Τι βδομάδα κι αυτή. Δύσκολη. Κατσικοπόδαρη. Γρουσούζικη. Εδώ γιορτάζουν την Ημέρα των Νεκρών. Εγώ τη γιόρτασα όλη την εβδομάδα με διάφορα ευτράπελα. Εβδομάδα των νεκρών; Εβδομάδα των παθών; Όπως θέλετε πείτε το.
Σε πρώτη φάση, άνοιξαν τις κούτες μας - κατά πάσα πιθανότητα στο τελωνείο του Μεξικού - κι έκλεψαν πολύτιμα αντικείμενα υλικής και μεγάλης συναισθηματικής αξίας. Όλοι όσοι γνωρίζουμε λένε ότι δεν πρόκειται να τα ξαναβρούμε ποτέ. Για καλή μου τύχη, γνώρισα στη γιορτή της Ελληνικής Κοινότητας για την 28η Οκτωβρίου μια δικηγόρο που μιλάει ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά και λίγα γερμανικά και μπορούμε να πιέσουμε την έρευνα και να κάνουμε μήνυση παντός υπευθύνου. Ένα από τα πράγματα που έκλεψαν είναι τρεις σκληροί δίσκοι με όλες τις φωτογραφίες μας από τα τελευταία 5 χρόνια και τα καλλιτεχνικά μου έργα – ντοκιμαντέρ, φωτογραφίες κλπ.
Σε δεύτερη φάση, πήγαμε και είδαμε ένα θεατρικό έργο στο Σοτσιμίλκο (Hochimilco), μία τουριστική ατραξιόν πολύ μεξικάνικη, όπου εκατοντάδες βάρκες (las trajineras) επιπλέουν σε κανάλια γεμάτα με νερό και σε πάνε βαρκάδα για καμιά ώρα. Το θεατρικό έργο το παρακολουθήσαμε μέσα στις βάρκες, αλλά εκτός του ότι έγινα μούσκεμα, γιατί η βάρκα άρχισε να πλημμυρίζει, εκτός του ότι λέρωσα το καινούριο φθινοπωρινό μου παλτό, με καταφάγαν τα κουνούπια. Ήμουν καλυμμένη μέχρι τον λαιμό, αλλά κατάφεραν να διεισδύσουν στο δέρμα μου μέσα από το καλσόν και τώρα τα πόδια μου είναι πουά σε αποχρώσεις του κόκκινου και με γαργαλάνε συνέχεια. Παρεμπιπτόντως, το έργο δεν ήταν καλό, κακός ο ήχος, το εντυπωσιακό κατά τά άλλα σκηνικό στου διαόλου μακριά, αλλά γενικά περάσαμε καλά με την παρέα. Ήταν ο μύθος της κλαίουσας Γιορόνας που παίζει πολλές φορές τον ρόλο του Μπαμπούλα στα παιδιά του Μεξικού. Άλλη φορά θα σας τον διηγηθώ.
Φτάνουμε παραμονές μιας από τις μεγαλύτερες γιορτές στο Μεξικό, της Ημέρας των Νεκρών, Dia De Los Muertos στα ισπανικά, που γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα απ' άκρη σ' άκρη σε όλο το Μεξικό κάθε χρόνο στις 2 Νοεμβρίου, με παρελάσεις, με αυτοσχέδιους βωμούς στους νεκρούς, με νεκροκεφαλές, με ζωγραφισμένα πολύχρωμα πρόσωπα σαν νεκροκεφαλές, με λουλούδια στα μαλλιά, με παραδοσιακές μεξικάνικες φορεσιές, με φιέστες. Είναι πραγματικά ένα υπερθέαμα για τους τουρίστες και τους ξένους που ζουν εδώ, γιατί κυκλοφορούν έτσι για περίπου μια βδομάδα - κάτι σαν τα δικά μας καρναβάλια. Παραμονές λοιπόν κι εμείς έχουμε διακοπή ρεύματος κατά τις 12 το μεσημέρι, θεωρούμε ότι είναι θέμα της γειτονιάς, ελέγχουμε καλού-κακού αν έπεσε η ασφάλεια, όλα μια χαρά. Μετά απο μιάμιση ώρα δεν έχει έρθει ακόμα το ρεύμα και λέμε έχει γούστο... Έχει γούστο να μην πλήρωσε ποτέ το ρεύμα η ιδιοκτήτρια του σπιτιού – ενώ μας είχε πει ότι το είχε πληρώσει... - και να μας το έκοψαν παραμονές της μεγάλης γιορτής όπου όλα είναι κλειστά. Είμαστε μόλις έναν μήνα σε αυτό το σπίτι και δεν έχει έρθει κανένας λογαριασμός... Να μην τα πολυλογώ, της στέλνουμε μήνυμα, μετά από κανά μισάωρο με τη φωλιά της καταλερωμένη απάντησε ότι τρέχει να το πληρώσει, πάλι καλά ήταν ανοιχτό το γραφείο εκείνη τη μεσημεριανή ώρα, δεν ξέρω αν το έκανε και ηλεκτρονικά, αλλά μέχρι τις 4 το απόγευμα το ρεύμα είχε ξαναέρθει. Και είδαμε το αποδεικτικό. Μας έκοψαν το ρεύμα για 47 πέσος! Περίπου 2,5 ευρώ... Τόσο ήταν ο λογαριασμός. Αλλά αν δεν τον πληρώσεις κατευθείαν, κόβεται. Το μάθαμε κι αυτό.
Δύο Νοεμβρίου αποφασίσαμε να πάμε στη μεγάλη παρέλαση για την Ημέρα των Νεκρών που καταλήγει στο Zócalo, το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Κάναμε μία ώρα να φτάσουμε, περιμέναμε δυο ώρες, πεινάσαμε, πήγαμε να φάμε και όταν βγήκαμε από το εστιατόριο, η παρέλαση είχε τελειώσει. Δεν την είδαμε ποτέ.
Γελάσαμε με ένα ακόμα πάθημα και γυρίσαμε στο σπίτι. Δεν ένιωθα καλά και μέχρι το πρωί με είχε πιάσει η περιβόητη Venganza De Moctezuma, η δηλητηρίαση που χτυπάει τους gringos, τους ξένους που έρχονται στο Μεξικό. Η εκδίκηση του Μοντεζούμα στα ελληνικά, του αρχηγού των Αζτέκων που εκδικείται για την κατάκτηση της πόλης του Μεξικού από τους Ισπανούς. Μία φράση που έχει μείνει από τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα. Το ξαναέπαθα τον περασμένο Δεκέμβρη που ήρθα για πρώτη φορα εδώ πολύ πιο βίαια από αυτή τη φορά. Και θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον Μοντεζούμα: δεν έχω έρθει να κατακτήσω την πόλη σας. Έχω έρθει ειρηνικά όλο ενθουσιασμό. Μπορώ να γίνω γρήγορα καλά και να σταματήσει να με κυνηγάει ο νόμος του Μέρφι; Ευχαριστώ.
Comments