Van Gogh Alive en México

"Δεν θα ζήσω χωρίς αγάπη!"

Χθες ήταν μια όμορφη μέρα, καθώς η πόλη του Μεξικού εξακολουθεί να μην προσφέρει πολλές συγκινήσεις λόγω του κορωνοϊού και οι λίγες ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να κάνεις μικρές, αλλά τονωτικές πολιτιστικές ενέσεις δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες. Χθες λοιπόν ήταν μια όμορφη μέρα, καθώς ντύθηκα, στολίστηκα και πήγα με τον σύζυγο σε μία έκθεση του Βαν Γκογκ αντί να καθίσουμε άλλο ένα βράδυ μπροστά στην οθόνη βλέποντας ταινίες στο Νέτφλιξ. Μια μέρα άξια να τη γιορτάσεις! Μπήκαμε με τις μάσκες μας στο Uber, βάλαμε αντισηπτικό στα χέρια, μια κίνηση πλέον σχεδόν μηχανική, τα παράθυρα ήταν μισάνοιχτα, δεν χρειάστηκε να τα ανοίξουμε και κινήσαμε όλο χαρά προς τα βόρεια για το Cuauhtémoc που είναι μία από τις κεντρικές περιοχές της πόλης του Μεξικού.

Είπαμε στον οδηγό να μας αφήσει λίγο πιο μακριά από το κτίριο για να περπατήσουμε λίγο, μια απόφαση τελικά που απέβη μοιραία, καθώς σε λιγότερο από ένα λεπτό που κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, άνοιξαν οι ουρανοί και εμείς ακόμα κάναμε κύκλους γύρω από το κτίριο αναζητώντας την πύλη εισόδου.

Αφού τη βρήκαμε, περιμέναμε για πάνω από 10 λεπτά να μας αφήσουν να μπούμε μέσα, καθώς είχα την ατυχία να προμηθευτώ τα εισιτήρια μέσα από μία πλατφόρμα που είχε τη διευκρίνιση: "Usted puede recoger sus boletos en nuestros puntos de venta" που σήμαινε ότι έπρεπε να βρούμε το σημείο πώλησης έξω από το κτίριο της έκθεσης για να μας δώσουν τα εκτυπωμένα εισιτήρια. Πιάσ' το αυγό και κούρευ' το με τη βροχή να πέφτει καρέκλες. Στο τέλος, και αφού ξεδίπλωσα το ελληνικό μου ταπεραμέντο που καμιά φορά με κάνει θερμοκέφαλη και έτοιμη να βγάλω νύχια, αφού με αφόπλισαν με την αφοπλιστική τους ευγένεια και τη διάθεση να μας εξυπηρετήσουν, μπήκαμε στον χώρο της έκθεσης και εκεί η καρδούλα μου αγαλλίασε.

Πρόκειται για μια έκθεση multimedia γνωστή παγκοσμίως, που παρουσιάζει έργα του Βαν Γκογκ μέσα από τεράστιες γιγαντοοθόνες διασκορπισμένες στον χώρο με ήχους από κλασική μουσική και έναν καταιγισμό από πολύχρωμες κινούμενες εικόνες και αποφθέγματα του ζωγράφου. Φανταστική εμπειρία. Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πώς να αντιδρούσε άραγε ο Βαν Γκογκ αν τύχαινε και έβλεπε τη διάσταση που θα έπαιρνε η δουλειά του στον σύγχρονο κόσμο μας, που όταν ζούσε ο δόλιος πούλησε μόνο Το Κόκκινο Αμπέλι του για 400 φράγκα και πάλευε μια ζωή με τους δαίμονες μέσα του.

Ορίστε λοιπόν μερικές φωτογραφίες και βίντεο από την έκθεση και μερικά αποφθέγματα του ζωγράφου που μίλησαν στο είναι μου:

Δεν θα ζήσω χωρίς αγάπη!

Μια μέρα ο θάνατος θα μας οδηγήσει σε ένα άλλο αστέρι.

Στη ζωή ενός καλλιτέχνη ο θάνατος δεν είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα.

...κι έπειτα, έχω τη φύση, την τέχνη και την ποίηση και αν δεν είναι αυτά αρκετά, τότε τι είναι;

Δεν υπάρχει τίποτα πιο καλλιτεχνικό από το να αγαπάς τους ανθρώπους.

Έβαλα την καρδιά και την ψυχή μου στη δουλειά μου και στην πορεία έχασα το μυαλό μου.

Αν ακούσεις μέσα σου μια φωνή που να λέει δεν μπορείς να ζωγραφίσεις, τότε ζωγράφισε με κάθε τρόπο και αυτή η φωνή θα σωπάσει.

Η τέχνη υπάρχει για να δίνει παρηγοριά σε όσους έχει τσακίσει η ζωή.

Αν αγαπάς αληθινά τη φύση, θα βρίσκεις την ομορφιά παντού.

Πάντα πίστευα ότι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις τον Θεό είναι να αγαπάς πολλά πράγματα.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι απλός!

Ένας καλός πίνακας ισοδυναμεί με μια καλή πράξη.

Βγαίνοντας από το κτίριο, η βροχή είχε σταματήσει και νιώθαμε μια ανάταση ψυχική σαν να είχαμε κολυμπήσει μία ώρα στην ομορφότερη παραλία της Ελλάδας. Σύντομα βέβαια, τα φώτα και οι ρυθμοί της πόλης μας επανέφεραν στην πραγματικότητα. Με το που έβγαλε το κινητό του ο σύζυγος για να καλέσει ένα Uber μας την έπεσαν δυο τρεις περίεργοι τύποι που πολύ επιθετικά και με τρελό βρισίδι του ζητούσαν το κινητό. Δεν φορούσαν μάσκα, πάλι καλά δεν κρατούσαν μαχαίρια και με ψυχραιμία που θα ζήλευε το χέρι ενός χειρούργου, απλώς αλλάξαμε πεζοδρόμιο, πήγαμε απέναντι στο βενζινάδικο, καλέσαμε το Uber και περιμέναμε υπομονετικά.

Όταν μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο, βάλαμε αντισηπτικό και πήγα να ανοίξω τα παράθυρα, αλλά ο οδηγός με παρακάλεσε να τα αφήσω κλειστά μέχρι να φύγουμε από τον συγκεκριμένο δρόμο. Μας ενημέρωσε ότι είναι ένας δρόμος επιβεβαιωμένα επικίνδυνος: όταν βλέπουν παράθυρα ανοιχτά, βάζουν χέρια μέσα στα αυτοκίνητα οι συνήθεις ύποπτοι και αρπάζουν κινητά, τσάντες και τα συναφή.

"Φτηνά τη γλιτώσαμε" είπα στον σύντροφο. "Αν ζούσε η γιαγιά μου, θα μου έλεγε να ανάψω ένα κερί στην εκκλησία."

Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, ο άντρας μου άναψε ένα κηροπήγιο έξω στον κήπο που φαινόταν σαν τρεμάμενο αστέρι μέσα στα σκοτάδια. Το βρήκα τόσο γλυκό και αστείο. Θυμήθηκα την Έναστρη Νύχτα του Βαν Γκογκ με ένα ακόμα απόφθεγμα: "Δεν ξέρω τίποτα με βεβαιότητα, αλλά το να βλέπω τα αστέρια με κάνει να ονειρεύομαι."