-page-001.jpg)
Μια καλή εναλλακτική για μας τους ξενιτεμένους που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα Κινηματογραφικά Φεστιβάλ της Ελλάδας...
Η Cineteca Nacional δηλώνει art gallery, είναι χώρος πολιτισμού, θιασώτης της 7ης τέχνης, δημόσιος κινηματογράφος. Το Μεξικό δεν έχει καμία σχέση με τις χολιγουντιανές ταινίες που βλέπουμε σωρηδόν στους ελληνικούς κινηματογράφους. Είναι μια χώρα με πολλά πρόσωπα, μια χώρα πολύχρωμη και αντιφατική, ωστόσο ένα από τα πολλά πρόσωπά της έχει τα μάτια του στραμμένα στον παγκόσμιο κινηματογράφο και δεν είναι τυχαίο που πολλοί παγκόσμιου κύρους σκηνοθέτες ξεκίνησαν από το μεξικανικό φυτώριο.
Το εισιτήριο στη Σινετέκα κυμαίνεται από 20 ως 50 πέσος. Μπορείς δηλαδή να παρακολουθήσεις τις ταινίες που προβάλλονται από 80 cents ως 2 ευρώ και 20 cents. Μάλιστα. Αυτό είναι το εισιτήριο για την είσοδό σου σε ένα δημόσιο στολίδι της πόλης του Μεξικού που έχω την τύχη να βρίσκεται στη γειτονιά μου, περίπου 30 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου, στην περιοχή του Coyoacán.
Έχει 10 αίθουσες προβολών, μία γκαλερί όπου γίνονται μόνιμα εκθέσεις με οτιδήποτε σχετίζεται με τον κινηματογράφο και ένα σωρό μαγαζιά με φαγητό και ποτό πέρα από το βιβλιοπωλείο που πουλάει ως επί το πλείστον στα ισπανικά την επιτομή του παγκόσμιου κινηματογράφου. Προ κορωνοϊού οι αίθουσες ήταν μονίμως γεμάτες ανεξάρτητα από τις ταινίες που παρακολουθούσε κανείς, τώρα με τον κορωνοϊό ακολουθούν όλα τα μέτρα ασφαλείας, η πληρότητα είναι 30%, αλλά τις καθημερινές που πηγαίνω εγώ οι αίθουσες είναι συνήθως άδειες. Μπορεί να βρίσκομαι μόνη μου με ένα ζευγαράκι ή με δυο-τρεις ακόμα σινεφίλ.
Έχει ταινίες και αφιερώματα με απίστευτη ποικιλία από όλον τον κόσμο κυριολεκτικά. Εδώ δεν θα βρεις πολύ εύκολα Χολιγουντιανές ταινίες blockbuster, παρόλα αυτά τον Ιρλανδό του Σκορσέζε εδώ τον παρακολούθησα, τα Οσκαρικό Παράσιτα του Τζουν Χο και τη Δίκη των 7 του Σικάγο του Σόρκιν. Επιλέγουν αυστηρά ταινίες ποιότητας από κάθε χώρα και άκρη του κινηματογραφικού ντουνιά ανεξαρτήτου γλώσσας. Πού με βρίσκεις πού με χάνεις εκεί θα με βρεις!
Αυτό τον καιρό φιλοξενεί μια έκθεση του Ισπανο-Μεξικανού σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ όπου μαθαίνεις όλη την κινηματογραφική του ιστορία μέσα από οθόνες που προβάλλουν τις ταινίες του και γιγάντιες φωτογραφίες από περιβόητες σκηνές και ηθοποιούς. Ξέρω ότι οι φανατικοί σινεφίλ δεν θα μου το συγχωρήσουν, αλλά, παιδιά, νόμιζα ότι ο Μπουνιουέλ ήταν Γάλλος... Ό,τι και να πείτε έχετε δίκιο, αλλά για την υπεράσπισή μου να πω ότι το επίθετό του γαλλοφέρνει, δεν έψαξα ποτέ πριν το βιογραφικό του, τρεις ταινίες του είχα δει όλες κι όλες κι αυτές γαλλικές (Η ωραία της ημέρας, Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας). Η έκθεση όμως με βοήθησε να κάνω ένα καλό ξεκαθάρισμα της εντυπωσιακής κινηματογραφικής του καριέρας και φυσικά να μάθω περισσότερα για την καταγωγή και την κατάληξή του.
Η Σινετέκα Νασιονάλ λοιπόν φιλοξενεί ταινίες από όλο τον κόσμο, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, πάντα με ισπανικούς υπότιτλους, καθώς και αφιερώματα. Την ώρα που γράφω αυτές τις σειρές έχει αφιέρωμα στον Ροσελίνι με την προβολή της νεορεαλιστικής τριλογίας του που δεν έχει μόνο κινηματογραφικό, αλλά και ιστορικό ενδιαφέρον: 1. Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1945) 2. Paisà (1946), 3. Γερμανία έτος μηδέν (1947), αντιφασιστικές ταινίες και οι τρεις, γυρισμένες σε μια άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό μας, αλλά μετά την ιστορική δίκη της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και την αναγνώρισή της -επιτέλους- ως εγκληματικής οργάνωσης μου θύμισαν πως τελικά σε αυτή τη ζωή και στον φαύλο κύκλο της ιστορίας τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Εκεί παρακολούθησα για πρώτη φορά ταινίες από την Πορτογαλία, ξεχώρισα την Tristeza e alegria na vida das girafas του Tiago Guedes βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό φανταστικό πολυταξιδεμένο έργο του Tiago Gomes Rodrigues (ελληνική μετάφραση: Λύπη και χαρά στη ζωή των καμηλοπαρδάλων, δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί επίσημα στα ελληνικά το θεατρικό έργο ή αν έχει παρουσιαστεί σε ελληνικές σκηνές). Παρακολουθώ ταινίες από Αμερική, Ευρώπη, Αφρική και Ασία, μου είπαν ότι κάπου εκεί στο 2019 που πρωτοέσκασα μύτη στο Μεξικό είχε αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά δεν το πρόλαβα, ενώ σε λίγες μέρες ξεκινάει το 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ τους (13-30 Νοεμβρίου) με ταινίες που ξεχώρισαν στα Φεστιβάλ των Κανών και του Βερολίνου. Σίγουρα θα πάω να δω το Ζούσε τη Ζωή της του Γκοντάρ που δεν το έχω δει ποτέ στη ζωή μου και το Savovi του Σέρβου σκηνοθέτη Miroslav Terzić για να πάρω λίγη βαλκανική ενέργεια.
Η Σινετέκα ήταν κλειστή για αρκετούς μήνες λόγω του ιού, αλλά τώρα που με το καλό ξανάνοιξε είμαι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα εκεί με τη μασκούλα μου και το αντιβακτηριδιακό τζελ μου. Κάθε φορά που εισέρχομαι μετρούν τη θερμοκρασία μου, απολυμαίνουν τα χέρια μου, έχουν σε κάθε γωνιά πατάκι για να απολυμάνεις τα παπούτσια σου και μου λένε με τον πιο ευγενικό τρόπο Καλημέρα, Καλησπέρα. Είμαι υγιέστατη, σε όλα τα κορωνο-τεστ που έχω κάνει είμαι αρνητική και η ψυχική μου υγεία σε εξαιρετική κατάσταση, καθώς έχω τη δυνατότητα να γεμίζω τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά μου με ό,τι πραγματικά με ευχαριστεί: τέχνη. Κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα θεωρείται -από όσα διαβάζω και ακούω από τους συναδέλφους μου- δευτερευούσης σημασίας. Εγώ θα πω ότι η Τέχνη είναι ανάγκη και όχι πολυτέλεια και σε μία κουλτούρα που έχει τις βάσεις της στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, δεν νοείται να θεωρούνται οι καλλιτέχνες πολίτες δεύτερης κατηγορίας και το καλλιτεχνικό έργο να απαξιώνεται.
Διανύουμε τις μέρες που διεξάγεται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διαδικτυακά και για λόγους προστασίας, οι ταινίες είναι διαθέσιμες μόνο στην ελληνική επικράτεια: «H τήρηση των κανόνων του γεωγραφικού περιορισμού εκ μέρους των φεστιβάλ είναι απαραίτηση για την προστασία των ταινιών. Είναι σημαντικό τα φεστιβάλ που κάνουν online προβολές να τις περιορίζουν στη χώρα τους έτσι ώστε να μην μπαίνει σε κίνδυνο η διανομή των ταινιών σε άλλες χώρες και η προβολή τους σε φεστιβάλ, αίθουσες, εθνικές πλατφόρμες και τηλεοράσεις» μου απάντησαν άμεσα και ευγενέστατα στο μέιλ που τους έστειλα μετά από δύο μέρες που αφελώς προσπαθούσα να προμηθευτώ εισιτήρια. Φυσικά με λύπησε πολύ το γεγονός. Θα ήθελα να μπορώ να παρακολουθήσω το Φεστιβάλ από το σπίτι μου στο Μεξικό δεδομένων των συνθηκών και να απαλύνω λίγο τον πόνο της απόστασης και της άβολης κατάστασης που έχουμε περιέλθει όλοι. Ωστόσο, η Σινετέκα αποτελεί για μένα όχι μόνο χώρος παρηγοριάς μια περίοδο που σχεδόν όλα τα καλλιτεχνικά δρώμενα έχουν ακυρωθεί ή ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο, αλλά και χώρος γνώσης, ψυχαγωγίας, διασκέδασης και λατρείας. Νιώθω σαν στο σπίτι μου.