-page-001.jpg)
Μέχρι στιγμής, η πιο αγαπημένη μου μεξικάνικη πολιτεία!
Πήγαμε για πρώτη φορά στην Οαχάκα όταν η πανδημία ήταν ακόμα στα ντουζένια της, πριν τους εμβολιασμούς, όταν ακόμα ο φόβος της συναναστροφής ήταν παρών, όταν όλα τα μουσεία και τα αρχαιολογικά αξιοθέατα ήταν κλειστά και τα εστιατόρια ακολουθούσαν συγκεκριμένο ωράριο λειτουργίας. Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και σε ένα 7ωρο περίπου με τις στάσεις φτάσαμε στην πόλη της Οαχάκα από την πόλη του Μεξικού. Μας είπαν ότι με το που μπεις στην πολιτεία της Οαχάκα καταλαβαίνεις αμέσως την αλλαγή στο τοπίο με τους κάκτους να υψώνονται σε μια έκταση χιλιομέτρων τόσο εκστατικά που μένεις με το στόμα ανοιχτό. Είχαν δίκιο.
Η πόλη της Οαχάκα ήταν σχεδόν άδεια από κόσμο. Και πανέμορφη. Έχει την κλασική αποικιακή αρχιτεκτονική με τα πολύχρωμα σπίτια που μόλις ανοίξουν την πόρτα, εισέρχεσαι σε έναν άπλετο χώρο με εσωτερικές αυλές και ψηλοτάβανα δωμάτια διακοσμημένα με χαλιά φτιαγμένα σε αργαλειούς, πιάτα και ποτήρια από barro rojo κόκκινη λάσπη, azulejos mexicanos – μεξικάνικα πλακάκια, papel picado όπως λέγονται εκείνες οι χάρτινες γιρλάντες που τις κρεμάς πάνω από το κεφάλι σου σε μεξικάνικες φιέστες κ.ο.κ.
Το Μεξικό είναι μια χώρα με έντονη κουλτούρα και παράδοση, σαν εμάς ένα πράμα, και όταν φτάνεις στην Οαχάκα βιώνεις με όλες σου τις αισθήσεις τον καταιγισμό των αισθητηριακών πληροφοριών. Τα μάτια σου γεμίζουν εικόνες από χειροποίητα αγαθά, οι μυρωδιές από το φαγητό - ακόμα και με το λόκνταουν – ήταν αποπλανητικές, τα αυτιά ακούν μουσικές μεξικάνικες μεθυστικές, λέω μεθυστικές και σκέφτομαι las rutas de mezcal, τους δρόμους του μεσκάλ, το γήινο αφέψημα του Μεξικού που φτιάχνεται από αγαύη, αλλά διαφέρει από την τεκίλα στη γεύση, και η Οαχάκα είναι το κέντρο της δημιουργίας του.
Αλλά δεν πας στην Οαχάκα μόνο για τη μαγεία της δημιουργίας και της τέχνης, πας και για τις παραλίες που είναι από τη μεριά του Ειρηνικού, με θάλασσες πιο άγριες, πιο κρύες, πιο απολαυστικές. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική με την Οαχάκα. Με συνεπήρε στο σύνολό της, παρόλο που στο τέλος έπαθα ωτίτιδα και αναγκάστηκα για τρεις μέρες να πηγαίνω σε έναν επαρχιακό γιατρό χωρίς πολλά κομφόρ να μου κάνει ενέσεις αντιβίωσης στον πισινό. Ακόμα και αυτή η εμπειρία πάντως ήταν θετική. Είχε την πλάκα της.
Είναι το πρώτο μέρος του οπτικοακουστικού αφιερώματος. Θα ξεκινήσω με το Teotitlán del Valle που έχει μεγάλη παράδοση στα υφαντά, ένα τοσοδούλικο χωριό μόλις 50 λεπτά από το κέντρο της πόλης της Οαχάκα πλημμυρισμένο από χαλιά και ρούχα φτιαγμένα στον αργαλειό. Ωστόσο, δεν αποτελεί μόνο μια τουριστική ατραξιόν, αλλά και μια “βιομηχανία” που δίνει ψωμί σε χιλιάδες καλλιτέχνες της περιοχής. Μπορεί να πρόκειται για μια χαμένη τέχνη στην Ελλάδα, αλλά στο Μεξικό ο αργαλειός ζει και βασιλεύει. Και δεν δουλεύεται μόνο από τις γυναίκες όπως μάθαμε εμείς από τις γιαγιάδες μας που φάγανε τα μάτια τους πάνω από κεντήματα, πλεκτά και υφαντά, αλλά και από τους άντρες -και δη νεαρούς και ροκάδες- που καταστρώνουν σχέδια και τα πραγματοποιούν με φροντίδα, για να τα πουλήσουν σε επίδοξους αγοραστές. Μια πολύ μικρή γεύση από το Teotitlán del Valle στο βίντεο που ακολουθεί.