Έχουμε μετακομίσει στο νέο μας σπίτι στο Κογιοακάν, στην περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε η Φρίντα Κάλο και που ακόμα και σήμερα κρατάει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα της μεξικάνικης αρχιτεκτονικής έτσι όπως την ξέρουμε από τις ταινίες. Έχει τη γοητεία του να ζεις σε μία τεράστια πόλη όπως είναι η πόλη του Μεξικού και να νιώθεις ότι μένεις σε κωμόπολη όπου όλα όσα θες είναι σε απόσταση αναπνοής. Ένα βέβαια από τα βασικά μας προβλήματα είναι ότι το σπίτι που μένουμε είναι άδειο... Το κοντέινερ με τα έπιπλα και τα πράγματά μας είναι κολλημένο στο τελωνείο του Βερακρούζ εδώ και τρεις εβδομάδες με αποτέλεσμα να κοιμόμαστε στα πατώματα. Προσπαθούμε να μένουμε θετικοί αλλά δεν είναι πάντα εύκολο, καθότι το γραφείο μου για να μεταφράζω τον "Ρόκι" της Τζούλιας Σορέλ και του Σιλβέστερ Σταλόνε και για να ρυθμίζω τα οργανωτικά για την παράστασή μου “Κι Όμως... Κινείται!” στην Αθήνα που ξεκινάει αυτή την εβδομάδα είναι ένα... στρώμα θαλάσσης. Ελπίζω το κοντέινερ να έρθει σύντομα.
Μέσα σε αυτόν τον γραφειοκρατικό κυκεώνα, κάνουμε καινούριους φίλους που μας καλούν για φαγητό, σε πάρτι και πεζοπορίες. Πριν από λίγες μέρες λοιπόν, ο άντρας μου μού σφύριξε ότι οι Γερμανοί συνάδελφοί του θέλουν να μου κάνουν έκπληξη και να με καλέσουν σε ένα ελληνικό πάρτι που γίνεται προς τιμήν μιας κυρίας από το Μεξικό που παίρνει την ελληνική ιθαγένεια. Δεν μου αρέσουν πάντα τα θεματικά πάρτι για να είμαι ειλικρινής - εξαρτάται από τη διάθεσή μου και από τη συγκυρία, αλλά το βρήκα πολύ συγκινητικό που ήθελαν να μου κάνουν έκπληξη και μάλιστα λόγω της ελληνικότητάς μου - είμαι και στην άλλη μεριά του πλανήτη, όπου η ταυτότητά μας καθορίζεται κυρίως από την καταγωγή μας και είπα αμέσως ναι, φυσικά, πάμε!
Ήταν ωραία. Ήμουν η μόνη Ελληνίδα, αλλά το πάρτι ναι, είχε ελληνικό χαρακτήρα χάρη στη Νατάλια, μια καθηγήτρια πανεπιστημίου που πλέον έχει βγει στη σύνταξη, αλλά εδώ και 50 χρόνια σχεδόν μελετάει την ελληνική γλώσσα, τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική κουλτούρα. Η Νατάλια λοιπόν είναι Μεξικάνα, αλλά αποκτά και την ελληνική ιθαγένεια χάρη στην προσφορά της στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στο Μεξικό και σε άλλες χώρες του κόσμου. Η Νατάλια κανόνισε να φέρει ντολμαδάκια, σπανακόπιτα, χωριάτικη σαλάτα και μελιτζανοσαλάτα, μάζεψε όλους τους καλεσμένους για να τους διδάξει πώς χορεύεται το συρτάκι και όταν ζήτησα ντροπαλά να βάλω και κάτι άλλο ελληνικό για να χορέψουμε το βρήκε καταπληκτική ιδέα! Έβαλα το Ακρογιαλιές Δειλινά για αρχή από τους Ιμάμ Μπαϊλντί και όλοι ξεσηκώθηκαν και στη συνέχεια, η Νατάλια μου ζήτησε να βάλω Αρβανιτάκη και Παπάζογλου. Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Δεν χρειάζεται βέβαια και πολύ για να ξεσηκωθούν οι Μεξικανοί. Χορεύουν παντού και πάντα σε κάθε περίπτωση και σε όλα τα είδη μουσικής. Είναι στο αίμα τους. Ξέρουν να διασκεδάζουν. Το θαυμάζω αυτό πολύ.
Καταλήξαμε φυσικά με το συρτάκι του Ζορμπά που ήταν παραγγελιά της οικοδέσποινας που ακούει στο όνομα Μάρτα. Είναι ωραίο να ακούς τη γλώσσα σου στην άλλη μεριά του πλανήτη και ακόμα πιο ωραίο να χορεύεις σε ρυθμούς ελληνικούς. Οι περισσότεροι καλεσμένοι ήταν γυναίκες, καθηγήτριες πανεπιστημίου, μεταφράστριες, καλλιτέχνες, είχαν επισκεφτεί τη χώρα μας και με βομβάρδιζαν με ερωτήσεις για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και τα υπόλοιπα νησιά. Μία μάλιστα, η Σύλβια αν θυμάμαι καλά το όνομά της που έσερνε πάντα πρώτη τον χορό, είχε περάσει έναν μήνα τον περασμένο Ιούλιο κάνοντας road trip σε όλη την Ελλάδα από τον Βορρά ως τον Νότο και ήταν κατενθουσιασμένη! Καθηγήτρια πανεπιστημίου, διδάσκει ελληνική λογοτεχνία, αλλά της ελληνιστικής περιόδου (!) που σημαίνει Μένανδρο κατά βάση, νέα αττική κωμωδία. Όταν της είπα το όνομά μου (Γλύκα, Γλυκερία) ήξερε πολύ καλά ότι η Γλυκέρα ήταν η μούσα του Μένανδρου και ενθουσιάστηκε ακόμα περισσότερο. Σε ένα διάλειμμα για ένα ντολμαδάκι μου ζήτησε να διαβάσω τον Μισάνθρωπο στους φοιτητές της και αφελώς τη ρώτησα όλο έκπληξη: του Μολιέρου; Όχι, του Μενάνδρου μου απάντησε και ντράπηκα, γιατί είχα ξεχάσει εντελώς αυτό που έμαθα στο σχολείο και στη δραματική σχολή – δεν θυμάμαι καν αν το έμαθα ποτέ. Την ώρα που μου διακήρυττε την αγάπη της για τον ελληνικό πολιτισμό και το ελληνικό φαγητό τής είπα ότι μου αρέσουν πολύ τα σκουλαρίκια της. Την ώρα που έφευγε, ήρθε να με χαιρετήσει, τα έβγαλε από τα αυτιά της και τα έβαλε στα χέρια μου. Με συγκίνησε πολύ η χειρονομία της.
Ωραίοι άνθρωποι, καλλιεργημένοι, ανοιχτοί, φιλικοί, με αληθινή αγάπη σε κάτι που εμείς καμιά φορά ξεχνάμε ότι το αγαπάμε, γνήσιοι φιλέλληνες – όχι μόνο του αρχαίου πολιτισμού μας, αλλά και της μοντέρνας κουλτούρας μας. Ένιωσα η πριγκίπισσα του πάρτι. Βασίλισσα ήταν η Νατάλια που σύντομα θα ξανασυναντήσω για να μου πει όλη την ιστορία της και πώς προέκυψε η βαθιά της αγάπη για τη χώρα μου, που πλέον έχει γίνει και δική της χώρα.
Comments