Η Ελληνική Κοινότητα στο Μεξικό

και πώς γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου.

Εδώ με τον Μάρκο και τον Μιχάλη - είναι Μεξικανοί και χορεύουν καλύτερα από πολλούς Έλληνες χορούς ελληνικούς.

Θέλω να ταξιδέψω στην Κούβα τον επόμενο μήνα και πήρα πρώτα την ελληνική πρεσβεία στο Μεξικό για να ρωτήσω τι χαρτιά χρειάζομαι. Με παρέπεμψαν στην πρεσβεία της Κούβας για τέτοιου είδους ερωτήματα (πολύ απογοητεύτηκα, καθότι τα ισπανικά μου είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο και σπάνια θα βρω κάποιον να μιλάει αγγλικά), αλλά η Μόνικα, μια πολύ γλυκιά φωνή στο τηλέφωνο που μιλούσε σπαστά, αλλά καλά ελληνικά, με ενημέρωσε ότι την Κυριακή 27 Οκτωβρίου η Ελληνική Κοινότητα στο Μεξικό γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου και ότι θα μπορούσα να γνωρίσω και άλλους Έλληνες που ζουν σε αυτή τη μεριά του πλανήτη. Πρώτη σκέψη: Ουάου! Υπάρχει Ελληνική Κοινότητα στο Μεξικό; Δεύτερη σκέψη: Είναι τόσο καλά οργανωμένη που διοργανώνει και γιορτές; Μωρέ μπράβο... Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό, όπως είπε κάποτε ο αγαπημένος μου Παπάζογλου. Έστειλα λοιπόν αμέσως μήνυμα στη Γεωργία Μπουτσιάνη, όπως μου συνέστησε η Μόνικα.

Η πρόσκληση.

Έχω ξαναβρεθεί σε κάμποσες ελληνικές γιορτές στο εξωτερικό - σε διάφορες χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές - και δεν μπορώ να πω ότι περνάω πάντα καλά για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς τους λόγους είναι που βλέπω μόνο Έλληνες – και με όσους θα τύχει να μιλήσω κουβαλούν μεγάλη θλίψη που δεν ζουν πια στην Ελλάδα. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι: οι Έλληνες του εξωτερικού κάνουν παρέα μόνο με Έλληνες; Αλλά κατανοώ τη θλίψη. Με πιάνει και μένα πολύ συχνά νοσταλγία για την πατρίδα και γι' αυτό μακαρίζω την εποχή μας όπου μπορώ πολύ εύκολα και άνετα να πάρω την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες μου με μία απλή βίντεο κλήση, να δω τα πρόσωπά τους, να μιλήσω ελληνικά. Από την άλλη βέβαια, σε μια γιορτή καλό είναι να περνάς όσο μπορείς καλύτερα, να είσαι με ωραία παρέα, να γνωρίζεις καινούριο κόσμο, να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να μερακλώσεις, ρε παιδί μου, να ξεχάσεις τη θλίψη, τις έννοιες και τα προβλήματα. Αλλιώς, γιατί να πας;

Πήγα λοιπόν στη γιορτή της Ελληνικής Κοινότητας στο Μεξικό και μπορώ να πω ότι πέρασα ΤΕΛΕΙΑ! Γι' αυτό και γράφω αυτές τις σειρές. Γιατί πέρασα τέλεια; Εκτός του ότι έφαγα καλομαγειρεμένο ελληνικότατο φαγητό – κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, λαχανοσαρμάδες, σπανακόπιτα και χωριάτικη σαλάτα, μπακλαβά και λουκουμάδες με ελληνικό καφέ – γνώρισα Έλληνες που ζουν χρόνια στο Μεξικό, που μαθαίνουν και στα παιδιά τους την ελληνική ιστορία και την ελληνική γλώσσα, χόρεψα, τραγούδησα σε ρυθμούς ελληνικούς, αλλά το κυριότερο: δεν είδα μόνο Έλληνες. Είχε πάρα πολλούς Μεξικανούς φιλέλληνες, που μαθαίνουν ελληνικούς χορούς και την ελληνική γλώσσα ή που τους αρέσει το ελληνικό φαγητό ή που ήρθαν απλώς για να συνοδεύσουν τους Έλληνες φίλους τους. Τι πιο ωραίο από το να βλέπεις ότι η κουλτούρα σου γοητεύει και ενδιαφέρει ξένο κόσμο; Και μάλιστα σε μια εθνική γιορτή καθαρά ελληνική που έχει να κάνει με έναν πόλεμο που αιματοκύλησε την Ευρώπη – μια ήπειρο πολύ μακριά από τη δική τους.

Ο Μάρκος, ο Μιχάλης και η Αλεξάνδρα (έτσι μου συστήθηκαν), για παράδειγμα, φορούσαν παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές και χόρεψαν Πεντοζάλη από την Κρήτη κι άλλους παραδοσιακούς χορούς της Ελλάδας με τόση μαεστρία και τόσο κέφι που πήγα να τους ρωτήσω από ποιο μέρος της χώρας μας είναι. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν μου είπαν ότι είναι βέροι Μεξικανοί! Και όχι μόνο αυτοί. Και άλλοι. Ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκα με ποιήματα που ακούγονται κατά βάση σε σχολικές γιορτές, γιατί τα άκουσα από το στόμα Μεξικανών που μαθαίνουν εδώ τα ελληνικά. Μου άρεσε πολύ αυτή η μίξη, αυτή η ανταλλαγή, αυτή η χαρά. Με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να εντρυφήσω στη μεξικάνικη κουλτούρα, να μάθω άπταιστα ισπανικά και να χορέψω σάλσα! Ό-πα! Viva Mexico! Viva Grecia!

Εδώ μερικά βίντεο: