Η πόλη του Μεξικού ΔΕΝ έχει κάδους...

Και πού πετάς τα σκουπίδια σου;

Όταν μετακομίζεις, έχεις κάποια πρακτικά ζητήματα που πρέπει να τακτοποιήσεις: φως, νερό, ίντερνετ, πού είναι το σούπερ-μάρκετ, πού πετάς τα σκουπίδια του σπιτιού.

Στην Ελλάδα έχουμε τους μπλε κάδους για ανακύκλωση και τους πράσινους ή τους μεταλλικούς κάδους για όλα τα υπόλοιπα σκουπίδα – άσχετα αν κάποιες φορές “ξεχνάμε” να τους χρησιμοποιήσουμε. Ούτε η Ιταλία είναι η πιο καθαρή χώρα στον κόσμο. Σκουπίδια θα βρεις σχεδόν παντού - στις εθνικές οδούς γίνεται χαμός δεξιά κι αριστερά - αλλά τουλάχιστον στη Ρώμη όπου έζησα, ξέρω ότι σε κάθε γειτονιά έχει ξεχωριστούς κάδους για τα οργανικά απορρίμματα, το χαρτί, το γυαλί, τις πλαστικές με τις μεταλλικές συσκευασίες και κάπου στα τέλη του 2018 ξεφύτρωσαν και ξεχωριστοί κάδοι για τα ρούχα.

Στη Γερμανία πάλι, κάθε σπίτι, κάθε κτίριο έχει τους δικούς του κάδους για τα οργανικά απορρίμματα, το πλαστικό και το χαρτί, ενώ υπάρχουν συσκευασίες με μπουκάλια νερού πλαστικά ή μεταλλικά αναψυκτικού-μπύρας που μπορείς να ανακυκλώσεις σε σούπερ-μάρκετ και σου δίνουν πίσω λεφτά. Σε γενικές γραμμές είναι καθαρή χώρα, έχει ανάγει την ανακύκλωση σε επιστήμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνάει σε καθαριότητα την Αλάσκα που ντρέπεσαι να πατήσεις κάτω που λέει ο λόγος. Εκεί πάλι έχει παντού κάδους για τα απορρίμματα και για την ανακύκλωση, αλλά είναι όλοι κλειδωμένοι, γιατί κυρίως τον χειμώνα οι αρκούδες και τα μους (ζώα σαν τάρανδοι) κάνουν επιδρομή μέσα στις πόλεις και τα καταβροχθίζουν όλα. Στις εθνικές οδούς... ούτε τσίχλα. Αν ρίξεις κάτι από το παράθυρο του αυτοκινήτου και σε πιάσουν, πληρώνεις 1.000 δολάρια πρόστιμο. Δεν πετάει κανείς σκουπίδια κάτω στον δρόμο, στις πόλεις και τις εθνικές οδούς.

Κι έρχομαι να καταλήξω σε αυτό που από την αρχή μου έκανε εντύπωση στην πόλη του Μεξικού... Δεν έχει κάδους πουθενά! Και τα σκουπίδια στους δρόμους έχουν διάφορα επίπεδα ανάλογα με τη γειτονιά. Το Coyoacán που μένω εγώ είναι καθαρή περιοχή. Αλλά σε άλλες περιοχές όπως στο κέντρο της πόλης βρωμάει και ζέχνει. Σε μια πόλη σχεδόν 25 εκατομμυρίων ανθρώπων τα βλέπεις όλα, είν' η αλήθεια.

Το βασικό θέμα μου όμως ήταν πού πετάω τα σκουπίδια του σπιτιού. Ρώτησα – στην αρχή δεν κατάλαβα τίποτα – αλλά μετά μπήκα στο νόημα. Βγάζεις τα σκουπίδια σου στον δρόμο έξω από την πόρτα σου. Κάθε πρωί από Δευτέρα ως Παρασκευή περνούν ομάδες των δύο-τριών ατόμων και τα περισυλλέγουν. Ξεχωρίζουν τα οργανικά από τα ανακυκλώσιμα υλικά και μετά δεν έχω ιδέα πού τα πηγαίνουν. Κάθε Παρασκευή σου χτυπούν το κουδούνι και σου ζητούν χρήματα. Ο γείτονας μου είπε ότι παίρνουν 50 πέσος την εβδομάδα (περίπου 2,5 ευρώ), αλλά εμένα με είδαν ξένη και μου ζήτησαν 70 πέσος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πληρώνονται από το κράτος. Ζουν από τα φιλοδωρήματα, από αυτά τα 50-70 πέσος που παίρνουν από το κάθε σπίτι. Σε άλλες γειτονιές παίρνουν απλώς ό,τι τους δίνουν.

Δεν ξέρω πώς να το σχολιάσω. Δεν ξέρω τι λένε οι κάτοικοι εδώ για το σύστημα αυτό περισυλλογής απορριμμάτων και ανακύκλωσης. Κάποιοι μου είπαν την επόμενη φορά να τους δώσω 50 πέσος, γιατί δεν είναι σωστό που μου ζήτησαν 70... Θα τους δώσω και πάλι 70.