-page-001.jpg)
Ελλάδα, Κούβα, Μπόλιγουντ, το Μουσείο του Δον Κιχώτη και τι είναι οι huachicoleros που τρομοκρατούν την περιοχή.
Ήταν οι μέρες που συνάντησα Έλληνες. Πολλούς Έλληνες. Έμεινα 3 γεμάτες μέρες για το φεστιβάλ Cervantino στο Guanajuato και κάθε μέρα συναντούσα Έλληνες. Εντάξει, η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Αλεξάνδρα Γκράβας και η συνάντησή μου μαζί της ήταν στοχευμένη. Ωστόσο, τη δεύτερη μέρα, καθώς πήγαινα στο θέατρο #Juárez για να παρακολουθήσω την παράσταση El Rastro της Margo Glantz με την Analía Couceyro από την Αργεντινή, ακούω ελληνικά από το αριστερό μου αυτί που στα εγκεφαλικά μου κύτταρα εισέρχονται σαν κελάηδισμα πουλιών. Ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα που κάπνιζαν έξω από ένα εστιατόριο συζητώντας τα της ημέρας. Σταμάτησα να τους μιλήσω και όπως αποδείχτηκε ήταν ένα γκρουπ περίπου 20 Ελλήνων που ταξίδευαν στο Μεξικό για τη Μέρα των Νεκρών. Με οδήγησαν μέσα στο εστιατόριο για να γνωρίσω την ξεναγό τους ονόματι Σοφία, με την οποία μόνο συγγενείς που δεν βγήκαμε. Την τρίτη μέρα δεν πίστευα στα αυτιά μου. Συνάντησα άλλο ένα γκρουπ μέρα μεσημέρι με κάπου 60 Έλληνες και Κύπριους στον κεντρικό δρόμο με την ελληνική σημαία ψηλά να ξεχωρίζει. Φυσικά και σταμάτησα να τους μιλήσω, ο ξεναγός ήταν κρύος και απόμακρος, κάτι που δεν το περιμένεις στερεοτυπικά από Έλληνα, φαντάζομαι γιατί νόμιζε ότι είμαι ανταγωνίστρια, αλλά πόσο υπέροχα ένιωσα που πήρα ενέργεια από την πατρίδα στην άλλη μεριά του πλανήτη. Οι Έλληνες έχουν αρχίσει να ταξιδεύουν παρά την πανδημία δειλά-δειλά και είναι πάντα για μένα γιορτή να συναντάω συμπατριώτες εδώ στο Μεξικό.
Για την ιστορία, η παράσταση από την Αργεντινή, που όλοι έλεγαν τα καλύτερα, δεν μου άρεσε καθόλου. Η ηθοποιός ήταν καταπληκτική, η σκηνοθεσία πάλι απαράδεκτη. Το θέατρο Juárez είναι ένα νεοκλασικό από τα τέλη του 19ου αιώνα, τεράστιο σε διαστάσεις, έχει 4 ορόφους για το κοινό, πέρα από τα καθίσματα της πλατείας, θέλει παραστάσεις με κουστούμια που να φαίνονται από παντού, με πολλούς ηθοποιούς, με σκηνικά, εξτραβαγκάντσες γενικά. Η παράσταση από την Αργεντινή ήταν ένας γυναικείος μονόλογος πολύ ζεστός, ήθελε ένα θέατρο μικρό, χουχουλιάρικο, να νιώσεις τον ρόλο και το δράμα του. Στο θέατρο Χουάρεζ, ούτε τον ρόλο ένιωσα, ούτε το δράμα του και στη μισή παράσταση σχεδόν δεν έβλεπα καν την ηθοποιό.
Νομίζω ότι τις πιο αγαπημένες μου στιγμές στο Φεστιβάλ τις έζησα στην Ex Hacienda San Gabriel de Barrera en el #Trasnoche, που σημαίνει αργά τη νύχτα. 1. Με την Αλεξάνδρα Γκράβας όπου τραγούδησα και χόρεψα με δάκρυα συγκίνησης σε ρυθμούς ελληνικούς του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Αν θέλετε να δείτε μερικά από τα χαΐρια μου, στο παρακάτω βίντεο στο 29:23 μου δίνει το μικρόφωνο να τραγουδήσω το «Μίλησέ μου» του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζιδάκι και στο 1:30:40 με σηκώνει να χορέψω τα «Παιδιά του Πειραιά». Αχ, ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου έλειπε τόσο πολύ η Ελλάδα και ότι θα ανακάλυπτα από την αρχή τον πλούτο της τόσο μακριά από εκείνη.
2. Με το Κουβανέζο ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ μουσικό Alain Perez Quintento και την ορχήστρα του που με ενθουσίασαν με τις latin jazz μελωδίες τους.
3. Και τέλος, με το χορευτικό συγκρότημα από την Ινδία Taka Dimi Ta που μας έβαλε στον μαγικό κόσμο του Bollywood! Δεν ήταν νύχτα όταν τους είδα, ήταν μέρα, και ίσως να μου έλειψαν οι καταιγιστικοί φωτισμοί, αλλά η παράσταση δεν έχασε ούτε έναν κόκκο από τη χρυσόσκονη της μαγείας που σκόρπισε με τις χορογραφίες της.
Στα κενά του Φεστιβάλ, επισκεπτόμουν τα μουσεία της πόλης και τις περιοδικές εκθέσεις, έμπαινα στα νεοκλασικά κτίρια και έκανα αρχιτεκτονικό τουρισμό.
Εκτός από το Μουσείο με τις Μούμιες του Guanajuato που αποτελεί προσκύνημα στην πόλη πήγα στο El Museo Iconográfico del Quijote για να αποτίσω φόρο τιμής στον ήρωα που θα αγαπώ για πάντα. Άλλωστε, το φεστιβάλ Σερβαντίνο πήρε το όνομά του από τον συγγραφέα που εμπνεύστηκε τον Δον Κιχώτη. Πώς θα μπορούσα να μην επισκεφτώ ένα μουσείο αφιερωμένο στον ιππότη της καρδιάς μου;
Το Μεξικό βρίθει από αγορές και είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στην καταναλωτική μανία από τις artesanias και από όλα όσα πωλούν οι μικροπωλητές. Το απόλυτο κέντρο του καταναλωτικού παροξυσμού σε κάθε μεξικάνικη πόλη είναι τo #Mercado της. Στο Γουαναχουάτο, το Mercado Hidalgo είναι εκεί που χτυπάει η καρδιά του εμπορίου.
Το τελευταίο βράδυ επέλεξα να βγω με τη Μαρία Χοσέ, μια νεαρή ντόπια δημοσιογράφο, η οποία μου έκανε μια σούπερ ξενάγηση στο #Guanajuato by Night, μετά από μια γλυκανάλατη συναυλία της Marissa Mur, που αν εμφανιζόταν με μια ροζ τσιχλόφουσκα και ένα λούτρινο αρκουδάκι της αγάπης, ίσως να ήταν πιο ανεχτά στα αυτιά μου τα τραγούδια της. H Μαρία Χοσέ με πήγε να ζήσω μια βραδιά αλά Dirty Dancing a las Damas de las Camelias, στις Κυρίες με τις Καμέλιες, που είναι ένα διάσημο μπαρ της περιοχής όπου πας για να χορέψεις σάλσα. Χόρευα εγώ με τη Μαρία Χοσέ κι έρχεται ένας φαφούτης κύριος άνω των 60 ετών, πολύ πιο κοντός από μένα, να μου ζητήσει να χορέψουμε. Το να έρθει ένας άγνωστος κύριος να σου ζητήσει να χορέψετε έτσι στο χαλαρό και στο άσχετο, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσει τον χορό, είναι κάτι που συνηθίζεται, ανήκει στην κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής και με συναρπάζει. Είπα το ναι και άρχισε να με στριφογυρίζει στην ασφυκτικά γεμάτη πίστα με διάφορες χορευτικές φιγούρες. Όπως διαπίστωσα αργότερα, ήταν ο καλύτερος χορευτής του μπαρ. Μόλις τελείωσε το τραγούδι, με ευχαρίστησε και πήγε να αναζητήσει άλλη ντάμα.
Ρώτησα τη Μαρία Χοσέ γιατί έχει τόσους πολλούς στρατιώτες, σε κάθε γωνιά, με όπλα στο χέρι, έτοιμους να ανοίξουν πυρ ανά πάσα στιγμή. Είναι μια θλιβερή, αλλά και τρομακτική εικόνα. Μου απάντησε ότι η πόλη του Γουαναχουάτο είναι ασφαλής, αλλά η πολιτεία Γουαναχουάτο καθόλου, εξαιτίας του huachicol και των huachicoleros. Στο Μεξικό, huachicolero είναι το άτομο που ασχολείται με την κλοπή και την παράνομη πώληση υγρών καυσίμων και νοθευμένων αλκοολούχων ποτών. Αποτελεί μια μπίζνα σχεδόν το ίδιο προσοδοφόρα με τα καρτέλ των ναρκωτικών. Γι' αυτό και γίνονται διαρκώς περιπολίες από στρατιωτικά και αστυνομικά οχήματα, ενώ δεν λείπουν οι αιματηρές συμπλοκές, που τα τελευταία χρόνια είναι ένα όλο και πιο συχνό φαινόμενο.
Ρώτησα τη Μαρία Χοσέ ποια είναι η γνώμη η δική της και των ντόπιων γενικά για το Φεστιβάλ. Μου είπε ότι «το #Cervantino χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένα ξέφρενο πάρτι για τουρίστες και όχι ως πολιτιστικό δρώμενο. Οι δρόμοι γεμίζουν, γίνονται πάρτι, υπάρχει μέθη και νυχτερινή ζωή σε όλο το κέντρο της πόλης, ενώ πολλοί χώροι διασκέδασης και αναψυχής ανοίγουν μόνο κατά την περίοδο του φεστιβάλ. Έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια η πεποίθηση ότι το Cervantino ισοδυναμεί με τη νυχτερινή ζωή, με αποτέλεσμα το πολιτιστικό μέρος του να αφήνεται στο περιθώριο. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι κυβερνήσεις ανά τα χρόνια επένδυσαν περισσότερο στον τουρισμό παρά στην πολιτιστική ατζέντα. Οι κάτοικοι της πόλης τείνουν να μισούν το φεστιβάλ γιατί -όσο διαρκεί- όλα είναι γεμάτα, πανάκριβα και δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στο κέντρο. Λόγω έλλειψης χώρου στάθμευσης, οι ντόπιοι προτιμούν να μην παρακολουθούν τις εκδηλώσεις, ενώ οι περισσότεροι τουρίστες, σύμφωνα με στατιστικές, έρχονται μόνο για τα μπαρ και τα ξενύχτια χωρίς να παρακολουθούν ούτε μία εκδήλωση από τις δεκάδες του φεστιβάλ. Παρόμοια δυναμική συναντά κανείς στη Βενετία και στη Βαρκελώνη, όπου η ζωή της πόλης καθορίζεται κυρίως από τον τουρισμό και όχι από τους ντόπιους».
Τα ίδια μου έλεγαν και οι ταξιτζήδες.
Εγώ πάντως πέρασα υπέροχα και τις δύο χρονιές που πήγα ως επισκέπτρια και ως δημοσιογράφος και θα χαρώ πολύ να επιστρέψω ως δημιουργός σε ένα συναρπαστικό Φεστιβάλ που τα έχει όλα.
Μερικές ακόμα στιγμές που ξεχώρισα:
Ακούστε τους San Carlos εδώ: https://www.youtube.com/channel/UCdLe0ZHPDHS55odmOAz_arw
Comments