-page-001.jpg)
Μάτσου Πίτσου λοιπόν! Ένα από τα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου και ο βασικός λόγος που επισκεφτήκαμε το Περού. Πριν αρχίσω να αφηγούμαι τις περιπέτειές μας για να φτάσουμε μέχρι το Μάτσου Πίτσου, να σας αναφέρω μια πικάντικη λεπτομέρεια που μας αποκάλυψε ο ξεναγός. Η σωστή εκφορά δεν είναι Μάτσου Πίτσου. Αν προσέξετε στα λατινικά υπάρχει ένα c στο Πίτσου που δεν το προφέρουμε και κακώς: Machu Picchu αναγράφεται και οι ιθαγενείς Κέτσουα το αποκαλούν Μάτσου ΠίΧτσου. Όταν οι τουρίστες το αποκαλούν Πίτσου μπορεί να ακουστούν μικρογελάκια από τους ντόπιους, καθώς στις γλώσσες Κέτσουα Πίτσου σημαίνει το ανδρικό μόριο. Μάτσου ΠίΧτσου λοιπόν! Που σημαίνει αρχαίο βουνό και όχι αρχαίο πέος.
Την Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου ζήσαμε για να φτάσουμε μέχρι το Αρχαίο Βουνό, καθώς μια διήμερη απεργία, την οποία πληροφορηθήκαμε τελευταία στιγμή, θα έκλεινε τους δρόμους. Μια μικρή πρόγευση πήρατε όσοι διαβάσατε το δεύτερο κείμενο του ταξιδιωτικού αφιερώματος στο Περού για το Κούσκο. Το ταξιδιωτικό πρακτορείο Trexperience δεν μας ειδοποίησε ως όφειλε για την απεργία και από την καλή μας τύχη δεν χάσαμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε το εκπληκτικό επίτευγμα των Ίνκας που συγκεντρώνει εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο και αποτελεί μία βασική πηγή εσόδων στα ταμεία του περουάνικου κράτους. Ένας νεαρός ρεσεψιονίστ μάς ενημέρωσε για την απεργία και μας σύστησε να μεταβούμε την επόμενη κιόλας μέρα στο Ollantaytambo, ένα άλλο ορμητήριο των Ίνκας, από όπου είναι πιο εύκολη η πρόσβαση στο Μάτσου Πίχτσου και συνήθως από εκεί δεν είναι κλειστοί οι δρόμοι ή και να είναι, υπάρχουν εναλλακτικές. Λέμε φύγαμε. Μετά από μία εκπληκτική μονοήμερη εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα καταλήξαμε στο Ογιανταϊτάμπο, που για να το μάθω έκανα αρκετές επαναλήψεις, αλλά πλέον έχει σφηνωθεί για τα καλά στον εγκέφαλο.
Ένα μέρος σαν από παραμύθι, μείναμε δύο μέρες, επισκεφτήκαμε το οχυρό, αγοράσαμε τα καπέλα μας για να είμαστε καλύτερα προστατευμένοι από τον επικίνδυνο ήλιο των Άνδεων και κάναμε άπειρες βόλτες στα στενά του. Εκεί που περπατούσαμε ανάμεσα στα στενά άκουσα και τα ελληνικά που πάντα ηχούν σαν μουσική στα αυτιά μου από δύο ταξιδιώτες που εργάζονται στη Γερμανία, αλλά είναι γεννημένοι, μεγαλωμένοι στην Ελλάδα. Σταμάτησα φυσικά και τους μίλησα. Μου λείπει τόσο πολύ η γλώσσα μου εδώ που είμαι στα ξένα.
Και για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε το ήδη θέσφατο της λατινοαμερικάνικης γαστρονομίας: ότι δηλαδή το καλύτερο και το οικονομικότερο φαγητό το τρως στον δρόμο. Δύο βραδιές κάτσαμε σε μια γωνίτσα της πλατείας και απολαύσαμε τηγανιτή πατάτα και μπούτι κοτόπουλο, όλα φτιαγμένα στη στιγμή από ένα μεσήλικο ζευγάρι που διατηρεί έναν πάγκο, ανοίγει μετά τις 8 το βράδυ και προσελκύει, εκτός από τους τουρίστες, και πολλούς ντόπιους - γι' αυτό άλλωστε και καθίσαμε.
Σε κάθε γωνιά της περουάνικης επαρχίας που απλώνεται σαν εργόχειρο με απερίγραπτα σχέδια και ποικιλία χρωμάτων βρίσκονται άπειρα ερείπια από τον πάλαι ποτέ πολιτισμό των Ίνκας.
Όχι, δεν ήταν αυτοκρατορία, όπως μας εξήγησε ο ιθαγενής ξεναγός μας, που μιλούσε Ισπανικά, Αγγλικά και 3 γλώσσες Κέτσουα. Έτσι τους αποκάλεσαν οι Ισπανοί κατακτητές, γιατί αυτά ήξεραν, αυτά έλεγαν, έκαναν προβολή της δικής τους ιστορίας και φιλοδοξίας, αλλά στην ουσία οι Ίνκας ήταν ένας πλούσιος πολιτισμός πολεμιστών, καλλιεργητών, κατασκευαστών, καλλιτεχνών, των οποίων το αποτύπωμα εξακολουθεί να γοητεύει όλη την υφήλιο και φυσικά να επηρεάζει τη σύγχρονη περουάνικη κουλτούρα.
Μετά από δύο νύχτες στο Ollantaytambo, και αφού καταφέραμε επιτέλους να βρούμε μια άκρη μετά από πολλά τηλεφωνήματα με την Trexperience, ήρθε να μας παραλάβει ο οδηγός κατά τις 7 το πρωί από το ξενοδοχείο μας. Ήταν η δεύτερη μέρα της απεργίας, οι δρόμοι είχαν ήδη κλείσει από το Κούσκο στο Ογιανταϊτάμπο. Όπως μας είπαν, γίνονται απεργίες αρκετά συχνά στην περιοχή, με το δίκαιο αίτημα της ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών του Περού, αφού οι ιθαγενείς των Άνδεων Κέτσουα αποκλείονταν από την κοινωνική και την πολιτική ζωή μέχρι πολύ πρόσφατα, ενώ ο κοινωνικός και φυλετικός ρατσισμός οδηγούσε στην οικονομική τους εξαθλίωση. Βέβαια, όταν είσαι τουρίστας που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να επισκεφτείς το Μάτσου Πίχτσου, οι εγχώριες αδικίες και αντιδικίες είτε δεν φτάνουν ποτέ στα αυτιά σου ή όταν φτάνουν είναι εξαιτίας μιας απεργίας. Η απεργία δυστυχώς δυσκολεύει το ταξίδι, απειλεί τις ήδη χρυσοπληρωμένες εισόδους σου σε μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, και στο τέλος, μπορεί να σου στοιχίσει δεκάδες δολάρια, χρόνο, δάκρυα και ιδρώτα. Σας είπα ότι το Περού δεν είναι οικονομικός προορισμός; Σας το είπα. Αξίζει όμως την κάθε δραχμή και την κάθε στιγμή. Χαλάλι.
7 το πρωί λοιπόν και ο οδηγός του ταξιδιωτικού πρακτορείου Trexperience ήρθε να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο. Αν δεν ήταν οι απεργίες θα παίρναμε από το Ollantaytambo το περίφημο Inca Rail, το τρένο που έχει παράθυρα παντού και παρακολουθείς σαν κινηματογραφική ταινία την υπέροχη διαδρομή μέχρι την κωμόπολη Aguascalientes, μια διαδρομή μόλις 43 χιλιομέτρων που γίνεται σε μιάμιση ώρα.
Τα χάσαμε φυσικά τα εισιτήρια λόγω της απεργίας, δεν μας αποζημίωσε ποτέ ούτε η Trexperience ούτε η σιδηροδρομική εταιρεία. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι η κωμόπολη Aguascalientes δεν έχει καμία άλλη πρόσβαση εκτός από τη σιδηροδρομική και το πεζό δύο. Δεν πάει δρόμος, δεν πάει αυτοκίνητο, μηχανάκι, ποδήλατο, πάει μόνο τρένο και τα ποδαράκια μας.
Ο οδηγός λοιπόν μας οδήγησε σε ένα βαν όπου περίμεναν περίπου άλλα 15 άτομα με εισιτήρια για Μάτσου Πίχτσου και η περιπέτεια ξεκίνησε... Τρεις ώρες μας είπαν θα κάναμε με το βανάκι μέχρι το σημείο όπου θα μας περίμενε ο ξεναγός, 8 ώρες κάναμε τελικά. Και ο λόγος; Οι κακοτράχαλοι δρόμοι ανάμεσα στα βουνά, οι συνεχείς στροφές, οι συνεχείς στάσεις επειδή αρκετοί επιβάτες ξερνοβολούσαν από τους κακοτράχαλους δρόμους και τις συνεχείς στροφές. Σε δύο σημεία μάλιστα οι δρόμοι ήταν κλειστοί λόγω έργων και έπρεπε να περιμένουμε από μισή μέχρι μία ώρα για να μας επιτρέψουν να περάσουμε.
Κάποια στιγμή, ο οδηγός μάς ανακοίνωσε ότι θα μας άφηνε στη μέση του πουθενά, γιατί είχε άλλο δρομολόγιο και ότι θα ερχόταν άλλος οδηγός να συνεχίσει το ταξίδι μας. Όλες και όλοι διαμαρτυρηθήκαμε, καθώς η Trexperience δεν είχε αφήσει μέχρι στιγμής και τις καλύτερες των εντυπώσεων, και του ζητήσαμε να μην αποχωρήσει μέχρι να έρθει ο άλλος οδηγός. Κανένα τέταρτο αργότερα κατέφτασαν δύο νέοι οδηγοί με δύο μικρότερα μεταφορικά μέσα και μετά από μία ώρα περίπου χωματόδρομο φτάσαμε στο περίφημο σημείο όπου εκατοντάδες τουρίστες όλων των ηλικιών κινούσαν με τα πόδια μέχρι το Aguascalientes κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών.
Όταν άκουσα ότι θα είχαμε 10 χιλιόμετρα περπάτημα με 15 κιλά αποσκευές ο καθένας βαρίδια στους ώμους ήρθα αμέσως ξανά σε επικοινωνία με το ταξιδιωτικό πρακτορείο να ρωτήσω πώς θα μπορούσαμε να λύσουμε το θέμα. Μου πρότειναν να τις αφήσουμε στον οδηγό, ο οποίος θα τις έφερνε σώες και αβλαβείς πίσω στο Κούσκο από όπου θα μπορούσαμε να τις παραλάβουμε στην επιστροφή μας. Πήραμε τα βασικά, αναγκαστικά τους εμπιστευτήκαμε και κινήσαμε με τα πόδια για το Aguascalientes.
Η διαδρομή ήταν όντως κάπου στα 10 χιλιόμετρα και, χωρίς τις αποσκευές να βαρυγκομάμε, την απολαύσαμε σαν όνειρο. Ένιωσα σαν πρωταγωνίστρια του Stand By Me, θυμάστε την ταινία του 1986 με τα πιτσιρίκια που ακολούθησαν τις σιδηροδρομικές γραμμές για να ανακαλύψουν το πτώμα ενός έφηβου; Πτώματα βέβαια γινήκαμε εμείς στο τέλος, φτάσαμε βράδυ στο Aguascalientes, αλλά μάθαμε τόσα από τον Inti, τον ιθαγενή ξεναγό μας από τις Άνδεις που μιλούσε Αγγλικά, Ισπανικά και τρεις γλώσσες Κέτσουα, που όλα τα ξεχάσαμε στο τέλος.
Inti είναι ο θεός Ήλιος που λατρεύεται από τους Περουάνους με περισσή κατάνυξη όπως και η Πατσαμάμα, η Μητέρα Γη. Ο Ίντι κατέφτασε να μας παραλάβει από τις γραμμές του τρένου μετά από 4 ημέρες πεζοπορίας πάνω στις Άνδεις κατά μήκος του Inca Trail, μια ορειβατική διαδρομή 80 χιλιομέτρων που πολλοί λάτρεις των βουνών και της ελεύθερης κατασκήνωσης την κάνουν σαν προσκύνημα στη μοναδική φύση του Περού. Μας προσέφερε αμέσως φύλλα κόκας να τα μασουλήσουμε σαν ταμπάκο για να πάρουμε δυνάμεις, ενώ σχεδόν αμέσως μας δήλωσε ότι είναι “νατουραλιστής” και όχι καθολικός και ότι έμαθε τα Ισπανικά όταν πήγε στο σχολείο, αφού μέχρι τα 6 του μιλούσε αποκλειστικά και μόνο τις διαλέκτους του χωριού του και τρεις γλώσσες Κέτσουα. Νατουραλιστές στο Περού είναι οι φυσιολάτρεις ουσιαστικά, αυτοί που θεοποιούν τα στοιχεία της φύσης, τον Ήλιο, τη Γη, τον Αέρα, τα Βουνά, τη Θάλασσα, ακολουθώντας τη θρησκεία των πρόσφατων προγόνων τους, των Ίνκας, όπως έκαναν και οι δικοί μας οι αρχαίοι καλή ώρα.
Η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή των 10 αυτών χιλιομέτρων ήταν όταν μας πρόσφερε ένας ηλικιωμένος κύριος μια μπανάνα που έκρυβε στην τσέπη του για να μας ευχαριστήσει, επειδή τον βοηθήσαμε να μεταφέρει το καρότσι του πάνω από μικρά γεφυράκια, όπου ήταν αδύνατο να το σύρει. Εκείνες τις δύο μέρες της απεργίας κάπως έπρεπε να φτάσουν τα τρόφιμα στο Aguascalientes και βλέπαμε δεκάδες αχθοφόρους να σέρνουν καρότσια με σακιά ή να τα μεταφέρουν στους ώμους τους. Μετά, πώς να μη νιώσεις μια ένοχη ντροπή για τα 15 κιλά των αποσκευών σου που δεν ήθελες να κουβαλήσεις στους ώμους... Έβγαλε ο καλός μου την μπανάνα και μου την έδωσε στο χέρι με ένα πλατύ χαμόγελο χωρίς δόντια.
Δώσαμε ραντεβού με τον Ίντι για την επόμενη μέρα στις 5 το πρωί στη στάση των λεωφορείων στο Aguascalientes. Ήθελε να εισέλθουμε στον θαυμαστό κόσμο του Μάτσου Πίχτσου από τους πρώτους, με την ανατολή του ήλιου, όταν ακόμα δεν έχει πολύ κόσμο ούτε κάνει πολλή ζέστη. Έτσι κι έγινε. Μισή ώρα μέχρι το μνημείο με το λεωφορείο, στην ουρά – ναι, είχε ουρά στις 6 παρά το πρωί – για τον έλεγχο των εισιτηρίων που είχαμε προμηθευτεί ήδη δύο μήνες πριν, μια μικρή ανάβαση σε μερικές δεκάδες σκαλοπάτια και η μαγεία του 15ου αιώνα ξεδιπλώθηκε μπροστά μας σαν βεντάλια.
Δεν υπάρχει λόγος να παραθέσω ιστορικές πληροφορίες για το Μάτσου Πίχτσου. Υπάρχουν τόσα στο διαδίκτυο. Θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους και θα αναφέρω μερικά περιστατικά που μου έκαναν ανεξίτηλη εντύπωση. Ο Ίντι έκανε μια δέηση με φύλλα κόκας στην Πατσαμάμα και τον θεό Ήλιο, προσευχόμενος στη γλώσσα των προγόνων του για υγεία και αφθονία, πέταξε στο τέλος τα φύλλα κόκας στον αέρα και κρυφοκοιτούσε δεξιά και αριστερά μήπως πέσουμε στα δίχτυα του προσωπικού ασφαλείας που απ' ό,τι κατάλαβα αργότερα είναι γενικά πολύ πολύ αυστηρό.
Ο Ίντι μάς ξενάγησε στα σημαντικότερα σημεία για τρεις ώρες περίπου και κάναμε αρκετές πολύλεπτες στάσεις για φωτογραφίες και κουβέντα, αλλά και για να θαυμάσουμε τα τοπία γύρω τριγύρω όπως το Huayna Picchu, το Νεαρό Βουνό, που θέλει πολύ καλή φυσική κατάσταση για να το ανέβεις. Αποτελεί μια πρώτης τάξεως αναρρίχηση για τους καλά οργανωμένους και εξασκημένους ορειβάτες.
Μετά λοιπόν από το τρίωρο φτάσαμε μπροστά από την έξοδο και ο Ίντι μάς αιφνιδίασε: “Η ξενάγησή μας τελειώνει εδώ. Εγώ θα φύγω, εσείς μπορείτε να μείνετε όσο θέλετε. Δεν επιτρέπεται να πάτε προς τα πίσω, η διαδρομή είναι μόνο προς τα μπρος, σίγουρα θα σας σταματήσουν οι φύλακες να σας κάνουν παρατήρηση. Εσείς ωστόσο να τους πείτε ένα μικρό ψέμα, ότι ψάχνετε για παράδειγμα τη μητέρα σας.” Μείναμε ολίγον τι εμβρόντητοι, του δώσαμε το φιλοδώρημα, ανταλλάξαμε χειραψίες και αναχώρησε.
Τουαλέτες δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στο μνημείο. Το δίλημμα ήταν αδυσώπητο, γιατί άμα βγεις, δεν ξαναμπαίνεις, θέλαμε όμως να δούμε μερικά σημεία που τα περάσαμε λίγο στο ντούκου και τελικά, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή προς τα πίσω έτοιμοι να τα κάνουμε πάνω μας ή να ψευδομαρτυρήσουμε ανά πάσα στιγμή. Δεν τα κάναμε πάνω μας, αλλά ψευδομαρτυρήσαμε...
Μας σταμάτησαν τρεις φορές σε τρία διαφορετικά σημεία. Την πρώτη φορά είπα ψέματα για τη μανούλα μου, τη δεύτερη ότι χάσαμε τους φίλους μας και την τρίτη, επειδή τις δύο πρώτες φορές παραλίγο να μας βγάλουν έξω σηκωτούς, δήλωσα ότι μας έπεσε στον δρόμο μία μικρή σακούλα με σκουπίδια και ότι την ψάχναμε, γιατί δεν θέλαμε να ρυπάνουμε τον ιερό αυτό χώρο. Μας έβαλαν να καθίσουμε στη γωνιά ενός ερειπίου και έδωσαν αμέσως σήμα με τα γουόκι τόκι τους να ψάξουν τη σακούλα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Μάτσου Πίχτσου. Ντράπηκα για λογαριασμό μου φυσικά, αλλά το γελοίον του θέματος ήταν ότι ακολουθούσα τις οδηγίες του ξεναγού μας για ψευδομαρτυρία και ότι στο τέλος, καταλήξαμε σχεδόν κολλητοί με τους φύλακες.
Δεν βρήκαν φυσικά ποτέ καμιά σακούλα, αλλά όση ώρα περιμέναμε είχαν όρεξη για κουβέντα και ήταν πολύ φιλικοί. Κανά μισάωρο μας μιλούσαν για τους Κέτσουα, τις Άνδεις, τους τουρίστες, την ιστορία τους, την πολιτική κατάσταση της χώρας και για τις γυναίκες που έχουν στο σπίτι να τους περιμένουν. Δεν επιτρέπεται η πολυγαμία στους καθολικούς, αλλά στις παγανιστικές θρησκείες του Περού φαίνεται πως είναι αρκετά διαδεδομένη. Ο Ίντι μάς εξομολογήθηκε ότι έχει δύο γυναίκες και ότι όλοι μαζί μοιράζονται την ίδια στέγη με τα κουτσούβελα σαν μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια. Θα ήθελα πολύ να ρωτήσω τις γυναίκες πώς νιώθουν για τη συγκεκριμένη συνθήκη.
Κάναμε την ηρωική μας έξοδο από το Μάτσου Πίχτσου και επιστρέψαμε στο Aguascalientes, που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, είναι αμιγώς τουριστικό. Αν θεωρείται το Κούσκο μια φορά ακριβό λόγω του τουριστικού ενδιαφέροντος, το Άγουασκαλιέντες είναι διπλά και τρίδιπλα, αφού η προσέλευση όλων των προϊόντων γίνεται αποκλειστικά και μόνο με το τρένο.
Κάναμε μια μικρή βόλτα στα στενά του και στις αγορές του μέχρι να περάσει η ώρα να παραλάβουμε το τρένο πίσω για Ογιανταϊτάμπο. Η απεργία είχε ήδη λήξει και μπορέσαμε να αξιοποίησουμε το εισιτήριο της επιστροφής.
Η διαδρομή με το Inca Rail είναι κατά μήκος του ποταμού Urubamba της ομώνυμης κοιλάδας, η βλάστηση είναι οργιώδης, τα ερείπια από τους Ίνκας ξεπροβάλλουν κάθε ώρα και στιγμή. Απολαύσαμε μαζί με τη θέα και έναν γλυκύτατο ύπνο μετά από δύο μέρες απίστευτης ταλαιπωρίας, αλλά και ταξιδιωτικών συγκινήσεων. Μόλις φτάσαμε στο Ογιανταϊτάμπο, μας περίμενε ένας οδηγός, ο οποίος μας μετέφερε σε τρεις ώρες στο Κούσκο. Φτάσαμε το βράδυ κατατσακισμένοι.
Στις 27 Ιουλίου έγινε μια μεγάλη διαμαρτυρία στους δρόμους του Aguascalientes από χίλιους περίπου τουρίστες και κατοίκους της περιοχής. Ο λόγος της διαμαρτυρίας ήταν το ότι δεν μπορούσαν να εισέλθουν στο Μάτσου Πίχτσου. Κάποιοι δεν είχαν προμηθευτεί έγκαιρα το εισιτήριό τους, ενώ άλλοι τα είχαν μοσχοαγοράσει από επιτήδειους χωρίς τελικά να τα έχουν στα χέρια τους. Τα εισιτήρια εξαντλούνται άμεσα, γιατί ο αρχαιολογικός χώρος έχει συγκεκριμένο αριθμό χωρητικότητας. Εμείς τα είχαμε αγοράσει τουλάχιστον δύο μήνες πριν όπως προανέφερα και πάλι μας είπαν ότι ήταν την τελευταία στιγμή. Μετάνιωσα βέβαια την ώρα και τη στιγμή που τα προμηθεύτηκα μέσω της Trexperience και όχι από μόνη μου στο σάιτ της κυβέρνησης. Κάποιοι δεν κάνουν καλή έρευνα πριν επισκεφτούν το Περού και καταφτάνουν στο Μάτσου Πίχτσου αναμένοντας να αγοράσουν εισιτήριο στην είσοδο, κάτι που είναι αδύνατο να συμβεί. Άλλοι πάλι πέφτουν θύματα μιας τουριστικής μαφίας αγοράς και πώλησης των εισιτηρίων που τα μοσχοπωλούν στη μαύρη αγορά σε ανυποψίαστους τουρίστες... Λόγω αυτής της μαφίας, η οποία το συγκεκριμένο διάστημα διερευνάται από τις εισαγγελικές αρχές μετά από καταγγελίες τουριστών, είτε εξαντλούνται σε χρόνο ντε τε τα εισιτήρια είτε είναι αδύνατο να ελεγχθεί ο ημερίσιος αριθμός των επισκεπτών στο Μάτσου Πίχτσου που θα πρέπει να είναι συγκεκριμένος σύμφωνα με τις οδηγίες των αρχαιολόγων, ώστε να μην υποστεί φθορές και να διατηρηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου και Τουρισμού, Roberto Sánchez, ανακοίνωσε μετά τη διαμαρτυρία των τουριστών ότι η χωρητικότητα στο Llaqta de Machu Picchu θα αυξηθεί κατά τη διάρκεια της υψηλής περιόδου και το μνημείο θα φιλοξενεί έως και 5.044 άτομα την ημέρα, 1.000 περισσότερα από τον καθιερωμένο αριθμό. Υπήρξαν αμέσως αντιδράσεις από αρχαιολόγους που δήλωσαν ότι οι περουάνικες αρχές δεν μπορούν να υποκύπτουν στις απαιτήσεις και τις πρόσκαιρες ανάγκες των τουριστών και ότι θα πρέπει επιτέλους να λάβουν υπόψη τη σύσταση χωρητικότητας της UNESCO, η οποία ορίζει ότι η είσοδος δεν πρέπει να ξεπερνά τα 2.244 άτομα την ημέρα... Εγώ είμαι φυσικά δαγκωτό με τους ειδικούς, αλλά αυτά τα 44 άτομα στο μυαλό μου ηχούν σαν το ανέκδοτο με τα 99 σουβλάκια, γιατί τα 100 ποιος θα τα φάει. Τέλος πάντων.
Όπως έγραψα σε προηγούμενα κείμενα, οι τιμές στο Περού είναι άλλες για τους τουρίστες και άλλες για τους ντόπιους, κάτι που δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη, αλλά κατανοώ τη λογική. Για να καταλάβετε το εύρος της εκμετάλλευσης των τουριστών, η γενική είσοδος για τους ξένους στο Μάτσου Πίχτσου είναι 40 δολάρια, ενώ για τους Περουάνους 16 δολάρια. Η τιμή είναι υπερδιπλάσια και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο Μάτσου Πίχτσου, αλλά σε όλες μα όλες τις υπηρεσίες και τους αρχαιολογικούς χώρους του Περού. Η διαφορά στις τιμές μπορεί να είναι τριπλάσια, τετραπλάσια ή και πολλαπλάσια.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, α) η προσέλευση των τουριστών που έχουν πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά τους και έχουν καταταλαιπωρηθεί για να κάνουν το συγκεκριμένο ταξίδι μόνο και μόνο για να επισκεφτούν Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς δεν πρέπει να παρεμποδίζεται από τοπικές απεργίες ή άλλους λόγους εγχώριας διαμάχης. Η άποψή μου επαναλαμβάνω ισχύει για τα μνημεία ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ κληρονομιάς, όπως το Μάτσου Πίχτσου, την Ακρόπολη, τον πύργο του Άιφελ. Το κρίνω από τον εαυτό μου που όταν διακυβεύτηκε η επίσκεψή μου στο Μάτσου Πίχτσου ένιωσα τα δάκρυά μου καυτά να κυλούν στα μάγουλά μου. β) Οι τιμές να είναι κοινές για όλες και όλους, καθώς δεν έχουν όλες οι ταξιδιάρικες ψυχές του κόσμου τούτου την ίδια οικονομική δυνατότητα με τους κατοίκους των ΗΠΑ που έχουν πολλαπλάσιους μισθούς (βάσει των Αμερικανών τουριστών καθορίζονται οι τιμές στο Περού, είμαι σίγουρη, χωρίς να έχω κάνει καμία σπουδαία έρευνα, αλλά το ότι όλα υπολογίζονται σε soles που είναι το τοπικό νόμισμα και σε δολάρια... είναι σαν να λέμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμμύδια). γ) Να απελευθερώσουν την αγορά από τη μάστιγα των ταξιδιωτικών πρακτορείων και να βελτιώσουν τα αστικά και τα υπεραστικά μεταφορικά δίκτυα. Τα ταξιδιωτικά πρακτορεία προσφέρουν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, γιατί παρέχουν εκτός των άλλων και μετακίνηση. Με δεδομένο τις τεράστιες αποστάσεις της αχανούς αυτής χώρας με το πολυποίκιλο ανάγλυφο, αποτελούν στις περισσότερες των περιπτώσεων την καλύτερη αν όχι τη μόνη λύση. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά μη διαπιστευμένα ταξιδιωτικά πρακτορεία, αλλά και πολλά διαπιστευμένα που εκμεταλλεύονται την άγνοια των τουριστών, τους υπερχρεώνουν, άλλα υπόσχονται, άλλα πραγματοποιούν, δεν επιστρέφουν χρήματα αν διαμαρτυρηθείς, υιοθετούν συμπεριφορές αντι-επαγγελματικές. Ποιος τα ελέγχει; Δεν ξέρω. Δεν μπορείς πάντως να οργανώσεις μόνος σου ένα ταξίδι στο Περού, είσαι συνέχεια υπό τη σκέπη ενός ταξιδιωτικού πρακτορείου είτε για τον έναν είτε για τον άλλον λόγο.
Τώρα, θα με ρωτήσετε δικαίως, άξιζε τον κόπο; Ναι, άξιζε. Θα το ξανάκανα; Ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στο επόμενο τρελό αφιέρωμα θα γράψω για τη Ruta del Sol, την υπέροχη διαδρομή του Ήλιου μέχρι τη λίμνη Τιτικάκα, αλλά και για τους λόγους που δυστυχώς δεν επισκεφτήκαμε το Βουνό του Ουράνιου Τόξου, αλλά το Βουνό Palccoyo που ήταν η εναλλακτική λύση που μας πρότειναν.
Οι φωτογραφίες είναι ένα μιξ γκριλ από τον Πάτρικ Κνάπιχ και εμένα. Όταν τις ξαναβλέπω, πραγματικά εκπλήσσομαι από την αυθεντική χαρά που αποτυπώνεται στα πρόσωπά μας.
Comments