Κορωνοϊός στο Μεξικό #1

Όλο το χρονικό της εισόδου και της εξόδου της αδερφής μου από τη χώρα...

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω... Θέλω να τα καταγράψω όλα έτσι όπως τα έζησα, για να μην τα ξεχάσω. Ζούμε μεγάλες στιγμές. Γινόμαστε άθελά μας όλοι-ες μάρτυρες μιας απίστευτης ιστορικής καμπής. Είχα πει θα γράψω για το πώς βιώνουμε εμείς εδώ στο Μεξικό τον κορωνοϊό, όταν με το καλό θα είναι η αδερφή μου σώα και ασφαλής πίσω στην Ελλάδα... Και ήρθε επιτέλους η ώρα να το κάνω.

Κλείσαμε εισιτήριο αρχές του περασμένου Γενάρη για να έρθει η Έλενα στην πόλη του Μεξικού τέλη Φλεβάρη. Θα είχε τελειώσει με τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, εγώ θα είχα τελειώσει με τα μαθήματα των Ισπανικών και θα μπορούσε αγόγγυστα να απολαύσει η μία την παρέα της άλλης σε μια χώρα με μία από τις πιο συναρπαστικές κουλτούρες του κόσμου. Αγόγγυστα; Τώρα γελάω... Ο κορωνοϊός αρχές Γενάρη ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, νομίζω ότι δεν είχαν δώσει καν όνομα στην ασθένεια που είχε αρχίσει να προσβάλλει με καταιγιστικούς ρυθμούς τους κατοίκους της πόλης Γιουχάν στην Κίνα.

Είχα κάνει μία λίστα με τα αξιοθέατα που θα την πήγαινα να δει, με ταξίδια που ήθελα να κάνουμε, με γεύσεις, μουσεία, αναμνηστικά, φίλους που περίμεναν να τη γνωρίσουν. Η λίστα ήταν μακριά και ατελείωτη, γιατί ένα ταξίδι στην άλλη μεριά του πλανήτη είναι πάντα ένα ταξίδι ζωής και οφείλεις στον εαυτό σου και στα χρήματα που έχεις επενδύσει να το ζήσεις στο φουλ. Και μέσα σε όλα αυτά, την περίμενα κι εγώ πώς και πώς, όχι μόνο για να δω έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον ντουνιά, αλλά και να μιλήσω επιτέλους τη μητρική μου γλώσσα έτσι όπως μόνο με έναν δικό σου άνθρωπο μπορείς. Όσες και όσοι ζουν στο εξωτερικό μπορούν ίσως να με καταλάβουν.

Η πτήση της ήταν Αθήνα-Μόναχο, Μόναχο-Πόλη του Μεξικού με τη Lufthansa Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου. Θα ήταν σπίτι μου Σάββατο 29 Φεβρουαρίου μετά από 24 ώρες ταξίδι door to door. Μέχρι μέσα Φεβρουαρίου, τα νέα για τον κορωνοϊό ήταν ασθενικά και αφορούσαν αποκλειστικά τη χώρα της Κίνας. Όσο ήμουν στο CEPE (παράρτημα του UNAM, του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου του Μεξικού για τους ξένους που θέλουν μάθουν Ισπανικά), μας είχαν κάνει μια τυπική ενημέρωση για την κατάσταση του κορωνοϊού στην Κίνα και τη Νότια Κορέα, γιατί είχαμε πολλούς σπουδαστές από εκείνες τις χώρες και είχαν τονίσει επανειλημμένες φορές ότι δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Θυμάμαι 21 Φεβρουαρίου ήρθε η πρώτη είδηση από την Ιταλία: 16 επιβεβαιωμένα κρούσματα στη Λομβαρδία. 60 τα κρούσματα 22 Φεβρουαρίου και οι πρώτοι θάνατοι στη γειτονική μας χώρα.

Πάντα ήμουν της άποψης ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά σου, η φωτιά θα έρθει και στο δικό σου σπίτι, αλλά θεώρησα ότι είναι μεμονωμένα τα περιστατικά στην Ιταλία, η ενημέρωση μέχρι τότε ήταν ελλιπής και εξακολουθούσα να περιμένω την Έλενα κερί αναμμένο.

Μία μέρα πριν πετάξει, 27 Φεβρουαρίου, έρχεται η είδηση σοκ της ελληνικής κυβέρνησης ότι ακυρώνει το καρναβάλι σε όλη τη χώρα λόγω κορωνοϊού... Με ζώσανε τα φίδια για το ταξίδι της αδερφής μου. Δούλευα επίσης για πάνω από δύο μήνες σε δύο περιοδείες της παράστασής μου “Κι Όμως... Κινείται!” σε Κρήτη και Μακεδονία για Μάρτιο και Απρίλιο, αλλά με όσους μιλούσα, επίσημους-ανεπίσημους φορείς, όλοι με καθησύχαζαν. Ποιος/ποια περίμενε όλα αυτά που θα επακολουθήσουν...

Η Έλενα πέταξε κανονικά και για τις πρώτες δέκα μέρες που βρισκόταν στα μεξικάνικα εδάφη ζήσαμε σχεδόν ζωή χαρισάμενη. Η ζωή εδώ κυλούσε κανονικότατα. Πήγαμε στη θάλασσα, κάναμε τα μπάνια μας, ανεβήκαμε σε πυραμίδες των μάγιας, κατεβήκαμε σε cenotes (υπόγειες σπηλιές με λίμνες, όπου οι Μάγιας έκαναν εξαγνισμούς και θυσίες), γυρνούσαμε από εδώ και από εκεί στην πόλη του Μεξικού και στο ανατολικό Μεξικό από τη μεριά της Καραϊβικής. Σχεδόν παραδεισένια. Και λέω “σχεδόν”, γιατί τα γεγονότα στην Ευρώπη εξελίσσονταν ραγδαία. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα άλλαζαν τα δεδομένα, τα σχέδια, οι ζωές των ανθρώπων κι εμείς παρακολουθούσαμε αμήχανες τις εξελίξεις.

Κυριακή 8 Μαρτίου θα ξεκινούσε η περιοδεία της παράστασής μου στην Κρήτη και θα ολοκληρωνόταν Σάββατο 14 Μαρτίου. Ήταν η εβδομάδα που άλλαξε την Ευρώπη. Η Ιταλία προηγήθηκε σαφώς, αλλά ήταν εκείνη η εβδομάδα που έφερε τα πάνω-κάτω στη συντριπτική πλειοψηφία του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Μία εβδομάδα πριν την περιοδεία μιλάω ξανά με όλους τους Κρητικούς φορείς και μου επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από τη στιγμή που δεν έχει εμφανιστεί ύποπτο κρούσμα στο νησί. Και έρχεται η Πέμπτη 5 Μαρτίου που αλλάζει και πάλι όλα τα δεδομένα. Κλείνει το Πανεπιστήμιο της Κρήτης λόγω ύποπτου κρούσματος. Να μη σας τα πολυλογώ, τα ακύρωσα όλα με πόνο ψυχής. Έρχεται την ίδια μέρα και το μήνυμα από το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ ότι για Μάρτιο-Απρίλιο ακυρώνονται όλες οι εκδηλώσεις μέχρι νεωτέρας (εκεί παρουσιαζόταν η παράσταση για τρία χρόνια) κι επιβεβαιώνει την απόφασή μου. Μέχρι την Τρίτη 10 Μαρτίου είχα αμφιβολίες για το αν έκανα τη σωστή επιλογή. Και τότε, έρχεται η ανακοίνωση ότι κλείνουν όλα τα σχολεία στην Ελλάδας...

Γενικά, μπορώ να πω ότι η Έλενα κι εγώ αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία τις καθημερινές δίνες του ευρωπαϊκού ειδησεογραφικού κυκεώνα. Πάντα ακολουθούμε τους βασικούς κανόνες υγιεινής, με ή χωρίς κορωνοϊό, η Ευρώπη ήταν μακριά, στο Μεξικό ήταν όλα χαλαρά, απειροελάχιστα κρούσματα, υψηλές θερμοκρασίες, τι θα μπορούσε να συμβεί στο μικρό χρονικό διάστημα που είχε ακόμα η Έλενα μέχρι να γυρίσει στα πάτρια εδάφη; Κούνια που μας κούναγε...

Τις πρώτες ανησυχίες για το Μεξικό και τις πτήσεις που ακυρώνονταν μάς τις έφερε ο σύζυγός μου τη Δευτέρα 16 Μαρτίου μετά από επαγγελματικό ταξίδι στο Curacao, ένα μικρό νησί της Καραϊβικής που ακόμα ανήκει στην Ολλανδία και είναι παγκοσμίως γνωστό για το Blue Curacao του. Μας ενημέρωσε ότι σιγά-σιγά κλείνουν τα σύνορα όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε όλη τη Λατινική Αμερική. “Κατέφτασε κι ένας Γερμανός δημοσιογράφος στο γραφείο από το Μόναχο και έσπειρε τον πανικό με όλα αυτά που μας είπε”. “Και τι ήρθε να κάνει εδώ”; “Διακοπές”. “Και γιατί ήρθε αφού είναι έτσι τα πράγματα”; “Δεν ξέρω”. “Και πού είναι τώρα, αφού τον έσπειρε τον πανικό”; “Στην Οαχάκα”. “Με δουλεύεις... Άρα τι έχουμε να φοβόμαστε, αφού αυτός μόλις ήρθε για τουρισμό από τη Γερμανία και κάνει τον γύρο του Μεξικού”;

Παρ' όλα αυτά, εμείς πήραμε την απόφαση να ακυρώσουμε το δικό μας ταξίδι σε Γερμανία και Ελλάδα για το Πάσχα βλέποντας ότι αγριεύουν τα πράγματα - μια απόφαση που έκαναν να κλάψουν οι μανούλες μας που είχαν να μας δουν έξι μήνες - με το σκεπτικό ότι ως Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα είχαμε πρόβλημα στο έμπα, αλλά στο έβγα από την Ευρώπη. Τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε...

Η πτήση επιστροφής της αδερφής μου εξαφανίστηκε από την εφαρμογή της Lufthansa στο κινητό την Τρίτη 17/3 ή τουλάχιστον τότε το πήραμε χαμπάρι, γιατί δεν είχαμε καμία ενημέρωση από την εν λόγω αεροπορική. Είπαμε, κάτι προφανώς δεν πάει καλά. Τηλέφωνο να πάρουμε αδύνατο. Ή δεν πιάναμε γραμμή ή έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον μιάμιση ώρα στην αναμονή χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα εξυπηρετηθούμε. Νομίζω ότι από εκείνη την ημερομηνία άρχισε επίσημα ο μαραθώνιος της επιστροφής της Έλενας και όλη η παραπληροφόρηση και ο εφιάλτης των αερογραμμών. Πέμπτη 19/3 αποφασίζουμε να πάμε στο αεροδρόμιο να δούμε ιδίοις όμμασι τι στο καλό γίνεται. Ένας κακός χαμός γινόταν, είχε ουρά στη Lufthansa, αλλά δεν ακολουθούνταν κανένα μέτρο ασφαλείας. Συναντήσαμε έναν Γερμανό τουρίστα που μας είπε ότι ακυρώθηκε η πτήση του την προηγούμενη μέρα, αναγκάστηκε να μείνει σε ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο, του οποίου τα έξοδα ΔΕΝ ανέλαβε η Lufthansa και σήμερα ξαναερχόταν στο αεροδρόμιο για να δει αν θα τα καταφέρει ο άνθρωπος να επιστρέψει στο σπίτι του. Εμείς ακολουθούσαμε τις ευρωπαϊκές οδηγίες για τα 2 μέτρα απόσταση, αλλά όσο απομακρυνόμασταν, τόσο αυτός πλησίαζε. Λέω, αυτό ήταν, ο φόβος μπήκε για τα καλά μέσα μας και πάντα αυτή είναι η αρχή του κακού...

Έφτασε η σειρά μας, ενημερώσαμε την υπάλληλο ότι δεν φαίνεται η πτήση για Μόναχο και μας πετάει την πρώτη βόμβα: το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι κλειστό! Μπαίνω κι εγώ να δω σε όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, στην ιστοσελίδα της Lufthansa, στην ιστοσελίδα του αεροδρομίου του Μονάχου, πουθενά αυτή η ανακοίνωση. Λέμε ΟΚ, να αλλάξει το εισιτήριό της, να ταξιδέψει μέσα στο Σ/Κ, μία εβδομάδα νωρίτερα από την προγραμματισμένη πτήση, γιατί η κυβέρνησή μας ανακοίνωσε ότι κλείνει τα Ελληνικά σύνορα από την Κυριακή 22/3. Φεύγει η υπάλληλος, παίρνει τα τηλέφωνά της, επιστρέφει μετά από 10 λεπτά και λέει ότι άλλαξε την πτήση για Φραγκφούρτη αντί για Μόναχο την ίδια ημερομηνία που θα ταξίδευε ούτως ή άλλως, την Παρασκευή 27 Μαρτίου. Της λέω ναι, αλλά εμείς σας ζητήσαμε να αλλάξουμε το εισιτήριο γι' αυτό το Σ/Κ. “Αδύνατο” μας λέει. “Προηγούνται οι Γερμανοί (!) τουρίστες, ακυρώνονται σιγά-σιγά κάποιες πτήσεις, έχει μία λίστα αναμονής 200 ατόμων καθημερινά. Είναι και για μας μια πρωτοφανής κατάσταση. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες επιστροφές επιβατών και μια μεγάλη οικονομική κρίση”. “Θα γίνει όμως η πτήση στις 27 Μαρτίου”; “100%! Είναι επιβεβαιωμένη”. "Και η πτήση από τη Φραγκφούρτη για Αθήνα”; “100%! Είναι επιβεβαιωμένη”. Όλες οι επίσημες ανακοινώσεις έλεγαν ότι τα σύνορα κλείνουν μόνο για τους τουρίστες, όχι για τους πολίτες της χώρας που θέλουν να επιστρέψουν, και ήσυχες εμείς με όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις γυρίσαμε στο σπίτι... Καλού-κακού βέβαια, ενημέρωσα τηλεφωνικώς και γραπτώς την Ελληνική Πρεσβεία στο Μεξικό, την Ελληνική Πρεσβεία στο Βερολίνο και το Ελληνικό Προξενείο στη Φραγκφούρτη ότι υπάρχει μία Ελληνίδα στην πρωτεύουσα του Μεξικού που θέλει να γυρίσει σπίτι της.

Παρασκευή 20 Μαρτίου μαθαίνω ότι κλείνουν τα σχολεία και στο Μεξικό και αναβάλλονται όλες οι πολιτιστικές δραστηριότητες μέχρι 20 Απριλίου. Μαθαίνω επίσης ότι ο Γερμανός δημοσιογράφος που έσπειρε τον πανικό στη δουλειά του συζύγου μου επέστρεψε άρον άρον από τις διακοπές του για να ταξιδέψει πίσω στη Γερμανία. Πήγε στο αεροδρόμιο και του έδωσαν το πολυπόθητο εισιτήριο για να ταξιδέψει την ίδια μέρα. Γίνομαι Τούρκος και αναρωτιέμαι γιατί δεν άφησαν την αδερφή μου να ταξιδέψει μέσα στο Σ/Κ γαμώτο; Μέσα μου φυσικά χαζοχαίρομαι που θα την έχω ακόμα μία εβδομάδα, αλλά από την άλλη, ένιωθα ότι σφίγγει ακόμα περισσότερο ο κλοιός, καθώς μαθαίναμε διαρκώς για τα όλο και πιο αυστηρά μέτρα σε Ελλάδα, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία: απαγόρευση της κυκλοφορίας, απαγόρευση των κοινωνικών συναναστροφών, καραντίνα. Κάθε μέρα και κάτι καινούριο, αλλά τίποτα καινούριο από τη Lufthansa. Ένα τελευταίο mail που λάβαμε μέσα στο Σ/Κ έλεγε για το πόσο ασφαλείς είναι οι πτήσεις και τι πρέπει να προσέχει ο επιβάτης μες στο αεροπλάνο.

Η Δευτέρα 23 Μαρτίου ήταν η πιο καθοριστική μέρα. Μας βοήθησε πολύ ο παράγοντας τύχη, το ότι ήμασταν πολύ καλά ενημερωμένες από έγκυρα ειδησεογραφικά πρακτορεία, η δική μου επιμονή και η ψυχραιμία της Έλενας. Είχαν ήδη περάσει κοντά δύο βδομάδες από τότε που είχαμε αποφασίσει να ακυρώσουμε τα πάντα εντός Μεξικού, να μένουμε σπίτι, να βγαίνουμε έξω μόνο για το σούπερ-μάρκετ, να μη βλέπουμε άνθρωπο, τη στιγμή που το Μεξικό δεν είχε ακόμα καταλάβει το μέγεθος της πανδημίας. Ο πρωθυπουργός τους είχε κάνει την απίθανη δήλωση ότι είχε δει ένα όνειρο και ότι στο όνειρό του είδε όλους τους Μεξικανούς υγιείς από τον κορωνοϊό και αφού το είδε στο όνειρο έτσι και θα γίνει... Εξακολουθώ να πιστεύω ότι έκανε χιούμορ, αδυνατώ να πιστέψω το αντίθετο, αλλά ο σύζυγος και σχεδόν η μισή χώρα θεωρεί ότι το εννοούσε.

Τέλος πάντων, η Δευτέρα 23 Μαρτίου αποδείχτηκε καθοριστική. Υπενθυμίζω ότι ήταν να ταξιδέψει Παρασκευή 27 Μαρτίου για Φραγκφούρτη, αφού της άλλαξαν το εισιτήριο δεδομένου ότι το Μόναχο είχε παραδώσει πνεύμα. Είχαμε πει θα περάσουμε τη μέρα μας με λιώσιμο στο Νέτφλιξ. Χτυπάει νωρίς το πρωί το ελληνικό μου τηλέφωνo, βλέπω γερμανικό νούμερο, δεν απαντάω, γιατί θα χρεωθώ μέχρι τον λαιμό. Επιμένουν. Βλέπω τα mail μου. Μήνυμα από το προξενείο της Φραγκφούρτης: “Αγαπητή κα Στόιου, Παραθέτουμε ανακοίνωση της Aegean airlines που αφορά τη διακοπή πτήσεων από 26.3.2020. Θα παρακαλούσαμε όπως μεριμνήσετε επιστροφή αδελφής σας πραγματοποιηθεί έως 25.3.2020. Εκ του Γ.Π. Φραγκφούρτης”

Παθαίνουμε εγκεφαλικά, αλλά λέμε θα πάρουμε την εταιρεία να αλλάξουμε οπωσδήποτε το εισιτήριο για να ταξιδέψει σήμερα-αύριο. Παίρνω λοιπόν τη Lufthansa. Για καλή μου τύχη, πιάνω γραμμή. Περιμένω μιάμιση ώρα μέχρι να απαντήσουν. Ο υπάλληλος, που κακό χρόνο να 'χει, μου ζητάει τον αριθμό του εισιτηρίου, κάνει δεκαπέντε ώρες να καταλάβει τα γράμματα, τα αγγλικά του είναι τρισάλθια, του μιλάω ισπανικά, εξακολουθεί να μου μιλάει αγγλικά, και μετά από πέντε λεπτά μου ανακοινώνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα ότι έχουν ακυρωθεί ΟΛΕΣ οι πτήσεις της Lufthansa από το Μεξικό και ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κλείσει πτήση για 20 Απριλίου. Είχα πολύ καιρό να αστράψω και να βροντήξω έτσι, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε, άρχισα να βρίζω θεούς και δαίμονες, γιατί δεν μας ενημέρωσαν, γιατί δεν μας άλλαξαν το εισιτήριο στο αεροδρόμιο που πήγαμε από την προηγούμενη Πέμπτη, πώς θα μείνει η αδερφή μου άλλον έναν μήνα στο Μεξικό με τόση αβεβαιότητα που επικρατεί, ότι δεν σέβονται τους πελάτες τους κλπ. κλπ. Μου λέει ένα ξερό δεν σας επιτρέπω να μου μιλάτε έτσι, του λέω δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, δεν φταις εσύ, αλλά μείνε σε μια ξένη χώρα χωρίς λεφτά, χωρίς να ξέρεις πότε θα γυρίσεις σπίτι σου κι αν μπορείς, αντέδρασε ψύχραιμα. Μου το 'κλεισε στα μούτρα χωρίς να μου κλείσει άλλη πτήση... Εντωμεταξύ, με καλούν από την Ελληνική Πρεσβεία στο Μεξικό και μου λένε υπάρχει μία πτήση της Αυστριακής Πρεσβείας από Κανκούν για Βιέννη. Πώς θα φτάσει η Έλενα στο Κανκούν που είναι 1.600 χιλιόμετρα μακριά, πώς θα φτάσει από τη Βιέννη στην Αθήνα, δεν έχουν ιδέα. Και η πτήση της Αυστριακής Πρεσβείας κοστίζει 700 ολόκληρα ευρώ. Παίρνω τηλέφωνο τον σύζυγο, του λέω πάω αεροδρόμιο, η αδερφή μου πρέπει να φύγει σήμερα ο κόσμος να χαλάσει, μου μιλάει το αφεντικό του, μου λέει Γλύκα, τζάμπα κόπος, αν πας θα χάσεις τον καιρό σου, όλα ακυρώθηκαν. Αν ήμουν λιοντάρι θα έβγαζα βρυχηθμούς εκείνη την ώρα. Επαναλαμβάνω: ο κόσμος να χαλάσει, η αδερφή μου σήμερα θα γυρίσει σπίτι της.

Πάμε στο αεροδρόμιο, άδειο το τσεκ-ιν της Lufthansa. Τους λέμε όσο πιο ψύχραιμα μπορούμε η αδερφή μου πρέπει να ταξιδέψει σήμερα, το αργότερο αύριο. Μας λένε δεν γίνεται. Τους λέω έχει οικογένεια, έχει παιδιά που την περιμένουν (σόρυ, είπα ψέματα), μας λένε να της κλείσουμε με άλλη αεροπορική, ρωτάμε αν έχει επιπλέον χρέωση. Όχι, μας απαντούν. Γιατί δεν μας το είπε ο υπάλληλός σας στο τηλέφωνο; Δεν ξέρουμε, μας λένε. Κάνουν μια νέα κράτηση με τις Ιβηρικιές αερογραμμές από Πόλη του Μεξικού για Μαδρίτη, από Μαδρίτη με άλλη πτήση για Λονδίνο και από Λονδίνο με τις Βρετανικές αερογραμμές για Αθήνα. Θα έφευγε Τρίτη 24/3 από εδώ και θα έφτανε Τετάρτη 25/3 από Λονδίνο... Ακούω Λονδίνο και παθαίνω μια ταχυκαρδία, λέω εκεί θα μείνει, εκεί θα αφήσει τα κοκαλάκια της. Ρωτάω, δεν υπάρχει άλλη πτήση πιο νωρίς; Σήμερα, να φύγει όσο το δυνατόν νωρίτερα. Μας λένε, έχει rescue flight η Γερμανική Πρεσβεία του Μεξικού για Φραγκφούρτη σήμερα, αλλά δεν εξαρτάται από μας, τα κανονίζει όλα η Πρεσβεία και προηγούνται οι κάτοικοι της Γερμανίας... Λέω θα το ρισκάρουμε.

Το ρισκάραμε και βγήκαμε κερδισμένες. Η Γερμανική Πρεσβεία στο Μεξικό, αφού γέμισε την πτήση με τους τουρίστες που είχαν μόνιμη κατοικία τη Γερμανία, άρχισε να δέχεται και πολίτες άλλων χωρών. Μόλις μας έστειλαν το χαρμόσυνο μήνυμα “πετάξαμε” από τη χαρά μας στο αεροδρόμιο. Όταν πήρε η αδερφή μου το boarding pass για Φραγκφούρτη, ήρθε η πρώτη ανάσα ανακούφισης, για να ακολουθήσει η τρομακτική σκέψη του τι θα γίνει άμα ακυρωθεί η πτήση της Aegean από Φραγκφούρτη για Αθήνα. Το ένστικτο και η ανακοίνωση της Aegean κάπως με καθησύχαζαν, αλλά και πάλι... Η Έλενα έφτασε αισίως στο άδειο αεροδρόμιο της Φραγκφούρτης, όπου έπρεπε να περιμένει 24 ώρες μέχρι την τελευταία πτήση της Aegean για την Αθήνα... Γνώρισε εκεί Έλληνες που ταξίδευαν από Τορόντο και Σίδνεϋ χωρίς να γνωρίζουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, γνώρισε Ιταλούς που περίμεναν δύο εβδομάδες χωρίς λεφτά στα αεροδρόμια για να γυρίσουν σπίτι τους, συμπλήρωσε ερωτηματολόγια για τον ιό και πέρασε θερμομετρήσεις, εμείς χάσαμε τον ύπνο μας μέχρι να γυρίσει επιτέλους εκεί που ανήκει, αλλά στο τέλος, η θεά τύχη της χαμογέλασε και αυτή τη στιγμή είναι σε 14ήμερη υποχρεωτική καραντίνα στο διαμερισματάκι της στην Ελληνική πρωτεύουσα μετά από σχεδόν 60 ώρες στο πόδι.

Σήμερα μάλιστα την πήραν από την ΕΛ.ΑΣ. Παραθέτω τη συνομιλία τους όπως μου την έστειλε στο Messenger: - Η κυρία Στοίου; - Όχι, η κυρία Στόιου. - Με συγχωρείτε. Από την Ελληνική Αστυνομία σας καλώ. Πήρα να δω τι κάνετε. - Μια χαρά, ευχαριστώ, εσείς; - Έχετε κανένα σύμπτωμα; - Όχι, τίποτα. Υγιέστατη. (Ήθελα να πω λίγο jet lag και ότι με ξύπνησε, αλλά anyway) - Παραμένετε στην οικία σας; - Βεβαίως. - Η οποία είναι; - Η τάδε. - Σας ευχαριστώ πολύ. Για ό,τι προκύψει, πάρτε τον ΕΟΔΥ. - Τέλεια, σας ευχαριστώ.

Για όσες, όσους είστε εξωτερικό, ενημερώστε την Πρεσβεία της χώρας που έχετε ξεμείνει, αλλά και τις Πρεσβείες των χωρών που θα κάνετε τις ενδιάμεσες στάσεις, να μαθαίνετε τα νέα των ημερών από έγκυρα ειδησεογραφικά πρακτορεία στο ίντερνετ -όχι από την τηλεόραση- και να μην εμπιστεύεστε κανέναν. Να ρωτάτε το ίδιο πράγμα σε δυο και τρεις υπαλλήλους, να διασταυρώνετε όλα όσα σας λένε, να πλένετε τα χέρια σας και να μη χάνετε το χιούμορ σας. Θα περάσει.