Insomnia

ή όπως το λέμε εμείς... αϋπνίες

To υπέροχο αυτό σκίτσο ανήκει στην Άννα Βιτσακτσή

Όταν ταξίδεψα πρώτη φορά στην Αλάσκα, κατάλαβα τι πάει να πει να μην μπορείς να κοιμηθείς και να νιώθεις συνέχεια ζαλισμένος από την αλλαγή της ώρας και την αλλαγή περιβάλλοντος. Το μυστικό είναι να πέσεις για ύπνο αφού νυχτώσει στη χώρα που βρίσκεσαι. Στην Αλάσκα βέβαια το καλοκαίρι δεν νυχτώνει σχεδόν ποτέ και το χειμώνα έχει σχεδόν συνέχεια σκοτάδι. Εκεί το μυστικό είναι να κοιμηθείς όταν κοιμούνται και οι υπόλοιποι... Δύσκολο, αλλά στο τέλος τα κατάφερα και όταν τα κατάφερα, έπρεπε να γυρίσω πίσω.

Στην Πόλη του Μεξικού τα πράγματα είναι πιο απλά. Εδώ νυχτώνει. Και η διαφορά ώρας με την Ελλάδα είναι 8 ώρες. Με την Ιταλία και τη Γερμανία 7 ώρες. Προσαρμόζεσαι πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Ο λόγος που νιώθεις σαν να έχεις πάρει πολλά ναρκωτικά είναι το υψόμετρο. 2.240 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Δεν υπάρχει πολύ οξυγόνο και αυτό εξαφανίζεται από τα εκατομμύρια αυτοκίνητα. Κάπου διάβασα ωστόσο ότι ενώ το 1992 ήταν η πιο μολυσμένη πόλη του πλανήτη, σήμερα έχει τα ίδια επίπεδα μόλυνσης με το Λος Άντζελες. Κάπως καλύτερα...

Τα ξέχασα όλα χθες με μια βόλτα στη Ρόμα. Με όσους έχω συναναστραφεί, όλοι λένε ότι είναι η χιπστεροπεριοχή της πρωτεύουσας. Χίπστερ εγώ δεν είδα. Έχει παλιά και νέα σπίτια, νεολαία, συνοδούς σκύλων, μπαρ, εστιατόρια, καφέ, τάκος, σε κάθε γωνιά ξεπηδάει κι από κάτι που θα σε ξεδιψάσει και θα σε χορτάσει. Και πολλά εμπορικά κέντρα. Ή εμένα μου φάνηκαν πολλά. Σε όλη την Αθήνα έχει πόσα; Τρία; Εδώ είδα τρία σε μία βόλτα μιας ώρας με τα πόδια.

Όταν πρωτοείδα πέρυσι το Ρόμα, την ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν που κέρδισε τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ της Βενετίας και εντέλει και τον χρυσό φοίνικα, δεν ήξερα τίποτα για την υπόθεση. Νόμιζα ότι θα δω μια ταινία για τη Ρώμη. Δεν ήταν μια ταινία για τη Ρώμη (και ανήκω σε αυτούς που τη θεωρούν αριστούργημα παρεμπιπτόντως). Είναι μια ταινία για τη Ρόμα τη δεκαετία του '70 και αποτυπώνει γλαφυρά όλο τον πολιτισμικό πλούτο της περιοχής εκείνη την εποχή. Σήμερα έχει αλλάξει κατά πολύ, αλλά κρατάει ακόμα. Οι παλιοί κάτοικοι εξακολουθούν να μιλούν για τον σεισμό του 1985 που πήρε τις ζωές 10.000 ανθρώπων και άλλαξε για πάντα το τοπίο στις γειτονιές της περιβόητης πια Ρόμας.

Εγώ πάλι έφαγα ένα νόστιμο τάκος, ήπια μια κρύα cerveza όπως λένε οι Μεξικάνοι την μπύρα και πήρα τον δρόμο για μια άϋπνη νύχτα στο κρεβάτι μου κάπου στην Κοντέσα.