Huamantla & Tlaxcala

Pueblos magicos ή αλλιώς δύο από τα μαγικά χωριά του Μεξικού

Είδα την εκδρομή για Huamantla & Tlaxcala σε μια αφίσα στο CEPE (Centro de Enseñanza Para Extranjeros) -εκεί πάνε όσοι ξένοι θέλουν να μάθουν Ισπανικά, είναι παράρτημα του UNAM, του μεγαλύτερου πανεπιστημίου του Μεξικού- και είπα, γιατί όχι;

Πίστευα ότι θα έχει κυρίως νέα παιδιά, φοιτητές και φοιτήτριες, αλλά μπα... Συναντηθήκαμε λίγο πριν τις 7 το πρωί για να πάρουμε το λεωφορείο και η πλειοψηφία ήταν κυρίες 60 και 70 χρονών. Είχε και 2-3 άντρες σε αυτή την ηλικία. Ήμασταν οι πιο νέοι. Είναι μια καλή προπόνηση για τις εκδρομές που θα κάνουμε με τα ΚΑΠΗ σε μερικές δεκαετίες, σκέφτηκα και το είπα στον άντρα μου, που απάντησε: Γλύκα, εσύ μια ζωή προπονείσαι για τα ΚΑΠΗ. Γέλασα πολύ. Δεν είχε άδικο.

Μετά από τρεις ώρες μες στο λεωφορείο και την κίνηση, φτάσαμε σε ένα ράντσο κοντά στο Huamantla που είχε το Μουσείο του Pulque. Τι είναι το Pulque (πούλκε στα ελληνικά); Συνηθίζουν να λένε εδώ ότι οι Ισπανοί πίνουν κρασί και οι Μεξικανοί το πούλκε. Είναι ένα αλκοολούχο ποτό που γίνεται από τον κάκτο maguey, λευκό στο χρώμα σαν το γάλα, παχύρρευστο, η κατανάλωσή του χάνεται πίσω στους αιώνες και κατασκευάζεται περίπου όπως και το κρασί: μέσα σε μεγάλα βαρέλια και με σύμμαχο τον χρόνο. Μας είπαν ότι από τον 20ο αιώνα και μετά, η κατανάλωσή του έπεσε κατακόρυφα, γιατί κατέφτασαν πολλοί μετανάστες που ήθελαν να πίνουν μπύρα, αλλά σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές πουλκερίες, όπου πάνε όλες οι ηλικίες για να απολαύσουν το παραδοσιακό μεξικάνικο αφέψημα. Καθότι όμως η καθαρή γεύση του είναι κάπως βαριά για τις νέες ηλικίες, συνηθίζουν πλέον να προσθέτουν διάφορες γεύσεις όπως avena (βρώμη) και guayaba (ένα μεξικάνικο φρούτο, γλυκό στη γεύση, που δεν το έχουμε εμείς στην Ευρώπη ή τέλος πάντων εγώ δεν το έχω συναντήσει).

Ο κάκτος maguey.

Εδώ, ο κύριος μας λέει δυο λόγια για το πούλκε πίσω από πήλινα δοχεία γεμάτα με το αλκοολούχο ποτό.

Αγόρασα λίγο σε ένα μικρό ποτήρι, μισό λίτρο ήταν και κόστιζε μόλις 25 πέσος, ένα ευρώ περίπου. Παραπονέθηκα που δεν μας το έδωσαν σε μπουκάλι, αλλά μου είπαν ότι ξινίζει γρήγορα, πρέπει να καταναλωθεί άμεσα. Το κατανάλωσα λοιπόν κι εγώ στις 11 το πρωί και ένιωσα την πρώτη ζαλούρα της ημέρας. Βλέπετε, είχα ξεχάσει εντελώς ότι πρόκειται για αλκοολούχο ποτό. Δεν νιώθεις το αλκοόλ να σε καίει, είναι σαν χυμός. Δεν αρέσει σε όλους. Κάποιοι δεν μπορούν ούτε να το μυρίσουν. Εμένα μου άρεσε σε όλες τις εκδοχές του, αλλά προτίμησα αυτό με το guayaba. Όταν με είδαν οι Μεξικανές κυρίες να καταναλώνω το πούλκε με το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής, το muegano, άρχισαν να με πειράζουν λέγοντας ότι το πούλκε με τη ζάχαρη θα κάνει το στομάχι μου να κελαηδάει σε μία ώρα. Δεν έπαθα τίποτα, αλλά το λίγο πούλκε που έμεινε στο ποτήρι το πέταξα για να μην καταλήξω ο Ορέστης Μακρής της εκδρομής.

Το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής, το muegano.

Ήταν ωραία εκδρομή, αλλά ήμασταν πολλές ώρες μες στο λεωφορείο εξαιτίας της κίνησης και λίγο ταλαιπωρηθήκαμε. Στο Huamantla επισκεφτήκαμε το Museo Nacional del Títere - είχαν και μία κούκλα ελληνική που δεν την είχα ξαναδεί στη ζωή μου, είχαν και τον Καραγκιόζη, μου φάνηκαν οι πιο όμορφες κούκλες του μουσείου. Μάλλον έχει αρχίσει να μου λείπει η Ελλάδα, σκέφτηκα.

Καταλήξαμε στην ομώνυμη πρωτεύουσα της πολιτείας Tlaxcala που είχε καρναβάλι κι ένα μεγάλο πανηγύρι και καθίσαμε να φάμε εξαντλημένοι σε μία καντίνα από τις πολλές που ήταν στημένες στον δρόμο. Όταν μετά σκεφτόμασταν πόσα πληρώσαμε, κόντεψα να πάθω το πρώτο εγκεφαλικό της ζωής μου. Μας κατάκλεψαν, επειδή μας είδαν ξένους! Θύμωσα πολύ, όπως καταλαβαίνετε... Κατέβασα πολλά καντήλια. Όταν βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους, τους το ανέφερα και όλοι μου είπαν να πας να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω! Μια κυρία μάλιστα άρχισε να φωνάζει και να λέει: να πάμε όλοι να ζητήσουμε τα λεφτά σου πίσω, να δουν πόσοι είμαστε να τρομάξουν! Τελικά, ήρθε η αρχηγός της αποστολής και μία άλλη τσαούσα 65χρονη κυρία που αργότερα φάνταζε στα μάτια μου σαν τη Wonderwoman, αλλά μου είπε ότι είναι μια ταπεινή φοιτήτρια που σπουδάζει Ιστορία στο UNAM.

Πηγαίναμε μπροστά τρεις γυναίκες, όλο θυμό και ρυθμό, βγαλμένες από παλιά ελληνική ταινία - ένιωσα σαν να είμαστε οι Βροντάκηδες και οι Φουρτουνάκηδες. Φτάσαμε εκεί, τους έβαλαν πόστο για τα καλά, τους ξέχεσαν κοινώς, εγώ δεν πρόλαβα να μιλήσω -ο σερβιτόρος δεν τολμούσε ούτε καν να με κοιτάξει- και στο τέλος, πήρα τα λεφτά μου πίσω! Μας είχαν χρεώσει σχεδόν τα διπλά...! Για μια ακόμα φορά είδα τα δύο πρόσωπα του Μεξικού και μου θύμισε τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και κάποιους αετονύχηδες που νομίζουν ότι οι τουρίστες είναι ηλίθιοι επειδή δεν μιλούν τη γλώσσα... Φανταστική εμπειρία! Με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Στην επιστροφή, έβλεπα μέσα από το λεωφορείο το ενεργό ηφαίστειο Popocatépetl να βγάζει καπνούς και να στέκεται εκεί θεόρατο και επιβλητικό και σκεφτόμουν πάλι πόσο δίκιο είχαν οι Τρύπες. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι. Πρέπει πάντα να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν.