-page-001.jpg)
Loreto: ένα μαγικό χωριό σαν ελληνικό νησί με φάλαινες, δελφίνια και θαλάσσια λιοντάρια.
Πάμε στο #Loreto. Είναι ένα μέρος μαγικό με πλούσια θαλάσσια ζωή, με ψαράδες που σε πάνε σε νησιά με μοναχικές παραλίες, με ουρανό και θάλασσα σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε κατά τη διάρκεια της ημέρας και με φραπέ καπουτσίνο! Γενικά, οι κρύοι καφέδες είναι ελληνικό φαινόμενο, σπάνια τους βρίσκεις εδώ που είμαι, συνήθως τους κάνουν σαν γρανίτες, τίγκα στη ζάχαρη, αλλά στο Λορέτο βρήκα φραπέ καπουτσίνο χωρίς έξτρα ζάχαρες και τα σχετικά! Εκεί ναι, ένιωσα σαν να είμαι στην Ελλάδα. Μη με παρεξηγείτε. Λίγο η πανδημία, λίγο η απόσταση, λίγο ο χρόνος που έχει περάσει από την τελευταία φορά που πάτησα τα πόδια μου σε ελληνικό έδαφος, με έχει κάνει πολύ νοσταλγική. Τα μάτια μου βλέπουν παντού χρώματα ελληνικά, αν και γενικά είμαι πολύ ανοιχτή σε νέες κουλτούρες, νέους ανθρώπους και νέες συνήθειες. Πράγμα που σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ξαναπάρω λίγη από την ενέργεια του τόπου μου. Να γεμίσω μπαταρίες. Κάπου τον Αύγουστο θα σκάσω μύτη στην Ελλάδα και το περιμένω πώς και πώς.
Ας επιστρέψουμε όμως στο Loreto. Βρίσκεται περίπου 400 χιλιόμετρα βόρεια του La Paz, που είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας Baja California Sur. Στο πρώτο κείμενο του αφιερώματος για αυτή τη συναρπαστική πολιτεία του Μεξικού περιγράφω λίγο πολύ τις εντυπώσεις μου από το La Paz και κάτω, αλλά για μένα η Baja California Sur ξεδιπλώνει τα κάλλη της από το La Paz και πάνω. Λιγότεροι τουρίστες, πιο κουλ αντιμετώπιση από τους ντόπιους, οι τιμές πιο λογικές - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πωλούνται προϊόντα και υπηρεσίες σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές από την πόλη του Μεξικού και τις άλλες πολιτείες.
Γενικά, η Βόρεια Αμερική έχει άλλη αντιμετώπιση από την Ευρώπη στο θέμα της απόστασης. 400 χιλιόμετρα είναι απόσταση μικρή για τα δεδομένα τους, κάτι που υιοθετήσαμε κι εμείς εύκολα και γρήγορα, για να προλάβουμε να δούμε όσο περισσότερα πράγματα γίνεται στο σύντομο πέρασμά μας από το Μεξικό. Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο και σε τέσσερις ώρες ήμασταν στο Λορέτο μέσα από μία διαδρομή απίστευτα εντυπωσιακή, καθώς διασχίσαμε την έρημο με αναρίθμητους κάκτους και χρώματα της ώχρας μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Το Λορέτο είναι pueblo magico, μαγικό χωριό, ένας όρος ευρέως διαδεδομένος στο Μεξικό, για να περιγράψει χωριά και κωμοπόλεις με όμορφη αρχιτεκτονική και χαρούμενη ατμόσφαιρα. Είναι κάποια χωριά που λέγονται μαγικά, ενώ δεν είναι εδώ που τα λέμε, αλλά το Λορέτο έχει το όνομα έχει και τη χάρη. Με όμορφα σοκάκια μες στο πράσινο, κτίρια αποικιακής αρχιτεκτονικής και μια μικρή, αλλά χαριτωμένη Malecón-στο La Paz είναι μεγάλη και έχει μαγαζιά αραδιασμένα στη σειρά-τη “λεωφόρο” όπου μπορείς να κάνεις βόλτα δίπλα στη θάλασσα πρωί-βράδυ και να ακούς το κυματάκι να σκάει δίπλα στο αυτί σου.
Έχει και την παραλία La #Negrita, όνομα και πράμα, με μια άμμο μαύρη σαν κάρβουνο, που εμείς δεν την τιμήσαμε πρώτον γιατί είχε σαλάχια. Σε νορμάλ περιπτώσεις δεν θα τα χαμπάριαζα, αλλά επειδή μόλις με είχε τσιμπήσει ένα, ας πούμε ότι φυσούσα και το γιαούρτι. Σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελα να κάνω μπάνιο σε μια μαύρη θάλασσα που δεν βλέπω τι παίζει στο εσωτερικό της. Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος ήταν γιατί δεν μας βόλευαν τα... ωράρια. Λόγω πανδημίας η παραλία ήταν ανοιχτή στο κοινό από τις 6 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα. Την καλύτερη ώρα, τότε που πας να απολαύσεις τα τσαλαβουτήματα στο γλυκό δειλινό. Ξενέρωσα όταν ήρθε το περιπολικό να μας διώξει την πρώτη μέρα που δεν ξέραμε πού παν τα τέσσερα και μόλις είχαμε σκάσει μύτη στην παραλία για το απογευματινό μας μπανάκι.
Στο Λορέτο τα βλέπεις όλα. Φάλαινες, δελφίνια, φώκιες, θαλάσσια λιοντάρια, σαλάχια χωρίς δηλητήριο που προσπαθούν να πετάξουν και παίρνουν μια αέρινη γεύση, όπως παίρνουμε κι εμείς μια γεύση υποβρύχια όταν κολυμπάμε.
Τη μεγαλύτερη χάρη που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του είναι να μην κλείσει τίποτα μέσα από το ίντερνετ ή με τουριστικό γραφείο από τις προηγούμενες μέρες. Οι τιμές είναι στο ταβάνι και δεν νομίζω ότι υπάρχει και λόγος. Οι ντόπιοι ψαράδες είναι εκεί από νωρίς το πρωί και περιμένουν τους τουρίστες που θέλουν να επισκεφτούν τις παραλίες στα κοντινά νησιά, για να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε πιο προσιτές τιμές. Και όπως και να το κάνουμε, προτιμώ τον απλό ψαρά που θα έχει φέρει να σου προσφέρει μια ψαροσαλάτα φτιαγμένη με τα χεράκια του από το σπίτι του και θα σου εξηγήσει όλα όσα θες να μάθεις μέσα από την εμπειρία του, παρά τις φαντασιόπληκτες και καλά οργανωμένες εκδρομές που είναι απρόσωπες και σε βλέπουν σαν δολάριο με το τσουβάλι.
Εμάς μας βρήκε κατά τύχη ο Χουάν όσο χαζεύαμε στη Malecón και μας πρότεινε να βρεθούμε την επομένη στο λιμάνι για να πάμε στο νησί #Coronado να κάνουμε μπάνιο. Πόσο τυχεροί ήμασταν μέσα στην άγνοιά μας. Έτσι κι έγινε.
Συναντηθήκαμε στις 9, ο άνθρωπος μας έφερε να φάμε στρείδια που τα είχαν μόλις βγάλει ντόπιοι δύτες από τη θάλασσα, μας πήγε να δούμε πού την αράζουν τα θαλάσσια λιοντάρια, σταμάτησε με τη βάρκα του να θαυμάσουμε τα δελφίνια που έπαιζαν και τα σαλάχια που πετούσαν, περάσαμε τόσο ωραία μαζί του που του ζητήσαμε να ξαναβρεθούμε για να δούμε από κοντά και τα νησιά #Danzante και #Carmen. Καταπληκτικός ψαράς ο Χουάν και υπέροχος άνθρωπος.
Τώρα, τι παίζει με τους ψαράδες στο Λορέτο; Παιδιά, το Λορέτο, εκτός από χωριό μαγικό, είναι και Εθνικό Πάρκο προστατευμένο από την Unesco, δεν επιτρέπονται μεγάλες βάρκες στα ανοιχτά, επομένως όλοι οι τουρίστες, αλλά και οι ντόπιοι, μπορούν να θαυμάσουν τα θαλάσσια κήτη μόνο μέσα από ψαρόβαρκες. Οι ψαράδες που τις μανεχάρουν παίρνουν τον ρόλο τους πολύ στα σοβαρά και είναι οι πρώτοι που θα προσέξουν να μη διαταράξουν το θαλάσσιο οικοσύστημα. Ζουν από τη βάρκα τους, το ψάρεμα και τον τουρισμό και δεν τους παίρνει να κάνουν ματσακονιές.
Είπα θαλάσσια κήτη. Από τον Δεκέμβριο μέχρι τον Απρίλιο, το Λορέτο συγκεντρώνει διάφορα είδη φάλαινας που έρχονται κυρίως από τα κρύα νερά της Αλάσκας κάθε χρόνο, διανύουν περίπου 6.000 μίλια μέχρι τα νερά του Parque Nacional Bahía de Loreto για να γεννήσουν τα μικρά τους ήσυχα και ζεστά, προτού όμως σφίξουν για τα καλά οι ζέστες από τον Μάιο και μετά. Όρκες -που εντάξει, δεν είναι φάλαινες, ανήκουν στη δελφινοοικογένεια, αλλά έρχονται και αυτές- μεγαλοπτεροφάλαινες, γκρι και γαλάζιες φάλαινες αράζουν για μερικούς μήνες στο Λορέτο, τεκνοποιούν, κοινωνικοποιούνται και γυρίζουν πίσω στο σπίτι τους. Εμείς είχαμε την τύχη να δούμε μία και μοναδική μεγαλοπτεροφάλαινα, που στα ισπανικά τη λένε ballena jorobada, ενώ στα αγγλικά humback whale, που μάλλον ξέμεινε και όπως μας είπε ο Jesus, ένας άλλος ψαράς, είχαμε τύχη βουνό.
Ένα απόγευμα που δεν μπορούσαμε να κάνουμε το μπάνιο μας στη θάλασσα λόγω του πανδημικού ωραρίου, κινήσαμε να πάμε σε μια Ισπανική Αποστολή: τη Mision San Francisco Javier de Vigge-Biaundo. Ωραία εκδρομή πάνω στα βουνά της Baja California Sur, μία ώρα από το Λορέτο, 36 χιλιόμετρα, αλλά με έναν δρόμο όλο στροφές. Πρόκεται για μία ανακαινισμένη πέτρινη εκκλησία του 1700, με ένα μικρό μουσείο και ελιές φυτεμένες από Ιταλούς ιεραπόστολους που ήθελαν το λαδάκι τους όσο προσπαθούσαν να διδάξουν στους ιθαγενείς τα χριστιανικά ήθη. Μία μάλιστα ελιά είναι 300 ετών και εκπληκτικής ομορφιάς.
Κάπου 2 ώρες βόρεια από το Λορέτο βρίσκεται το Mulegé που δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να επισκεφτούμε, αλλά όλοι μας είπαν ότι οι παραλίες είναι ακόμα πιο μαγευτικές και οι τουρίστες ακόμα πιο λίγοι. Κρίμα. Ελπίζω να επιστρέψουμε τον επόμενο Μάρτιο κυρίως για να ζητήσουμε από τις φάλαινες να μας κάνουν παρέα και να μας αφήσουν να τις θαυμάσουμε λίγο από μακριά.
Εδώ το βίντεο με τα θαλάσσια ζώα που είδαμε κι αγαπήσαμε!
Comments