Νουβέλα σε 12 κεφάλαια.

Η Μαρία λίγο πριν κλείσει τα 40 αποφασίζει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση. Ζει με τον σύζυγό της Γιόζεφ στο μακρινό Μεξικό. Το κείμενο είναι μια βαθιά βουτιά σε συναισθήματα, σκέψεις και στιγμιότυπα της ζωής της που της κράτησαν συντροφιά εκείνες τις 3 εβδομάδες, όσο διήρκησε η διαδικασία. Σχολιάζει την ελληνική επικαιρότητα, θυμάται τα παιδικά της χρόνια και ονειρεύεται να μείνει έγκυος. Αφηγείται το δικό της ρεαλιστικό ταξίδι σε αντιπαραβολή με το συμβολικό ταξίδι μιας πορτοκαλί ψυχής.

Κεφάλαιο 5

Dirty Dancing

Μέρες μοναξιάς πριν την εμβρυομεταφορά. Μέρες μοναξιάς μετά την εμβρυομεταφορά. Αντικρουόμενα συναισθήματα που χόρευαν μέσα της. Η πανδημία που ακόμα απαγόρευε τις κοινωνικές συναναστροφές. Η εργασία της σε αναμονή μέχρι να περάσει η μπόρα. Η Μαρία δεν μπορούσε να βρει εύκολα κάτι να της αποσπάσει την εμμονή από την εξωσωματική, να την κάνει να τη βγάλει από το μυαλό της έστω και για λίγο. Δεν υπήρχε τίποτα στο παρόν της πέρα από την ορμονοθεραπεία, τον Γιόζεφ, όταν δεν έλειπε στη δουλειά ή για επαγγελματικά ταξίδια, και τις σκέψεις της.

Η δεύτερη μέρα μετά τη εμβρυομεταφορά ήταν δύσκολη, κυρίως συναισθηματικά. Ο άντρας της πρότεινε να δουν Ιντιάνα Τζόουνς για να τους φτιάξει τη διάθεση και επέλεξαν Τον Ναό του Χαμένου Θησαυρού. Της άρεσε πολύ ο τρόπος που έπαιζε η Κέιτ Κάπσοου την ξιπασμένη τραγουδίστρια που γοητεύεται από τα διαμάντια και τα λούσα. Είχε στόφα κωμικού ηθοποιού, τσαλακωνόταν με κάθε ευκαιρία, σχεδόν σε κάθε σκηνή, της θύμισε -χωρίς εμφανή λόγο- τον Τσάρλι Τσάπλιν και σκέφτηκε πόσο ευφυής ήταν ο Τσάπλιν και πόσο άδικος ένας κόσμος που δίνει ευκαιρίες κυρίως σε άντρες να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. Ποιος θυμόταν την Κέιτ Κάπσοου; Άραγε, η κουκίδα μέσα στο σύμπαν της να γεννιόταν αγόρι ή κορίτσι; Τη φώναζε ήδη Σοφία, αυθόρμητα ξεστόμισε το όνομα όταν είδε την κουκίδα κατά την εμβρυομεταφορά. Της μιλούσε, την καλημέριζε το πρωί, την καληνύχτιζε το βράδυ. Στην ουσία όμως, δεν την ενδιέφερε το φύλο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Προτεραιότητα αυτή τη στιγμή ήταν να πετύχει η εξωσωματική.

Η ίδια άραγε, τι μάνα θα γινόταν;

Κάποια στιγμή τρόμαξε πολύ από μία σκηνή της ταινίας. Ήταν στο σημείο όπου ο Δρ. Τζόουνς, η Γουίλι και ο πιτσιρίκος βρέθηκαν σε έναν υπόγειο ναό όπου γινόταν μια τελετή ανθρωποθυσίας. Οι κάτοικοι του βασιλείου ανακάλυψαν την κρυψώνα τους και πετάχτηκε στα ξαφνικά ένας τύπος μουσάτος και κουρελής μπροστά στην οθόνη. Πετάχτηκε και η Μαρία. Κανονικά, μια τέτοια σκηνή θα την έκανε να γελάσει, αλλά τρόμαξε από τη σκέψη ότι θα τρόμαζε και η Σοφία μέσα της. Φώναξε αμέσως στον Γιόζεφ να το κλείσει, άρπαξε το κοντρόλ και έβαλε το Grease. Τι καλύτερο από μία κλασική, γνωστή, χαρούμενη ταινία από τα μικράτα της που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τρομάξει το έμβρυο; Την είδε και ο Γιόζεφ μαζί της για πρώτη φορά στη ζωή του, καθώς στερεοτυπικά βαριόταν αφόρητα τα μιούζικαλ.

Όταν ήρθε η ώρα να κάνουν την ένεση στην κοιλιά, συνειδητοποίησαν ότι οι σύριγγες που είχε αγοράσει ο Γιόζεφ ήταν εντελώς ακατάλληλες και προορίζονταν για την περιοχή του πισινού. Συνήθως οι σύριγγες για την περιοχή της κοιλιάς είχαν μύτη λεπτή και κοντή, ενώ οι συγκεκριμένες ήταν χοντροκομμένες και ολίγον τι τρομακτικές.

«Δεν τις έλεγξες πριν τις αγοράσεις;»

Ο Γιόζεφ νευρίασε με την ερώτηση και δεν το έκρυψε.

«Ποιος ελέγχει τις σύριγγες πριν τις αγοράσει; Είπα ότι είναι για την κοιλιά και μου έδωσες αυτές».

«Γιατί θυμώνεις;»

«Γιατί μου επιρρίπτεις ευθύνες για κάτι που δεν ευθύνομαι».

Η Μαρία δεν απάντησε. Κανείς τους δεν ήθελε καυγάδες, ειδικά αυτή την περίοδο. Ο Γιόζεφ όμως δεν ήταν έτοιμος να σταματήσει το θέμα εκεί. Η Μαρία προσπάθησε όσο το δυνατόν πιο ήρεμα να του εξηγήσει ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να δώσουν έκταση σε μια ηλίθα ερώτηση, την έκανε, δεν εννοούσε τίποτα, τελείωσε, αλλά φαίνεται πως ο Γιόζεφ είχε συσσωρευμένη ένταση από τις τελευταίες μέρες. Η Μαρία κατέληξε να βάλει τα κλάματα, κάτι που απεχθανόταν, αλλά με όλες αυτές τις ορμόνες δεν μπορούσε να το ελέγξει με τίποτα, το τελευταίο διάστημα ήταν σαν να είχε το δάκρυ κορόμηλο ανά πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας με οποιαδήποτε αφορμή. Έβαλε τα κλάματα και ο Γιόζεφ κι ας μην κυκλοφορούσαν στο αίμα του ορμόνες ίδιες με τις δικές της. Δεν χρειαζόταν τις ορμόνες. Το στρες και η αγωνία τους είχαν γονατίσει.

«Προσπάθησε όταν φωνάζω, όταν λέω κάτι που σε ενοχλεί να μη μου δίνεις σημασία. Ελπίζω και εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να είμαι έγκυος, αλλά αν είμαι, όσο θα προχωράει η εγκυμοσύνη, ο συναισθηματικός μου κόσμος θα γίνεται όλο και πιο άνω-κάτω...»

«Τι να κάνω δηλαδή;»

«Να καταπίνεις τον θυμό σου και να κάνεις υπομονή. Τίποτα άλλο».

«Από πού το ξέρεις όμως ότι θα γίνεσαι όλο και πιο άνω-κάτω;»

«Από αυτά που έχω δει κι έχω διαβάσει, από τις φίλες μου, από τη μαμά μου που έζησε τρεις εγκυμοσύνες, από τις ταινίες που βλέπω, να σου πω κι άλλα;»

«Εγώ δεν ξέρω τίποτα...»

«Δεν το έχεις συζητήσει ποτέ με τους κολλητούς σου που έχουν παιδιά; Πώς ήταν για αυτούς η εγκυμοσύνη της γυναίκας τους;»

«Όχι, ποτέ...»

«Απορώ τι κάνετε και για τι μιλάτε, όταν βρισκόσαστε».

«Πάμε τώρα να δούμε καμιά ταινία και άστα αυτά».

«Κι άλλη;»

«Ποιος μας εμποδίζει;»

«Εγώ θα διαλέξω!»

«Δεύτερη μέρα έγκυος και είσαι ήδη pain in the ass!»

«Η εγκυμοσύνη αρχίζει να μετράει από την πρώτη μέρα του τελευταίου κύκλου. Τυπικά, είμαι 12 μέρες έγκυος».

«Pain in the ass!»

Η Μαρία διάλεξε το Άρωμα Γυναίκας. Ο Γιόζεφ αποκοιμήθηκε κάπου στα μισά, αλλά τον ξύπνησε προς το τέλος για να απολαύσουν μαζί τον μονόλογο του Αλ Πατσίνο που κατέκλυσε με τις ερμηνείες του τα παιδικά της χρόνια. 'Ηταν γλυκά τα παιδικά της χρόνια· γεμάτα ταξίδια, μετακομίσεις, οικογενειακή θαλπωρή, παιχνίδια, τηλεόραση, ελληνικές και ξένες ταινίες, τηλέφωνα με φίλες. Αχ, εκείνες οι ταινίες που έβλεπε με τις φίλες της λίγο πριν μπουν στην εφηβεία... Είχαν πλάσει όλες μαζί έναν ροζ κοριτσίστικο κόσμο σαν τις τσιχλόφουσκες της Μπιγκ Μπαμπλ που μασούσαν ασταμάτητα. Και γελούσαν. Πόσο πολύ γελούσαν.

Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Άριελ η Γοργόνα, ο Αλαντίν, Η Γαλάζια Λίμνη, το Dirty Dancing. Αν και η Άριελ η Γοργόνα τα τελευταία χρόνια είχε αποκηρυχτεί από ένα μεγάλο μέρος των γυναικών ως μια ταινία... τρόμου για την πορεία των κοριτσιών προς την ανεξάρτητη ενηλικίωση, στη Μαρία εξακολουθούσε να αρέσει. Ναι, απεχθανόταν και η ίδια το σύνολο των παραμυθιών που μιλούσαν για κορίτσια που ονειρεύονταν παντρειές με πρίγκιπες και βασίλεια με υπηρέτες, αλλά της άρεσε πολύ η Άριελ η Γοργόνα. Δεν ονειρευόταν πρίγκιπες, ήταν άλλωστε μεγάλη η επιρροή της γιαγιάς Μαρίας που της έλεγε πάντα να βρει έναν άντρα να την αγαπάει, ακόμα και αν ήταν «σκουπιδιάρης». Ονειρευόταν λοιπόν να βρει ένα αγόρι που να την αγαπάει όσο ο πρίγκιπας Έρικ αγαπούσε την Άριελ. Και αργότερα, όταν πρωτοείδε το Dirty Dancing παρέα με τις φίλες της, αυτό σχολίαζαν κυρίως: να τα φτιάξουν με κάποιον που να τις κοιτάει όπως ο Τζόνι Κάσλ την Μπέιμπι στην τελευταία σκηνή χορεύοντας το The Time Of My Life. Τι γλυκά χρόνια. Μετά άρχισαν οι ταινίες με βαθυστόχαστο περιεχόμενο, το κυνήγι του κινηματογράφου με νόημα, οι μεγάλοι σκηνοθέτες, οι σπουδαίες ερμηνείες και η μαγεία αυτών των πρώτων ταινιών κάπως χάθηκε.

Για αυτό άραγε να είχε ονομάσει την κουκίδα της Σοφία; Ήθελε κορίτσι, για να αναβιώσει τα ξένοιαστα παιδικά της χρόνια; Πόσο εγωιστικό εκ μέρους της... Ας μείνω έγκυος, Θεέ μου, και ας είναι ό,τι θέλει. Κάθε φορά που έβαζε τον Θεό στα λόγια της, της ερχόταν στον νου ένα απόφθεγμα του Νίτσε που της θύμιζε πολύ το Dirty Dancing: «Θα πίστευα μόνο σε έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει».

Την 5η μέρα μετά τη εμβρυομεταφορά ξαναείδε τις περιπέτειες του Τζόνι και της Μπέιμπι, για να ξεχάσει την αγωνία και την προσμονή μέχρι το τεστ εγκυμοσύνης. Οι παιδικές αναμνήσεις την παρέσυραν σαν κύμα. Ανυπομονούσε να έρθει στον κόσμο η Σοφία να το δουν παρέα, όταν θα μεγάλωνε. Καλά, αν ήθελε. Αν δεν ήθελε, είχε τις παιδικές της φίλες να μοιράζεται αυτές τις γλυκές κινηματογραφικές αμαρτίες.

Αφηγούνταν στον άντρα της μερικά από τα σχόλια που έκαναν στον καναπέ παρέα με τις φίλες της βλέποντας για εκατοστή φορά το Dirty Dancing και ο Γιόζεφ είτε θα γελούσε είτε θα στριφογύριζε τα μάτια του σαν να έλεγε: «Αλήθεια τώρα;» Δεν είχε δει φυσικά ούτε και αυτή την ταινία ποτέ στη ζωή του πριν να τη συναντήσει, αλλά κάθε φορά που η Μαρία την έβαζε και τύχαινε να είναι και αυτός στο σπίτι, την έβλεπε μαζί της και γελούσαν παρέα.

Θυμόταν λοιπόν το πρώτο καρδιοχτύπι με το που ξεκινούσε το Be My Baby στους τίτλους και τα πρώτα σχόλια ανάμεσα σε τρία, τέσσερα ή πέντε κορίτσια -άλλαζε η παρέα κάθε φορά- με το Big Girls Don't Cry:

«Τι πάει να πει “Τα Μεγάλα Κορίτσια Δεν Κλαίνε”; Όλοι κλαίνε. Έχω δει μέχρι και τον μπαμπά μου να κλαίει!»

«Εγώ δεν έχω δει ποτέ τον μπαμπά μου να κλαίει...»

«Πλάκα κάνεις! Εγώ τον βλέπω συνέχεια να κλαίει. Τη μάνα μου δεν έχω δει να κλαίει...»

«Είδες λοιπόν που το τραγούδι έχει τελικά δίκιο; Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε!»

Και ξεκινούσε η Μπέιμπι να μιλάει για το καλοκαίρι του 1963.

«Ποιος φωνάζει το παιδί του Μωρό;»

«Εμένα με φωνάζουν Γλύκα...»

«Ναι, αλλά το Γλύκα είναι όνομα. Βγαίνει από το Γλυκερία και το πήρες από τη γιαγιά σου. Το Μπέιμπι από πού βγαίνει;»

«Το Μπέιμπι είναι παρατσούκλι!»

«Αλλά και πάλι... Μωρό; Για παρατσούκλι; Είναι ολόκληρη γυναίκα! Δεν ντρέπεται;»

«Σίγουρα θα έχει ψυχολογικά προβλήματα και Οιδιπόδειο με τον μπαμπά της».

«Αυτό λέγεται Σύνδρομο της Ηλέκτρας!»

Και συνέχιζε τον μονόλογο της εισαγωγής η Τζένιφερ Γκρέι...

«Ποιος είναι ο πρόεδρος Κένεντι;»

«Τον δολοφόνησαν! Το πιστεύεις;»

«Ήταν παντρεμένος με την Τζάκι Κένεντι Ωνάση».

«Ποια είναι πάλι αυτή;»

«Η γυναίκα του Ωνάση. Δεν την ξέρεις;»

«Δεν ξέρω ούτε τον Ωνάση...»

«Πρέπει να ανοίξεις καμιά εγκυκλοπαίδεια ή να ρωτήσεις τους γονείς σου».

«Η Μπέιμπι δεν μοιάζει στη Νεφέλη;»

«Το λες επειδή έχω μεγάλη μύτη;»

«Δεν είναι μόνο η μύτη, είναι και τα μαλλιά».

«Εμείς δεν έχουμε στην Ελλάδα τέτοια ξενοδοχεία που να μαθαίνεις και χορό».

«Κι εσύ πού το ξέρεις; Έχεις πάει σε όλα τα ξενοδοχεία της Ελλαδας;»

«Ο Πάτρικ Σουέιζι είναι ένας κούκλος!»

Και τα σχόλια συνεχίζονταν. Από ένα σημείο και ύστερα συναγωνίζονταν για το ποια ήξερε καλύτερα τις ατάκες, τα τραγούδια και τις σκηνές της τανίας. Κάθε ατάκα και σχόλιο, κάθε εικόνα και σχόλιο, κάθε γκριμάτσα και σχόλιο. Τόση σχολαστικότητα.

«Πώς φιλάει έτσι; Εγώ με τον Κώστα φιλιέμαι καλύτερα».

«Φιλιέσαι με τον Κώστα;»

«Εννοείται».

«Με γλώσσα;»

«Παιδιά είμαστε; Εννοείται με γλώσσα».

«Παιδιά είμαστε. Εγώ δεν μπορώ με γλώσσα».

«Εσύ όμως δεν έχεις αγόρι να φιλήσεις».

«Περιμένω να πάω στο Γυμνάσιο πρώτα. Η μάνα μου θα με σκοτώσει, αν μάθει ότι έχω αγόρι στα 12».

«Μην πεις τίποτα στη μαμά μου για τον Κώστα».

«Φυσικά και όχι! Είσαι σοβαρή;»

Κάθε φορά που τύχαινε να πάρει η μητέρα της τηλέφωνο στο σπίτι που βρισκόταν (δεν υπήρχαν τα κινητά τότε) για να τη ρωτήσει τι κάνει και τι ώρα θα γυρίσει, της έλεγε ψέματα, δεν ήθελε να της πει ότι έβλεπε Dirty Dancing, λες και έκανε τη μεγαλύτερη σκανδαλιά του αιώνα: «Βλέπουμε... την Πεντάμορφη και το Τέρας, μαμά». Ντρεπόταν να της εξομολογηθεί ότι ξυπνούσε μέσα της η ερωτική αναζήτηση και το εφηβικό αγρίμι. Καλύτερα να νομίζει ότι ήταν ακόμα παιδί.

Ο χορός πάντα την εντυπωσίαζε, αλλά τον αποσόβησε για πολλά χρόνια από τη ζωή της, όταν σε νεαρή ηλικία κάπου στα 14, είχε αποπειραθεί να χορέψει σαν το Dirty Dancing σε ένα πάρτι και ένα αγόρι δύο χρόνια μεγαλύτερό της την είχε κοροϊδέψει... Έπρεπε να περάσει τα 20 για να ξαναρχίσει να χορεύει αφού πρώτα κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ για να ξεπεράσει τις ντροπές της και έπρεπε να περάσει τα 30 για να αφήσει επιτέλους τον εαυτό της ελεύθερο χωρίς αλκοόλ και χωρίς αναστολές.

«Δες πώς χορεύουν! Δεν θα μπορούσα ποτέ να χορέψω έτσι».

«Αφού μπορεί η Μπέιμπι, μπορείς κι εσύ».

«Τα αγόρια στο χωριό μας δεν χορεύουν».

«Εγώ που πάω στην Αθήνα τα καλοκαίρια μπορώ να σας πω ότι τα αγόρια μπορούν να χορέψουν, αν θέλουν».

«Σαν το Dirty Dancing;»

«Ε, όχι και σαν το Dirty Dancing!»

«Δείτε, δείτε, φαίνεται το βρακί της!»

«Άραγε μυρίζουν οι μασχάλες της όταν χορεύει ή φοράει αποσμητικό;»

Τρελά γέλια όταν γαργαλιόταν η Μπέιμπι στην εκπαίδευση, άκρα του τάφου σιωπή στη σκηνή της λίμνης που τη σήκωνε στον αέρα, γούρλωμα των ματιών όταν βρίσκονταν μόνοι στο αυτοκίνητο στην επιστροφή από το ξενοδοχείο Σέλντρεϊκ και άλλαζε στο πίσω κάθισμα, ενώ ο Τζόνι την κρυφοκοίταζε από τον καθρέφτη, κλάματα στη σκηνή με τον πατέρα που της έδινε το silent treatment.

«Χάλια τα πήγε στο Σέλντρεϊκ. Κρίμα τόση δουλειά».

«Ναι, αλλά στο τέλος, ήταν καταπληκτική σαν τον Πασχάλη και τη Ζήνα».

«Το σπαγγάτο της όμως ήταν απαίσιο».

«Ναι, άλλα έκανε το λιφτ».

Συνήθως όταν χόρευαν με το Cry to Me μέσα στο δωμάτιο του Τζόνι λίγο πριν κάνουν για πρώτη φορά έρωτα, ακούγονταν επιφωνήματα γηπέδου και ουρλιαχτά σαν να έβλεπαν τον Σάκη Ρουβά, ενώ θύμωναν με την Μπέιμπι που δεν εξομολογούνταν με θράσος τον έρωτά της για τον Τζόνι στους γονείς της.

«Αν έχει κλείσει τα 18, τους γονείς της δεν τους αφορά τι κάνει στην προσωπική της ζωή».

Να και τα πρώτα φεμινιστικά μανιφέστα της ενηλικίωσης.

«Φοράει άσπρο παντελόνι και μπαίνει το βρακί στον κώλο της».

«Μάλλον θα φοράει στρινγκ».

«Τι είναι το στρινγκ;»

«Το βρακί που δεν καλύπτει όλο τον κώλο. Έχει ένα κορδόνι που μπαίνει μέσα».

«Πού μέσα;»

«Μέσα στον κώλο».

«Δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή μου να φορέσω στρινγκ!»

«Εγώ θα φοράω όταν δεν θα έχω περίοδο».

«Σου έχει έρθει περίοδος;!»

Με τις πρώτες νότες του She's Like The Wind του Πάτρικ Σουέιζι έλιωναν σαν παγωτό τον Αύγουστο.

«Άραγε πώς να μυρίζουν τα μαλλιά της όταν σκύβει να τη φιλήσει στο κεφάλι;»

Ενώ όταν ερχόταν η στιγμή της τελευταίας σκηνής με το The Time Of My Life, δεν κουνιόταν φύλλο. Την έβαζαν στο βίντεο ξανά και ξανά από το σημείο που έμπαινε μέσα στην αίθουσα ο Τζόνι και έλεγε την πιο διάσημη ίσως φράση της ταινίας:

“Nobody puts Baby in a corner.”

«Κανείς δεν βάζει την Μπέιμπι στη γωνία!» ήταν η ελληνική μετάφραση στους υπότιτλους.

Τι την έχει πιάσει και επιστρέφει στα παιδικά της χρόνια; Κρατάει μάλλον το ηθικό υψηλό.

Τον καιρό που έμενε στη Ρώμη, είχε τύχει να κάνει περιοδεία η ιταλική εκδοχή του θεατρικού μιούζικαλ Dirty Dancing. 'Ηθελε να το κάνει δώρο στον εαυτό της την ημέρα της ονομαστικής της γιορτής, καθώς ο σύντροφός της, που αργότερα θα έμελλε να γίνει σύζυγός της, θα δούλευε και δεν ήθελε να μείνει μόνη. Ωστόσο, έκανε το λάθος να περιμένει δυο άλλες γνωστές της που ήταν κι αυτές λάτρεις της ταινίας, για να το δουν μαζί. Τελικά, δεν μπόρεσε καμία να έρθει. Η Μαρία δεν έκλεισε εγκαίρως εισιτήριο, το σάιτ του θεάτρου δεν ήταν καλά ενημερωμένο για τις ώρες και τις μέρες της παράστασης και στις 21 Νοεμβρίου που κίνησε να πάει, ημέρα Τρίτη, εκτός του ότι είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια, έμαθε ότι ήταν και η τελευταία τους εμφάνιση στην αιώνια πόλη. Η παράσταση είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα. Την πέτυχε στο τελευταίο δεκάλεπτο... Γέλασε με τον εαυτό της, μουτζώθηκε για την απερισκεψία της, αλλά οι ταξιθέτριες τη λυπήθηκαν και την άφησαν να μπει μέσα για να παρακολουθήσει την εμβληματική σκηνή της ταινίας ακούγοντας στα ιταλικά: “Nessuno può mettere Baby in un angolo.”

Στην επιστροφή, περπάτησε περίπου μιάμιση ώρα μέχρι την Τραστέβερε, ήπιε ένα σπριτς στο αγαπημένο της γωνιακό μπαρ Samovar στην Piazza di San Calisto και άρχισε να αναζητεί στο κινητό της πώς έλεγαν τη φράση αυτή σε άλλες γλώσσες από χώρες που έχουν παράδοση στις μεταγλωττίσεις.

“On laisse pas Bébé dans un coin” στα γαλλικά.

“No permitiré que nadie te arrincone” στα ισπανικά. Της ξένισε αυτή η μετάφραση, γιατί ο Τζόνι απευθυνόταν στην Μπέιμπι στο δεύτερο πρόσωπο, ενώ στις άλλες μεταφράσεις -και κυρίως στο ορίτζιναλ- ήταν ξεκάθαρο ότι απευθυνόταν στον πατέρα της αναφερόμενος σε τρίτο πρόσωπο στην Μπέιμπι.

Γέλασε ξεκαρδιστικά με τη γερμανική μετάφραση: “Mein Baby gehört zu mir, ist das klar?” Η Μπέιμπι ανήκει σε μένα, είναι αυτό ξεκάθαρο; Η πιο χαρακτηριστική φράση της ταινίας είχε καταβαραθρωθεί στα γερμανικά. Τι κρίμα... Η Μπέιμπι δεν ανήκει σε κανέναν, κύριε μεταφραστή ή κυρία μεταφράστρια! Η Μπέιμπι ανήκει μόνο στον εαυτό της! Ορίστε μας.

Ωραία είχε περάσει τότε στην ονομαστική γιορτή της, παρόλο που ήταν μόνη. Τις τελευταίες μέρες ωστόσο της εξωσωματικής δεν περνούσε και τόσο καλά... Η πανδημία μεγάλωνε τη μοναξιά της.

Αν είναι το τεστ θετικό, θα το γιορτάσουμε με ένα Σαββατοκύριακο στο Ακαπούλκο και μπάνια στη θάλασσσα. Και αν οι πρώτες δέκα εβδομάδες περάσουν χωρίς εκπλήξεις, θα το ανακοινώσουμε ως δώρο Χριστουγέννων στην οικογένεια και τους κοντινούς μας φίλους, σκεφτόταν και γλύκανε η καρδιά της.

Κεφάλαιο 6

αφιερωμένο στην Αγγελική

Άσπρη πέτρα ξέξασπρη και από τον ήλιο ξεξασπρότερη

Μέσα στο λευκό σαν από πάγο φως που εισέβαλε τόσο βίαια από τη μεταβαλλόμενη γραμμή, η ψυχή ανέμιζε σαν παντιέρα πάνω σε μία ολόλευκη πέτρα. Ήταν το μαγικό χαλί της. Γύρω της επέπλεαν λευκές πέτρες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη και η τάση τους ήταν ανοδική. Το δικό της μαγικό χαλί ανέβαινε όλο και πιο πάνω σε ρυθμούς όχι βασανιστικά αργούς ούτε καταιγιστικά γρήγορους. Η ταχύτητα ήταν σταθερή. Ένιωθε τριγύρω της να ανεμίζουν σωρεία από ψυχές πολύχρωμες πάνω στις πέτρες και όλες να ανεβαίνουν σαν να έχουν πάρει το ασανσέρ για τον Παράδεισο. Αυτή όμως έφυγε από τον Παράδεισο ή από κάτι που έμοιαζε με Παράδεισο. Δεν ένιωθε ότι επιστρέφει στον κόσμο που άφησε, ένιωθε ότι προχωράει προς έναν ανεξερεύνητο καινούριο κόσμο.

Τι όμορφο θέαμα να βλέπει κανείς τόσα χρώματα πάνω στο λευκό φόντο! Πόσες ψυχές, πόσες ιστορίες, πόσα θεάματα ξεχασμένα, πόσο μεγάλο το ταξίδι μέχρι να φτάσει στον τελικό προορισμό, πόσες προκλήσεις, όλα θα γίνουν σφύριγμα του ανέμου και θα χαθούν μόλις εισέλθει στο σώμα και εξέλθει από τη μήτρα, για να τα ξαναζήσει στο επόμενο ταξίδι και να τα ξαναξεχάσει.

Τι είναι αυτό που πετάει; Άλογο; Ένας μονόκερως. Με φτερά; Υπάρχουν οι μονόκεροι; Και μάλιστα με φτερά; Αφού υπάρχουν οι ψυχές και έχουν χρώμα, αφού το δικό της χρώμα είναι πορτοκαλί και το ξέρει, θα υπάρχουν και μονόκεροι που πετούν. Αφού είναι εκεί, να ένας, να κι άλλος, κι άλλος ένας, από κάτω, από πάνω, από δίπλα, πετούν μονόκεροι παντού και μάλλον δημιουργούν με το τίναγμα των φτερών τους μια κάθετη σταθερή δύναμη που ασκείται στις πέτρες και τις ωθεί σε υψηλότερα επίπεδα.

Μαγικά ζώα. Μα είναι ζώα; Σίγουρα όμως είναι πλάσματα μαγικά, από άλλη διάσταση, μύθους και κόσμους μακρινούς, ονειρεμένους. Λευκά στο σώμα, με λευκά φτερά, μάτια λευκά, δύσκολο να τα διακρίνει κανείς στο λευκό μοτίβο. Ξεχώριζαν μόνο οι μαύρες κόρες των ματιών που διαστέλλονταν και συστέλλοναν ακατάπαυστα και το μαντικό τους κέρατο στο κέντρο του μετώπου που είχε στη βάση μαύρο χρώμα, γκρίζο στη μέση και στην άκρη το λευκό.

Εκτός από το φτερούγισμα που έδινε την ώθηση στις αιωρούμενες πέτρες, οι μονόκεροι επιδίδονταν και σε ένα είδος ζωγραφικής. Ζωγράφιζαν δυσδιάκριτες εικόνες στον αέρα με έναν καπνό που ήταν και αυτός λευκός, εικόνες τόσο αχνές που μετά βίας φαίνονταν και διαλύονταν αμέσως από την ανάσα τους. Μια εικόνα μπορεί να έμοιαζε με δέντρο, μια άλλη εικόνα με ένα χαμόγελο, εικόνες με ζώα, λουλούδια, γεωμετρικά σχήματα, βουνά και ανθρώπινα μέλη. Διαλύονταν όμως στη στιγμή. Να ήταν μαντικές προβλέψεις; Να ήταν της ψυχής ο τελικός προορισμός; Και αν ζουν εδώ σε μόνιμη βάση τα πλάσματα αυτά με τις μαντικές ικανότητες, με τι να τρέφονται άραγε; αναρωτήθηκε η ψυχή και αμέσως σταμάτησε να αναρωτιέται.

Αν είχε αίμα θα πάγωνε στις φλέβες της. Αλλά ούτε αίμα είχε ούτε φλέβες. Απλώς πάγωσε. Οι μονόκεροι έτρωγαν τις ψυχές... Έβγαζαν μια γλώσσα κόκκινη σαν μπριζόλα μοσχαρίσια και τις καταβρόχθιζαν. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ποια ήταν τα κριτήριά τους. Αν έτρωγαν αυτές που ήταν κουρασμένες ή άρρωστες ή αν δεν είχαν κριτήριο κανένα και έτρωγαν απλώς τις ψυχές που συναντούσαν στο πέταγμά τους άκριτα και ανυπολόγιστα. Σύντομα της λύθηκε και αυτή η απορία. Εκεί που συνέχιζε την ανοδική της πορεία πάνω στη μαγική της πέτρα, ένιωσε ξαφνικά στην πορτοκαλί της ύπαρξη μια ζεστή ανάσα που μύριζε τσιχλόφουσκα και ένα κέρατο να την πιλατεύει. Νόμιζε πως ήρθε το τέλος της και έβγαλε ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό αποχαιρετισμού σαν να είναι λύκος στο φεγγαρόφως. Η ανάσα εξακολουθούσε να είναι ζεστή και παρούσα, αλλά μόλις σταμάτησε να ουρλιάζει σταμάτησε και το κέρατο να την πιλατεύει. Ο μονόκερως χλιμίντρισε σαν άλογο, τινάχτηκε στον αέρα και με τον καπνό που έβγαλε από το τρίχρωμο κέρατό του σχημάτισε την εικόνα ενός καπέλου που αμέσως σκορπίστηκε στο φως. Ο μονόκερως πέταξε μακριά και η πορτοκαλί ψυχή απέμεινε μόνη και πάλι πάνω στην πέτρα, περιτριγυρισμένη από άλλες πέτρες, ψυχές και μονόκερους με την κάθετη κίνηση σε σταθερή κατεύθυνση προς τα πάνω.

... συνεχίζεται!

Ευχαριστώ πολύ τη Χρύσα Γιαννοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της με το κείμενο.