιστορία της γλώσσας είναι μία ιστορία μαγική.

Ο Noam από το Ισραήλ με τον γιο του Nahual.

Την τρίτη μέρα απόλαυσα το πρωινό μου στο ναυπηγείο Ceiba και έπιασα φιλίες με τη Marcelina, που είναι μία από τις μαγείρισσες. Παρέα με 3-4 γυναίκες από τοπικό γυναικείο συνεταιρισμό ετοιμάζουν φαγητό καθημερινά για τους 30 περίπου εργαζόμενους και εθελοντές του Ceiba με προϊόντα που όπως περιέγραψα στο Costa Rica 3 έρχονται κατευθείαν από τον κήπο του ναυπηγείου.

Η Μαρσελίνα.

Η Μαρία.

Γενικά, το ναυπηγείο αναζητεί κατά καιρούς εθελοντές και άτομα να εργαστούν. Μπορείτε να τσεκάρετε τακτικά τη σελίδα στο facebook και την ιστοσελίδα τους ή απλώς να στείλετε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα για να τους ενημερώσετε ότι ενδιαφέρεστε και να τους ρωτήσετε πώς θα μπορούσατε να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας.

Η Marilin είναι από την Κόστα Ρίκα και εργάζεται ως cargo manager.

photo by Patrick Knappich: Ο Bert είναι εθελοντής από την Ολλανδία. Εδώ σε τρυφερό τετ α τετ με τη σύζυγο.

Το “πειρατικό” καράβι Ceiba θα είναι έτοιμο να σαλπάρει σε δύο χρόνια και ελπίζω να θέσει τις βάσεις για μια πιο “πράσινη” θάλασσα στο εγγύς μέλλον. Ο πλαντήτης μας αντιμετωπίζει σοβαρή περιβαλλοντική κρίση και ο αντίκτυπος θα είναι καταστροφικός για τις επόμενες γενιές. Ας είναι λοιπόν το Ceiba μόνο η αρχή. ¡Pura Vida!