top of page
Εικόνα συγγραφέαΓλύκα Στόιου

Mazatlán, Sinaloa, εκεί που χτυπά η θαλασσινή καρδιά του El Chapo.


Έγραψα έναν τίτλο όλο υπερβολή, αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Η Σιναλόα είναι μια από τις πιο επικίνδυνες πολιτείες του Μεξικού, καθότι εκεί γεννήθηκε, μεγάλωσε και έδρασε ο Χοακίν Γκουσμάν, ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών στον κόσμο. Γνωστός με το παρατσούκλι "Ελ Τσάπο", που σημαίνει ο κοντός, λόγω του ύψους του που δεν ξεπερνάει το 1,68, έφτιαξε μια αμύθητη περιουσία που τώρα τη χαίρονται άλλοι, αφού αυτός βρίσκεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στις ΗΠΑ. Ο πρώην βαρόνος δημιούργησε ένα ισχυρό καρτέλ ναρκωτικών κάνοντας και αγαθοεργίες σαν άλλος "Ρομπέν των Δασών" υπέρ των κατοίκων της περιοχής, πολλοί από τους οποίους πίνουν νερό στο όνομά του. Εξακολουθούσε να το διατηρεί μέσω του γιου του, Οβίδιο Γκουσμάν, ο οποίος ανέλαβε την ηγεσία μετά τη φυλάκιση του πατέρα του. Γιατί χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο; Γιατί "εξακολουθούσε" και όχι "εξακολουθεί"; Γιατί ο Οβίδιο συνελήφθη στις 5 Ιανουαρίου. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η σύλληψη έγινε εσκεμμένα και οργανωμένα λόγω της επικείμενης συνόδου κορυφής Μεξικού-ΗΠΑ-Καναδά, ένα μικρό "δωράκι" στον πρόεδρο Μπάιντεν για να του ρίξουν στάχτη στα μάτια. Μετά βέβαια τη σύλληψη του Οβίδιο, έπεσαν... "οβίδες" στη Σιναλόα. Έγινε ένας μικρός χαμός. Έκλεισαν δρόμοι και αεροδρόμια, πυρπολήθηκαν αμάξια, έπεσαν πυρά μεταξύ αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων και των υποστηρικτών της οικογένειας Γκουσμάν, ένας μικρής έκτασης πόλεμος.

Και κάπου εκεί μπαίνουμε κι εμείς στο τοπίο. Ήμουν 4 μήνες καθηλωμένη στο σπίτι με μια δύσκολη εγκυμοσύνη και μετά τον τοκετό άλλους τρεις μήνες για να συνέλθω. Η ταξιδιάρα μου ψυχή στέρεψε. Ήθελα να την ξαναγεμίσω, αλλά και να συστήσω το νέο μέλος της οικογένειάς μας σε μια από τις καλύτερές μου φίλες σε αυτή τη ζωή: τη θάλασσα. Κάναμε μια μικρή έρευνα προτού πάρουμε τα μπογαλάκια μας με ένα μωρό δυόμιση μηνών και αποφασίσαμε να μεταβούμε στη Σιναλόα και πιο συγκεκριμένα στο Μασατλάν. Ήταν δική μου φαεινή ιδέα να πάμε στο Μασατλάν, γιατί μας έλεγαν ότι είναι από τις πιο όμορφες τουριστικές περιοχές του Μεξικού από τη μεριά του Ειρηνικού Ωκεανού και συνίσταται για οικογένειες με μωρά παιδιά. Αμ δε... Τέλος πάντων, τα κλείσαμε όλα, κάναμε μια καλή προετοιμασία και μετά... ξέσπασαν τα γεγονότα με τον γιο του Ελ Τσάπο, τη σύλληψη και τα σχετικά.

Μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο, να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να σιγουρευτούμε από όλες τις πλευρές ότι θα είμαστε ασφαλείς στο Μασατλάν, πήγε η ψυχή μου κάμποσες φορές στην Κούλουρη και ξαναγύρισε. Φυσικά, είναι έτσι το σύστημα το τουριστικό που ό,τι κλείσεις δεν ξεκλείνεται, αν αρρωστήσεις, ακυρωθεί η πτήση, γίνει σεισμός, απεργία, καταποντισμός, δεν ακυρώνεται τίποτα. Τα ΜΜΕ έγραφαν ότι στο Μασατλάν το "πανηγύρι" κράτησε μόνο μια μέρα, το ξενοδοχείο μας διαβεβαίωνε ότι το επίκεντρο των επεισοδίων ήταν το Κουλιακάν και ότι στο Μασατλάν όλα είναι ήρεμα, αλλά εμπιστεύεσαι μετά από τον παγκόσμιο διασυρμό να πάρεις το δυόμισι μηνών βρέφος σου και να πας στα επεισόδια; Για καλή μας τύχη, μια Ελληνίδα φίλη μένει στο Durango που είναι η διπλανή πολιτεία στη Σιναλόα και μας κρατούσε ενήμερους με τις ανακοινώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, ενώ μια άλλη φίλη από το Μεξικό έμαθε ότι ετοιμαζόμαστε για Μασατλάν και ήρθε κατευθείαν σε επικοινωνία μαζί μου, για να μου πει ότι όλη η οικογένειά της μένει εκεί και να μη φοβόμαστε τίποτα. Μου θύμισε τις μέρες της μεγάλης κρίσης στην Αθήνα, που μια φίλη μου αμερικανοθρεμμένη ετοιμαζόταν να παντρευτεί και αρκετοί από τους Αμερικανούς καλεσμένους της ακύρωσαν, γιατί λέει γίνονταν επεισόδια στην πρωτεύουσα και ήταν επικίνδυνα για τους τουρίστες. Μπούρδες. Μαζέψαμε λοιπόν τα μπογαλάκια μας και πήγαμε στις παραλίες του Μασατλάν.


Το έχω ξαναγράψει, το λέω και το ξαναλέω, οι παραλίες του Μεξικού - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις -, δεν είναι για κολύμπι. Είναι για να την αράζεις στην ξαπλώστρα ή σε μια καρέκλα, να πίνεις κοκτέιλς ή κλαμάτο και να ατενίζεις το απέραντο μπλε του ωκεανού. Όπως μου είχε πει κάποια στιγμή και μια Ελληνίδα φίλη που μένει Μεξικό: "Μπαίνω στις θάλασσες του Μεξικού μόνο για να κατουρήσω". Γέλασα πολύ. Έγραψα "κλαμάτο" όμως. Τι είναι; Το κλαμάτο είναι γαμάτο, ένα ποτό που λατρεύω, κόκκινο σαν Μπλάντι Μαίρη, το πίνεις είτε με μπύρα είτε με σόδα, πολύ δροσιστικό, γιατί το φέρνουν και με μπόλικα παγάκια, ό,τι πρέπει για τις ζέστες του καλοκαιριού. Τι είναι όμως; Είναι μια σάλτσα από ντομάτα ολίγον τι καυτερή με κρεμμύδι, σκόρδο, σέλινο, αλάτι, πιπέρι, ζάχαρη, λεμόνι και... σάλτσα από θαλασσινά. Τη φέρνουν σε ένα ποτήρι που στο χείλος του έχει Chile Tajín, πάπρικα καυτερή με αλάτι, και προσθέτεις εσύ αργά και απολαυστικά την μπύρα ή τη σόδα. Δεν αρέσει σε όλους, η γεύση του είναι πολύ ιδιαίτερη, εγώ το λατρεύω.





Το Μασατλάν είναι μια μεγάλη παραθαλάσσια πόλη. Μου θύμισε πολύ τη Νάπολη, έχει έναν παλμό ιδιαίτερα ελκυστικό, αλλά την ίδια στιγμή μια βρομιά απωθητική, σου προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα. Έβλεπα στη Νάπολη δεκάχρονα να οδηγούν μοτορίνι και μητέρες αυτοκίνητα με τα μωρά στην αγκαλιά, έβλεπα και στο Μασατλάν τετρακάβαλο σε μοτοσικλέτες με εφηβάκια ή γονείς με τα δύο μωρά παιδιά τους. Και φυσικά, το φαγητό καταπληκτικό. Παντού ψάρια και θαλασσινά, τιμές σχετικά καλές, κάναμε γαστρονομικές εξορμήσεις με τον μπέμπη μας και ξεχωρίσαμε τον "El Molacho".

Γενικά, τις γκουρμεδιές στο Μεξικό δεν τις προτιμάμε και όταν λέω γκουρμεδιές εννοώ τα φάνσι εστιατόρια με τις ιδιαίτερες γεύσεις από όλον τον κόσμο μπασταρδεμένες με τις γεύσεις της ενδοχώρας. Όχι, προτιμούμε κυρίως το φαγητό του δρόμου ή κάτι κρυμμένα ταβερνεία με πλαστικές καρέκλες που συνήθως έχουν και το καλύτερο φαγητό. Αυθεντικό, μεξικάνικο. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στο "El Molacho" με την πλαστική την καρέκλα και το πλαστικό το σερβίτσιο, όπου φάγαμε τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, τη σούπα 7 palos. Ήθελα να γλείψω και το πλαστικό το πιάτο, τόσο νόστιμη ήταν. Πρόκειται για μια σούπα με θαλασσινά, χταπόδι, καλαμάρι, γαρίδες και μοσχαρίσιο κρέας, ό,τι πρέπει για τους ξενύχτηδες ή τους πονοκεφαλιασμένους από το αλκοόλ. Εμείς χανγκόβερ δεν είχαμε, αλλά με το μωρό πέφτει τόσο ξενύχτι, που η σούπα έπεσε σαν φάρμακο στο στομάχι μας.

Φάγαμε και camarones garapiñados, γαρίδες τηγανιτές που κολυμπούσαν στο βούτυρο και στο σκόρδο, λουκούμι.

Πιάσαμε και την κουβέντα με όλη την οικογένεια, έρχεται ένας Δημήτριος λέει με τη γυναίκα του που είναι Μεξικάνα και τρώνε σε μας πολύ συχνά. Είναι στυλίστας, Έλληνας και μένει στην Αθήνα.

Έκατσε στην παρέα μας και ο σεφ, η ψυχή του μαγαζιού, που έχει το παρατσούκλι "el Molacho", εξού και το όνομα στο ταβερνείο, σημαίνει "ο Φαφούτης", αυτός που δεν έχει δόντια, τα έχασε πριν από πολλές δεκαετίες σε έναν εφηβικό καβγά.


Ιανουάριο μήνα είναι σχετικά καλές οι θερμοκρασίες στο Μασατλάν, 15 με 25 βαθμούς Κελσίου, δεν κάνει ούτε πολύ κρύο ούτε πολλή ζέστη, αλλά είχε έναν αέρα που μια βδομάδα μας πήρε και μας σήκωσε. Τι έχει όμως να κάνεις μέσα στην ημέρα εκτός από το να τρως #mariscos, θαλασσινά δηλαδή, και να πίνεις #clamato? Κατ'αρχάς, πας στην παραλία που είναι μπροστά στο ξενοδοχείο Pueblo Bonito Mazatlán και κάνεις βόλτες πάνω κάτω μέχρι που να δύσει ο ήλιος και να απολαύσεις ένα φανταστικό ηλιοβασίλεμα με τους ήχους μιας μεξικάνικης μπάντας. Είναι ωραία, αλλά έχει πολλούς πλανόδιους πωλητές, που κάποια στιγμή λες "θέλω να κοιμηθώ 10 λεπτά με τη θαλασσίτσα μου παρέα χωρίς να με ενοχλήσει κανείς..." Είναι αδύνατο.





Κάνεις βόλτα στο κέντρο της πόλης που έχει ωραία χρώματα και αρώματα από τα εστιατόρια, ενώ μόλις πέσει η νύχτα, βάζει τα καλά του με πολύχρωμα φώτα. Το Σάββατο γίνεται χαμός, καθημερινά είναι πιο ήρεμα.



Κάνεις βόλτα στη Μαλεκόν, την παραλιακή οδό, και απολαμβάνεις τις μυρωδιές της θάλασσας, τον κόσμο που πάει κι έρχεται χωρίς βιασύνη, θα έλεγα και το θαλασσινό αεράκι, αλλά είχε τόσο αέρα όταν πήγαμε εμείς προς τα εκεί, που με τον Ορέστη μας φύγαμε σχεδόν αμέσως. Επίσης, κάναμε το λάθος να μείνουμε σε ένα διαμέρισμα της κακιάς ώρας δίπλα στη Μαλεκόν, που το βράδυ μετατρέπεται σε πίστα. Μπουζούκια στο Μεξικό δεν έχει, αλλά τα διερχόμενα αμάξια έχουν τόσο δυνατά τη μουσική, που είναι σαν να βρίσκεσαι στα μπουζούκια. Αλήθεια, δεν μπορείς να ακούσεις ούτε καν τη θάλασσα με τα ανεμοδαρμένα κύματα. Το Σάββατο ήταν χάλια, τις άλλες νύχτες κάπως καλύτερα.

Κάνεις βόλτα και με το χαρακτηριστικό ταξί του Μασατλάν, που λέγεται #pulmonia, προφέρεται πουλμονία. Ωραία εμπειρία, γιατί είναι σαν να βρίσκεσαι σε καμπριολέ, ανοιχτό από παντού, δεν είναι ακριβό, αλλά ο καθένας σου λέει τη δική του ταρίφα και μπορεί να σε πιάσουν κότσο, άμα σε δουν τουρίστα. Αλλά και κότσο να σε πιάσουν, άντε να σου φάνε 40 πέσος, δύο ευρώ περίπου, λες δεν πειράζει. Είναι και πολλές pulmonías που τα βράδια έχουν φώτα από νέον και αλλά φωτιστικά μπιχλιμπίδια που νιώθεις ότι μπαίνεις σε διερχόμενη ντισκοτέκ.

Τελευταία μέρα πήγαμε στην Isla de la Piedra, στο νησί της πέτρας που νησί δεν είναι, αλλά είναι μαστ προορισμός για όσους επισκέπτονται την περιοχή του Μασατλάν. Παίρνεις το καραβάκι από το λιμάνι και περνάς απέναντι με 40 πέσος. Μετά, επιβιβάζεσαι σε ένα φορτηγάκι που το πληρώνεις 60 με 80 πέσος αν θες να την αράξεις μόνος σου στην παραλία ή και δωρεάν αν σε περιμένουν σε κάποιο από τα παραθαλάσσια εστιατόρια.

Δεν ενθουσιάστηκα. Μπάνιο στη θάλασσα δεν εμπνεύστηκα να κάνω, αλλά κάναμε γαστρονομικό τουρισμό, φάγαμε καλά και στην επιστροφή βγάλαμε την καλύτερη φωτογραφία των διακοπών.


Δεν θεωρώ εν κατακλείδι πως το Μασατλάν είναι για οικογένειες με μωρά παιδιά, εκτός και αν μένεις στα all inclusive ξενοδοχεία της #zona_dorada. Είναι μια μεγάλη πόλη, με μέτριες παραλίες, πολύ αέρα, τουλάχιστον τον Γενάρη που βρεθήκαμε εμείς, και παρά πολύ θόρυβο. Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ήταν οι πρώτες μας διακοπές ως τριμελής οικογένεια, οι πρώτες μας διακοπές με τον Ορέστη, δοκιμάσαμε τα όριά μας, μάθαμε πολλά πράγματα για το παιδί μας και για εμάς ως γονείς, γνωρίσαμε και ακόμα ένα μέρος του Μεξικού, μόνο κερδισμένοι βγήκαμε. Για τις επόμενες διακοπές στη θάλασσα θα επέλεγα την Καραϊβική, ας έχει και #sargasso όπως λέγεται στα ισπανικά η θαλασσινή άλγη. Αρκεί να είναι μικρό το μέρος, χωριό ή ξενοδοχείο. Γιατί όταν μένεις σε μεγάλη πόλη, κυρίως στη γιγαντιαία Πόλη του Μεξικού, το σώμα και το πνεύμα έχουν ανάγκη από ξεκούραση, κάτι που το Μασατλάν δεν μας προσέφερε.






Comments


bottom of page