-page-001.jpg)
Το τρίτο από τα κείμενά μου για ένα ξύλινο καράβι και μία χώρα πρότυπο της πράσινης συνείδησης.
Μας υποδέχτηκε ο Πιέρ, ένας 25χρονος νεαρός άντρας, που μας είπε ότι είναι υπεύθυνος επικοινωνίας και διαχειριστής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
«Πιέρ; Δεν είσαι από την Κόστα Ρίκα;»
«Μεγάλη ιστορία αυτή με το όνομά μου. Ναι, είμαι από την Κόστα Ρίκα, αλλά ο παππούς μου ήταν Ιταλός».
Η Λατινική Αμερική βρίθει από απογόνους Ιταλών μεταναστών.
«Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να πλύνετε πρώτα τα χέρια σας, έχει μία βρύση στην είσοδο του ναυπηγείου, και να φοράτε τη μάσκα σας καθ' όλη τη διάρκεια της περιήγησης».
Ξεκίνησε λοιπόν ο Πιέρ να μας ξεναγεί στα άδυτα του Ceiba: «Εδώ είναι τα γραφεία μας, εδώ ξεκουραζόμαστε, εδώ τρώμε πρωινό και μεσημεριανό, εδώ επεξεργαζόμαστε το ξύλο, εδώ είναι το εργαστήριο μετάλλου, εδώ καλλιεργούμε τα τρόφιμα που τρώμε, εδώ κατασκευάζεται το καράβι, εδώ η σωστική λέμβος».
Τόσες πληροφορίες που γέμισε το κεφάλι μου απορίες.
«Μισό λεπτό, Πιέρ... Να πάρω πρώτα μια ανάσα να θαυμάσω το καράβι που μου έκοψε την ανάσα. Μισό λεπτό. Γιατί μοιάζει με τον σκελετό μιας φάλαινας που έχει ξεβράσει στην ακτή η θάλασσα και δεν γίνεται να μη μείνεις με το στόμα ανοιχτό από τις διαστάσεις του. Μισό λεπτό. Πότε θα είναι έτοιμο;»
«Σε δύο χρόνια περίπου. Σε έναν χρόνο θα το ρυμουλκήσουμε στη θάλασσα και θα εργαστούμε άλλον έναν χρόνο μέσα στο νερό για να ολοκληρώσουμε την κατασκευή».
«Τι εννοείς "εδώ καλλιεργούμε τα τρόφιμα που τρώμε;"»
«Η Μαριέλ είναι υπεύθυνη για την καλλιέργεια των τροφίμων. Το φαγητό που φτάνει στο τραπέζι μας καλλιεργείται κατά βάση μέσα στις εγκαταστάσεις του Ceiba. Έχουμε κήπο, όπου ανακυκλώνουμε τα υλικά που περισσεύουν στο τραπέζι μας. Τους σπόρους, για παράδειγμα, από τα φρούτα και τα λαχανικά που καταναλώνουμε τους δίνουμε στη Μαριέλ που αναλαμβάνει τη φύτευσή τους στο χώμα είτε στον καθαρό αέρα είτε στο θερμοκήπιο που διατηρούμε. Παρέχουμε αποκλειστικά και μόνο χορτοφαγική διατροφή στους εργαζόμενους και τους εθελοντές μας και αν εξαιρέσεις τα αυγά από τις κότες ελευθέρας βοσκής που διαθέτουμε, δεν χρησιμοποιούμε άλλα προϊόντα ζωικής προέλευσης».
Εκείνη τη στιγμή, είδα μια πανέμορφη κοπέλα με εξωτικά χαρακτηριστικά, σκουρόχρωμη επιδερμίδα, ανοιχτόχρωμα μάτια και μαλλιά καστανά, σπαστά, κοντοκουρεμένα, να περνάει από μπροστά μας ξυπόλυτη και να κατευθύνεται προς το εστιατόριο.
«Αυτή είναι η Μαριέλ. Μπορεί να σας δώσει περισσότερες πληροφορίες».
H Mαριέλ είναι η διαχειρίστρια της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης AstilloVerde για την Κόστα Ρίκα, παρακλάδι της διεθνούς εταιρείας Sailcargo Inc που έχει αναλάβει την κατασκευή του Ceiba. Astillo Verde κυριολεκτικά σημαίνει πράσινο ναυπηγείο. Στόχος της οργάνωσης είναι η γνώση για τη διαχείριση της τροφής μέσα από το ναυπηγείο να μεταλαμπαδευτεί όχι μόνο στο καράβι μετά την εκκίνηση της πλεύσης του, αλλά και στην τοπική κοινότητα. Απώτερος στόχος είναι να εμπνεύσουν τις νεότερες γενιές της περιοχής να επιστρέψουν στη γεωργία και σε πιο αγνές μεθόδους αγροτικής καλλιέργειας.
Εκτός όμως από τα οργανικά προϊόντα που παράγει στον κήπο, η AstilloVerde έχει αναλάβει τη δενδροφύτευση 12.000 δέντρων στην Κόστα Ρίκα πριν να ξεκινήσει το καράβι το ταξίδι του στον Ειρηνικό Ωκεανό και τη φροντίδα τους για τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής τους. Η συμφωνία είναι να διαθέτει η Sailcargo στην AstilloVerde το 10% επί των κερδών της, ώστε να τροφοδοτεί τη δράση της οργανικής καλλιέργειας και της δενδροφύτευσης.
Το ναυπηγείο και όσοι όλοι εμπλέκονται στην κατασκευή και τη διαχείριση του πλοίου εστιάζουν σε ένα ολιστικό σύστημα ναυπηγικής και στην ανακύκλωση ακόμα και της πράσινης ενέργειας. Τα δέντρα λοιπόν που αξιοποιούν για την κατασκευή τα επιστρέφουν πίσω στη γη από όπου τα δανείστηκαν. Το φιλόδοξο σχέδιο είναι στα 100 δέντρα που έχουν φυτεύσει, τα 10 να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή νέων πλοίων στο απώτερο μέλλον. Φυσικά, για την ανάπτυξη ενός δέντρου απαιτούνται τουλάχιστον πέντε δεκαετίες, ωστόσο μέχρι στιγμής έχουν φυτευτεί 4.000 δέντρα και σύμφωνα με τους μηχανικούς, το Ceiba θα έχει προσδόκιμο ζωής τα 100 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι θέτουν τις βάσεις, για να συνεχίσουν οι επόμενοι.
Οι επόμενοι; Μακάρι. Όσο αξιέπαινο και φιλόπνοο κι αν είναι το σχέδιο του Ceiba, δεν παύει να αποτελεί μια σταγόνα στον ωκεανό. Η ελπίδα είναι το παράδειγμα του Ceiba να ακολουθήσουν και άλλοι. Η Ντανιέλ, η Καναδή γαλανομάτα που αποτελεί μία από τους εμπνευστές και που όταν την πρωτοαντίκρισα μου ήρθε στο μυαλό η βασίλισσα Τιτάνια από το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ, αναφέρει ότι πριν ακόμα ανοιχτεί στις θάλασσες, το Ceiba έχει κερδίσει τις εντυπώσεις στον ναυτιλιακό κόσμο, ενώ στα γραφεία τους δέχονται συχνά τηλεφωνήματα από ναυτιλιακές εταιρείες του εξωτερικού, που ζητούν λεπτομέρειες για τον τρόπο κατασκευής του.
Σε λίγο θα ήταν τέσσερις το απόγευμα, η ώρα που κλείνουν οι πόρτες του ναυπηγείου και η δουλειά της ημέρας φτάνει στο τέλος της.
Μείναμε μόνοι μας με τον Πιέρ.
«Θα μπορούσατε να έρθετε αύριο στις 7:30 το πρωί για να σας οδηγήσει η επικεφαλής της ομάδας Ντανιέλ στις καφεφυτείες του Monte Verde;»
«Ναι, μπορούμε. Αλλά τι σχέση έχουν οι καφεφυτείες του Πράσινου Βουνού με το Ceiba;»
«Η οργανική καλλιέργεια του καφέ ταιριάζει απόλυτα με τη φιλοσοφία της πράσινης ναυσιπλοΐας και στο Monte Verde έχει μια ομάδα καλλιεργητών που ετοιμάζει το πρώτο φορτίο του Ceiba. Θα σας καλούσα να φάτε αύριο πρωινό μαζί μας, αλλά σερβίρεται στις 9 το πρωί και καλό θα ήταν να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο νωρίς για το Monte Verde. Είστε όμως καλεσμένοι μας για φαγητό μεθαύριο. Σερβίρουμε το παραδοσιακό πρωινό της Κόστα Ρίκα: gallo pinto. Ρύζι, φασόλια και αυγά ομελέτα».
Τότε κατέφτασε και η Μαριέλ που φόρεσε το κράνος της και επιβιβάστηκε πάνω σε μια Suzuki 125 κυβικών έτοιμη να φύγει. Τη σταμάτησα.
«Να σε βγάλω μια φωτογραφία πάνω στη μηχανή;»
«Φυσικά».
Μετά την επίσκεψή μου στο Ceiba, θέλησα να πάω μια βόλτα στη θάλασσα. Έχει μία παραλία εκεί κοντά, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια από το ναυπηγείο, που λέγεται Playa Blanca. Οι ντόπιοι με απέτρεψαν, καθώς μου είπαν ότι είναι ανοιχτή στο κοινό από τις 5 τα ξημερώματα ως τις 2:30 το μεσημέρι λόγω της πανδημίας. Μετά έρχεται η αστυνομία και απομακρύνει τους λουόμενους. Γέλασαν όταν ρώτησα ποιος πάει στην παραλία από τις 5 το πρωί. Κανείς, μου απάντησαν. Κοίταξα το ρολόι μου. 4:15 μμ. Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό. Ήταν Γενάρης και η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 30 βαθμούς Κελσίου, αν και πριν από λίγο είχε βρέξει. Εκτός όμως από την ανάγκη για λίγη δροσιά, σκέφτηκα ότι θα έχω μόνο τέσσερις μέρες σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Ήθελα να γεμίσω τα μάτια μου με εικόνες.
Όταν έφτασα στην Playa Blanca, είχε 3-4 ανθρώπους που άραζαν με μπύρες. Κοίταξα δεξιά, κοίταξα και αριστερά, άνθρωπος κανείς σε απόσταση δεκάδων μέτρων και αστυνομία πουθενά. Δεν άντεξα, βούτηξα. Ήμουν μόνη στη θάλασσα. Αν ήμουν στην Ελλάδα, μπορεί να πλήρωνα 500 ευρώ πρόστιμο, το ξέρω, αλλά στην Κόστα Ρίκα δεν έμαθα ποτέ πόσο είναι το πρόστιμο για τη μη τήρηση των μέτρων. Ωστόσο, στάθηκα τυχερή, γιατί δύο μέρες αργότερα, από την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση άλλαξε το ωράριο και το επιμήκυνε ως τις 6 το απόγευμα. Μπόρεσα λοιπόν να απολαύσω άλλα δύο μπάνια στη θάλασσα χωρίς φόβο και πάθος πριν να αποχωρήσω από την αγνή ζωή της Κόστα Ρίκα.
Στο επόμενο κείμενο θα σας οδηγήσω στο Monte Verde και στα άδυτα της καφεφυτείας. Όλες οι φωτογραφίες είναι δικές μου, εκτός από αυτές που αναφέρω ότι είναι του Patrick Knappich.
Comments