Cholula για χαρούμενα γενέθλια

Δεν είναι πολύ αστείο το όνομα; Τσολούλα; Έχει πολλά αστεία ονόματα το Μεξικό, δεδομένου ότι τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από την πληθώρα των τοπικών γλωσσών και διαλέκτων πολύ διαφορετικών από τις λατινογενείς που έχει συνηθίσει το αυτί μας.

Πώς βρεθήκαμε στην Τσολούλα;

Ο σύζυγος με ρώτησε τι θα ήθελα για δώρο γενεθλίων. Το σκέφτηκα πολύ και του είπα ότι αν έχει τη μέρα του ελεύθερη, θα ήθελα να δω ένα ηφαίστειο από κοντά, ένα από τα τρία πιο γνωστά που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από την πόλη του Μεξικού. Popocatépetl το ένα, Iztaccíhuatl το δεύτερο, Toluca το τρίτο. Όλα ονόματα αστεία. Όλα ηφαίστεια ενεργά. Η σκέψη μου ήταν η εξής: κλείνω τα 40, πρέπει να δω κάτι μεγαλειώδες, κάτι εντυπωσιακό, κάτι που να μου θυμίσει πόσο μικρή είμαι σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο.

Η πόλη του Μεξικού και η πολιτεία του Μεξικού είναι αυτή την περίοδο σε semaforo rojo που πάει να πει κόκκινο φανάρι, άρα σε -όχι και τόσο αυστηρό- λοκντάουν, αλλά αρκετά μέρη, όπως μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, πάρκα αναψυχής έχουν κλείσει ως τις 10 Ιανουαρίου για λόγους ασφαλείας. Μετά από μια μικρή έρευνα, μάθαμε ότι το ηφαίστειο της Τολούκα που ήταν η αρχική μας επιλογή και ανήκει στην πολιτεία του Μεξικού (η πόλη της Τολούκα είναι και η επίσημη πρωτεύουσα της πολιτείας), παραμένει κλειστό στο μεγαλύτερο μέρος του. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε στο Εθνικό Πάρκο του Ποποκατέπετλ και του Ιστασίουατλ που μοιράζεται ανάμεσα στην πολιτεία του Μεξικού και την πολιτεία Puebla. Η Πουέμπλα βρίσκεται σε φανάρι πορτοκαλί, επομένως αρκετοί χώροι παραμένουν ανοιχτοί.

Κινήσαμε λοιπόν προς τα εκεί και μετά από 2,5 ώρες με το αυτοκίνητο, αφού χαθήκαμε στους αυτοκινητοδρόμους και πληρώσαμε τζάμπα μερικά διόδια, αφού περιπλανηθήκαμε με το αυτοκίνητο σε έναν ανηφορικό δρόμο γεμάτο από έλατα, φτάσαμε σε εκείνο το σημείο όπου οι Χάρτες του Γκουγκλ οριοθετούσαν ως Εθνικό Πάρκο του Ποποκατέπετλ και του Ιστασίουατλ. Προς μεγάλη μας απογοήτευση διαπιστώσαμε πως όλοι οι δρόμοι με τις πιο γνωστές και ασφαλείς πεζοπορίες ήταν κλειστοί. Γιατί; Είμαστε μες στη φύση, τρεις και ο κούκος, αποστάσεις ασφαλείας αδύνατο να μην κρατήσεις, γιατί δεν αφήνουν τον κόσμο να χαρεί αυτόν τον καιρό τουλάχιστον την επαφή με τη φύση; Έχω μάθει να μη ρωτάω το γιατί στο Μεξικό.

Είχε ένα τροχόσπιτο αστυνομικό, βάλαμε τις μάσκες μας, το πλησιάσαμε να ρωτήσουμε τι παίζει και μια όμορφη αστυνομικός μας ενημέρωσε ότι ένας χωματόδρομος οδηγεί σε ορισμένα πάρκα αναψυχής της Πουέμπλα ανοιχτά στο κοινό και με ωραία θέα των ηφαιστείων. Δεν είχαμε λόγο να μην την πιστέψουμε και συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο μέσα από τον χωματόδρομο. Ψέματα δεν λέω, ο δρόμος ήταν κακοτράχαλος και χορεύαμε μέσα στο αυτοκίνητο στο ρυθμό της κάθε λακούβας και της κάθε πέτρας, αλλά βρήκαμε κάποια στιγμή την είσοδο σε ένα πάρκο αναψυχής και κάναμε την πεζοπορία μέσα στη φύση και την καθαρή ατμόσφαιρα που τόσο επιθυμούσα.

Τα ρουθούνια μας πονούσαν από την εισβολή του καθαρού οξυγόνου και το κεφάλι είχε τη ζαλούρα από το υψόμετρο των 4.000 μέτρων. Φάγαμε το κολατσιό μας δίπλα σε έναν καταράκτη και πήραμε άρον άρον τον δρόμο του γυρισμού, γιατί μαύρα σύννεφα τύλιξαν για τα καλά τις κορυφές των δέντρων και δεν θέλαμε να μας πιάσει βροχή στο περπάτημα.

Τα ηφαίστεια άφαντα... Ήταν μια Τρίτη συννεφιασμένη σαν τη συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη και οι καπνισμένες βουνοκορφές τους κρύβονταν ερμητικά. Επιβιβαστήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο για την Τσολούλα, ένα μαγικό χωριό με αποικιοκρατική αρχιτεκτονική και αρχαιολογικό χώρο όπου δεσπόζουν πυραμίδες των Αζτέκων. Ο χωματόδρομος συνεχίστηκε για μία περίπου ώρα ακόμα κάτι που έκανε και τα νεύρα μας να χορεύουν, αλλά είχα ευχάριστες συνομιλίες με αγαπημένους μου που έπαιρναν να ευχηθούν για τα γενέθλιά μου και κύλησε ο χρόνος ευχάριστα.

Όμορφη η Τσολούλα, ο αρχαιολογικός χώρος όχι και τόσο φαντασμαγορικός όσο άλλοι που έχω συναντήσει στο Μεξικό, αλλά πήραμε την ηφαιστειακή ενέργεια από τους Αζτέκους που ζούσαν πριν από έξι αιώνες στην περιοχή, είδαμε επιβλητικές εκκλησίες, φάγαμε και το παγωτάκι μας το ωραίο, πέρασα τα γενέθλιά μου όπως τα ήθελα. Με τον αγαπημένο μου, με πυραμίδες, ηφαίστεια που δεν είδα, παγωτό και μια μικρή περιπέτεια. Μαζέψαμε τις πέτρες μας, τα κουκουνάρια μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, γελάσαμε με τις κακοτοπιές και η μέρα πέρασε γλυκά σαν μελομακάρονο.

Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία και χαρά. Όλα τα άλλα έρχονται.