top of page

Covid in Mexico σε ΤΡΕΙΣ πράξεις

Εικόνα συγγραφέα: Γλύκα ΣτόιουΓλύκα Στόιου

Έγινε ενημέρωση: 18 Νοε 2021

Πώς έζησα και πώς ζω τον ιό στο Μεξικό.


Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στα Μικροπράγματα της Lifo.


glyka stoiou en dia de los muertos
photo by Patrick Knappich

από τη Γλύκα Στόιου

Τώρα που αναζητώ μέσα στα βάθη της μνήμης μου την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη “Covid” στο Μεξικό, συνειδητοποιώ ότι ήταν τον Φεβρουάριο του 2020 στο CEPE, το κέντρο εκμάθησης ισπανικών για τους ξένους του UNAM, που αποτελεί το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας. Μια μέρα, μας κάλεσαν στην αίθουσα εκδηλώσεων για να μας ενημερώσουν ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας για τον ιό. Δεν πήγα στην ενημέρωση. Πήγα για τάκος στον δρόμο έξω από το πανεπιστήμιο, σε έναν πάγκο όπου είχα πιάσει φιλίες με τον σερβιτόρο, γιατί ήξερε σχεδόν όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες της ελληνικής Super League και είχε πλάκα να κουβεντιάζω μαζί του.


Βίντεο από την τελευταία μου μέρα στο CEPE.


Εκείνο το διάστημα ετοίμαζα πυρετωδώς μια περιοδεία στην Κρήτη της παράστασης «Κι Όμως Κινείται!» που παρουσιαζόταν στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών στην Αθήνα και μια μίνι περιοδεία με την παράσταση “Life Is A Fairytale” στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα αλώνιζα με την αδερφή μου τα παράλια του Μεξικού από τη μεριά της Καραϊβικής για να τη μυήσω στα άδυτα του πολιτισμού των Μάγιας και της αμύθητης ενέργειας που εκπέμπει από κάθε γωνιά της η μαγευτική αυτή χώρα. Ήταν Μάρτιος του 2020 όταν ήρθαν τα νέα για τα πρώτα κρούσματα στην Κρήτη. Τα θέατρα στις ΗΠΑ έκλειναν το ένα μετά το άλλο, οι περιοδείες ακυρώνονταν, όπως και οι περισσότερες πτήσεις για Ευρώπη, ενώ ήδη είχε αρχίσει ένας καταιγισμός τηλεφωνημάτων για την έξοδο της αδερφής μου από το Μεξικό. Με τα πολλά, καταφέραμε να βρούμε μία θέση σε σωστική πτήση της γερμανικής πρεσβείας για Φρανκφούρτη, επιστρατεύοντας κάθε φίλο, συγγενή και γνωστό που μένει στη Γερμανία, για τη χειρότερη περίπτωση να παραμείνει εγκλωβισμένη στη χώρα των Βησιγότθων. Τελικά, μετά από ένα 24ωρο αναμονής στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης επιβιβάστηκε στην τελευταία πτήση της Aegean για Αθήνα με άλλους Έλληνες που είχαν συρρεύσει από όλες τις γωνιές της Γης και επέστρεψε στο σπίτι της σώα και αβλαβής.


Chichén Itzá στην πολιτεία του Yucatán.

Η Πόλη του Μεξικού ερήμωσε. Μια πόλη σχεδόν 25 εκατομμυρίων κατοίκων, η πέμπτη μεγαλύτερη του πλανήτη, σταμάτησε να έχει ζωή. Ήταν το πρώτο σοκ της πανδημίας, καθώς η μεξικάνικη πρωτεύουσα είναι ένα πολύβουο μελίσσι με αστείρευτη ζωή στους δρόμους – και δεν εννοώ μόνο το μποτιλιάρισμα. Οι μικροπωλητές, οι μάγειρες και οι καλλιτέχνες του δρόμου, οι χοροί, η μουσική από τους μαριάτσι, οι παραδοσιακοί ήχοι της πόλης –από το σκουπιδιάρικο που περνάει και βαράει το κουδούνι μέχρι το ηχογραφημένο μήνυμα του παλιατζή–, τα πυροτεχνήματα από φιέστες, όλα σώπασαν.


Από τα ακατανόητα του λοκντάουν: από τις 2μμ της Παρασκευής μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα της Κυριακής απαγορευτόταν η αγορά αλκοολούχων ποτών ακόμα και στο σουπερμάρκετ.

Λοκντάουν για τρεις μήνες αρχικά. Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι χώροι πολιτισμού, τα εστιατόρια, τα καταστήματα, τα πάντα έβαλαν λουκέτο –εκτός από τα σουπερμάρκετ και τα φαρμακεία–, η δουλειά μου κατέρρευσε, μαζί της κι εγώ. Έρχεται μια πανδημία, και μαζί με τον φόβο του ιού εξαπλώνει και τον φόβο του τι μέλλει γενέσθαι. Το ελληνικό κίνημα Support Art Workers με βρήκε ένθερμη υποστηρίκτρια. Δεν είχα προλάβει καλά-καλά να συνέλθω από την ελληνική κρίση, και μια ακόμα κρίση ήταν προ των πυλών.


Το Μεξικό δεν έκλεισε ποτέ τα σύνορά του, όπως έκαναν ερμητικά άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι πτήσεις μειώθηκαν αλλά ποτέ δεν σταμάτησαν. Μετά το τρίμηνο απαγορευτικό, όλα σιγά-σιγά άρχισαν να ξανανοίγουν με συγκεκριμένο ωράριο και πληρότητα ως 30-40%. Μπήκαν στη ζωή μας η μάσκα, το αντιβακτηριδιακό τζελ, τα θερμόμετρα σε κάθε είσοδο και η μέτρηση της θερμοκρασίας. Άρχισα να ταξιδεύω στην ενδοχώρα του Μεξικού και να επιλέγω πολιτείες που είχαν πράσινο, πορτοκαλί ή κίτρινο φανάρι στον κορωνοϊό, αποφεύγοντας τις κόκκινες πολιτείες. Από τη στιγμή που δεν έκλεισε τα σύνορα, η μεξικάνικη κυβέρνηση δεν απαγόρευσε ούτε τις μετακινήσεις στο εσωτερικό της χώρας. Θα ήταν δίκοπο μαχαίρι. Περίπου οι μισοί από τους Μεξικανούς ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το δίλημμα ήταν αδυσώπητο: ιός ή πείνα. Εγώ πάλι επέστρεφα σε ένα άδειο σπίτι, δεν συγκατοικούσα με γονείς ή άλλα άτομα σε ομάδες υψηλού κινδύνου, έτσι με απανωτά τεστ και μάσκες έβαζα λίπασμα στην ψυχική μου υγεία ταξιδεύοντας, ενώ έδινα το –αμελητέο ίσως– μερτικό μου σε κατεστραμμένες οικονομικά από τον ιό περιοχές.



Mujeres del Barro Rojo en Oaxaca
Mujeres del Barro Rojo en Oaxaca, μία κοινότητα γυναικών που κατασκευάζει κεραμικά είδη από κόκκινο πυλό.
Zona Arqueológica de Teotihuacán
Στην αρχαιολογική ζώνη του Teotihuacán.
en Taxco, estado de Guerrero
Taxco, πολιτεία Guerrero.

Επισκέφτηκα για παράδειγμα την πολιτεία των Chiapas που είναι από τις πιο εντυπωσιακές, τις πιο άγριες αλλά και τις πιο φτωχές πολιτείες του Μεξικού. Σε χωριά όπως το Zinacantán, παραδοσιακά για τα υφαντά τους, ορδές κατοίκων ορμούσαν κατά πάνω μας για να προσφέρουν τα καλούδια τους. Δεν είχε τουρισμό για μήνες και οι περιοχές αυτές ζουν κυρίως από τον τουρισμό. Όταν άνοιξαν οι αρχαιολογικοί χώροι, βρέθηκα σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα, μόνη με τον σύντροφό μου, χωρίς ίχνος άλλης ανθρώπινης ψυχής, και νιώθαμε σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς στον Ναό του Χαμένου Θησαυρού – μια από τις θετικές αναμνήσεις της πανδημίας.




Το πρώτο ταξίδι στην Ευρώπη για να δούμε οικογένεια και φίλους έγινε τον Σεπτέμβριο του ’20, ίσως το πιο καλά οργανωμένο ταξίδι της ζωής μου. Μοριακά τεστ στο Μεξικό, στη Γερμανία, στην Ελλάδα και ξανά πίσω στο Μεξικό. Δεν αγκάλιασα, δεν φίλησα άνθρωπο, πόσο μου είχαν λείψει οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου, δεν τους άγγιξα. Το δεύτερο ταξίδι στην Ευρώπη έγινε τον Αύγουστο του ’21 και ήμασταν όλοι εμβολιασμένοι. Έκλαιγα από χαρά που μπορούσα να τους δω, να τους αγκαλιάσω, να τους μυρίσω. Λίγους μήνες πριν είχα χάσει δύο πολύ αγαπημένους ανθρώπους από τον Covid-19 χωρίς υποκείμενα νοσήματα και ήταν ένα δυνατό χαστούκι που με ταρακούνησε.


Glykart in Goumenissa.
Το κλασικό συντριβάνι στην πλατεία της Γουμένισσας.
Glykart in Athens.
Στη γιαγιά μου την Αθήνα.

Τον Απρίλιο κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι νότιες πολιτείες των ΗΠΑ ανοίγουν τα σύνορά τους για εμβολιαστικό τουρισμό – μια φήμη που επιβεβαιώθηκε σχεδόν αμέσως. Ο εμβολιασμός στο Μεξικό είχε ήδη ξεκινήσει για τις μεγαλύτερες ηλικίες, και όλα έδειχναν πως θα αργούσε –αν ερχόταν ποτέ– η δική μας η σειρά που ήμασταν με άδεια παραμονής και διεθνή ασφάλιση. Δεν είχα σκοπό ωστόσο να ξαναπετάξω στην Ελλάδα και να μείνω στο πατρικό με τους γονείς που είναι άνω των 60 ανεμβολίαστη, μετά μάλιστα την απώλεια των δύο πολύ αγαπημένων μου προσώπων. Κλείσαμε εισιτήρια για Χιούστον, αφού κλείσαμε ραντεβού για εμβολιασμό στην ιστοσελίδα της Walmart. Πρόκειται για μια μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ στην Αμερική με φαρμακείο, που έδινε τη δυνατότητα και σε τουρίστες να εμβολιαστούν, εκτός από όσους είχαν την αμερικανική υπηκοότητα. Πετάξαμε λοιπόν στο Τέξας, Μεξικανοί που είχαν συγγενείς στις ΗΠΑ και εμείς. Πού να φανταστώ ότι θα έφτανε κάποια στιγμή στη ζωή μου που θα έκανα εμβολιαστικό τουρισμό. Σαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας.



Ο εμβολιασμός μείωσε τον φόβο σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν τον εξαφάνισε τελείως. Στην επιστροφή μας από το δεύτερο ταξίδι στην Ευρώπη ταξιδέψαμε με Lufthansa από Φρανκφούρτη για την Πόλη του Μεξικού. Στον έλεγχο δεν μας ζήτησαν ούτε πιστοποιητικό εμβολιασμού ούτε κάποιο τεστ. Η πτήση ήταν φουλ, κυρίως με νέους και νέες από το Μπαγκλαντές που ταξίδευαν για σπουδές στο Μεξικό. Εκείνο τον καιρό στο Μπαγκλαντές μόλις το 5% του συνολικού πληθυσμού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, είχε εμβολιαστεί. Όταν ρωτήσαμε τη Lufthansa γιατί δεν πραγματοποιείται κάποιος έλεγχος για τον Covid-19, η απάντηση ήταν ότι η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο Μεξικό που δεν έχει καμία απαίτηση ως χώρα υποδοχής.


Glykart in Baja California Sur
Baja California Sur

Το ότι δεν έχω νοσήσει μέχρι στιγμής το θεωρώ καθαρή τύχη. Η ζωή επανέρχεται σιγά-σιγά σε μια κανονικότητα και το καταλαβαίνω κυρίως από την κοινωνική μου ζωή, που με αποστάσεις ασφαλείας έχει αρχίσει πάλι να παίρνει τα πάνω της. Οι χώροι πολιτισμού και τα εστιατόρια λειτουργούν κανονικά, οι σφραγισμένες πλατείες έχουν ανοίξει, ωστόσο εξακολουθούμε να φοράμε μάσκες παντού, ακόμα και στον δρόμο. Το Μεξικό αντιμετώπισε την πανδημία με recomendaciοnes, με συστάσεις δηλαδή παρά με απαγορεύσεις, κάτι που θεωρώ ότι ως ένα βαθμό λειτούργησε. Ο κόσμος ακολουθεί τις οδηγίες σε γενικές γραμμές, για να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή με το δυσλειτουργικό και –για ένα μεγάλο ποσοστό– ακριβό σύστημα υγείας. Σε αυτή την αχανή, πολύχρωμη, πανέμορφη χώρα που έχω αγαπήσει με όλη μου την καρδιά, μόλις το 40% του συνολικού πληθυσμού έχει μέχρι στιγμής εμβολιαστεί, αλλά στους ενηλίκους το ποσοστό ανεβαίνει κοντά στο 70%. Στη γιγάντια Πόλη του Μεξικού μάλιστα, σχεδόν όλοι οι ενήλικοι έχουν λάβει τουλάχιστον μια δόση από κάποιο εμβόλιο, που είναι ανακουφιστικό, αφού ορθώνεται ένα γιγάντιο τείχος στον ιό και μπορούμε με πιο ήσυχο το κεφάλι να επιστρέψουμε στη ζωή μας και στην τέχνη μας.


Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Στόιου


Η Γλύκα Στόιου είναι σκηνοθέτρια, ηθοποιός και συγγραφέας. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη στο Μεξικό. Στο blog της https://www.glykart.com μπορείτε να διαβάζετε τις περιπέτειές της στην Αμερική, ενώ στο https://soundcloud.com/glyka-stoiou μπορείτε να ακούσετε παραμύθια και άλλα podcasts σε ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά και ισπανικά. Ακολουθήστε την σε facebook, instagram & youtube. Το παραμύθι της «Το Πετειναράκι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.




Comments


bottom of page