Gorditas, ελληνιστί χοντρούλες

Για τους κρεατοφάγους και για όσους δεν έχουν χοληστερίνη, καθότι είναι ένα φαγητό τηγανητό, βαρύ, αλλά... απογειωτικό για τον ουρανίσκο.

Με τη Λετίσια και τον Αντόνιο.

Gordita φωνάζω τη γάτα μου τη Ρώμη, γιατί τρώει ό,τι βρει μπροστά της και παχαίνει ανεξέλεγχτα. Δύο χρόνια στο Μεξικό, δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν οι... #gorditas, που στα ελληνικά σημαίνουν οι «χοντρούλες». Απεχθάνομαι τη λέξη «χοντρούλα», αλλά οι gorditas με ξετρέλαναν. Γίνονται με #masa, την πατροπαράδοτη μεξικάνικη ζύμη από αλεύρι καλαμποκιού, από την οποία γίνονται και οι τορτίγιες, οι ταμάλες, οι sopes, οι quesadillas, τα totopos κλπ. Masa λοιπόν για... μεξικάνικη μάσα και μάλιστα gorditas που τις δοκίμασα για πρώτη φορά στη ζωή μου και είναι φα-ντα-στι-κές!

Η μάσα.

Η Ίζαμπελ είχε την ιδέα και την εκτέλεση. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να τις απολαύσω παρέα με τον σύζυγο και με δυο Μεξικανούς φίλους ηθοποιούς, τον Antonio και τη Leticia. Οι φίλοι μου ενθουσιάστηκαν τόσο με τη συνταγή της Ίζαμπελ που μου ζήτησαν #bocadillo, να τους ετοιμάσω δηλαδή ένα τάπερ με μερικές ακόμα για να τις ευχαριστηθούν και την επόμενη μέρα.

H Ίζαμπελ.

Πώς γίνονται;

Με masa, όπως ανέφερα παραπάνω, και κάτι ακόμα πολύ σπέσιαλ που μόνο Μεξικό έχω δει μέχρι στιγμής να καταναλώνεται αφειδώς και είναι το #chicharrón. Τι είναι το chicharrón θα με ρωτήσετε. Είναι το δέρμα του γουρουνιού. Το πουλάνε παντού και οι Μεξικανοί το τρώνε με λεμόνι και αλάτι - με λεμόνι και αλάτι καταναλώνουν σχεδόν τα πάντα στη συναρπαστική αυτή χώρα. Από τα ελληνικά τραπέζια δεν λείπει ποτέ το νερό και η φέτα. Από τα μεξικάνικα τραπέζια δεν λείπει ποτέ το λεμόνι και το αλάτι, οι σάλτσες και ο κόλιανδρος. Προσγειώνονται αυτόματα, με το καλημέρα σας. Το chicharrón είναι λοιπόν δέρμα γουρουνιού τηγανισμένο και πωλείται παντού. Έχει τύχει να βρεθώ σε τηγάνισμά του στο κρεοπωλείο της γειτονιάς μου και μύριζε η τσίκνα του λες και ήμουν σε ελληνική γειτονιά την Τσικνοπέμπτη. Είχε πλημμυρίσει όλο το τετράγωνο. Συνοδεύεται με λεμόνι, είναι έτοιμο τηγανισμένο στο αλάτι του και προσφέρεται είτε σαν συνοδευτικό είτε σαν ορεκτικό είτε σαν σνακ. Εμένα δεν μου αρέσει. Την πρώτη και τελευταία φορά που το έφαγα νόμιζα πως ήταν γαριδάκι, γιατί τέτοια είναι η υφή του - κριτσινιστή, αλλά η γεύση του ήταν τόσο έντονη που δεν μπήκα στη διαδικασία να το ξαναδοκιμάσω.

Το τσιτσαρόν - το δέρμα του γουρουνιού έτοιμο τηγανισμένο.

Όταν η Ίζαμπελ μου είπε να αγοράσω chicharrón prensado μισό κιλό, ξίνισα τα μούτρα μου, δεν μου άρεσε η ιδέα. Μου είπε ότι θα κάνει μικρή ποσότητα και αν δεν μου αρέσει, δεν θα το ξανακάνει. Μου είπε επίσης ότι το chicharrón prensado δεν είναι το ίδιο με το τσιτσαρόν το κριτσινιστό. Είναι κάτι σαν κιμάς έτοιμος φτιαγμένος με τα μπαχαρικά του. Όταν ρώτησα στο κρεοπωλείο πώς το φτιάχνουν, μου είπαν με chiles Guajillo, που είναι κόκκινες, αποξηραμένες πιπεριές, όχι ιδιαίτερα καυτερές, λίγο σκορδάκι, λίγο κρεμμυδάκι, αλάτι, πιπέρι και νερό. Αγόρασα λοιπόν μισό κιλό για τέσσερα άτομα και η Ίζαμπελ πρόσθεσε λίγο ακόμα κρεμμύδι και epazote - ένα αρωματικό μεξικάνικο που αντίστοιχό του δεν έχω συναντήσει σε Ευρώπη. Μοιάζει πάντως με τον δυόσμο. Όχι στο άρωμα ούτε στη γεύση. Στην εμφάνιση.

Τσιτσαρόν πρενσάδο. Δεν μοιάζει με κιμά;

Έβαλε το chicharrón prensado με το κρεμμυδάκι και το epazote στο ψυγείο για κανά δίωρο και όταν ήρθε η ώρα, άρχισε να ετοιμάζει τη ζύμη για τις gorditas. Είχα αγοράσει ένα κιλό έτοιμη masa από την #tortillería, η Ίζαμπελ πρόσθεσε λίγο νερό, λίγο αλάτι και άρχισε να τη ζυμώνει. Έβγαλε το chicharrón prensado από το ψυγείο, το πρόσθεσε στη ζύμη, τα ανακάτεψε όλα μαζί και ξεκίνησε να πλάθει μπαλίτσες όπως κάνουμε εμείς με τα μπιφτέκια. Αντί όμως να πατικώσει τις μπαλίτσες με τα χέρια, πήρε την #prensa που φτιάχνουν τις τορτίγιες και τις πατίκωνε εκεί για να ετοιμάσει τις gorditas, που είναι πιο παχιές από τις τορτίγιες και πιο μικρές στη διάμετρο.

Παράλληλα, έβαλε ένα τηγάνι στη φωτιά με ηλιέλαιο και αφού έκαψε το λάδι, τηγάνισε τις gorditas με προσήλωση και περισσή φροντίδα. Όταν ήταν έτοιμες και χρυσοχρωματισμένες, τις έβαλε όμορφες περιποιημένες και ολοστρόγγυλες σε ένα πιάτο με απορροφητικό χαρτί.

Πώς τρως τις γορδίτας?

Ψιλοκόψαμε lechuga romana, που εμείς το έχουμε σαν μαρούλι Romaine, αλλά εδώ πιο πολύ μοιάζει με λάχανο. Τρίψαμε queso panela που είναι ελαφρύ σαν τη μοτσαρέλα. Φτιάξαμε και μια σάλτσα πράσινη από πράσινες ντομάτες, chile serrano μικρή πιπεριά πράσινη καυτερή σαν ηφαίστειο, λίγο κρεμμύδι και λίγο σκόρδο. Τέλος, βάλαμε σε ένα πιάτο μπόλικη crema de leche που δεν είναι κρέμα γάλακτος, έχει υφή σαν γιαούρτι, αλλά με πιο ήπια γεύση. Όλα αυτά τα καλούδια προσγειώθηκαν στο τραπέζι μας.

Πώς τις τρως όμως; Κόβεις τη gordita στη μέση σαν ψωμάκι του μπέργκερ και προσθέτεις το μαρούλι, το τυρί, τη σάλτσα και την κρέμα, την κλείνεις σαν μπέργκερ και την καταναλώνεις αρπάζοντάς την με τα χέρια σαν πιτόγυρο. Μια παγωμένη cervecita Corona επιβάλλεται με αυτά και με αυτά, για να πάνε και οι πίκρες κάτω.

Εδώ η γορδίτα κομμένη στη μέση, γεμιστή, αλλά με κόκκινη σάλτσα που είχα φτιάξει εγώ με τα χεράκια μου.

Εδώ το τυρί πανέλα έτοιμο τριμμένο.

Πολύ μου άρεσαν οι γορδίτας. Δεν ξέρω πώς μπορείτε να τις φτιάξετε στην Ελλάδα, αλλά αν βρείτε τον τρόπο, ενημερώστε με σας παρακαλώ. Θα χαρώ!