Veracruz, agapi mu

Κάνω ένα αφιέρωμα στη Βερακρούζ και συνειδητοποιώ ότι το αφιέρωμα στην Οαχάκα που είναι η πιο αγαπημένη μου πολιτεία δεν το ολοκλήρωσα ποτέ, ενώ το αφιέρωμα σε ένα φανταστικό road trip που έκανα στην άγρια πολιτεία Chiapas πριν από δύο χρόνια το άφησα να "σκονίζεται" στα αρχεία του υπολογιστή μου. Τέλος πάντων, πάμε στη Veracruz, θα έρθει η ώρα και για τα υπόλοιπα.

Με το μωρό ανακαλύπτεις τον κόσμο από την αρχή. Πράγματα που ήταν αυτονόητα κάποτε, πλέον δεν είναι καθόλου, όπως τι ώρα θα σηκωθείς, πότε θα φας, τι ώρα θα βγεις έξω, ακόμα και το αν θα πας στην τουαλέτα. Αρχικά, για το καθολικό Πάσχα θέλαμε να επισκεφτούμε το Huasteca Potosina στην πολιτεία San Luis Potosí, ένα μαγευτικό μέρος με καταρράκτες, τρεχούμενα νερά, λίμνες, διαδρομές για περιπάτους, μια ανάσα δροσερή μες στο Μεξικό που εκείνο το διάστημα πλήττονταν από υψηλές θερμοκρασίες. Ωστόσο, αλλάξαμε γνώμη γιατί ήταν 9-10 ώρες με το αυτοκίνητο, ενώ όσοι είχαν πάει μας απέτρεψαν λέγοντας ότι για τον Ορέστη μας θα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Αποφασίσαμε λοιπόν να επισκεφτούμε τη Βερακρούζ που έχει μια τεράστια ακτογραμμή, το πιο σημαντικό λιμάνι της χώρας και φανταστικό καφέ.

Πήραμε το αμάξι και σε 4 ώρες ήμασταν από την Πόλη του Μεξικού στο μαγικό χωριό της Orizaba με σκοπό να κάνουμε τις βόλτες μας στον καθαρό αέρα, αλλά κυρίως για να κάνουμε πεζοπορία πάνω στο βουνό Orizaba που θεωρείται το ψηλότερο στο Μεξικό σε υψόμετρο γύρω στα 5.000 μέτρα. Εκεί ήρθε η πρώτη απογοήτευση, γιατί το μαγικό χωριό Orizaba δεν έχει θέα του ομώνυμου βουνού. Για να κάνεις μια πεζοπορία της προκοπής πρέπει να μπεις στο αυτοκίνητο και να βγεις από το χωριό τουλάχιστον ένα μισάωρο σε δρόμους όχι καλά ασφαλτοστρωμένους. Οι διαδρομές από την άλλη, τουλάχιστον αυτές που εμείς ανακαλύψαμε, δεν ήταν καλά οργανωμένες. Κάναμε μια μικρή πεζοπορία, αλλά ταλαιπωρηθήκαμε. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη απογοήτευση: είχε αποπνικτική ζέστη.

Στη Βερακρούζ το κλίμα είναι τροπικό. Έχει υψηλές θερμοκρασίες με υψηλά ποσοστά υγρασίας. Ένα αεράκι μπορεί να σε θερίσει και πρέπει γενικά να προσέχεις, γιατί αλλιώς αρχίζουν τα βηχαλάκια και οι μύξες. Μπορεί να αρχίσει να βρέχει από το πουθενά και να μη σταματήσει για μια εβδομάδα ακόμα και αν δεν είναι περίοδος βροχών, όπως συνέβη και στην περίπτωσή μας. Τις πρώτες δύο μέρες είχε ήλιο καυτερό και μετά ήρθαν τα σύννεφα και έβρεχε χωρίς σταματημό σχεδόν μέχρι να αφήσουμε τη Βερακρούζ μια εβδομάδα αργότερα. Μπορεί για τα road trips και τα μπάνια στη θάλασσα και τις πεζοπορίες να μην είναι ο ιδανικότερος καιρός, είναι όμως ο τέλειος καιρός για να καλλιεργήσεις τον καφέ και τις μπανάνες.

Κάναμε λοιπόν τουρισμό στην Orizaba. Ό,τι μπόρεσε να μας προσφέρει το μαγικό χωριό νομίζω ότι το εκμεταλλευτήκαμε. Γυρίσαμε στα όμορφα, πεντακάθαρα στενά του, αγοράσαμε καπέλα και ξηρούς καρπούς στις αγορές του, αράξαμε στο πάρκο του για να φάμε φαγητό του δρόμου από τις καντίνες, επισκεφτήκαμε κάνα δυο μουσεία, ανεβήκαμε και στο τελεφερίκ για το οποίο η Ορισάμπα είναι ιδιαίτερα περήφανη.

Στον πηγαιμό για το τελεφερίκ, ο Δήμος διατηρεί έναν ζωολογικό κήπο με λογής άγρια ζώα, όπως μαϊμούδες, κροκόδειλους, φίδια και τέσσερα λιοντάρια. Ρώτησα, δεν είναι καταφύγιο ζώων, είναι ζωολογικός κήπος. Γιατί άραγε δεν τους απαγορεύουν παντού σε ολόκληρο τον κόσμο; Γιατί να ζουν άγρια ζώα σε κλουβιά; Μόνο και μόνο προς τέρψη των ανθρώπινων ματιών;

Το τελεφερίκ σε πάει ψηλά σε έναν λόφο από όπου έχεις πανοραμική θέα της περιοχής. Είναι μια ωραία διαδρομή μες στο πράσινο, την ομίχλη, την καταχνιά και τις Κατρίνες. Βγάζεις το εισιτήριό σου και περιμένεις υπομονετικά μέχρι να έρθει η σειρά σου να μπεις στο τελεφερίκ, έχει πολύ κόσμο, κυρίως τις αργίες, αλλά θα έλεγα ότι αξίζει τον κόπο.

Δεν μπορώ να πω ότι φάγαμε καλά στη Βερακρούζ. Σε όσους το λέω εκπλήσσονται, γιατί η Βερακρούζ θεωρείται κέντρο σημαντικό της μεξικάνικης γαστρονομίας, αλλά παιδιά, δεν φάγαμε καλά. Έχουμε καλομάθει από άλλες πολιτείες όπου έχουμε απολαύσει την τοπική γαστρονομία σε όλο της το μεγαλείο, όπως την Οαχάκα, την Τσιάπας και τη Σιναλόα, αλλά η Βερακρούζ, που έχει θάλασσα, λιμάνι, το ψηλότερο βουνό και μια ζώνη του καφέ, διάφορα πιάτα και σάλτσες ιδιαίτερα δημοφιλείς στον κόσμο που αγαπάει το φαγητό, μας απογοήτευσε. Ό,τι καλύτερο βάλαμε στο στομάχι μας ήταν και πάλι φαγητό του δρόμου στο πάρκο της Ορισάμπα και κλαίγαμε τα λεφτά που αφήσαμε σε εστιατόρια. Εκεί έχει μια σειρά από καντίνες, εκεί ξεχωρίσαμε τη Μαρί, η οποία όση ώρα καθόμασταν στο παγκάκι και ξεκουραζόμασταν, δεν σταμάτησε να εξυπηρετεί κόσμο. Πλησιάσαμε κι εμείς και φάγαμε carnitas και cochinita pibil στο παραδοσιακό τους σάντουιτς, ενώ μας κέρασε και από ένα ταμαρίντο και μια ορτσάτα για να ξεδιψάσουμε. Μου θύμισε Ελληνίδα γιαγιά που δεν δέχεται κανένα όχι σε ό,τι σου προσφέρει και στο τέλος σε γεμίζει δώρα, φιλιά και χαμόγελα. Η Μαρί δουλεύει ασταμάτητα 7 μέρες την εβδομάδα από τις 6 το πρωί ως τις 8 το βράδυ... Φοβερή.

Θέλαμε οπωσδήποτε να περάσουμε από τη Ζώνη του Καφέ, αλλά έβρεχε συνέχεια και δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε με το μωρό μια finca de café όπως λένε στα ισπανικά τις φυτείες. Έχει κουνούπια, λάσπες, γλιστράει, είπαμε καλύτερα όχι. Προτιμήσαμε να κάνουμε μικρές στάσεις σε χωριά και πόλεις που ανήκουν στη Ζώνη του Καφέ και να εφοδιαστούμε εκεί το διεγερτικό μας νέκταρ σε κόκκους. Αγοράσαμε και από διερχόμενους πωλητές του δρόμου και το μετανιώσαμε. Καθόλου καλή η ποιότητα, σε αντίθεση με την Οαχάκα που ό,τι κι αν αγοράσουμε από τον δρόμο, μεσκάλ, καφέ, τορτίγιες, φρούτα, μπανάνες, αρτεζανίες, όλα είναι και πολύ φτηνά και πολύ καλά ποιοτικά.

Οι δυτικές πρεσβείες συνιστούν να αποφεύγουμε τη Βερακρούζ εμείς οι ξένοι. Γιατί; Δεν έχω καταλάβει. Όσους ρώτησα, μου απάντησαν ότι μάλλον είναι λόγω των καρτέλ των ναρκωτικών που πηγαινοέρχονται στο μεγάλο λιμάνι της Βερακρούζ και μπορεί να γίνονται συμπλοκές. Πάντως δεν είναι προορισμός των Αμερικανών ή των Ευρωπαίων. Σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε ήμασταν οι μοναδικοί λευκοί. Περάσαμε την Κυριακή του Πάσχα στη δημοφιλέστερη παραλία της Βερακρούζ, την Playa Chachalacas, και ήμασταν σαν φρούτα εξωτικά με το γαλακτερό μωρό μας. Μπάνιο να κάνουμε ούτε λόγος. Είχε τόσο πολύ κόσμο και τόσο πολλή ζέστη που ούτε αφήσαμε την όμορφη σκιά μας και απλώς απολαύσαμε ψαράκι και την κουβέντα με τους Μεξικανούς από τα γύρω τραπέζια. Οι περισσότεροι μας περνούσαν για Αμερικανούς. Πού είναι η Ελλάδα δεν ήξερε σχεδόν κανείς. Νόμιζαν ότι είναι ή στις ΗΠΑ ή στον Καναδά.

Συνεχίσαμε τον δρόμο μας για Casitas, ένα παραθεριστικό μέρος με μια παραλία πολλών χιλιομέτρων, ήσυχο μέσα στο Πάσχα και ήρεμο, ιδανικό για οικογένεια. Αν και δεν είναι η Βερακρούζ του Ατλαντικού Ωκεανού τόσο μακριά από την Πόλη του Μεξικού, αναρωτήθηκα και ρώτησα γιατί προτιμούν οι πρωτευουσιάνοι να πηγαίνουν στο Ακαπούλκο για το Σαββατοκύριακο που είναι από την πλευρά του Ειρηνικού. Μου είπαν οι περισσότεροι ότι αποφεύγουν της παραλίες της Βερακρούζ λόγω του λιμανιού. Η θάλασσα δεν θεωρείται ιδιαίτερα καθαρή. Εμείς δεν μπήκαμε ούτως ή άλλως στο νερό, την αράξαμε κάτω από μια ομπρέλα στην ακρογιαλιά, αφού έβρεχε ασταμάτητα με αστραπόβροντα.

Και αφήνω για το τέλος το χάιλαϊτ για μένα αυτού του ταξιδιού, τον αρχαιολογικό χώρο El Tajin. Η λέξη "Tajín" σημαίνει είτε «το σπίτι της βροντής» είτε ο «τόπος μιας ομάδας ναών από τους οποίους βγαίνει συνεχώς καπνός», επειδή εκεί έκαιγαν το copal-, εκείνο το περίφημο καρβουνάκι για τον καθαρισμό της ενέργειας και της αύρας. Φοβερό μέρος, μες στη λασπουριά, αλλά δεν γίνεται να μη σε πιάνει ένα δέος από την πληθώρα των πυραμίδων, το ύψος τους, την αντοχή τους μέσα στον χρόνο, τον κόσμο που αψηφά βροχή και κακοκαιρία για να τις θαυμάσει. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, ήπιαμε τη βανίλια μας που είναι το νέκταρ της περιοχής, φάγαμε τα μάγκο μας και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για την Πόλη του Μεξικού.