Πρωτομαγιά με Μεξικάνικο Συρτάκι! (video)

Κάπως έτσι πέρασα την Πρωτομαγιά: με μια μικρή βόλτα γύρω από το σπίτι μου. Ήμουν μες στα νεύρα. Βρισκόμαστε πλέον στη φάση 3, ο κορωνοϊός είναι σε έξαρση, όλοι λένε ότι θα παραταθεί αυτή η υποτυπώδης καραντίνα μέχρι τέλη Ιουνίου κι όμως, έβλεπα παντού κόσμο στον δρόμο, αρκετούς χωρίς μέτρα προστασίας, ανοιχτά μαγαζιά. Και καθώς μιλούσα έντονα με τον άντρα μου για το θέμα, για το ότι δεν αντέχουμε άλλο την καραντίνα και τον ιό, για το ότι θέλουμε επιτέλους πίσω την κοινωνική μας ζωή και τα ταξίδια μας, ακούσαμε μουσική να ξεχύνεται από ένα μικρό στενάκι του Κογιοακάν. Λέω πάμε. Ήταν κάτι μουσικοί που έπαιζαν μουσική σε ένα δρομάκι ξεχασμένο, μάλλον μόνο για την πάρτη τους, τους έδωσα λίγα λεφτά που έτυχε να έχω στην τσάντα μου και με ρώτησαν: θέλεις να παίξουμε κάτι για σένα;

Δεν ήξερα τι να τους ζητήσω. Τους λέω, είμαι Ελληνίδα. Το σκέφτηκαν λίγο και είπαν, τέλεια, άκου! Κι άρχισαν να παίζουν συρτάκι! Συγκινήθηκα. Μου λείπει η πατρίδα. Ήταν να περάσουμε το Πάσχα μας στο χωριό, αλλά τα έφερε έτσι η ζωή, μας τα ακύρωσε όλα ο ιός και το περάσαμε στην άλλη μεριά του πλανήτη κλεισμένοι μες στο σπίτι. Τώρα ποιος ξέρει πότε θα μπορέσω να πάω Ελλάδα, να μιλήσω τη γλώσσα μου, να γλεντήσω αλά ελληνικά.

Το συρτάκι είναι άμεσα συνυφασμένο με την νεοκουλτούρα μας. Όταν ζούσα στην Αθήνα, με ενοχλούσε που πολλοί τουρίστες περίμεναν να χορεύουμε συρτάκι μες στους δρόμους της Πλάκας σαν άλλοι Ζορμπάδες. Αλήθεια, ποιος Έλληνας χορεύει συρτάκι στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα; Σε σχολικές γιορτές ίσως, σε χορευτικούς συλλόγους, ο Άντονι Κουίν ως Ζορμπάς και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Όταν άρχισα να μένω στο εξωτερικό, πολλοί ξένοι μου ζητούσαν να τους χορέψω συρτάκι σε πάρτι και χορούς. Ναι, σήκωνα φρύδι, αλλά τώρα πια δεν με νοιάζει. Και κάτι τέτοιες στιγμές, μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας. Μπορεί κανείς να το δει στο όλο χαρά πρόσωπό μου. Έκανα σαν μικρό παιδί.