Μια Ελληνίδα εικαστικός στο... Μεξικό!

Θα σας μιλήσω λίγο για την Άλκηστη.

Η Άλκηστη είναι μία ατρόμητη Σαλονικιά που ζει στο Μεξικό τα τελευταία 8 χρόνια. Ο λόγος που έφτασε η χάρη της μέχρι εδώ ήταν μία υποτροφία κι ένα μεταπτυχιακό. Έχει σπουδάσει εικαστικές τέχνες, γεννήθηκε-μεγάλωσε Ελλάδα, πέρασε αρκετά φεγγάρια στην Ισπανία, όπου βελτίωσε την τεχνική της, βρέθηκε για λίγο και στις ΗΠΑ, αλλά από εκεί έφυγε τρέχοντας. Από την πρώτη στιγμή που την αντικρίζεις, αντιλαμβάνεσαι αμέσως την καλλιτεχνική φύση - δεν κρύβεται. Άνθρωπος διαχυτικός, ανοιχτόκαρδος, απίστευτα γενναιόδωρος, ελληνική ψυχή.

Δεν τη γνώρισα στο Μεξικό.

Η ιστορία μας αρχίζει πριν από 25 χρόνια περίπου, όταν ήμασταν έφηβες ακόμα, στη Βόρεια Ελλάδα. Ξανασυναντηθήκαμε στο Μεξικό πέρυσι. Αν απορείτε για τις συμπτώσεις σε μία πόλη 25 εκατομμυρίων κατοίκων, να σας πω ότι δεν είναι η μοναδική. Ναι, πιστεύω ότι ο κόσμος μας είναι μικρός και αυτές οι συμπτώσεις απλώς ισχυροποιούν την άποψή μου.

Θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το Νοέμβριο του 2018 ανακοίνωσα στην παιδική μου φίλη από τη Γουμένισσα, Χρυσή Αμανατιάδου -επίσης ατρόμητη, επίσης εικαστικό- ότι μετακομίζω Μεξικό. Η πρώτη αντίδραση ήταν: «Τι πας να κάνεις, είναι επικίνδυνα! Εκεί ζει η πιο επικίνδυνη φίλη μου! Εσύ (υπονοώντας: που είσαι χαλβάς), τι δουλειά έχεις»;! Δεν είχα ξανακούσει για φίλη που ζει στο Μεξικό. Το «επικίνδυνη» δεν μου έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση γνωρίζοντας τη Χρυσή σχεδόν από τα γεννοφάσκια της. Αλλά ρώτησα να μου πει ποια ήταν αυτή η «επικίνδυνη» φίλη και μου απάντησε «η Άλκηστις, τη θυμάσαι;» Αν τη θυμόμουν, λέει! Φυσικά και τη θυμόμουν.

Θυμάμαι το δέος που μου προκαλούσαν οι ιστορίες της, αλλά και η ίδια η παρουσία της, στα 15 μου. Δύο χρόνια μεγαλύτερη από μας, με τεράστια, καταγάλανα, διαπεραστικά, γατίσια, πανέξυπνα, ολοφώτιστα μάτια, και μάλιστα από τη Θεσσαλονίκη, που τότε φάνταζε σαν μια τεράστια πόλη γεμάτη από κινδύνους και προκλήσεις (να πω την αλήθεια, μετά την πόλη του Μεξικού, ακόμα και η Αθήνα μου φαίνεται χωριό...)

Πηγαινοερχόταν λοιπόν η Χρυσή κάθε Σάββατο στη Θεσσαλονίκη και παρακολουθούσε μια σχολή, για να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη σχολή Καλών Τεχνών, ενώ εμείς την περιμέναμε πώς και πώς να γυρίσει και να μας πει τις ιστορίες της από τη μεγάλη πόλη. Κρεμόμασταν από τα χείλη της. Μέσα από τις ιστορίες της ξεπρόβαλλε πάντα και η Άλκηστις. Μια από αυτές χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου. Ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή, η Χρυσή σαν ψάρι έξω από το νερό, σαν γάτα που εξερευνεί το νέο περιβάλλον (έτοιμη να επιτεθεί στο ψάρι), άλαλη (που δεν το συνηθίζει), παρατηρητική (όπως πάντα), διψασμένη να ρουφήξει νέα γνώση, ετοιμοπόλεμη απέναντι στις νέες προκλήσεις, αλλά βαριεστημένη μέχρι το λαιμό. Κάποια στιγμή, μπαίνει μέσα στην τάξη η Άλκηστις, ντυμένη στην πένα, πολύ σικ για την ηλικία της, με βαμμένο ξανθό μαλλί κομμένο καρέ, σαν Γαλλιδούλα σταρ του σινεμά. Κάθεται. Δεν λέει τίποτα. Παίρνει το κάρβουνο που βλέπει στο τραπέζι για τα σκίτσα κι αρχίζει να βάφει το πρόσωπό της μαύρο, αργά, τελετουργικά, καρφώνοντας τους πάντες με τα μάτια της, έναν προς έναν, κάνοντάς τους όλους συμμέτοχους στην αυτοσχέδια εφηβική της περφόρμανς. Δεν ακούγεται ούτε μύγα. Μετά, χωρίς να πει πάλι λέξη, φεύγει. Η Χρυσή κατάλαβε αμέσως με ποιο άτομο ήθελε να κάνει παρέα μέσα από την τάξη της.

Όταν αργότερα θύμιζα την ιστορία στην Άλκηστη, μου έλεγε γελώντας τρανταχτά ότι μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που το έκανε, γιατί έβγαζε κάρβουνο από το κεφάλι της για μια ολόκληρη εβδομάδα!

Την αναζήτησα λοιπόν όταν ήρθα στο Μεξικό. Κατά -μια ακόμα- σύμπτωση ήμασταν γειτόνισσες. Όταν την επισκέφτηκα πρώτη φορά στο σπίτι της, είχαν έρθει οι γονείς της για κάμποσες εβδομάδες να δουν την κόρη τους και καθίσαμε όλοι μαζί να φάμε τις ελληνικές λιχουδιές που είχε ετοιμάσει η Άλκηστις με μεξικάνικους γαστρονομικούς συνδυασμούς. Ήταν ωραίο που μπορούσα να μιλήσω τη γλώσσα μου και μάλιστα με κάποιον που είχα να μοιραστώ κάτι από το παρελθόν. Ήταν τα γενέθλια του άντρα μου και δεν το ήξεραν. Όταν το άκουσαν, η μαμά της Άλκηστης εξαφανίστηκε για 5 λεπτά στην κουζίνα και όταν γύρισε, κρατούσε στα χέρια της μια πανέμορφη τούρτα από φρούτα που είχε φτιάξει στη στιγμή, είχε βάλει κεράκια και τραγουδούσε το «να ζήσεις, Πάτρικ, και χρόνια πολλά»! Κατασυγκινήθηκα.

Η Άλκηστις δεν ήξερε να λέει ούτε "Hola" όταν πρωτοπήγε στην Ισπανία, αλλά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έμαθε τη γλώσσα και βρέθηκε στο Μεξικό, γιατί έβλεπε ότι στην Ελλάδα το μέλλον της ήταν αβέβαιο. Δεν τη γέμιζε η προοπτική να γίνει καθηγήτρια εικαστικών στην ελληνική εκπαίδευση, το έκανε για ένα διάστημα και το παράτησε, για να κυνηγήσει την τύχη της εκεί που χτυπούσε η καρδιά της: ανάμεσα σε καλλιτέχνες, δημιουργούς, χρώμα και περιπέτεια.

Πριν από 2,5 χρόνια άνοιξε μάλιστα ένα μαγαζί με έργα τέχνης, κοσμήματα κλπ. στο Τεποστλάν, ένα «μαγικό» χωριό, μία ώρα από την πόλη του Μεξικού, που κάθε Σαββατοκύριακο ασφυκτιά από τους τουρίστες.

Είναι ωραία εξόρμηση, έχει και την πυραμίδα el Tepozteco που για να τη δεις πρέπει να αναρριχηθείς 2.400 μέτρα και μετά να ξανακατέβεις. Το αποπειραθήκαμε με το σύζυγο και βλαστημούσαμε σε κάθε ανηφορικό βήμα, αλλά παράλληλα βλέπαμε να μας προσπερνούν μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά, μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι! Παίρναμε βαθιά ανάσα και συνεχίζαμε καταντροπιασμένοι για την κούραση που νιώθαμε, για να ξαναβλαστημήσουμε στο επόμενο λεπτό. Ωστόσο, τα καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή, να δούμε την πυραμίδα και τη θέα από ψηλά, να πάρουμε την ευλογία από τους παλιούς θεούς του Μεξικού και μετά, στην επιστροφή πήγαμε στην Άλκηστη.

Μας περίμενε με μια αγκαλιά μπύρες, πίτσες, δώρα και καλούδια. Αράξαμε και τα απολαύσαμε όλα στο δρόμο, πάνω σε ένα πεζούλι, σαν να ήμασταν στη γειτονιά της γιαγιάς μου της Γλύκας στη Γρίβα, το καλοκαίρι. Όλοι μια παρέα.

Τη ρώτησα: «Πες μου πώς τα κατάφερες εδώ και μάλιστα τόσο καλά;»

Μου απάντησε: «Γλύκα, παντού, όπου και να βρισκόμουν, όπου και να με πετούσες, θα έβρισκα τον τρόπο να τα καταφέρω. Παντού!»

Με μάγεψε αυτή η απάντηση και αυτή η αυτοπεποίθηση, ξέροντας μάλιστα ότι η καρδιά της είναι γεμάτη λουλούδια, σε αντίθεση με πολύ κόσμο που είναι γεμάτη σκουπίδια. Είπα στους γονείς της σαν να ήμουν η γιαγιά η Γλύκα από τη Γρίβα: «Θα πρέπει να είστε πολύ περήφανοι για την κόρη σας. Μπράβο της!» Φούσκωσαν οι γονείς σαν παγώνια και ήπιαμε τσίπουρο μέσα στην καρδιά του Μεξικού στην υγειά της Άλκηστης, στην υγειά της Ελλάδας, της Θεσσαλονίκης, της Γουμένισσας, του κόσμου όλου που είναι τελικά μια χούφτα άνθρωποι.

Υ.Γ. Το αρχαιοελληνικό όνομα Άλκηστις σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη προέρχεται πιθανά από το ἀλκηστής (ὁ) «ικανός» και αυτό από το ἀλκή «ισχύς».