Νουβέλα σε 12 κεφάλαια.

Η Μαρία λίγο πριν κλείσει τα 40 αποφασίζει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση. Ζει με τον σύζυγό της Γιόζεφ στο μακρινό Μεξικό. Το κείμενο είναι μια βαθιά βουτιά σε συναισθήματα, σκέψεις και στιγμιότυπα της ζωής της που της κράτησαν συντροφιά εκείνες τις 3 εβδομάδες, όσο διήρκησε η διαδικασία. Σχολιάζει την ελληνική επικαιρότητα, θυμάται τα παιδικά της χρόνια και ονειρεύεται να μείνει έγκυος. Αφηγείται το δικό της ρεαλιστικό ταξίδι σε αντιπαραβολή με το συμβολικό ταξίδι μιας πορτοκαλί ψυχής.

Κεφάλαιο 11

Σκατά

Είχε χεστεί απάνω της. Μεταφορικά.

Η φίλη της η Αγγελική είχε παρατηρήσει τον πρώτο καιρό που άρχισαν να κάνουν παρέα ότι χρησιμοποιούσε συχνά στο φρασεολόγιό της λέξεις ή εκφράσεις που έχουν να κάνουν με την ανάγκη του ανθρώπου για αφόδευση. Δεν το είχε παρατηρήσει ποτέ η ίδια στον εαυτό της. Η Αγγελική είχε δίκιο. «Χέστηκα!» έλεγε όταν ήταν θυμωμένη. «Σκατά!» όταν ήθελε να περιγράψει μία άβολη κατάσταση. «Σκατά στα μούτρα του ή στα μούτρα της» για ανθρώπους που την αδικούσαν. «Σκατά με φράουλες» στην ερώτηση «τι θα φάμε σήμερα;» «Τον ξέχεσα» για κάποιον που του έβαλε τις φωνές ή τον αποστόμωσε. «Έχω χεστεί απάνω μου...», αλλά και τα επικά «έχω κλάσει μέντες, έχω κλάσει πόμολα, έχω κλάσει πατάτες» όταν ήθελε να εκφράσει φόβο. Το κλάσιμο ήταν ίσως εκτός θέματος, αλλά στην τουαλέτα είναι πάντα το πρώτο βήμα πριν το χέσιμο, επομένως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι εντασσόταν στο γενικό σκατοφρασεολόγιο. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, όταν τη ρωτούσαν πολύ κοντινοί της άνθρωποι πού είναι ο τάδε ή η δείνα και ήξερε ότι είναι στην τουαλέτα για το χοντρό τους, ποτέ δεν απαντούσε με την προφανή απάντηση «χέζει». Δεν της άρεσε στην καθομιλουμένη. Της άρεσε σε στιγμές θυμού, φόβου και σε στιγμές αστείες.

Σήμερα πάντως ήταν χεσμένη. Στα βρακιά της. Ο φόβος μέσα της είχε κορυφωθεί. Το ένιωθε στο στέρνο της που είχε φουσκώσει, ήταν το βάρος μεγάλο, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.

Είχε υπολογίσει τις μέρες. Δυστυχώς. 19 Σεπτεμβρίου το βράδυ κατά τις 9 είχε αδιαθετήσει. Ο κύκλος της ήταν σταθερός κάθε 25 μέρες. Αν λοιπόν δεν ήταν έγκυος, αν το βρέφος δεν είχε επιβιώσει μέσα στον φούρνο της, σήμερα ή αύριο το αργότερο θα αδιαθετούσε. Το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου καλά και όλη μέρα είχε ακινητοποιηθεί στον καναπέ. Ήταν αδύνατο να κάνει το οτιδήποτε. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί για να γράψει, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί για να δει το οτιδήποτε ούτε στο Νέτφλιξ, ούτε στο Άμαζον, ούτε στο YouTube, ούτε πουθενά, δεν ήθελε να βγει έξω, δεν ήθελε να παίξει με τον γάτο, δεν ήθελε να διαβάσει, δεν ήθελε να μαγειρέψει. Απλώς καθόταν. Καθόταν και παρακαλούσε να μην της έρθει περίοδος, να είναι έγκυος, να κρατήσει το μωρό μέχρι το τέλος, να είναι υγιές, αλλά πρώτα αυτό: να μην της έρθει περίοδος. Προσπαθούσε όλον αυτόν τον καιρό να προετοιμάσει τον εαυτό της και για το αρνητικό αποτέλεσμα, αλλά δεν ήταν τελικά καθόλου προετοιμασμένη. Παρέλυε και μόνο στην ιδέα του αίματος.

Το πρωί που ξύπνησε ένιωσε ότι της είχε λείψει η μητέρα της. Είχαν να μιλήσουν πάνω από μία εβδομάδα. Της είχε εξομολογηθεί την απόφασή της για την εξωσωματική γονιμοποίηση χωρίς να είναι σίγουρη αν έπρεπε να της το εξομολογηθεί. Ήξερε ότι η μητέρα της ήθελε πολύ να γίνει γιαγιά, ήθελε η μεγάλη της κόρη να ζήσει τη μητρότητα που ήταν για την ίδια ένας ιερός γυναικείος σκοπός και αρκετές φορές, άθελά της, της προκαλούσε στρες με την αγωνία της. Ωστόσο, ήταν μόνη στο Μεξικό, μακριά από τους αγαπημένους της ανθρώπους, ο Γιόζεφ ήταν δίπλα της, αλλά έπρεπε να πηγαίνει καθημερινά και στη δουλειά του, είχε ανάγκη από συμπαράσταση. Η μητέρα της ήταν υποστηρικτική, την άκουσε, την ενθάρρυνε, σεβάστηκε την απόφασή της να απομονωθεί αυτές τις μέρες μέχρι να κάνει το τεστ, συνομιλούσαν μόνο με ένα καλημέρα, καληνύχτα καμιά φορά μέσω τσατ. Σήμερα όμως σηκώθηκε με την ανάγκη να τη δει και να την ακούσει. Απάντησε αμέσως στη βιντεοκλήση και ήταν χαρούμενη και γλυκιά. Έπιναν εκείνη τη στιγμή τον απογευματινό τους καφέ με τον πατέρα της, ενώ εκείνη έπινε τον πρωινό της καφέ με τον Γιόζεφ. Τη ρώτησε πώς νιώθει και τι λέει το ένστικτό της. Δεν είχε ιδέα τι να απαντήσει. Μέσα της κραύγαζε ο φόβος του ότι δεν θα μείνει έγκυος με ένα και μοναδικό έμβρυο. Πώς να ακούσει το ένστικτό της με τον εκκωφαντικό θόρυβο του φόβου;

«Είδα όνειρο με τη θεία μου την Ουρανία. Είναι καλός οιωνός να ξέρεις. Κάθε φορά που με επισκέπτεται η θεία η Ουρανία στον ύπνο μου κάτι καλό μου συμβαίνει».

«Η θεία η Ουρανία είναι αυτή που έχασε τον άντρα της στον πόλεμο;»

«Ναι, η αδερφή του παππού που μεγάλωσε μόνη της τρία παιδιά. Εσύ μόνο τη θεία Κατίνα έχεις γνωρίσει, τη μια από τις κόρες της. Πολύ μας αγαπούσε η θεία Ουρανία. Μπορεί να θύμωνε με τη γιαγιά, με τον παππού, να έλεγε ότι δεν θα ξαναπατήσει το πόδι της, αλλά πάντα θα επέστρεφε, πάντα ήθελε να μαθαίνει νέα μας. Πέθανε όταν ήσουν ακόμα μωρό, αλλά μου ζητούσε συνέχεια να σε δει πριν φύγει. Δέκα χρόνια ταλαιπωρούνταν η καημένη από τον καρκίνο. Τόσο άντεξε ο οργανισμός της. Μου έλεγε “ντόντσια Μαρίικο ντα α βίντουμ”, να στο λέω στα ντόπια. Φέρε μου τη Μαρίκα να τη δω».

«Με είδε τελικά;»

«Δεν θυμάμαι να σου πω την αλήθεια. Έχουν περάσει και τόσα χρόνια. Αλλά νομίζω πως ναι. Πολύ μας αγαπούσε. Να δεις που όλα θα πάνε καλά, Μαρίκα μου».

Της ανέβασε για λίγο το ηθικό. Αλλά μετά ξανακύλησε στα αρνητικά της συναισθήματα.

Είμαι χεσμένη πάνω μου. Τι θα κάνω αν μου έρθει περίοδος; Θα κλειστώ στον εαυτό μου, θα παραλύσω, θα πάθω κατάθλιψη, θα αυτοεξοριστώ στο χωριό San Marco της Οαχάκα με τις Mujeres del Barro Rojo να μάθω πώς να κάνω κεραμικά είδη από κόκκινο χώμα, θα κάνω τον γύρο της Λατινικής Αμερικής εν μέσω πανδημίας με έναν σάκο στον ώμο, θα πάω να ζήσω στη Sayulita που είναι δίπλα στον ωκεανό και έχει ωραίο θαλασσινό φαγητό. Δεν ξέρω. Αλλά σήμερα μου έχουν κοπεί τα πόδια. Δεν είμαι κουλ. Έχω ελπίδα και δεν έχω ελπίδα. Έχω απέραντο φόβο και η ψυχολογία μου για μια ακόμα φορά δεν με βοηθάει. Όλη αυτή η αγωνία με έχει γονατίσει. 20 Οκτωβρίου είναι να κάνω το τεστ. Σήμερα μπορεί να μου έρθει περίοδος. 20 Οκτωβρίου θα κάνω το τεστ. Σήμερα δεν θα μου έρθει περίοδος. Είμαι έγκυος, είμαι έγκυος, είμαι έγκυος λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου, αλλά δεν το πιστεύω.

Είχε μεγάλη όρεξη για φαγητό εκείνη τη μέρα. Κακό σημάδι. Έχει μεγάλη όρεξη όταν περιμένει περίοδο. Ήταν μελαγχολική. Κακό σημάδι. Είναι μελαγχολική όταν περιμένει περίοδο. Ήθελε δαιμονισμένα να φάει σοκολάτα. Κακό σημάδι. Ο δαίμονας της σοκολάτας μπαίνει μέσα της όταν περιμένει περίοδο και όταν είναι μελαγχολική... Που πάει να πει πολύ συχνά. Δεν ήθελε να φοβάται. Πάντα όταν φοβόταν κάτι, το αντιμετώπιζε για να κάνει μέσα της τον φόβο να σωπάσει. Από μικρό κοριτσάκι. Ένας Αμερικανός συγγραφέας που θαύμαζε και με τον οποίο είχε την τύχη να συνεργαστεί, της είχε γράψει την εξής αφιέρωση σε ένα βιβλίο του: “To fearless Maria“. Αν ήξερε ο συγγραφέας πόσο φοβόταν τότε με τη συνεργασία τους, πόσο φοβάται τώρα και πόσο πολύ φοβάται γενικά ίσως να μην το έγραφε. Αλλά ναι, αντιμετωπίζει τους φόβους της, αυτό είναι αλήθεια. Τον συγκεκριμένο όμως φόβο... πώς να τον αντιμετωπίσει; Τι να κάνει; Δεν ξέρει... Μόνο υπομονή. Να αφήσει να περάσουν οι μέρες και αν της έρθει περίοδος, της ήρθε... Αν δεν της έρθει, όλα καλά. Πώς τον αντιμετωπίζεις αυτόν τον φόβο;

Αχ, όλες αυτές οι γυναίκες, που μπαίνουν σε αυτή την απάνθρωπη διαδικασία, που κάνουν αυτό το ανελέητο ταξίδι, τι τραβούν... Όλα αυτά τα ζευγάρια. Πόσο δύσκολο. Πόσο επώδυνο. Πόσο εξοντωτικό. Έκανε τη φάση μόνο για τρεις εβδομάδες και ήταν ήδη εξαντλημένη. Πώς μπορούσαν να υπομένουν τη διαδικασία για δυο και τρεις και πέντε κύκλους μέχρι να έχουν επαρκή αριθμό ωαρίων; Για χρόνια! Άκουγε ιστορίες με γυναίκες που έκαναν τρεις και τέσσερις και πέντε εξωσωματικές μέχρι να μείνουν έγκυες. Πώς μπορούσαν; Πώς αντιμετώπιζαν τον φόβο, την αγωνία, την προσμονή; Το ενδεχόμενο της αποτυχίας; Τι αποθέματα ενέργειας και θάρρους θα έπρεπε να είχαν; Πόσο τις θαύμαζε.

Η ίδια είχε παραλύσει.

Η αδερφή της τής συμβούλευε να μην υπακούει στους καβαφικούς νόμους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει σημασία το ταξίδι. Σημασία έχει μόνο ο προορισμός. Να οραματίζεται ότι κρατάει τη Σοφία στα χέρια της, ότι τη θηλάζει, ότι της τραγουδάει, ότι την κάνει βόλτα με το καρότσι κάτω από τα πράσινα δέντρα και τον γαλανό ουρανό.

Ναι, κάποιες φορές σημασία έχει μόνο ο προορισμός. Άλλωστε στα μαθηματικά, που αγαπούσε τόσο, το αποτέλεσμα μετράει. Όπως και στο θέατρο.

Κεφάλαιο 12

Αντίο

Η λευκή γάτα φύσηξε με την παγωμένη ανάσα της την πορτοκαλί ψυχή. Η Σοφία πέρασε από την κλειδαρότρυπα κι έγινε φύσημα του αγέρα. Έγινε ουράνιο τόξο. Έγινε ακτίνα του κόκκινου ήλιου που βασίλευε.

Eυχαριστώ πολύ τη Χρύσα Γιαννοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της με το κείμενο.