Holbox

Λευκά Χριστούγεννα στη λευκή άμμο της Καραϊβικής

“Ένα καλά κρυμμένο μυστικό του Μεξικού”. Έτσι διάβασα στα περισσότερα φυλλάδια που έπεσαν στα χέρια μου, αφού πάτησα το πόδι μου στο νησί. Αυτό το μυστικό βέβαια, κατά πώς κατάλαβα, οι Ευρωπαίοι το έχουν τούμπανο και οι Μεξικανοί κρυφό καμάρι. Έφτασα εκεί 9 Δεκεμβρίου και το νησί ήταν σχετικά ήρεμο από κόσμο, αλλά κατακλυσμένο από Γερμανούς τουρίστες, Ολλανδούς και κάμποσους Αμερικάνους. Όσο περνούσαν οι μέρες, έπεσε το μάτι μου και σε αρκετούς Μεξικάνους παραθεριστές, ενώ έφταναν στα αυτιά μου κατά διαστήματα ισπανικά με ιταλική προφορά. Ρώτησα και μου είπαν ότι έτσι μιλούν οι Αργεντίνοι. Κατά την παραμονή μας, γνωρίσαμε αρκετούς Αργεντίνους που βρίσκονταν στο Holbox είτε για δουλειά είτε για διακοπές. Μας είπαν ότι τον Αύγουστο κυρίως καταφτάνουν Ισραηλινοί και Γάλλοι.

Ένας Παράδεισος. Ξέρω ότι είναι μια φράση κλισέ, ξέρω ότι ίσως να ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά εγώ έτσι θα το χαρακτήριζα. Και είμαι γενικά πολύ σνομπ με τις παραλίες και τα νησιά που επισκέπτομαι οπουδήποτε στον κόσμο, καθότι Ελληνίδα ταξιδιώτισσα που ξέρει πολύ καλά τι εστί παραδεισένια παραλία (βλέπε ελληνικά νησιά και παράκτια Ελλάδα). Τις περισσότερες φορές λέω με τη μύτη ψηλά σαν αριστοκράτισσα: σαν τη Χαλδικική δεν έχει ή σαν τις παραλίες της Μυκόνου δεν έχει ή σαν την Κρήτη δεν έχει ή σαν τη Λευκάδα δεν έχει. Η λίστα είναι ατελείωτη. Ε, το Holbox με άφησε με το στόμα ανοιχτό.

Το Χόλμπος ή Χόλμποξ -σημαίνει Μαύρη Τρύπα στη γλώσσα των Μάγιας- βρίσκεται στον Κόλπο του Γιουκατάν, στην Πολιτεία Κιντάνα Ρου, όχι πολύ μακριά από το μεγαλύτερο νησί της Καραϊβικής, την Κούβα. Είναι καταφύγιο για φλαμίνγκος και πελεκάνους, έχει πλούσια χλωρίδα και πανίδα προστατευμένη από διεθνείς οργανισμούς και η μεγαλύτερη ατραξιόν είναι οι φαλαινοκαρχαρίες, που εμφανίζονται κατά κοπάδια τους καλοκαιρινούς μήνες για να γεννήσουν τα μικρά τους - μπορείς μάλιστα να κολυμπήσεις μαζί τους στα βαθιά, μια εμπειρία -απ' ό,τι μας είπαν- μοναδική.

Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται για την προστασία του παρθένου περιβάλλοντος, δεν έχει άσφαλτο, θυμίζει κάτι από παλιά και νέα Ελλάδα, αφού περπατάς συνέχεια πάνω στην άμμο και σε χώμα, βλέπεις γουρούνες και μοτοσικλέτες με καβαλάρηδες χωρίς κράνος, κυκλοφορούν μόνο αυτοκίνητα του γκολφ που μεταφέρουν ντόπιους και τουρίστες. Είναι ακατοίκητο στο μεγαλύτερο μέρος του, κάτι σαν τη Σκιάθο, όλες οι παραλίες, η κατοικημένη περιοχή και τα ξενοδοχεία βρίσκονται μόνο σε ένα κομμάτι της βoρειοδυτικής ακτογραμμής. Το υπόλοιπο κομμάτι είναι φοινικόδασος και παραλίες που μπορείς να προσεγγίσεις μόνο με βάρκα, έχει και άλλα μικρά νησάκια για καταδύσεις και ένα από τα πιο όμορφα φαινόμενα που διαφημίζουν παντού είναι αυτό της βιοφωταύγειας, bioluminiscencia στα ισπανικά, όπου στο απόλυτο σκοτάδι βλέπεις τη ζωή από το φυτοπλαγκτόν και τα θαλασσινά ζώα να φωσφορίζει.

Εμείς ζήσαμε τη Δεκεμβριανή πανσέληνο στο νησί που έκανε τα πάντα να αστράφτουν σαν να είναι μέρα. Κάναμε λευκά Χριστούγεννα χάρη στη λευκή άμμο που θύμιζε μωρουδίστικη πούδρα. Τη βιοφωταύγεια δυστυχώς δεν μπορέσαμε να τη ζήσουμε καθότι την αφήσαμε για τη νέα σελήνη, αλλά εκείνες τις μέρες μας έκανε βροχές και καταιγίδες, η θάλασσα έφερε πολύ sargasso (επιπλέοντα φύκη) και οι παραλίες έγιναν μαύρες. Κι έτσι όμως, το νησί ήταν πανέμορφο, πεντακάθαρο και άγριο σαν τους φαλαινοκαρχαρίες. Τις βροχερές μέρες περπατούσαμε πάνω σε άφθονα κοχύλια ως την Punta Coco για να κάνουμε παρέα στα φλαμίνγκος (αλλά από μακριά – απαγορεύεται να τα πλησιάσεις) και τις ηλιόλουστες μέρες περπατούσαμε ως την Punta Mosquito μέσα από ρηχά νερά για να δούμε τα πουλιά να ζευγαρώνουν και να επωάζουν τα αυγά τους (όλα από μακριά φυσικά). Εννοείται κολύμπι, ηλιοθεραπεία, βιβλίο στην παραλία, μαργαρίτα με μεσκάλ (την προτιμώ χίλιες φορές από τη μαργαρίτα με την τεκίλα), θαλασσινά, tacos και sopes στο δρόμο, για επιδόρπιο marquesitas με μαρμελάδα και τυρί ή νουτέλα (κάτι σαν κρέπα, αλλά με λεπτό φύλλο και εντελώς κριτσινιστή που γίνεται στο λεπτό).

Οι τιμές του φαγητού ήταν για όλα τα βαλάντια, αλλά όλα τα υπόλοιπα (ρούχα, παπούτσια, ενθύμια) τα βρίσκαμε σε τιμές διπλάσιες και τριπλάσιες από αυτές στην πόλη του Μεξικού. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι για να φτάσεις στο νησί πετάς κάπου 2 ώρες από την πόλη του Μεξικού στο Κανκούν και μετά έχεις δυόμιση ώρες με το αυτοκίνητο μέχρι το Puerto de Chiquilá, για να περάσεις με το φέρι στο Χόλμποξ που θέλει άλλη μισή ώρα.

Αξέχαστες διακοπές, ένας μήνας του μέλιτος που έσταζε μέλι και ήταν γεμάτος ηλιοβασιλέματα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν διαφέρει και πολύ από τις διακοπές στα ελληνικά νησιά. Όλη μέρα στην παραλία και το βράδυ περατζάδα στη Χώρα. Η μόνη διαφορά είναι ότι εδώ έχει 30-35 βαθμούς Κελσίου όλο τον χρόνο. Και τον Δεκέμβρη, ενώ όλοι ξεπαγιάζουν στην Ευρώπη, εσύ ξεροψήνεσαι σαν μπουρεκάκι κάτω από τον καυτό ήλιο της Καραϊβικής.