top of page
Εικόνα συγγραφέαΓλύκα Στόιου

10 +1 πράγματα που αγαπώ στο Μεξικό

Έγινε ενημέρωση: 22 Ιαν 2020



Μετά από το κείμενο με τα 10 πράγματα που μισώ στο Μεξικό θα αναφέρω τα 10 πράγματα που αγαπώ περισσότερο. Είναι πολλά αυτά που αγαπώ, κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι καινούριο, θα έπρεπε να γράφω συνέχεια στο μπλογκ για να μεταφέρω όλο τον πλούτο της μεξικάνικης κουλτούρας.

Πάμε λοιπόν:

1. Το φρούτο μαρακούγια (maracuya) και όλα τα τροπικά φρούτα που γεύομαι εδώ. Έχουν άλλη γεύση, άλλο άρωμα, άλλη ποιότητα, όπως ο ανανάς, η παπάγια, το αβοκάντο, το μάνγκο και άλλα πολλά που δεν είναι γνωστά στην Ευρώπη και όταν έρθει η ώρα θα σας τα γράψω πιο αναλυτικά. Όσο για το μαρακούγια, το κόβω, βάζω το εσωτερικό του μέσα σε ένα ποτήρι, γεμίζω το ποτήρι με νερό και έχω ένα ρόφημα που με ταξιδεύει σε μέρη ακόμα πιο μακρινά και ονειρεμένα. Είναι πικρό και ξινό σαν πορτοκάλι, αλλά πορτοκάλι δεν είναι. Τέλος πάντων, καθαρίζει όλο μου το είναι και τα κουκούτσια του τρώγονται μια χαρά.


2. Το ρόφημα ταμαρίντο (agua de tamarindo), τη τσελάδα (chelada), τη μαργαρίτα με το μεσκάλ (mezcal). Το ταμαρίντο είναι ρόφημα από ταμάρινδο, γλυκό, δροσιστικό, το προσφέρουν πάντα με άφθονα παγάκια - μου αρέσει πολύ. Τι είναι η τσελάδα; Μπύρα με φρεσκοστημμένο λάιμ (εδώ είναι άφθονα και πάμφθηνα). Bρέχουν το χείλος του ποτηριού με λεμόνι και το βυθίζουν σε λευκό αλάτι ή chile tahin ή chile με gusano de maguey (αυτό καλύτερα να μην ξέρετε τι είναι... - εντάξει, σκουληκάκια είναι, πολύ νόστιμα ωστόσο). Το ίδιο κάνουν και με τη μαργαρίτα, που την προτιμώ χίλιες φορές με μεσκάλ και όχι με τεκίλα. Το μεσκάλ είναι καπνιστό στη γεύση, δεν αρέσει σε όλους, εγώ τρελαίνομαι.



3. Το φαγητό. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Μαζεύω συνταγές, τρώω φτηνά και λαχταριστά τάκος από τον δρόμο, αναζητώ εστιατόρια, έχω βάλει κιλά, αλλά ποιος νοιάζεται, δοκιμάζω τα πάντα - με προσοχή, γιατί καιροφυλακτεί η Venganza de Moctezuma (δηλητηρίαση που χτυπάει την πόρτα αποκλειστικά και μόνο στους gringos). Ας αρκεστώ με το να γράψω ότι η μεξικάνικη κουζίνα δικαίως ανήκει στο πάνθεον των καλύτερων του κόσμου.

Η καριόκα Πίψος κυκλοφορεί παντού παρεμπιπτόντως...

4. Τα χρώματα. Βλέπεις παντού χρώμα. Κάνουν απίστευτους συνδυασμούς χρωμάτων και μαγεύομαι από όλο αυτό το συνονθύλευμα. Στα υφάσματα, στην αρχιτεκτονική, στα ρούχα, στα παπούτσια, στις τσάντες, στα είδη για το σπίτι, σε όλα.


5. Το Uber. Είναι το πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς για τους gringos και αρκετά οικονομικό. Ξέρω ότι στην Ευρώπη απαγορεύεται, ότι σε κάποια μέρη της Αμερικής υπολειτουργεί - στο Μεξικό πάντως λειτουργεί σχεδόν άψογα. Τα πληρώνεις όλα ηλεκτρονικά από το κινητό σου, δεν βγάζεις πορτοφόλι, οι διαδρομές έχουν fixed ποσό όσο κι αν χρειαστεί να μείνεις στο αυτοκίνητο λόγω κίνησης. Το αγάπησα ακόμα περισσότερο όλες τις φορές που αναγκάστηκα να μετακινηθώ με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.



6. Βρίσκω κυριολεκτικά τα πάντα. H πόλη του Μεξικού είναι μια τεράστια αγορά με μπόλικα μαγαζιά, φαγητό, ροφήματα, πωλητές του δρόμου, ανοιχτές αγορές, υπαίθριες αγορές, αγορές γενικά, πολυκαταστήματα, εμπορικά κέντρα. Ναι, βρίσκω ό,τι χρειάζομαι – εκτός από τραχανά και σιμιγδάλι... Τραχανά έχω λίγο ακόμα, αλλά το σιμιγδάλι πολύ μου στοίχισε, καθώς ήθελα να το βάλω στα μελομακάρονα τα Χριστούγεννα και να φτιάξω και έναν χαλβά σιμιγδαλένιο. Πού θα μου πάει, θα το ξετρυπώσω... Αλλιώς θα φέρω προμήθειες από το επόμενο ταξίδι μου στην Ευρώπη.



7. Τα μουσεία και τα αξιοθέατα. Είναι μοναδικά. Στην πόλη του Μεξικού ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια του βουνού. Το πιο αγαπημένο μου είναι το μπλε σπίτι (Casa Azul) της Φρίντας Κάλο και το Μουσείο Ανθρωπολογίας (Μuseo de Αntropologia) που έχει όλη την ιστορία του Μεξικού, τη λαογραφία, τους αρχαίους του πολιτισμούς και πολλά ακόμα. Λίγο έξω από την πόλη του Μεξικού υψώνονται και οι πυραμίδες του Τεοτιχουακάν (Teotihuacán) που σου κόβουν την ανάσα. Έχουν απίστευτη ενέργεια και ομορφιά. Θα κάνω ξεχωριστό αφιέρωμα για όλα κάποια στιγμή (θέλω να ελπίζω).



8. Το σπίτι μου που είναι στη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε η Φρίντα Κάλο και θυμίζει Μεξικάνικη σαπουνόπερα, καθώς και τις άπειρες βόλτες μου στο Coyoacán που έχει αποικιακή αρχιτεκτονική και έχει κρατήσει κάτι από το παλιό Μεξικό σε μία μητροπολιτική πόλη 25 εκατομμυρίων κατοίκων.



9. Τους καλλιτέχνες που βλέπω παντού. Καλλιτέχνες όλων των ειδών. Στον δρόμο, σε γκαλερί, σε θέατρα, σε πάρτι, ζωγράφους, ηθοποιούς, συγγραφείς, γλύπτες, χορευτές. Όλες και όλοι, μα όλες και όλοι, φανταστικοί.



10. Τους ανθρώπους του Μεξικού, τους mariachis, τη μουσική, τον χορό, την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμά τους. Ξέρουν να γλεντούν, γελούν δυνατά, είναι έτοιμοι για χορό, είναι ανοιχτοί σε άλλες κουλτούρες, ευγενέστατοι, φιλικότατοι. Το σέρβις δε στους χώρους εστίασης μας βάζει τα γυαλιά. Σπάνια να συναντήσω μέτριο σέρβις.

Η φωτό είναι του Stephan Ozsváth.

10 +1. Τις καθαρές τουαλέτες. Εντάξει, βρέθηκα μια φορά και σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά όπου οι τουαλέτες ήταν άστα να πάνε και το “καζανάκι” λειτουργούσε με μία κουτάλα από ένα βαρέλι με νερό, αλλά σε γενικές γραμμές οι τουαλέτες εδώ στην πόλη του Μεξικού είναι πεντακάθαρες. Ακόμα και στη συναυλία των Iron Maiden με δεκάδες χιλιάδες κόσμο οι τουαλέτες μοσχομύριζαν. Όποιος/α έχει βρεθεί σε τουαλέτα σε μεγάλη συναυλία, μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο το εκτίμησα και το αναφέρω.

ความคิดเห็น


bottom of page